ابوالفتوح رازی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
جمال‌الدین حسین بن علی بن محمد مشهور به ابوالفتوح رازی از مفسران و علمای بزرگ شیعه در سدهٔ ششم هجری بود. احتمالاً بین سال‌های ۴۸۰ و ۵۲۵ هجری می‌زیسته است. وی همان‌گونه که از نامش پیداست اهل ری بود. اصلاً از نیشابور بود ولی در ری می‌زیست. با زمخشری معاصر بود و ابن شهرآشوب از شاگردان او بود. تفسیر مفصل فارسی او به نام روض‌الجنان و روح‌الجنان معروف به تفسیر ابوالفتوح از تفسیرهای جامع و معتبر قرآن است. ابوالفتوح بنابر وصیت خودش در صحن امامزاده حمزه در جوار حضرت عبدالعظیم مدفون شد.
آثار منسوب به او عبارتند از:
ابوالفتح رازی در اواسط سدهٔ ششم هجری در ری درگذشت. مقبره ایشان در حرم حضرت عبدالعظیم شهرری می‌باشد.
منابع[ویرایش]
- صفا، ذبیح‌الله، تاریخ ادبیات ایران(جلد دوم)، انتشارات فردوس، چاپ هفدهم
- مجلهٔ گلستان قرآن/نگاهی کوتاه به زندگی ابوالفتوح رازی مؤلف تفسیر ارزشمند روح الجنان
- دائرةالمعارف فارسی (به سرپرستی غلامحسین مصاحب)
