شوری (سوره)
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
| فصّلت | سورهٔ شوری | زخرف | |||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||
برای طعم شوری، طعم را ببینید.
سوره شوری سوره ۴۲ از قرآن است و ۵۳ آیه دارد. این سوره به دلیل آنکه در آیهٔ ۳۸ مسلمانان را دعوت به مشورت در کارها می‌کند به این نام نامیده می‌شود. مشابه دیگر سوره‌های مکی، محتوای این سوره بیشتر پیرامون مبداء، معاد، و نبوت است. بخش اصلی این سوره پیرامون وحی و چگونگی ارتباط خدا با پیامبران است. مباحث اخلاقی مانند توبه، گذشت، و صبر نیز در این سوره مطرح شده‌اند.[۱]
منابع[ویرایش]
- ↑ مکارم شیرازی, ناصر و جمعی از نویسندگان. تفسیر نمونه. ج. 20. دار الکتب الاسلامیه, 1374. ص 343سوره شوری، مقدمه
پیوند به بیرون[ویرایش]
 |
این یک مقالهٔ خرد پیرامون قرآن است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |
