منجیک ترمذی
ابوالحسن علی بن محمد مُنجیکِ ترمذی شاعر ایرانی نیمه دوم سده چهارم هجری است. شعرهایش بیشتر جنبۀ هزل و هجو دارند.
مردی تیززبان، هزل‌آیین، تندطبع، زبان‌آور، بلیغ و نکته‌دان بود که کسی از تیر طعنش نرستی و از کمند هجوش نجستی، سینهٔ اهل کینه را به خدنگ هجا خستی و دست اهل زمان را به کمند هزل بستی.
منجیک شاعر دربار چغانیان بوده و برخی از امیران چغانی را مدح گفته است. او هم‌روزگار با طاهر چغانی (مرگ: ۳۸۱ ق) بوده است.
دربارۀ چیرگی منجیک در سرودن هزل و هجو سوزنی سمرقندی شاعر سدۀ ششم هجری او را برترین نمونۀ شاعرانی از این دست خوانده و خود را با او چنین سنجیده است:
| من آن کسم که چو کردم به هجو گفتن رای | هزار منجیک اندر برم ندارد پای |
دیوان منجیک در سدۀ پنجم هجری در ایران شناخته‌شده بوده است، آن‌چنان‌که قطران تبریزی در دیدار با ناصر خسرو در تبریز مشکلاتش را از این دیوان از او پرسیده است. اشعار منجیک در جُنگ‌ها و تذکره‌ها و کتب لغت پراکنده است. از اوست:
| نیکو گل دورنگ را نگه کن | دُرّ است به زیر عقیق ساده | |
| یا عاشق و معشوق روزِ خلوت | رخساره به رخساره برنهاده |
درباره نام مُنجیک[ویرایش]
منجیک نام راستین این شاعر نبوده است و برای اندام ریز و زبان نیش‌دارش بدو لقب منجیک داده‌اند؛ مُنج در پارسی معنای زنبور عسل می‌دهد با پسوند ـیک به معنای زنبوری و به مانند زنبور است. خود منجیک در این باره می‌گوید:
| هرچند حقیرم، سخنم عالی و شیرین | آری عسل شیرین ناید مگر از مُنج |
منابع[ویرایش]
- محمد دبیرسیاقی، پیشاهنگان شعر پارسی، انتشارات علمی و فرهنگی
- لغت‌نامه دهخدا: منجیک
