زلالی خوانساری
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
زلالی خوانساری | |
|---|---|
| زاده | خوانسار |
| درگذشته | ۱۰۲۴ هجری قمری |
| لقب | ملک‌الشعراء، جارالله |
| پیشه | شاعر |
| ملیت | ایرانی |
| در زمان حکومت | شاه عباس اول |
| کتاب‌ها | مثنوی محمود و ایاز |
زلالی خوانساری، از شاعران پارسی‌گوی سدۀ ۱۱ هجری است. مهارت او بیشتر در سبک مثنوی بود. زلالی از چامه‌سرایان زمان شاه عباس اول و ملک‌الشعرای دربار وی بوده و هم‌روزگار با شیخ بهادر و میرداماد و با آن‌ها رقابت داشته‌است.
وی زاده شهر خوانسار در استان اصفهان ایران و لقبش جارالله بود.
درگذشت وی پس از سال ۱۰۲۴ است که در آن سال مثنوی محمود و ایاز را به انجام رساند.
آثار[ویرایش]
- الکشاف فی تفسیر القرآن
- مقدمةالادب
و هفت کتاب مثنوی به‌نام سبعهٔ سیاره با نام‌های:
- آذر و سمندر
- شعلهٔ دیدار
- می‌خانه
- ذره و خورشید
- سلیمان‌نامه
- حُسن گلوسوز
- محمود و ایاز
افزون بر این از او قصیده‌ها، ترکیبات و چامه‌های پراکنده در دست‌است.
منابع[ویرایش]
- کلیات زلالی خوانساری، تصحیح و تحقیق: سعید شفیعیون، تهران: کتابخانه، موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی، ۱۳۸۵، شابک ۹۶۴−۶۶۹۰−۴۶−۷