اهلی ترشیزی

یوسف بن محمد بن شهاب منسوب به اهلی ترشیزی؛ از شاعران دربار سلطان حسین بایقرا (۸۷۳ – ۹۱۱ ه‍.ق) و از جمله گویندگانی است که همواره مورد توجه میرنظام‌الدین علی‌شیر نوائی بوده‌است.

خانواده او اصلالتاً تبریزی بوده‌اند که به ترشیز مهاجرت کرده‌اند و وی در ترشیز به دنیا آمد. از اشعارش چنین بر می‌آید که بیشتر به ساختن غزل می‌پرداخته‌است.

بنا به نوشتهٔ بعضی تذکره نویسان، اهلی به فریدون میرزا، پسر سلطان حسین میرزا تعلق خاطر پیدا کرد و مثل مجنون، موی ژولیده بر سر گذاشت و داد عاشقی سر داد. وی سرانجام در سال ۹۳۴ ه‍.ق در تبریز وفات یافت.

منابع

^ لغت‌نامه دهخدا

• ایرج سعادتمند توندری (۱۳۸۴)، ترشیز ۱ - (نگاهی به تاریخ و جغرافیای شهرستان کاشمر)، مشهد: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی ضریح آفتاب، ص. ۲۹۶
• اهلی ترشیزی، کمال‌الدین (۱۹۷۱). شمعون اسرائیلی، محمد، ویراستار. دیوان مولانا کمال‌الدین اهلی تُرشیزی المعروف به اهلی خراسانی. هند/علیگر: دانشگاه اسلامی علیگر.