شمس (سوره)

سوره شمس نود و یکمین سورهٔ قرآن است که در مکه نازل شده و دارای ۱۵ آیه است. کلمه شمس در عربی به معنی خورشید است و به‌طور متعدد در قرآن به کار رفته است.

بلد	سورهٔ شمس	لیل
شمارهٔ کتابت: ۹۱ جزء : ۳۰ نزول شمارهٔ نزول: ۲۶ محل نزول: مکه اطلاعات آماری تعداد آیات: ۱۵ تعداد کلمات: ۵۷ تعداد حروف: ۲۷۵

نزول

بعد از سوره قدر (و به نقل برخی بعد از سوره حج) در سال دوم بعثت در مکه نازل شده‌است.

محتوای سوره

این سوره در حقیقت سوره تهذیب نفس است. در آغاز سوره به ۱۱ موضوع مهم از عالم خلقت و ذات پاک خداوند برای اثبات این که رستگاری در گرو تهذیب نفس است قسم یاد شده، و بیشترین سوگندهای قرآن را (بطور جمعی) در خود جای داده‌است.

و در پایان به ذکر قوم ثمود، نمونه‌ای از اقوام گردنکش می‌پردازد. که به خاطر ترک تهذیب نفس و کشتن ناقه ای که خداوند به عنوان معجزه پیامبرشان فرستاده بود، در شقاوت ابدی فرو رفتند و خداوند آن‌ها را به مجازات شدیدی گرفتار کرد.

فضیلت سوره

• در حدیثی از پیامبر آمده‌است:

هرکس آن را بخواند گوئی به تعداد تمام اشیائی که خورشید و ماه برآنها می‌تابد در راه خدا صدقه داده‌است.

• جعفر صادق:

هر کس سوره شمس را قرائت کند در روز قیامت تمامی اعضای بدن او و اشیای کنار او به سود او گواهی می دهند و خداوند می فرماید: شهادت شما در مورد بنده ام می پذیرم و به او پاداش می دهم او را تا بهشت همراهی کنید تا هر آنچه که دوست دارد برگزیند نعمت های بهشتی بر او گوارا باشد.

جستارهای وابسته

• قرآن
• سوره مکی
• قوم ثمود

پیوند به بیرون

• متن سوره
• پایگاه تخصصی قرآن کریم

منابع

• برگزیده تفسیر نمونه، جلد ۵، آیت‌الله ناصر مکارم شیرازی
• آشنایی با سوره‌ها(شناخت سوره‌های قرآن)، جواد محدثی، ۱۳۷۴، قم، دفتر تبلیغات اسلامی