زند (اوستا)
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
زند تفسیر پهلویِ اوستا را که از عهد ساسانی به جا مانده زند نامیده‌اند. در اوستا زند به معنیِ گزارش است، و در زمان قدیم، کتاب مقدس ایرانیان را با شرح پهلوی آن زند اوستا می‌نامیده‌اند، دقیقی آورده است:
| از آسمان آمدم | زنزد خدای جهان آمدم | |
| خداوند را دیدم اندر بهشت | مر این زند و استا (مخفف اوستا) همه او نوشت |
و بسا هم کلمهٔ زند را به جای اوستا آورده‌اند، دقیقی آورده است:
| که ما راست گشتیم و هم دین پرست | کنون زند زردشت زی ما فرست |
در برخی کتاب های تاریخی نیز کتاب آسمانی ایرانیان، زند اوستا یا زندی ها نامیده شده است.[۱]
پانویس[ویرایش]
- ↑ اوشیدری، دانشنامه مزدیسنا، ۳۰۶.
منابع[ویرایش]
- اوشیدری، جهانگیر. دانشنامهٔ مزدیسنا، واژه نامهٔ توضیحی آیین زرتشت. تهران: نشر مرکز، ۱۳۷۱، ISBN 964-305-307-5
