بدر جاجرمی
بدر جاجَرمی (درگذشتهٔ ۶۸۶ قمری) از شعرای فارسی‌سرای نامدار قرن هفتم است.
بدرالدین فرزند عمر، متخلص به بدر و بدر جاجرمی، در جاجرم در خراسان متولد شد. تربیت او در ادب و شعر نیز در خراسان انجام یافت و سپس به امید خدمت نزد بهاءالدین جوینی (درگذشتهٔ ۶۷۸) حاکم اصفهان و عراق به اصفهان رفت. در آنجا با مجدالدین همگر و امامی هروی آشنایی و معاشرت یافت. تذکره‌نویسان از جمله دولتشاه او را شاگرد مجد همگر شمرده‌اند.
ممدوح اصلی بدرالدین همان بهاءالدین محمد جوینی پسر شمس‌الدین صاحب‌دیوان جوینی است و قصاید اصلی شاعر در ستایش اوست. اما علاوه بر آنها قصایدی هم در ستایش شمس‌الدین محمد جوینی و برادرش عطاملک جوینی دارد. چنان که از سخنش برمی‌آید تا پایان دوران خاندان جوینی در خدمت آنها بود و در وفات بهاءالدین در سال ۶۷۸ قمری مادهٔ تاریخ سرود.
پسر بدرالدین محمد جاجرمی نیز از فضلای نامدار اواخر قرن هفتم و اوایل قرن هشتم و مؤلف کتاب مشهور مونس‌الاحرار فی دقایق‌الاشعار است که در آن اشعار قریب به دویست تن از بزرگ‌ترین شاعران معاصر پدرش و خودش را آورده‌است.
دیوان بدر جاجرمی را نزدیک چهار هزار بیت تخمین زده‌اند اما نسخه‌ای از آن در دست نیست. قسمت بزرگی از اشعار او را پسرش در کتاب مونس‌الاحرار آورده‌است.
بدرالدین را در قصیده‌سرایی پیرو شاعران سدهٔ ششم خراسان دانسته‌اند. اما گرایش او به افراط در استفاده از صنایع بدیعی، موجب شده که سخن او در بسیاری جاها از لطافت عاری باشد.
منابع[ویرایش]
- ذبیح‌الله صفا، تاریخ ادبیات در ایران، جلد سوم، بخش اول، ص ۵۵۸–۵۶۷
 |
این یک مقالهٔ خرد پیرامون شاعر است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |