جیحون یزدی
| میرزا محمد جیحون یزدی | |
|---|---|
 |
|
| زمینهٔ کاری | شاعر |
| زادروز | ۱۲۱۶ خورشیدی ۱۸۳۷ میلادی ایران، یزد |
| مرگ | ۱۲۶۱ خورشیدی ۴۵ سال ۱۸۸۲ میلادی ایران، کرمان |
| ملیت |  ایرانی |
| محل زندگی | ایران (یزد، کرمان، اصفهان، شیراز) عراق و هند |
| جایگاه خاکسپاری | خواجه خضر، کرمان |
| در زمان حکومت | ناصرالدین شاه |
| لقب | تاج‌الشعرا |
| پیشه | حکاکی |
| کتاب‌ها | نمکدان |
| تخلص | جیحون |
میرزا محمد جیحون یزدی ملقب به تاج‌الشعرا یکی از شاعران مشهور یزدی دوره قاجار بود.
محتویات
زندگی[ویرایش]
جیحون در سال ۱۲۱۶ خورشیدی در محله گازرگاه یزد زاده شد.نسبت او از سوی پدر به شاه شجاع، از امرای آل مظفر می رسد.. در نوجوانی صرف و نحو عربی و علم عروض را آموخت و همچنین به حرفه حکاکی نیز اشتغال داشت. او در دوره جوانی چند سالی را در هند و پس از آن در بنادر جنوب سپری کرد و پس از آن به عراق مهاجرت نمود. جیحون سه سال نیز در اسارت ترکمنها بود. زمانی که جیحون در شیراز بود به نزد فرهاد میرزا معتمدالدوله رسید و مورد توجه او قرار گرفت و با واسطه فرهاد میرزا به تهران رفت و به حضور ناصرالدین شاه رسید. در اصفهان نیز ظل‌السلطان را ستود و لقب تاج‌الشعرا را از او گرفت. برادر او سیحون یزدی پیشه طبابت داشت و به تاج الاطبا ملقب بود. از دیگر ممدوحان تاج‌الشعرا می‌توان به سهام‌السلطنه عرب، حاکم و سراج‌الملک امام جمعه یزد اشاره کرد. جیحون در سال ۱۲۶۱ خورشیدی در کرمان از دنیا رفت و در خواجه خضر به خاک سپرده‌شد.
آثار[ویرایش]
از آثار جیحون می‌توان به دیوان او اشاره نمود که شامل ستایش بزرگان زمان بود و در سال ۱۳۱۶ توسط انجوی شیرازی در بمبئی به چاپ رسید و در مکتب‌خانه‌های آن زمان به عنوان کتاب درسی اسفاده می‌شد. از دیگر آثار او مناقب و مراثی امام حسین و واقعه کربلا بود که هم به نثر و هم به نظم نگاشته شده بود. جیحون مجموعه‌ای به تقلید گلستان سعدی و منظومه دیگری با عنوان نمکدان نیز دارد.
دیوان شعر[ویرایش]
دیوان شعر او یک بار در ۱۳۱۶ ه. ق در بمبئی و دوبار به سالهای ۱۳۳۶ ه. ش و ۱۳۶۳ ه. ش در تهران به چاپ رسیده‌است. او به سال ۱۳۰۱ یا ۱۳۰۲ ه. ق در کرمان درگذشت. مجموعه‌ای به نام نمکدان نیز از وی باقی است که در سال ۱۳۱۶ ه. ق در بمبئی چاپ شده‌است[نیازمند منبع].
هنر جیحون در ترجیع بند و مسمطّات موثری است که در رثای خاندان عصمت سروده و با زبان شعر، تصویری روشن و غم آفرین از وقایع عاشورا آفریده است؛ بطوریکه در تاریخ سوگواری های ادب پارسی، کمتر شاعری را مانند او در این کار موفق می بینیم. مخمّس معروف او، که با مدح مولای متقیان شروع می شود و با تصویری روشن از شهادت طفل کوچک امام سوم خاتمه می پذیرد، بقدری استادانه سروده شده است که کمتر کسی است، تحت تاثیر آن قرار نگیرد:
ای که فرو رفته ای به بحر تمنّی
گاه به صورت چَمی و گاه به معنی
بشکن و بفکن، هر آنچه اسفل و اعلی
خواهی اگر رستگی به نشئه ی اُخری
جوی به جان بستگی به صادر اول
ای حرم کعبه ات ز حلقه بگوشان
وی دل دانای تو زبان خموشان
با تو که گفت، از حسین چشم بپوشان ؟
خاصه در آندم که اهل بیت ،خروشان
نزدش با اصغر آمدند معجّل
قصایدی که در مدح خاندان عصمت، سروده چون از روی کمال اخلاص بوده، تأثیر دیگری در دل نهاده است. سرودن اشعار مؤثر مذهبی و شهرت فراوان شاعر در میان مردم، موجبی بود که خطاهای شاعرانه ی وی را که با جوّ مذهبی دارالعباده ی یزد، سازشی نداشت، مردم نادیده گیرند و عزیزش دارند؛ تا آنجا که روحانی معروف یزد در مجلس روضه ای پس از شنیدن مرثیه ی شهادت علی اصغر و گریستن زیاد، بی اختیار می گوید: «این جیحونک هم بهشتی شد!» و جیحون که اتفاقا در مجلس حضور داشته با صدای بلند پاسخ می دهد: «و شما را هم بهشتی کرد!»
منابع[ویرایش]
- محمد کاظمینی. مشاهیر یزد. ج. اول. یزد. ISBN 964-8009-11-2.
- ایرج افشار. یزدنامه. ج. اول. تهران: ایران زمین، ۱۳۷۱. ۴۶۷-۴۷۸.
- کتاب ده مقاله در شعر و ادب، صفحات 24 – 37.
