عماره مروزی

ابومنصور عُماره پسر محمد مروزی معروف به عُمارهٔ مروزی شاعر ایرانی است که در سده چهارم هجری و پایان فرمان‌روایی سامانیان می‌زیست. وی دو بیت شعر در سوگ منتصر سامانی که در ۳۹۵ (هجری) به دست عربی بیابان‌نشین کشته‌ شد سروده‌است و نیز مدح‌کننده محمود غزنوی بوده. مرگ این شاعر تا پیش از مرگ شیخ ابوسعید ابوالخیر در ۴۴۰ (هجری) بوده‌است. شعر زیر در سوگ امیر منتصر از اوست:

از خون او چو روی زمین لعل‌فام شد		روی وفا سیه شد و چهر امید زرد
تیغش بخواست خورد همی خون مرگ را		مرگ از نهیب خویش مر آن شاه را بخورد

ابوسعید ابوالخیر و عُماره مروزی

در اسرارالتوحید آمده‌است که:

«روزی قوّال در خدمت شیخ ابوسعید این بیت برمی‌گفت که

«اندر غزل خویش نهان خواهم گشتن

تا بر لب تو بوسه زنم چونْش بخوانی»

شیخ از قوّال پرسید که «این بیت که راست؟» گفت «عماره گفته‌است.»

شیخ برخاست با جماعت صوفیان به زیارت خاک عماره شد.»

منابع

• محمد دبیرسیاقی، پیشاهنگان شعر پارسی، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی