بیت (شعر)

کوچک‌ترین واحد کامل در شعر (کلاسیک) فارسی یک بیت است که دو مِصرَع یا مصراع را شامل می‌شود.

بیت در زبان عربی به معنی خانه و در اصطلاح حداقل شعر است که از دو مصرع تشکیل شده باشد.

نمونه:

به نام خداوند جان و خرد		کزین برتر اندیشه برنگذرد
		(فردوسی)

بیت مُصَرّع

اگر هر دو مصراع یک بیت قافیه‌دار باشند، آن بیت را مصرّع می نامند؛ یعنی قافیه دار.

نمونه:

بنی آدم اعضای یک پیکرند		که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار		دگر عضوها را نماند قرار
تو کز محنت دیگران بی غمی		نشاید که نامت نهند آدمی
		(سعدی)

منابع

• همایی، استاد جلال‌الدّین. فنون بلاغت و صناعات ادبی، جلد اوّل (صنایع لفظی بدیع و اقسام شعر فارسی)، چاپ سوّم، انتشارات توس، تهران، ۱۳۶۴
• احمدی گیوی، حسن، و دیگران. زبان و نگارش فارسی، چاپ دهم، سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاه‌ها (سمت)، زمستان ۱۳۷۴