عماره مروزی: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
ب. صفرزاده (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۱: | خط ۱: | ||
'''ابومنصور |
'''ابومنصور عُماره پسر محمد مروزی''' معروف به '''عُمارهٔ مروزی''' [[شاعر]] ایرانی است که در [[سده چهارم هجری]] و پایان فرمانروایی [[سامانیان]] میزیست. وی دو [[بیت]] شعر در سوگ [[منتصر سامانی]] که در [[۳۹۵ (هجری)]] به دست [[عرب|عربی]] بیاباننشین کشته شد سرودهاست و نیز [[مدح|مدحکننده]] [[محمود غزنوی]] بوده. مرگ این شاعر تا پیش از مرگ شیخ [[ابوسعید ابوالخیر]] در [[۴۴۰ (هجری)]] بودهاست. شعر زیر در سوگ امیر منتصر از اوست: |
||
{{شعر}} |
{{شعر}} |
||
{{ب|از خون او چو روی زمین لعلفام شد|روی وفا سیه شد و چهر امید زرد}} |
{{ب|از خون او چو روی زمین لعلفام شد|روی وفا سیه شد و چهر امید زرد}} |
||
{{ب|تیغش بخواست خورد همی خون مرگ را|مرگ از نهیب خویش مر آن شاه را بخورد}} |
{{ب|تیغش بخواست خورد همی خون مرگ را|مرگ از نهیب خویش مر آن شاه را بخورد}} |
||
{{پایان شعر}} |
{{پایان شعر}} |
||
== ابوسعید ابوالخیر و |
== ابوسعید ابوالخیر و عُماره مروزی == |
||
در [[اسرارالتوحید]] آمدهاست که: |
در ''[[اسرارالتوحید]]'' آمدهاست که: |
||
«روزی قوّال در خدمت شیخ [[ابوسعید ابوالخیر|ابوسعید]] این بیت برمیگفت که |
«روزی قوّال در خدمت شیخ [[ابوسعید ابوالخیر|ابوسعید]] این بیت برمیگفت که |
||
خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
{{ب|«اندر غزل خویش نهان خواهم گشتن|تا بر لب تو بوسه زنم چونْش بخوانی»}} |
{{ب|«اندر غزل خویش نهان خواهم گشتن|تا بر لب تو بوسه زنم چونْش بخوانی»}} |
||
{{پایان شعر}} |
{{پایان شعر}} |
||
شیخ از قوّال پرسید که «این بیت |
شیخ از قوّال پرسید که «این بیت که راست؟» گفت «عماره گفتهاست.» |
||
شیخ برخاست با جماعت صوفیان به زیارت خاک عماره شد.» |
شیخ برخاست با جماعت صوفیان به زیارت خاک عماره شد.» |
||
خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
== منابع == |
== منابع == |
||
{{پانویس}} |
{{پانویس}} |
||
* [[محمد |
* [[محمد دبیرسیاقی]]، ''پیشاهنگان شعر پارسی''، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی |
||
{{ادبیات فارسی}} |
{{ادبیات فارسی}} |
نسخهٔ ۶ سپتامبر ۲۰۱۵، ساعت ۱۵:۴۶
ابومنصور عُماره پسر محمد مروزی معروف به عُمارهٔ مروزی شاعر ایرانی است که در سده چهارم هجری و پایان فرمانروایی سامانیان میزیست. وی دو بیت شعر در سوگ منتصر سامانی که در ۳۹۵ (هجری) به دست عربی بیاباننشین کشته شد سرودهاست و نیز مدحکننده محمود غزنوی بوده. مرگ این شاعر تا پیش از مرگ شیخ ابوسعید ابوالخیر در ۴۴۰ (هجری) بودهاست. شعر زیر در سوگ امیر منتصر از اوست:
از خون او چو روی زمین لعلفام شد | روی وفا سیه شد و چهر امید زرد | |
تیغش بخواست خورد همی خون مرگ را | مرگ از نهیب خویش مر آن شاه را بخورد |
ابوسعید ابوالخیر و عُماره مروزی
در اسرارالتوحید آمدهاست که:
«روزی قوّال در خدمت شیخ ابوسعید این بیت برمیگفت که
«اندر غزل خویش نهان خواهم گشتن | تا بر لب تو بوسه زنم چونْش بخوانی» |
شیخ از قوّال پرسید که «این بیت که راست؟» گفت «عماره گفتهاست.»
شیخ برخاست با جماعت صوفیان به زیارت خاک عماره شد.»
منابع
- محمد دبیرسیاقی، پیشاهنگان شعر پارسی، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی