پرش به محتوا

عسجدی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

عبدالعزیز پسر منصور مشهور به عَسجَدی مروزی شاعر ایرانی است که در اواخر سدهٔ چهارم و اوایل سدهٔ پنجم هجری می‌زیست. وی از شاعران دربار سلطان محمود غزنوی بود. گمان می‌رود که وی پس از مرگ سلطان محمود در دربار پسر وی سلطان مسعود غزنوی و همچنین پس از وی در دربار سلطان مودود غزنوی پسر سلطان مسعود نیز شاعری می‌کرده‌است.[۱] وی در اشعار خود آنان را مدح کرده‌است. عسجدی از شاعرانی است که در فتح سومنات به دست سلطان محمود، قصیده‌ای در تهنیت ساخته که آن قصیده در کتاب‌های تراجم ضبط شده و مشهور است. سال وفاتش را ۴۳۲ ق ذکر کرده‌اند. از اشعار او جز چند قصیده و مقداری اشعار پراکنده چیزی باقی نمانده است.[۲]

اثرها

[ویرایش]

عسجدی در گشودن سومنات به دست محمود، قصیده‌ای برای او سروده است که با این بیت آغاز می‌شود:

تا شاه خسروان سفر سومنات کردکردار خویش را علم معجزات کرد

منابع

[ویرایش]
  1. صفا، ذبیح‌الله. تاریخ ادبیات ایران (جلد یکم). انتشارات فردوس، چاپ هفدهم.
  2. چنگیزیان، فاضل. زندگینامه مشهورترین شاعران ایران. انتشارات سر چشمه، ۱۳۸۵. ص ۱۱۷.

پیوند به بیرون

[ویرایش]