بدیع بلخی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
نسخهای که میبینید نسخهای قدیمی از صفحه است که توسط Jeeputer (بحث | مشارکتها) در تاریخ ۱۳ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۱۲:۳۱ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوتهای عمدهای با نسخهٔ فعلی داشته باشد.
ابومحمد بدیع بن محمد بن محمود بلخی شاعر خراسانی نیمه دوم سده چهارم هجری است. او مدحکننده طاهر چغانی (مرگ: ۳۸۱ (هجری)) و همروزگار با دقیقی و مُنجیک تِرمِذی بود. مثنوی پندنامه انوشیروان را از او میدانند. شعرهای او در لبابالالباب و مجمعالفصحا آمدهاست. شعر زیر از اوست:
چه پوشی جوشن غفلت که روزی | تو باشی تیر محنت را نشانه | |
امل با عمرت اندرنِه به معیار | نگه کن تا کجا گردد زبانه |
منابع
- محمد دبیرسیاقی، پیشاهنگان شعر پارسی، انتشارات علمی و فرهنگی
- لغتنامه دهخدا