ابوالفرج سگزی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه است که توسط HujiBot (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ۱۲ مهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۸:۱۰ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی داشته باشد.
ابوالفرج سگزی (متوفی ۳۹۳ ق) از شعرای نامدار و اندیشمند سدهٔ چهارم سیستان است که در حدود سال‌های ۳۷۲-۳۳۳ ق به هنر شاعری مشغول بود و نویسندهٔ تعدادی کتاب شعر است که از بین رفته‌اند. مطالعه در زندگی و شعر ادیبان قبل از خودش، از وی استادی چیره‌دست و سراینده‌ای ماهر ساخت، به طوری که در متون، همیشه لقب «استاد» در کنار نامش مشاهده می‌شود.
| چندان‌که گِردِ عالم صورت برآمدیم | غم‌خواره آمد آدم و بیچاره آدمی | |
| هرکس به قدر خویش گرفتار محنت است | کس را نداده‌اند برات مسلمی |
منابع
- حیدرعلی دهمرده – وحید کیخا مقدم – عبدل علی اویسی (۱۳۸۰)، کتاب شاعران سیستان، ناشرروابط عمومی دانشگاه زابل
- ABU’L-FARAJ SEJZĪ در دانشنامهٔ ایرانیکا