ابوسلیک گرگانی

ابوسَلیک گُرگانی از پیشگامان سرایش شعر به زبان پارسی دری بود. او هم‌دوره با عمرو لیث صفاری بود. وی از نخستین شاعران پارسی‌گوی است.

شعرهای زیر از اوست:

خون خود را گر بریزی بر زمین		به که آب روی ریزی در کنار
بت‌پرستنده به از مردم‌پرست		پند گیر و کار بند و گوش دار

بمژه دل ز من بدزدیدی		ای به لب قاضی و به مژگان دزد
مزد خواهی که دل ز من بردی		این شگفتی که دید، دزد بمزد!

جستارهای وابسته

• شعر کلاسیک فارسی

بن‌مایه

• صفا، ذبیح‌الله (۱۳۸۱)، تاریخ ادبیات ایران (جلد اول)، تهران: ققنوس، ص. ۵۷، شابک ۹۶۴-۳۱۱-۰۱۳-۳