بلاغت

علوم بلاغی، زیباشناسی سخن یا دانش شیواسخنی از جملهٔ فنون ادبی است، و شاخه‌های سه‌گانهٔ معانی، بیان، و بدیع را دربرمی‌گیرد.

در مقایسه با مضامین و زمینه‌های دیرینِ بلاغت در فرهنگها و جوامع جهانی، مطالعات و پژوهش‌های علمیِ معاصر، بُردِ وسیع‌تر و متنوع‌تری از مسائل عملی و معانی نظری را به حیطهٔ علوم بلاغی وابسته و مرتبط دانسته‌اند. در حالی که به‌طور سنتی، این علوم را تنها به حرفه‌ها و زمینه‌هایی از قبیل سیاست، حقوق، روابط عمومی، بازاریابی، و تبلیغات تجارتی منحصر انگاشته‌اند، امروزه، دامنهٔ تحقیقات علوم بلاغی به رشته‌های پیچیده و مختلفی، همچون علوم انسانی، علوم ادیان، علوم اجتماعی، و تاریخ هم گسترش یافته‌است.در واقع بلاغت به معناي اخص تكامل وتعالي واژگان نسبت به انتقال دقيق و ظريف معناست.بلاغت در فهم بيروني در دو پديده ي مهم و درخشان شعر و سخنوري معنا ميابد و ارسطو فيلسوف شهير آتني نيز آن را مطابق با سخنوري ويا همان سخنراني و يا خطابه قرار ميدهد.سخنوري براساس منطق خطابي شكل ميگيرد كه مبتني بر حجج صناعي و غير صناعي شكل ميگيرد كه اين حجت ها يا بر پايه ي امور بديهي و معلوم معنا ميشوند و يا به شكل اسناد،قسم،اقرار،شهودو...ظهور ميابند.استاد محمدعلي حسينيان نويسنده ي كتاب مباني نظري خطابه و رساله سخنوري بلاغت را به معناي برانگيختگي احساسات با ابزار زبان به روش قياسي ميشناسد كه در شعر نيز همين رخداد به وقوع ميپيوندد.

جستارهای وابسته

یونان باستان و تاریخچهٔ بلاغت
سه اصل اساسی بلاغت که توسط ارسطو مطرح شد
اخلاق و رفتار سخنران یا مبلّغ: اِثوس
چگونگی برانگیختن احساسات مخاطبان: پاثُس
لوگوس (لُگُس) که به معنی روش‌های اِقناع است.

منابع

• یک کتابِ بلاغی در وبگاه آمازون رساله ي سخنوري(بر پايه ي آرا و نظريات)١٣٩١اساتيد ايران،محمد علي حسينيان سخنراني در اجتماعات١٣٩١اساتيد ايران،محمد علي حسينيان

پیوند به بیرون

• مقالهٔ بلاغت، نوشتهٔ احمد مهدوی دامغانی، در دانشنامهٔ جهان اسلام