پرهیزگاری

پرهیزکاری یا تقوا به فضیلتی در زندگی مذهبی و معنوی گفته می‌شود که دربرگیرندهٔ حالت‌هایی مانند «وقف خدا بودن»، «خداترس بودن» و «تواضع» می‌شود.

پرهیزکاری، هم بر حالت درونی و هم رفتار ظاهری تأثیر می‌گذارد. با وجود مفهوم مبهم پارسایی، مرزهای آن مشخص شده‌اند: پارسایی بیشتر به نحوهٔ زندگی مذهبی مربوط می‌شود تا الاهیات یک مذهب خاص.

در قرآن، تقوا مؤلفهٔ بسیار مهمی از ایمان است و اهل تقوا اهل بهشت توصیف شده‌اند. اصل کلمهٔ تقوا از «وقایة» است به معنی پوشش و حفاظت از آزار و ضرر. در توصیف علی ابن ابی‌طالب از این واژه، تقوا حفاظت و حمایتی الهی برای بندگانش است که آن‌ها را از هلاکت‌ها مصون می‌دارد.

پیوند به بیرون

• صفری، سیدناصر (۱۳۷۴). «مفهوم تقوا و کاربرد آن در قرآن کریم». پژوهش های قرآنی (۴): ۲۵۱–۲۶۸. دریافت‌شده در ۲۰۱۴-۱۲-۲۰.