پرهیزگاری
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرهیزکاری یا تقوا به فضیلتی در زندگی مذهبی و معنوی گفته می‌شود که دربرگیرندهٔ حالت‌هایی مانند «وقف خدا بودن»، «خداترس بودن»، و «تواضع» می‌شود.
پرهیزکاری،هم بر حالت درونی و هم رفتار ظاهری تاثیر می‌گذارد.[۱] با وجود مفهوم مبهم پارسایی، مرزهای آن مشخص شده‌اند: پارسایی بیشتر به نحوهٔ زندگی مذهبی مربوط می‌شود تا الاهیات یک مذهب خاص.[۲]
در قرآن، تقوا مولفهٔ بسیار مهمی از ایمان است و اهل تقوا اهل بهشت توصیف شده‌اند.[۳] اصل کلمهٔ تقوا از «وقایة» است به معنی پوشش و حفاظت از آزار و ضرر. در توصیف علی ابن ابی‌طالب از این واژه، تقوا حفاظت و حمایتی الهی برای بندگانش است که آنها را از هلاکت‌ها مصون می‌دارد.[۴]
پانویس[ویرایش]
- ↑ Fahlbusch, Erwin. "Piety." Encyclopedia of Christianity Online. Brill Online, 2014.
- ↑ "Piety." Religion Past and Present. Brill Online, 2014.
- ↑ Kinberg, Leah. "Piety." Encyclopaedia of the Qurʾān. General Editor: Jane Dammen McAuliffe, Georgetown University, Washington DC. Brill Online, 2014.
- ↑ شریفی، مهین. «در ژرفای تقوا، تأملی دیگر در واژه تقوا». بینات، ش. ۷۱ (۱۳۹۰): ۱۹–۲۶. بازبینی‌شده در ۲۰۱۴-۱۲-۲۰.
پیوند به بیرون[ویرایش]
- صفری، سیدناصر. «مفهوم تقوا و کاربرد آن در قرآن کریم». پژوهش های قرآنی، ش. ۴ (۱۳۷۴): ۲۵۱–۲۶۸. بازبینی‌شده در ۲۰۱۴-۱۲-۲۰.
