پرهیزگاری
پرهیزکاری یا تقوا به فضیلتی در زندگی مذهبی و معنوی گفته می‌شود که دربرگیرندهٔ حالت‌هایی مانند «وقف خدا بودن»، «خداترس بودن» و «تواضع» می‌شود.
وَرَعْ یا پرهیزکاری و پارسایی را به نگه‌داشتن خود از محرمات، دوری از گناه،[۱] پرهیزکاری و پارسایی،[۲] و اجتناب از شبهات از ترس ارتکاب محرمات[۳] معنا کرده‌اند. یکی از ویژگی‌های پرهیزگاران، راستگویی است.
در آیاتی از قرآن پرهیزکاری و رو راستی در کنار هم آورده شده‌است. مانند آیهٔ ۱۷۷ سورهٔ بقره؛ «این‌ها کسانی هستند که راست می‌گویند و گفتارشان با اعتقادشان هماهنگ است و این‌ها هستند پرهیزکاران!»[۴]
پرهیزکاری، هم بر حالت درونی و هم رفتار ظاهری تأثیر می‌گذارد.[۵] با وجود مفهوم مبهم پارسایی، مرزهای آن مشخص شده‌اند: پارسایی بیشتر به نحوهٔ زندگی مذهبی مربوط می‌شود تا الاهیات یک مذهب خاص.[۶]
در قرآن، تقوا مؤلفهٔ بسیار مهمی از ایمان است و اهل تقوا اهل بهشت توصیف شده‌اند.[۷] اصل کلمهٔ تقوا از «وقایة» است به معنی پوشش و حفاظت از آزار و ضرر. در توصیف علی ابن ابی‌طالب از این واژه، تقوا حفاظت و حمایتی الهی برای بندگانش است که آن‌ها را از هلاکت‌ها مصون می‌دارد.[۸]
پانویس[ویرایش]
- ↑ ابن منظور، لسان العرب (جلد هشتم) داربیروت(1375ش)، ص388.
- ↑ دهخدا، علی اکبر، لغتنامه دهخدا (جلد پانزدهم) مؤسسه انتشارات و چاپ دانشگاه تهران(1377ش)، ص373.
- ↑ انوری، حسن، فرهنگ بزرگ سخن (جلد هشتم)انتشارات سخن(1381ش)، ص633.
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه (جلد یکم) دارالکتب الاسلامیه، ص601.
- ↑ Fahlbusch, Erwin. "Piety." Encyclopedia of Christianity Online. Brill Online, 2014.
- ↑ "Piety." Religion Past and Present. Brill Online, 2014.
- ↑ Kinberg, Leah. "Piety." Encyclopaedia of the Qurʾān. General Editor: Jane Dammen McAuliffe, Georgetown University, Washington DC. Brill Online, 2014.
- ↑ شریفی، مهین (۱۳۹۰). «در ژرفای تقوا، تأملی دیگر در واژه تقوا». بینات (۷۱): ۱۹–۲۶. دریافت‌شده در ۲۰۱۴-۱۲-۲۰.
پیوند به بیرون[ویرایش]
- صفری، سیدناصر (۱۳۷۴). «مفهوم تقوا و کاربرد آن در قرآن کریم». پژوهش‌های قرآنی (۴): ۲۵۱–۲۶۸. دریافت‌شده در ۲۰۱۴-۱۲-۲۰.