تاریخ‌گرایی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
تاریخ‌گرایی[۱] (به انگلیسی: Historicism) یک رویکرد به تبیین وجود پدیده‌های به‌ویژه اجتماعی و فرهنگی (از جمله ایده‌ها و باورها) است که با مطالعه تاریخ آنها و بررسی فرایند پیدایش آنها بیان می‌شود. این واژه به‌طور گسترده در فلسفه، انسان‌شناسی و جامعه‌شناسی استفاده می‌شود.[۲]
Historicism در فارسی به تاریخیگری، تاریخ گرایی، تاریخیت، اصالت تاریخ، تاریخ نگری، تاریخ باوری، تاریخ پرستی ترجمه شده‌است.[۳]
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ «تاریخ‌گرایی» [جامعه‌شناسی] هم‌ارزِ «Historicism»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر نهم. فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۱۸-۴ (ذیل سرواژهٔ تاریخ‌گرایی)
- ↑ Wikipedia contributors, "Historicism," Wikipedia, The Free Encyclopedia, https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Historicism&oldid=1059305271 (accessed December 24, 2021).
- ↑ کارل پوپر (۱۳۸۰). جامعه باز و دشمنان آن. ترجمهٔ عزت‌الله فولادوند. خوارزمی. ص. ۶.
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| منابع تاریخی |
| ||||
|---|---|---|---|---|---|
| سازمانها و مراکز | |||||
| مفاهیم | |||||
| روششناسی و مکاتب | |||||
| کشور | |||||
| سایر | |||||
| مرتبط | |||||
 | این یک مقالهٔ خرد تاریخ است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |