شریطه و دعا
شریطه و دعا، دعایی است که شاعر به منظور جاودانگی ممدوح خود در انتهای قصیده، به صورت جملات شرطی بیان می‌کند. به عبارتی دیگر شاعر دعای خود را به شرط بر آورده شدن خواسته‌هایش بیان می‌دارد.
مثلا عنصری در پایان یکی از قصایدش چنین می‌گوید:
همیشه تا به همه وقت خلق عالم را/ به شادی و غم از ایزد بود قضا و قدر)
(بقای شاه جهان باد و عزّ و دولت او /دلش به رامش و دستش به باده و ساغر)
منابع[ویرایش]
- کتاب درسی آرایه‌های ادبی، متوسطه - نظری، علوم انسانی، سال سوم،آخرین تاریخ بروز رسانی: ۱۳۹۰
 | این یک مقالهٔ خرد ادبیات است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |