پرستش
| فارسی | English | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
پرستیدن از دو بخش تشکیل شده‌است: بخش نخست آن پیشوند "پَر" به‌معنای "پیرامون (پیرا)" و "دُور"، و بخش دوم "استادن (ایستادن)" است. بر این اساس، پرستیدن به‌معنای دُور و اطراف چیزی ایستادن است. "عبادت" معادل عربیِ پرستش، از ریشه «عَبَدَ» و به‌معنای پرستش و اطاعت خاشعانه و نهایت خضوع است. از ریشهٔ عبد دو مصدر عبودیت و عبادت مشتق شده‌است. این دو واژه در زبان‌های عبری و عربی کاربرد دارند و دارای معنی همسان‌اند. ابوعلی سینا گفته‌است::: العباده هیَ غایه الخضوعِ و التّذلّل (عبادت نهایت خضوع و فروتنی است). مرتضی مطهری در تعریف عبادت میگوید: پرستش آن حالتی است که در آن انسان یک توجهی می‌کند که از ناحیهٔ باطن خودش به آن حقیقتی که او را آفریده‌است و خودش را در قبضهٔ قدرت او می‌بیند، خودش را به او نیازمند و محتاج می‌بیند. درواقع، سیری است که انسان از خلق به‌سوی خالق می‌کند. این امر اساساً قطع‌نظر از فایده و اثری که داشته‌باشد، خودش یکی از نیازهای روحی بشر است. پرستش در ادیان ابراهیمی[ویرایش]عبادت و پرستش در سه دین ابراهیمی یهودیت، مسیحیت و اسلام به عنوان یک اصل جدایی ناپذیر برشمرده می‌شود که در هر سه دین به عنوان یکی از اولویت‌ها بر آن تأکید شده‌است. این تأکید به حدی است که در آرمان و هدف بعثت موسی(ع) آمده که او مأمور شده بنی‌اسرائیل را برای عبادت خداوند از مصر بیرون ببرد. قرآن نیز اولین دعوت پیامبر را دعوت به توحید، عبادت خدا و دوری از شرک ذکر می‌کند. ادا کردن عبادت در زندگی انسان با آغاز خلقت بوده به‌طوری‌که اولین عبادت به صورت قربانی در تورات و قرآن در مورد دو پسر آدم(ع) (قابیل و هابیل) ذکر شده‌است. عبادت در طول زمان، صورت‌های مختلفی به خود گرفته‌است. عبادت به معنی اخص آن عبارت است از عبادات شریعت که در شریعت یهود، عمدتاً به قربانی، عشریه، روزه، اعیاد و نماز و در شریعت اسلامی مذهب اهل سنت عمدتاً به نماز، روزه، زکات و حج اطلاق می‌شود. ولی برای مذهب تشیع، علاوه بر اینها، ولایت امامان نیز از ارکان عبادت است . پرستش آن عبادت عربی نیست، آن ستایش است. پرستش = پرستیدن، پرستاری کردن، تیمار کردن، نگهداری کردن نمونه از شاهنامه فردوسی: هوشنگ پس از شناختن آتش میگوید: بگفتا فروغیست این ایزدی (سخن از آتش ایزدی است، ) پرستی باید، اگر بخردی (سخن از نگهداری آتش است نه آنکه آن را عبادت کنند) آتش پرستی آن نیست که کسی یا یک زرتشتی آتش را عبادت کند، آتش پرست آن است که آتش را با افزودن ناپاکی‌ها آن را آلوده نکند و از آن به درستی نگهداری کند. برای نمونه ساختن بمب و ابزار جنگی که آتش میزند و جان و خانماسوزی دارد نشان از نپرستیدن از آتش، پرستاری یا نگهبانی از آتش نیست، که تنها سودجویی است. و باز از زبان رستم به کیخسرو: خُنُک شهر ایران که تخت تو را (خوشا به مردم ایران که تخت تو را) پرستند و بیدار بخت تو را ( نگهداری کنند که بخت تو بیدار هست) دوباره چنین گفت رستم که با بخت تو نترسد پرستنده ی تخت تو نیاکان ما را پرستیده اید بسی شور و تلخ جهان دیده اید همیشه به یزدان ستایش کنید (همیشه ستاییدن «عبادت» پروردگار) جهان آفرین را نیایش کنید (آنکه جهان را آفرید«جهان آفرین» نیایش دعا کنید) پرستش در یهودیت[ویرایش]عبادت از منظر کتب عهد قدیم، اطاعت کامل و محض خداوند می‌باشد چنانچه در «اول تواریخ» آمده: حال ای پسر من سلیمان، بکوش تا خدای اجداد خود را بشناسی و با تمام دل و جان او را بپرستی و خدمت کنی. خداوند تمام دل‌ها را می‌بیند و هر فکری را می‌داند. اگر در جستجوی خداباشی، او را خواهی یافت، ولی اگر از او برگردی، تو را تا ابد طرد خواهد کرد. در مزامیر نیز آمده‌است که: خداوند را با تمام دل خود، در مجلس راستان و میان قوم او ستایش خواهم کرد. اطاعت در عهد قدیم شامل اطاعتی می‌شود که از روی میل و رغبت است. و عبادت مختص خداوند بوده و برای غیر خدا سزاوار نمی‌باشد و تنها اوست که شایسته عبادت است. در یهودیت حتی جنگ هم در راستای عهد خداوند عبادت است. در یهودیت آمده‌است: خداوند، جان پناه من است، او صخره من است و مرا نجات می‌بخشد. خدایم صخره محکمی است که به آن پناه می‌برم. او همچون سپر از من محافظت می‌کند. به من پناه می‌دهد و با قدرتش مرا می‌رهاند. او را به کمک خواهم طلبید و از جنگ دشمنان رهائی خواهم یافت. ای خداوند بزرگ تو شایسته پرستش هستی. (مزامیر ۱۸:۲-۳) پرستش در مسیحیت[ویرایش]خداوند، در یهودیت خدائی است مهربان و بخشنده که پناهگاه و محل انس و امنیت است برای مردم زمانه، و همه چیز با او معنا پیدا می‌کند امّا در عهد جدید خداوند معنای عمیقتر و باشکوه‌تر دارد. از دیدگاه مسیح خداوند را باید با تمام قلب و جان دوست بدارید و این اولین و مهم‌ترین دستور خدا است. ایمان و عبادت در مسیحیت به دو معنای دوست داشتن خداوند با تمام قلب و جان و محبت و خدمت به مردم به کار رفته‌است. امّا در مسیحیت از آنجایی که باور عهد جدید بر آن است که عیسی پسر خداوند است، عبادت هم شامل خداوند آسمانی می‌شود و هم خداوندی که جسم شد؛ یعنی مسیح. پس پرستش و عبادت خداوند، بدون اطاعت و پرستش مسیح غیرممکن است. مسیح چهره دیدنی خدای نادیده‌است. او فرزند خداست و بر تمام موجودات برتری دارد. در واقع هستی به وسیله عیسی مسیح به وجود آمده‌است....... (کولسیان ۱:۱۵-۱۹) پرستش در اسلام[ویرایش] آتش - اثر: یوسف عبدی نژاد موضوع: نماز روش‌های صحیح و کاربردی عربی نشان می‌دهند که عبادت، نوعی از خضوع در نهایت درجه آن و ناشی از دریافت قلبی نسبت به عظمت و سلطه معبود است. برای عبادت دو چیز لازم است: اول: پایبندی به آنچه خداوند به صورت امر و نهی و حلال و حرام تشریع نموده و توسط پیامبران ابلاغ گردیده‌است. این امر به عنصر اطاعت و خضوع در برابر خدا عینیت می‌بخشد. کسی که از پذیرش فرمان خدا سرپیچی کند و از پیروی راه و پایبندی به شریعت او استکبار ورزد، بنده و پرستش‌کننده خدانیست؛ هر چند او را خالق و روزی دهنده خود بداند و بدین امر اعتراف کند، چنانچه مشرکان عرب هم چنین ادعایی داشتند. دوم: پایبندی او، از دل سرشار از محبت خدا برخیزد؛ زیرا در هستی، چیزی دوست داشتنی‌تر از خدا وجود ندارد. برای اینکه او صاحب فضل و احسان است و انسان را که چیزی نبود به وجود آورد و آفرید. اساس محبت خداوند متعال، آگاهی از فضل، نعمت، نیکی، رحمت، احساس جمال و کمال اوست. اگر کسی احسان را دوست دارد، صاحب احسان اوست و اگر زیبائی را دوست دارد، مصدر زیبائی اوست و اگر کسی طالب کمال است، کمال حقیقی اوست و اگر کسی خود را دوست دارد، بداند که آفریننده و پدید آورنده‌اش خداوند می‌باشد. کسی که خدا را بشناسد، او را دوست دارد و به اندازه درجه شناخت خویش، نسبت به او محبت پیدا می‌کند. به همین دلیل محبت محمد نسبت به خداوند، از همه بیشتر بود؛ زیرا معرفت بالاتری نسبت به خدا داشت. به‌طور کلی و به صورت اجمالی در قرآن عبادت به صورت‌های مختلف تعریف شده‌است که سه صورت از آن‌ها عبارت‌اند از: ۱- خضوع و کرنش که از اعتقاد به الوهیت و معبود سرچشمه گرفته باشد. دلیل این معنا آیاتی است که به عبادت خداوند امر می‌کند و انسان‌ها را از عبادت غیر او نهی می‌کند و به این دلیل هیچ‌الهی و ربّی غیر خداوند وجود ندارد: «یاقَومِ آعبُدُوا آلله مَالَکُم مِن إله غَیرُهُ» (سوره اعراف: ۵۹) ۲- خضوع و کرنش در مقابل واجب‌الوجودی که او را «رب» می‌دانیم و شأنی از شئون وجود و زندگی خود را در دنیا و آخرت در اختیار او می‌شماریم؛ چه امور معنوی مانند عزت و پیروزی در دنیا و چه در امور معنوی مانند آمرزش گناهان. رب کسی است که زمام امور را در کف دارد و عهده‌دار تدبیر و تربیت اوست. بنابراین عبادت معبود به خاطر ربوبیت اوست. شاهد این سخنان آیاتی است که دلیل منحصر بودن عبادت به خداوند را یگانگی او در ربوبیت می‌داند: و قالَ المسیحُ یا بنی اسرائیلَ اعبدوالله رَبّی و رَبَّکُم/ إِنَّ هذِهِ اُمَّتُکُم أَمَّهً و احِدهً وأَنَا رَبُّکم فَاعبُدُنِ. (انبیا:۹۲ / مائده:۷۲) ۳- خضوع و کرنش در برابر کسی است که او را عالم، یا موجودی که امور هستی به او واگذار شده، می‌دانیم؛ حال چه امور تکوینی مانند خلق، رزق، زنده کردن و می‌راندن به او واگذار شده وچه امور تشریعی مانند قانونگذاری شفاعت و مغفرت. انحصار عبادت در خدا، تعهد دیرینه‌ای است که خداوند از نوع انسان گرفته‌است. این پیمان با قلم قدرت خداوندی در فطرت بشری نقش بسته و در طبع اصیل انسان کاشته شده‌است. وِ ِاذُا اَخَذَ رَبُّک مِن بَنی آدَمَ مِن ظُهُورِهِم ذُرَّیتَهُم و اَشهَدَهُم عَلی اَنفُسِهِم اَلَسنتُ بَرّبکُم قالُوا بَلی شِهدنَا اَن تَقُولُوا یومَ آلقیامَه ِانُّا کُنُّاعَن هَذا غافلینَ* او تقُولُوا انَّما اشرَکَ آبَاوُنا مِن قَبلُ و کُنََّا ذُرَّیهً مِن بَعدِهِم اَفَتُهلِکُنَا بِما فَعَلَ آلُمبطِلُونَ. (سوره اعراف ۱۷۲-۱۷۳) بنابراین بزرگ‌ترین هدف بعثت، فرستادن رسولان و فرود آمدن کتابهای مقدس، یاد آوری این پیمان دیرینه به مردم، پاک کردن غبار فراموشی، شرک یا تقلید از روی فطرت باشد و نخستین دعوت و رهنمود پیامبران این باشد که آعبُدُوالله مالَکُم مِن اِله غَیرُهُ (خداوند را بپرستید که غیر از او برای شما ایزدی نیست)(سوره اعراف:۵۹) نوح، هود، صالح، ابراهیم، لوط، شعیب و هر پیامبری که به سوی قوم دروغگو و گمراهی انتخاب شدند، همین دعوت را فریاد زدند و به قوم خود اعلام داشته‌اند که: خداوند می‌فرماید «ما هیچ رسولی را به رسالت نفرستادیم مگر آنکه به او وحی کردیم که به جز من خدایی نیست تنها مرا به یکتایی پرستش کنید و بس.» (سوره انبیاء:۲۵) دامنه عبادات اسلام شامل تمام اعمال آدمی می‌باشد به شرط آنکه به قصد و نیت خداوند انجام شود. در واقع دامنه عبادت در اسلام، تمامی دین و زندگی انسان است و تمام وجود انسان را خدا فرا می‌گیرد. به‌طور کلی بر اساس تعالیم اسلام خداوند انس و جن را برای این آفریده که تنها او را عبادت کنند و در مقابل او سجده کنند و فرمان و امر خداوند را قبول کرده و اجرا نمایند همان‌طور که در سوره ذاریات آیه ۵۶ به آن اشاره شده‌است: «وَ مَا خَلَقتَ الجِنَّ وَ الانسَ الَّاِلیعبدُونِ» (جن و انسان را تنها برای پرستش آفریدیم) جوادی آملی از علمای تشیع در این مورد میگوید: قرآن کریم در تبیین رابطه عبد و عبادت، عبادت را هدف آفرینش او می‌داند. انسان همانند هسته‌ای است که هدف متوسط آن درخت شدن و هدف بالاتر آن به بار نشستن است و هدف‌های دیگری نیز در پیش دارد. امّا هدف اصلی و برتر از عبادت رسیدن به یقین است، همانگونه که در آیه ۹۹ از سوره حجر می‌فرماید: واعبد ربک حتی یاتیک الیقین (و پروردگارت را پرستش کن تا به یقین بررسی) (سوره حجر:۹۹) اقسام عبادات[ویرایش]عبادات اعمالی هستند که بقصد قربت برای خداوند انجام میگردد عبادات واجب درفقه شیعه 10 گونه است. نماز-روزه-خمس-زکات-حج-جهاد-امر به معروف و نهی از منکر-تولی و تبری [۱] نگرش‌های ناهمگون[ویرایش]ادیان یهودیت و اسلام و مسیحیت یا به عبارت دیگر، عهد عتیق، عهد جدید و قرآن کریم، در این که، عبادت اطاعت کامل و محض و از روی میل و رغبت در مقابل خداوند در کلیه امور است، با هم اشتراک دارند و هر سه کتاب، عبادت را منحصر در خداوند می‌دانند. امّا مفهوم عبادت در مسیحیت با مفهوم یهودیت و اسلام کاملاً متفاوت است. در مسیحیت، شخص مسیح که خود، پسر خدا، متأثر از روح القدس و تجسم خداوند است در جسم، مسیر عبادت می‌شود و راه رسیدن به حقیقت نوعی جا پای عیسی گذاشتن است و رفتن و اقتدا به مسیح است، و حقیقت در نزدیک شدن هر چه بیشتر به مسیح کسب می‌شود. چنان‌که در انجیل آمده‌است: «و عیسا گفت: و من راه، راستی و حقیقت هستم. کسی نمی‌تواند پدر را بیابد جز به واسطه من» در مسیحیت همچنین بر خلاف اسلام و یهودیت، عبادت به زبانی خاص صورت نمی‌گیرد. بلکه تأکید خداوند در انجیل بر آن است که هر قوم و زبانی به زبان خود با او گفتگو کنند. در همین راستا انجیل نیز به زبان‌های مختلف دنیا ترجمه می‌شود و هر نژادی به زبان مادری خود به مطالعه آن می‌پردازد. در اسلام عبادت همراه با آداب و مناسک خاص مبتنی بر شریعت است، و تخطّی از قوانین شریعت مساوی با دور شدن از حقیقت است. پرستش افراد[ویرایش]در هند پرستش سیاست‌مداران، ستاره‌های سینما یا بازیکنان کریکت معمول است.[۲] جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
|
 Detail from Religion by Charles Sprague Pearce (1896)
Worship is an act of religious devotion usually directed towards a deity. For many, worship is not about an emotion, it is more about a recognition of God. An act of worship may be performed individually, in an informal or formal group, or by a designated leader. Such acts may involve honoring.[1] EtymologyThe word is derived from the Old English weorþscipe, meaning to venerate "worship, honour shown to an object,[2] which has been etymologised as "worthiness or worth-ship"—to give, at its simplest, worth to something.[3] Worship in various religionsBuddhismWorship in Buddhism may take innumerable forms given the doctrine of skillful means. Worship is evident in Buddhism in such forms as: guru yoga, mandala, thanka, yantra yoga, the discipline of the fighting monks of Shaolin, panchamrita, mantra recitation, tea ceremony, ganacakra, amongst others. Buddhist Devotion is an important part of the practice of most Buddhists. According to a spokesman of the Sasana Council of Burma, devotion to Buddhist spiritual practices inspires devotion to the Triple Gem.[2] Most Buddhists use ritual in pursuit of their spiritual aspirations. In Buddhism, puja (Sanskrit & Pali: pūjā) are expressions of "honour, worship and devotional attention."[2] Acts of puja include bowing, making offerings and chanting. These devotional acts are generally performed daily at home (either in the morning or evening or both) as well as during communal festivals and Uposatha days at a temple. Meditation (samādhi) is a central form of worship in Buddhism. This practice is focused on the third step of the Eightfold Path that ultimately leads to self awakening, also known as enlightenment. Meditation promotes self-awareness and exploration of the mind and spirit. Traditionally, Buddhist meditation had combined samatha (the act of stopping and calming oneself) and vipasyana (seeing clearly within) to create a complete mind and body experience. By stopping one's everyday activities and focusing on something simple, the mind can open and expand enough to reach a spiritual level. By practicing the step of vipasyana, one does not achieve the final stage of awareness, but rather approaches one step closer. Mindful meditation teaches one to stop reacting quickly to thoughts and external objects that present themselves, but rather to peacefully hold the thought without immediately responding to it. Although in traditional Buddhist faith, enlightenment is the desired end goal of meditation, it is more of a cycle in a literal sense that helps individuals better understand their minds. For example, meditation leads to understanding, leading to kindness, leading to peace, etc.[4] ChristianityIn Christianity, a church service is a formalized period of communal worship, often but not exclusively occurring on Sunday (or on Saturday in the case of those churches practicing seventh-day Sabbatarianism). The church service is the gathering together of Christians to be taught the "Word of God" (the Holy Bible) and encouraged in their faith. Technically, the "church" in "church service" refers to the gathering of the faithful rather than to the building in which the event takes place. In Christianity, worship is reverent honor and homage paid to God. The New Testament uses various words to express the concept of worship. The word proskuneo - "to worship" - means to bow down (to Gods or to kings).[2] Mass is the central act of divine worship in the Catholic Church.[5] The Congregation for Divine Worship at the Vatican publishes a Directory on Popular Piety and the Liturgy.[6] Roman Catholic devotions are "external practices of piety" which are not part of the official liturgy of the Catholic Church but are part of the popular spiritual practices of Catholics.[2] They do not become part of liturgical worship, even if conducted in a Catholic church, in a group, in the presence of a priest. Anglican devotions are private prayers and practices used by Anglican Christians to promote spiritual growth and communion with God. Among members of the Anglican Communion, private devotional habits vary widely, depending on personal preference and on affiliation with low-church or high-church parishes. Adoration versus veneration The New Testament uses various words translatable as "worship". The word proskuneo - "to worship" - means to bow down to gods or kings.[7] Roman Catholicism, Anglicanism, Oriental Orthodoxy, and Eastern Orthodoxy make a technical distinction between two different concepts:
The external acts of veneration resemble those of worship, but differ in their object and intent. Protestant Christians, who reject the veneration of saints, question whether Catholics always maintain such a distinction in actual devotional practice, especially at the level of folk religion. According to Mark Miravalle the English word "worship" is equivocal, in that it has been used (in Catholic writing, at any rate) to denote both adoration/latria and veneration/dulia, and in some cases even as a synonym for veneration as distinct from adoration:
Orthodox Judaism and orthodox Sunni Islam hold that for all practical purposes veneration should be considered the same as prayer; Orthodox Judaism (arguably with the exception of some Chasidic practices), orthodox Sunni Islam, and most kinds of Protestantism forbid veneration of saints or of angels, classifying these actions as akin to idolatry. Similarly, Jehovah's Witnesses assert that many actions classified as patriotic by Protestant groups, such as saluting a flag, count as equivalent to worship and are therefore considered idolatrous as well.[9] Hinduism
Worship in Hinduism involves invoking higher forces to assist in spiritual and material progress and is simultaneously both a science and an art. A sense of bhakti or devotional love is generally invoked. This term is probably a central one in Hinduism. A direct translation from the Sanskrit to English is problematic. Worship takes a multitude of forms depending on community groups, geography and language. There is a flavour of loving and being in love with whatever object or focus of devotion. Worship is not confined to any place of worship, it also incorporates personal reflection, art forms and group. People usually perform worship to achieve some specific end or to integrate the body, the mind and the spirit in order to help the performer evolve into a higher being.[10] IslamIn Islam, worship refers to ritualistic devotion as well as actions done in accordance to Islamic law which is ordained by and pleasing to Allah (God). Worship is included in the Five Pillars of Islam, primarily that of salat, which is the practice of ritual prayer five times daily. According to Muhammad Asad, on his notes in The Message of the Qur'an translation on 51:56,
In the Muslim world, the word worship (in the literal context of worshipping) is forbidden to be used if it refers to an object or action and not exclusively to Allah.[12] Judaism
Worship of God in Judaism is called Avodat Hashem. During the period when the Temple stood, the rites conducted there were considered the most important act of Jewish worship.[13] However, the most common form of worship was and remains that of prayer. Other forms of worship include the conduct of prescribed rituals, such as the Passover Seder and waving the Four Species, with proper intent, as well as various types of Jewish meditation. Worship through mundane activitiesJewish sources also express the notion that one can perform any appropriate mundane activity as the worship of God. Examples would include returning a lost article and working to support oneself and one's family. The Code of Jewish Law (Orach Chayim, Chapter 231) cites Proverbs (3:6), "in all your ways, know him" (Hebrew: בכל דרכיך דעהו (b'chol d'rachecha dei'eihu)), as a biblical source for this idea. Sikhism
In Sikhism, worship takes place after the Guru Granth Sahib, which is the work of the 10 Sikh Gurus all in one. Sikhs worship God and only one God, known as "One Creator", "The Wonderful Teacher" (Waheguru), or "Destroyer of Darkness". WiccaWiccan worship commonly takes place during a full moon or a new moon. Such rituals are called an Esbat and may involve a magic circle which practitioners believe will contain energy and form a sacred space, or will provide them a form of magical protection.[14] Modern worshipIn modern society and sociology, some writers have commented on the ways that people no longer simply worship recognised deities, but also (or instead) worship consumer brands,[15] sports teams, and other people (celebrities).[16] Sociology therefore extends this argument to suggest outside of a religion worship is a process whereby society worships itself, as a form of self-valorization and self-preservation.[17] See also
References
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
![[icon]](http://en.wikipedia.org/wiki/File:Wiki_letter_w_cropped.svg){kind=small}
