طالبان

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به: ناوبری، جستجو
طالبان
شرکت‌کننده در جنگ افغانستان
Flag of the Taliban
پرچم طالبان.
فعالیت ۱۹۹۴–۱۹۹۶ (شبه نظامی)
۱۹۹۶–۲۰۰۱ (دولت)
۲۰۰۲-اکنون (شورش)
ایدئولوژی * بنیادگرایی دیوبندی[۱][۲][۳][۴]
گروه‌ها پشتون‌ها[۹][۱۰]
رهبران هبت‌الله آخندزاده (رهبر کنونی)</small)
ستاد * قندهار، افغانستان (۱۹۹۶–۲۰۰۱)
ناحیهٔ
عملیات‌ها 		Taliban insurgency in Afghanistan (2015–present).svg

     تحت کنترل دولت افغان، ناتو، و متحدان      تحت کنترل طالبان، القاعده، و متحدان      تحت کنترل دولت اسلامی (داعش) و حزب حرکت اسلامی ازبکستان

نیرو ۴۵۰۰۰ (مقرر ۲۰۰۱)[۱۵]
۱۱۰۰۰ (مقرر ۲۰۰۸)[۱۶]
۳۶۰۰۰ (مقرر ۲۰۱۰)[۱۷]
۶۰۰۰۰ (مقرر ۲۰۱۴)[۱۸]
سرچشمه‌گرفته از دانشجویان جمیعت علمائی اسلام
متحدان * Flag of Tehrik-i-Taliban.svg جنبش طالبان پاکستان
مخالفان مخالفان دولتی

افغانستان جمهوری اسلامی افغانستان[۲۲] ناتو ناتو[۲۳]
آیساف
مخالفان غیردولتی

نبردها/جنگ‌ها جنگ‌های کابل
جنگ داخلی افغانستان (۱۹۹۶–۲۰۰۱)
جنگ افغانستان (۲۰۰۱–۲۰۱۴)
جنگ افغانستان (۲۰۱۵–اکنون)
بخشی از سلسله مقاله‌های سیاسی
پایه‌ها
موضوع‌ها
نمودها
نمای اسلامی
جنبش‌ها
نوشتارهای کلیدی
درگاه سیاست ‏(en)‏
پرچم رسمی طالبان

طالبان به معنای طلبه‌ها (جمع: طلاب)، نام گروهی از شبه نظامیان روحانی مخالف دولت افغانستان است که دارای عقاید دگماتیسم مذهبی و وابسته به مکتب مکاتب حنفی و وهابی در دین اسلام است. رهبر کنونی طالبان پس از کشته شدن ملا اختر منصور، هبت‌الله آخوندزاده است.

پیدایش[ویرایش]

در ۱۰ اکتبر سال ۱۹۹۴ میلادی در اوج جنگ‌های داخلی افغانستان گروهی وارد منطقه سپین بولدک ولایت قندهار در جنوب افغانستان شدند و نام خود را «تحریک اسلامی طلبای کرام» نهادند. در میان رهبران طالبان اعرابی وهابی از عربستان سعودی وجود دارد. حمایت‌های مکرر و پنهان عربستان سعودی از طالبان ادامه داشت و آنها با شعار جهاد با شرک و کفر و اینکه هر کس کشته شود به بهشت خواهد رفت به زودی پیروان زیادی از افغانستان و پاکستان پیدا کردند. طالبان پاکستان در سال ۲۰۰۷ میلادی با هدف استقرار حکومت اسلامی و جاری کردن قوانین شرع در پاکستان، وارد مبارزه مسلحانه شد. از طالبان پاکستان به عنوان شبکه‌ای متشکل از تعدادی گروه‌های تندرو محلی نام برده می‌شود.

در بدو امر مردم افغانستان به این گروه خوشبین بودند و گمان می‌کردند، آنها می‌توانند به جنگ‌های داخلی افغانستان پایان دهند.[۲۹]

پیشروی سریع[ویرایش]

طالبان به سرعت مناطقی را در جنوب افغانستان که زیر تسلّط دولت مجاهدین به رهبری برهان‌الدین ربانی بود اشغال نمودند. آنها یک ماه و دو روز پس از اعلام موجودیت، ولایت قندهار چهارمین ولایت مهم افغانستان را تصرف کردند. طالبان به پیشروی‌های خود ادامه می‌دادند و تعدادی از ولایات را بدون جنگ یکی پس از دیگری اشغال می‌نمودند که به ترتیب ولایات دیگری میدان وردک، لوگر، خوست، هرات، جلال‌آباد و کابل رابا اندک درگیری‌های تا تاریخ ۲۶ سپتامبر ۱۹۹۶ به تصرف خود درآوردند.

ورود به کابل[ویرایش]

طالبان ۲۶ سپتامبر ۱۹۹۶ کابل پایتخت افغانستان را تصرف کردند. آنان به محض ورود دکتر محمد نجیب‌الله احمدزی، رئیس جمهوری پیشین افغانستان و برادرش شاهپور احمد زی را کشتند و جنازه‌هایشان را در چهارراه آریانا در نزدیکی ارگ ریاست جمهوری افغانستان به نمایش گذاشتند. سپس به تدریج سه چهارم خاک افغانستان را متصرف شدند. غزنیه نیز تصرف شد.

امارت اسلامی[ویرایش]

طالبان سپس نام حکومت خود را امارت اسلامی افغانستان گذاشتند و تشکیلات خود را از طریق رادیو افغانستان اعلان نمودند. کشورهای پاکستان، امارات متحده عربی و عربستان سعودی تنها سه کشوری بودند که طالبان را به رسمیت شناختند.[۳۰]

کشتار مردم هزاره[ویرایش]

پیرو گزارش‌های نهادهای بین‌المللی حقوق بشری، طالبان در دورهٔ حاکمیت خود دست به کشتار هزاران تن از مردم هزاره زده‌اند که از آن می‌توان به عنوان یک نسل‌کشی یاد کرد.[۳۱] قتل‌عام مردم هزاره در شهر مزار شریف در ماه آگوست سال ۱۹۹۸ که هزاران تن از مردم هزاره در طی چند روز کشته شدند یکی از نمونه‌های این قتل‌عام‌ها به‌شمار می‌آید. بر اساس گزارش دیده‌بان حقوق بشر والی طالبان در آن هنگام، پس از تصرف شهر مزار شریف از هزاره‌ها به عنوان کافر یاد کرده و قتل آنان و غارت اموال شان را جایز دانست. (مردم هزاره شیعه مذهب می‌باشند).

قتل‌عام هزاره‌ها در فاصله سال‌های ۱۹۹۹ تا سال ۲۰۰۱ در ولایت‌های سر پل و بامیان از نمونه‌های دیگر این کشتارهای جمعی می‌باشد. دیده‌بان حقوق بشر با انتشار گزارشی ویژه در سال ۲۰۰۱ به بخش‌های مهمی از این قتل‌عام‌ها به صورت مستند پرداخته‌است.[۳۲]

تخریب بزرگترین مجسمه‌های ایستاده بودا در بامیان[ویرایش]

دو مجسمه بودا در شهر بامیان در مرکز هزاره جات بلندترین مجسمه‌های ایستاده (به طول هر کدام ۵۶ متر) بودا در جهان محسوب می‌شدند. سازمان علمی فرهنگی یونسکو این دو مجسمه را در فهرست ارزشمندترین آثار تاریخی جهان قرار داده بود و تنها آثار جهانی ثبت شده به عنوان میراث بشری از افغانستان می‌باشند. طالبان در ماه مارس سال ۲۰۰۱ این مجسمه‌ها را در کنار کشتار و سرکوب مردم هزاره تخریب کردند.[۳۳]

حلقه رهبری[ویرایش]

حلقه رهبری طالبان را کسانی تشکیل می‌داد که تعدادی از آنان هیچ‌گاه دیده نشدند و با رسانه صحبت نکردند و تصویری از آنان مشاهده نشده‌است.

در مجموع رهبری طالبان در آنزمان را می‌توان به سه قسمت تقسیم کرد

  1. طلاب = کسانیکه رهبری اصلی را به عهده داشتند (به زعامت ملا عمر)
  2. آن‌هایی که دیدی باز تر نسبت به قضایا داشتند (به رهبری ملا احسان الله)
  3. میانه‌روها که شمارشان کمتر بود و نقش عمده‌ای در قضایای بزرگ سیاسی نیز نداشتند، زیرا شاید در صورت میانه‌روی منافعشان به خطر می‌افتاد.

در مجموع افراد زیر حلقه رهبری طالبان را تشکیل می‌دادند.

اعضای شورای داخلی[ویرایش]

اعضای شورای مرکزی[ویرایش]

طالبان به تدریج افراد زیر در پست‌های زیر تعیین نمودند.

حکومتی متفاوت[ویرایش]

تعدادی از مردم افغانستان به علت خستگی از جنگ‌های داخلی، طالبان را بر حکومت ترجیح می‌دادند.

در دوران حکومت طالبان، کریکت تنها ورزش مجاز در افغانستان به‌شمار می‌رفت.[۳۴]

اما طالبان با دیدگاهی بسته و افکاری متفاوت با محیط و جهان برخورد کردند و به نوعی با بازگشت به نگرش‌های مذهبی و با زیر فشار قرار دادن مردم موجبات نارضایتی قشر کثیری از مردم افغانستان را فراهم ساختند. آنها نام حکومت افغانستان از جمهوری اسلامی به (امیرنشین) (امارت اسلامی افغانستان) تبدیل نموده و رهبر خود (ملا محمد عمر) را به عنوان امیرالمؤمنین معرفی نمودند. قطعنامه‌های پیاپی شورای امنیت را نادیده گرفتند و تعدادی از خارجیان را از کشور اخراج نمودند. حکومت طالبان با رادیو، تلویزیون، موسیقی، نقاشی، مجسمه‌سازی و آثار هنری مخالف بودند و مجسمه‌های بودا در بامیان را که از جمله غنائم فرهنگی و باستانی افغانستان بود را منهدم ساختند.

آنها به زنان نیز اجازه نمی‌دادند تا به تنهایی از خانه‌هایشان بیرون روند. مجازات لواط‌کاران و زناکاران مرگ بود و دست کسانی که دزدی می‌کردند باید قطع می‌شد. مردم را برای ادای نماز، بزور از مغازه‌هایشان به مساجد می‌فرستادند. ریش مردان در نظام طالبانی باید بلند می‌بود و موهای سرشان را می‌بایست کوتاه می‌کردند. هر چند طالبان پخش هرگونه اخبار دال بر اختلاف داخلی این گروه را پنهان نگه می‌داشتند، اما گه‌گاه خبرهایی از ایجاد اختلافات داخلی میان تندروها و میانه‌روها به بیرون درز می‌کرد.

اتهام به طالبان[ویرایش]

گروه‌های مخالف طالبان همواره، تلاش می‌کردند تا جهانیان را از این موضوع آگاه کنند که طالبان از سوی سازمان استخباراتی پاکستان رهبری می‌شوند. این اتهام مدام از سوی طالبان رد گردید، درحالیکه کشور پاکستان بزرگ‌ترین دوست طالبان شناخته می‌شود. گروه‌های مجاهدین بر این باور بودند که پاکستان به خاطر توجه نکردن دولتهای افغان به خط دیورند، چشم این را ندارند که امنیت و حاکمیت یک دولت مقتدر را در افغانستان ببینند.

طالبان و بن لادن[ویرایش]

اصلیت بن لادن از عربستان سعودی بود. پدر وی ۵۷ فرزند داشت. بن لادن سرمایه دار مخالف حکومت عربستان سعودی به بهانه کمک به طالبان یک سال بعد از استقرار نظام طالبان با هواپیمای شخصی خود وارد جلال‌آباد شد و مورد استقبال مقامات طالبان قرار گرفت. در پی حملات تروریستی به برخی از قرارگاه‌های نیروهای آمریکایی در برخی از کشورها در آفریقا و آسیا، ایالات متحده بن لادن را مسئول این حملات عنوان نمود. هنوز برخی بر این باورند که حملات تروریستی یازده سپتامبر سیاست خاص آمریکا برای مخدوش ساختن افکار مردم جهان بوده‌است ولی این اظهارات از سوی هواداران و اطرافیان بن لادن همواره به شدت رد شده‌است و آنها مسئولیت حملات را بر عهده گرفتند.

طالبان و حمله تروریستی یازده سپتامبر[ویرایش]

حمله تروریستی یازده سپتامبر به نوعی طالبان را با یک مشکل جدید روبرو ساخت. آمریکا در یک اقدام عاجل اسامه بن لادن رهبر گروه اسلام‌گرای القاعده را مسئول این حملات عنوان کرد و از گروه طالبان خواست تا وی را در اولین فرصت به آمریکا تحویل دهد، اما طالبان به هیچ وجه حاضر به تحویل اسامه بن لادن به آمریکا نشدند.

شکست طالبان[ویرایش]

با وقوع حادثه تروریستی یازدهم سپتامبر و عدم تسلیم بن لادن به آمریکا از سوی طالبان، بهانه حمله به افغانستان در اختیار آمریکا قرار گرفت. ایالات متحده آمریکا به تاریخ ۷ اکتبر ۲۰۰۱ به افغانستان حمله کرد. با همکاری اعضای جبهه مخالف طالبان (مجاهدین سابق)، گروه طالبان شکست خورد و حامد کرزی رئیس جمهور دولت موقت افغانستان گردید.

همچنین در این حملات، بنا بر اعلام سایت ویکی‌لیکس، دولت ایتالیا برای حفاظت از نظامیان خود در برابر حملات تروریستی، به شبه نظامیان افغانستان پول پرداخته‌است. این پول چندین سال برای در امان ماندن نظامیان ایتالیایی از حملات طالبان، به شبه نظامیان افغانستان پرداخت شده‌است. بر این اساس، دولت آمریکا در زمان جرج بوش و از طریق رونالد اسپوگلی، سفیر خود در رم، بارها نگرانی خود را از این مسئله ابراز کرده‌است. هفته‌نامهٔ اسپرسو در آخرین شمارهٔ خود به وجود مدارک محرمانه‌ای اشاره کرده که نشانگر پرداخت پول توسط دولت ایتالیا به طالبان است. اسپوگلی در نامه‌ای که در اکتبر ۲۰۰۸ به واشینگتن ارسال کرده، دلیل همراهی ایتالیا با ناتو در جنگ افغانستان را اطمینان یافتن دولت این کشور از در امان بودن نظامیان خود از این طریق عنوان کرده‌است. سفیر آمریکا در رم، دولتهای پیشین و کنونی ایتالیا را به دست داشتن در چنین اقدامی متهم کرده و در عین حال آورده‌است: در گفتگویی که با سیلویو برلوسکنی در این مورد داشتم وی ابراز بی‌اطلاعی کرد. طبق این گزارش، بدگمانی آمریکا به نظامیان ایتالیایی در افغانستان همچنان تا سال ۲۰۰۹ ادامه داشته‌است. اما در این سال در عملیاتی که علیه شبه نظامیان انجام شد، کشته و زخمی شدن نظامیان ایتالیایی همانند دیگر نظامیان ناتو تا حدودی به رفع این بدگمانی کمک کرده‌است.[۳۵]

پیدایش دوباره[ویرایش]

در سال ۲۰۰۶ طالبان اعلام موجودیت نموده و با حاکمیت افغانستان مخالفت ورزیدند و به بیشتر قسمت‌های جنوب افغانستان به ویژه زابل، قندهار و هلمند نفوذ کرده و ۲ سال بعد اقدام به پیشروی به سمت پایتخت نمودند. در غیاب ارتش افغانستان این نیروها توانستند به مرور برای خود کارخانجات اسلحه‌سازی و مهمات‌سازی ایجاد کنند. ناتوانی در بازسازی کشور و فساد حکومتی در بین مقامات جدید افغانستان، در کنار میلیون‌ها افغان بیکار بازگشته از ایران و پاکستان، موجب سرخوردگی افغان‌ها گشت و گرایش به سمت این نیرو را دوباره افزایش داد.[۲۹] دولت افغانستان این بار نیز پاکستان را به حمایت پی در پی طالبان متهم نمود.

روابط طالبان و ایران[ویرایش]

طالبان همواره در پی گسترش روابط بین‌المللی خود بوده و در این بین ایران نیز یکی از گزینه‌های آنها بوده‌است. در پی این اقدام یک هیئت از این گروه تروریستی در اردیبهشت سال ۹۴ وارد ایران شد. دولت حسن روحانی رئیس جمهور وقت ایران و همین‌طور وزارت امور خارجه کشور اما اظهار داشتند که از این رخداد بی اطلاع هستند زیرا این اقدامات با دولت در میان گذاشته نمی‌شود و طرف آن هیئت هم تنها مقامات امنیتی کشور بودند. پیش از این نیز دو هیئت دیگر از طالبان به جمهوری اسلامی سفر کردند تا با مقامات امنیتی دیدار کرده و در نشست بیداری اسلامی شرکت کنند.[۳۶][۳۷][۳۸][۳۹]

تأسیس دفتر در ایران[ویرایش]

روزنامه‌های آمریکایی وال استریت ژورنال و انگلیسی تلگراف در گزارشی (منتشره در ۱ اوت ۲۰۱۲) به نقل از منابع ناشناس افغان و غربی مدعی شدند که یکی از اعضای رهبری طالبان در شورای کویته در اواخر ماه مه همان سال، اقدام به ایجاد و تأسیس دفتری در مرکز استان سیستان و بلوچستان و در شهر زاهدان کرده‌است.[۴۰]
روزنامه وال استریت ژورنال در ادامه گزارش خود مدعی شده، در شنودهای مکالمات تلفنی اطلاعاتی بدست آمده که نشان می‌دهد، اعضای سپاه قدس ایران در اوایل ماه ژانویه ۲۰۱۲ در مورد ارسال و تجهیز نیروهای طالبان در افغانستان با موشک‌های زمین به هوا گفتگو انجام داده‌اند.[۴۰]

روزنامه روسی نیزاویسمایا گازتا در گزارش خود (منتشره در ۲ اوت ۲۰۱۲) نیز به نقل از منابع افغانی و غربی ادعاهایی مشابه موارد فوق را منتشر کرده و در بخش دیگر اعلام داشته: «ایران و طالبان خود را آماده می‌کنند که در صورت حمله اسرائیل یا آمریکا به تاسیسات اتمی ایران، به عملیات انتقامی مشترک دست بزنند. علاوه بر این، ایرانی‌ها روی عقب‌نشینی نیروهای آمریکا از افغانستان در سال ۲۰۱۴ میلادی حساب کرده‌اند.»[۴۱]
این در حالی است که منابع و مقامات ایرانی موارد مطرح شده از این قبیل را به شدت رد نموده و این‌گونه اخبار را کذب اعلام کردند.[۴۲]

شورش ۲۰۰۱ هرات علیه امارت طالبان[ویرایش]

نیروهای قدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در جریان شورش ۲۰۰۱ هرات، به نیروهای نظامی آمریکایی در فتح هرات و ساقط کردن رژیم امارت اسلامیِ طالبان در آن شهر، یاری رساندند. فرماندهی نیروی‌های ایرانی بر عهده سرلشکر ایرانی، رحیم صفوی بود. مأمورانی از سیا در کنار نیروهای کنترل عملیات، در تهران، به طور مستقیم، عملیات را زیر نظر داشتند.[۴۳][۴۴][۴۵][۴۶]

کشتار دیپلمات‌های ایرانی در مزارشریف[ویرایش]

کشتار دیپلمات‌های ایرانی در مزارشریف در جریان تصرف آن شهر توسط نیروهای طالبان رخ داد.

انشعاب[ویرایش]

در ۷ خرداد ۱۳۹۳ (۲۸ مه ۲۰۱۴)، اعظم طارق، از فرماندهان یکی از جناح‌های اصلی طالبان پاکستان، با صدور بیانیه‌ای اعلام کرد که شعبه طالبان در منطقه وزیرستان جنوبی پاکستان در پی اختلاف نظر با رهبری طالبان (مولانا فضل‌الله) از این گروه منشعب شده‌است. این جناح به قبیله محسود در این منطقه وابسته است. در بیانیه اعظم طارق آمده‌است: «ما جدایی خود از تحریک طالبان پاکستان را اعلام کرده و به اطلاع می‌رسانیم که خالد محسود را به عنوان رهبری جدید وزیرستان جنوبی انتخاب کرده‌ایم.»[۴۷]

اعظم طارق درمورد دلیل تصمیم به انشعاب از طالبان گفت که «عناصر جنایتکار» در تشکیلات فرماندهی طالبان نفوذ کرده‌اند و در اقداماتی مانند باجگیری، آدم‌ربایی به منظور اخاذی، و جنایات دیگر دست داشته‌اند. رهبری طالبان همچنین متهم شد که غیرنظامیان را هدف حمله قرار می‌دهد. اعظم طارق این «عناصر» را متهم کرد که در خدمت «سازمان‌های جاسوسی خارجی» هستند. این بیانیه می‌افزاید که جناح خالد محسود قبل از تصمیم به جدایی از طالبان، «تمامی تلاش خود را به کار گرفت تا رهبری تحریک طالبان را به راه راست هدایت کند و حتی طالبان افغان کوشید بین ما میانجیگری کند اما رهبری طالبان به تلاش آنان توجهی نکرد.»[۴۷]

خالد محسود از جمله کسانی بود که پس از کشته شدن حکیم‌الله محسود، رهبر سابق طالبان پاکستان در حمله هواپیمای بدون سرنشین آمریکایی در ماه نوامبر سال ۲۰۱۳، درصدد جانشینی او برآمد اما این موقعیت نصیب مولانا فضل‌الله، از فرماندهان اسلامگرایان منطقه دره سوات شد.

مرگبارترین حمله تروریستی تاریخ پاکستان[ویرایش]

در صبح روز ۱۶ دسامبر ۲۰۱۴ (۲۵ آذر ۱۳۹۳) پنج مهاجم طالبان در حالیکه یونیفورم ارتش پاکستان بر تن داشتند، وارد ساختمان یک مدرسه (وابسته به ارتش) در شهر پیشاور شدند و ۱۴۹ تن از جمله ۱۳۳ دانش‌آموز را کشتند و ۱۲۲ تن دیگر را زخمی کردند. اغلب دانش‌آموزان این مدرسه فرزندان نظامیان ارتش بودند. طالبان هدف از این حمله را انتقام‌گیری از خانواده نظامیان ارتش عنوان کرد.[۴۸] نواز شریف نخست وزیر پاکستان این حمله را مرگبارترین حمله تروریستی تاریخ کشورش اعلام کرد.[۴۹]

درگیری و مقابله با داعش[ویرایش]

با نفوذ داعش در افغانستان، از آن جا که طالبان با برخی عقاید داعش از جمله جهاد نکاح مخالف بودند به مقابله با آن‌ها پرداختند. درگیری‌های زیادی بین آن‌ها صورت گرفته‌است که از جمله آن‌ها می‌توان به درگیری‌هایی در ولایت‌های ننگرهار،[۵۰] فراه،[۵۱] جوزجان[۵۲] و غور[۵۳] اشاره کرد.

جستارهای وابسته[ویرایش]

معنای واژهٔ «طالبان» را در ویکی‌واژه ببینید.
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ طالبان موجود است.
Insurgency

منابع[ویرایش]

  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ http://www.digitaljournal.com/article/347009 "To rule Afghanistan and impose the groups interpretation of Islamic law which includes influences of Deobandi fundamentalism and Pashtunwali culture"
  2. ↑ Deobandi Islam: The Religion of the Taliban U. S. Navy Chaplain Corps, 15 October 2001
  3. ↑ Maley, William (2001). Fundamentalism Reborn? Afghanistan and the Taliban. C Hurst & Co. p. 14. ISBN 978-1-85065-360-8. 
  4. ↑ http://www.oxfordislamicstudies.com/print/opr/t236/e0895%22The Taliban's primary religious and ideological influence is a form of Deobandī Islam."
  5. ↑ Rashid, Taliban (2000)
  6. ↑ "Why are Customary Pashtun Laws and Ethics Causes for Concern? | Center for Strategic and International Studies". Csis.org. 2010-10-19. Retrieved 2014-08-18. 
  7. ↑ "Understanding taliban through the prism of Pashtunwali code". CF2R. 2013-11-30. Archived from the original on August 10, 2014. Retrieved 2014-08-18. 
  8. ↑ "Afghan Taliban". National Counterterrorism Center. Archived from the original on May 9, 2015. Retrieved 7 April 2015. 
  9. ↑ Giustozzi, Antonio (2009). Decoding the new Taliban: insights from the Afghan field. Columbia University Press. p. 249. ISBN 978-0-231-70112-9. 
  10. ↑ Clements, Frank A. (2003). Conflict in Afghanistan: An Encyclopedia (Roots of Modern Conflict). ABC-CLIO. p. 219. ISBN 978-1-85109-402-8. 
  11. ↑ "Quetta - The Headquarters of the Afghan Taliban". United States: Combating Terrorism Center at Westpoint. May 15, 2009. Retrieved February 6, 2016. 
  12. ↑ Pakistan: Headquarters of the Taliban – Spiegel Online
  13. ↑ Quetta appears to be Taliban headquarters: Holbrooke – Thaindian News
  14. ↑ The Peshawar women fighting the Taliban: 'We cannot trust anyone' | Cities | The Guardian
  15. ↑ "Taliban and the Northern Alliance". US Gov Info. About.com. Retrieved 2009-11-26. 
  16. ↑ 9/11 seven years later: US 'safe,' South Asia in turmoil. Retrieved 2010-08-24.
  17. ↑ Hamilton, Fiona; Coates, Sam; Savage, Michael (2010-03-03). "MajorGeneral Richard Barrons puts Taleban fighter numbers at 36000". The Times (London). 
  18. ↑ "Despite Massive Taliban Death Toll No Drop in Insurgency". Voice of America. Akmal Dawi. Retrieved 2014-07-17. 
  19. ↑ "Pakistan militants preparing for Afghanistan civil war". Fox News. 2013-09-08. Retrieved 2013-09-29. 
  20. ↑ "Afghan militant fighters 'may join Islamic State'". BBC. 2 September 2014. Retrieved August 2015. 
  21. ↑ Pakistan: A dangerous alliance? - Al Jazeera English
  22. ↑ "Rare look at Afghan National Army's Taliban fight". BBC. Retrieved 2014-08-18. 
  23. ↑ "Taliban attack NATO base in Afghanistan - Central & South Asia". Al Jazeera English. Retrieved 2014-08-18. 
  24. ↑ "ISIS reportedly moves into Afghanistan, is even fighting Taliban". 12 January 2015. Archived from the original on February 13, 2015. Retrieved 27 March 2015. 
  25. ↑ "ISIS, Taliban announced Jihad against each other". Khaama Press. 20 April 2015. Retrieved 23 April 2015. 
  26. ↑ "Taliban leader: allegiance to ISIS ‘haram’". Rudaw. 13 April 2015. Retrieved 23 April 2015. 
  27. ↑ ۲۷٫۰ ۲۷٫۱ "Afghanistan's warlord vice-president spoiling for a fight with the Taliban". The Guardian. 4 August 2015. Retrieved August 2015. 
  28. ↑ Ibrahimi, Niamatullah. 2009. ‘Divide and Rule: State Penetration in Hazarajat (Afghanistan) from Monarchy to the Taliban’, Crisis States Working Papers (Series 2) 42, London: Crisis States Research Centre, LSE
  29. ↑ ۲۹٫۰ ۲۹٫۱ بی‌بی‌سی. اسرار موفقیت طالبان. . روزنامه همشهری. ترجمهٔ راحله فاضلی دوره بیستم، ش. شماره ۵۶۰۰ (۲۵ دی ۱۳۹۰): بین‌الملل. 
  30. ↑ . http://web.stanford.edu/group/mappingmilitants/cgi-bin/groups/view/367. 
  31. ↑ [afghanistanjusticeproject.org/dariversion.doc «پروژه عدالت افغانستان»]. 
  32. ↑ «کشتار هزاره‌ها در افغانستان». 
  33. ↑ «Cultural Landscape and Archaeological Remains of the Bamiyan Valley». 
  34. ↑ کریکت؛ نیرویی وحدت‌بخش در افغانستانِ جنگ‌زده، بی‌بی‌سی فارسی
  35. ↑ «پرداخت پول به طالبان برای محافظت از نظامیان ایتالیایی». خبرگزاری مهر، ۲۲ مرداد ۱۳۹۰. بازبینی‌شده در ۲۴ مرداد ۱۳۹۰. 
  36. ↑ . https://www.bbc.co.uk/persian/blogs/2015/05/150527_fm_nazeran_wahid_mozhdeh_taliban_iran=submit. 
  37. ↑ . http://www.radiofarda.com/content/f14_afghanistan_taliban_confirmed_its_delegation_trip_to_iran/27026382.html. 
  38. ↑ . http://www.seratnews.ir/fa/news/242523/طالبان-سفر-به-ايران-را-تایید-کرد. 
  39. ↑ . http://faradeed.ir/fa/news/1010/سفر-هیات-سیاسی-طالبان-به-ایران. 
  40. ↑ ۴۰٫۰ ۴۰٫۱ «گشایش دفتر نمایندگی طالبان در زاهدان». دویچه‌وله, 2 اوت 2012. بازبینی‌شده در 05 اوت 2012. 
  41. ↑ «روزنامه روسی: ایران علیه آمریکا با طالبان متحد شده‌است». دویچه‌وله, 2 اوت 2012. بازبینی‌شده در 05 اوت 2012. 
  42. ↑ «آیا طالبان در ایران دفتر دارد؟!». آفتاب‌نیوز، ۱۴ مرداد ۱۳۹۱. بازبینی‌شده در همان. 
  43. ↑ 34 Years of Getting to No with Iran - POLITICO Magazine. Politico Magazine. Barbara Slavin. November 19, 2013. Permanent Archived Link. Permanent Archived Link at WebCite. Retrieved and archived on July 4, 2016.
  44. ↑ USATODAY.com - Iran helped overthrow Taliban, candidate says. USA Today. Posted 6/9/2005 10:00 PM and Updated 6/9/2005 11:37 PM. Permanent Archived Link
  45. ↑ Iranian Special Forces Reportedly Fight Alongside US in Battle for Herat. Permanent Archived Link
  46. ↑ «uprising in Herat 2001. ویکی‌پدیای انگلیسی. نسخه ۱۴ ژوئیه ۲۰۱۶.». 
  47. ↑ ۴۷٫۰ ۴۷٫۱ طالبان پاکستان دچار انشعاب شده‌است بی‌بی‌سی فارسی
  48. ↑ کشته شدن بیش از۱۳۰ دانش‌آموز در حمله طالبان به مدرسه‌ای در پاکستان دویچه‌وله فارسی
  49. ↑ پاکستان ۵۰۰ شبه نظامی را اعدام می‌کند دویچه‌وله فارسی
  50. ↑ خبرگزاری آریانا نیوز. «وقوع یک درگیری شدید میان طالبان و داعش در ولایت ننگرهار». سه شنبه، ۱۲ ثور، ۱۳۹۶. 
  51. ↑ «وقوع یک درگیری میان داعش و طالبان در ولایت فراه». 
  52. ↑ «داعش و طالبان به جان هم افتادند!». 
  53. ↑ خبرگزاری افغان تلکس. «درگیری داعش و طالبان در ولایت غور!». 

پیوند به بیرون[ویرایش]

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=طالبان&oldid=21299098»