طالبان

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
برای گروه اسلامگرای پاکستانی، جنبش طالبان پاکستان را ببینید.
طالبان
شرکت‌کننده در جنگ افغانستان
Flag of the Taliban
پرچم رسمی طالبان
فعالیت
ایدئولوژی
گروه‌ها پشتون‌ها[۹][۱۰]
رهبران هبت‌الله آخوندزاده (رهبر کنونی)
ستاد
ناحیهٔ
عملیات‌ها 		Panjshir conflict.png
  تحت کنترل امارت اسلامی
  تحت کنترل مقاومت پنجشیر و دولت افغانستان
نیرو ۴۵۰۰۰ (مقرر ۲۰۰۱)[۱۵]
۱۱۰۰۰ (مقرر ۲۰۰۸)[۱۶]
۳۶۰۰۰ (مقرر ۲۰۱۰)[۱۷]
۶۰۰۰۰ (مقرر ۲۰۱۴)[۱۸]
سرچشمه‌گرفته از دانشجویان جمیعت علمائی اسلام
متحدان متحدان دولتی

متحدان غیردولتی

مخالفان مخالفان دولتی

افغانستان جمهوری اسلامی افغانستان[۳۴]
ایالات متحده آمریکا آمریکا
ناتو ناتو[۳۵]
آیساف
مخالفان غیردولتی

نبردها/جنگ‌ها * جنگ داخلی افغانستان (۱۹۹۶–۱۹۹۲)
بخشی از مجموعه مقالات دربارهٔ
جهادگرایی
بنیادگرایی اسلامی
سازمانهای جهادی برجسته
جهاد در آفریقا
جهاد در آسیا
جهاد در غرب
نشان درگاهدرگاه اسلام

طالبان[۴۲][۴۳] که خود را امارت اسلامی افغانستان می‌نامند،[۴۴] یک جنبش و یک سازمان مذهبی-نظامی اسلامگرای دیوبندی متشکل از روحانیان اسلامگرای سنی در افغانستان است. حکومت‌ها و سازمان‌های متعددی آن را تروریستی قلمداد کرده‌اند.[۴۵][۴۶] تخمین زده شده طالبان در سال ۲۰۲۱، ۷۵٬۰۰۰ جنگجو داشته باشد.[۴۷] طالبان گفته‌اند هدفشان اعاده صلح و امنیت به افغانستان، از جمله خروج سربازان غربی، و اعمال نسخه‌شان از شریعت است، که زمانی قدرت داشت.[۴۸][۴۹][۵۰] طالبان در سطح بین‌الملل به دلیل کشتار مردم غیرنظامی افغان، تروریسم، تفسیر و اجرای شدید و خشن آن‌ها از احکام اسلام که منجر به برخورد وحشیانه با بسیاری از افغان‌ها شده، محکوم شده‌اند.[۵۱][۵۲] از لحاظ ایدئولوژیک، تفکر طالبانی بر روی بنیادگرایی اسلامی مبتنی بر دیوبندی،[۵۳] و قواعد و رسوم قوم پشتون همچون پشتونوالی است.[۹][۱۰][۵۴][۵۵]

طالبان پس از تصرف افغانستان، از سال ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ با نام امارت اسلامی افغانستان بر تقریباً سه چهارم این کشور حکومت کرد. در این سال‌ها، کشورهای پاکستان، امارات متحده عربی و عربستان سعودی تنها سه کشوری بودند که طالبان را به رسمیت شناختند.[۵۶] طالبان پس از حمله آمریکا به افغانستان که موجب برکناری آنان از قدرت شد، از سال ۲۰۰۶ بار دیگر با بازآرایی خود به صورت جنبشی شورشی علیه دولت مورد حمایت آمریکای حامد کرزای و نیروهای بین‌المللی کمک به امنیت (آیساف) به رهبری ناتو جنگیدند. در پی سقوط کابل در ۱۵ اوت ۲۰۲۱، طالبان دوباره قدرت را در افغانستان در دست گرفتند.

رهبر کنونی طالبان پس از کشته شدن ملا اختر منصور، از سال ۲۰۱۶ مولوی هبت‌الله آخوندزاده است.[۵۷][۵۸][۵۹] در ۱۰ اسفند ۱۳۹۸ (۲۹ فوریه ۲۰۲۰) طالبان و ایالات متحده آمریکا در قطر توافقنامه‌ای برای بازگرداندن صلح به افغانستان امضا کردند.[۶۰]

طالبان و متحدانشان در طول سالهای ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱، مرتکب قتل‌عام علیه غیرنظامیان افغان شدند، از تأمین غذا برای ۱۶۰٬۰۰۰ غیرنظامی گرسنه توسط سازمان ملل جلوگیری کردند و با سیاست زمین سوخته، مناطق وسیعی از زمین حاصلخیز را سوزاندند و ده‌ها هزار خانه را ویران کردند. آن‌ها در طول حکومت خود سرگرمی‌ها و فعالیت‌هایی مانند پرواز بادبادک و نگهداری پرندگان به عنوان حیوانات خانگی را ممنوع کردند[۶۱] و اقلیت‌های مذهبی و قومی را مورد تبعیض قرار دادند. طبق اعلام سازمان ملل متحد، طالبان و متحدان آنها مسئول ۷۶٪ از تلفات غیرنظامیان افغان در سال ۲۰۱۰، ۸۰٪ در ۲۰۱۱ و ۸۰٪ در سال ۲۰۱۲ بودند. طالبان همچنین دست به نسل‌کشی فرهنگی زده و بناهای تاریخی بسیاری از جمله بوداهای معروف ۱۵۰۰ ساله بامیان را تخریب کرده‌است.[۶۲][۶۳]

تاریخچه

مقالهٔ اصلی: پیشینه طالبان

مداخله شوروی (۱۹۷۸–۱۹۹۲)

پس از مداخله اتحاد جماهیر شوروی و اشغال افغانستان در سال ۱۹۷۹، مجاهدین اسلامی درگیر جنگ با نیروهای شوروی شدند.

محمد ضیاءالحق، رئیس‌جمهور پاکستان، ترس داشت که شوروی قصد دارد به بلوچستان پاکستان نیز حمله کند، بنابراین مختار عبدالرحمان را به عربستان سعودی فرستاد تا از مقاومت افغانستان در برابر نیروهای اشغالگر شوروی حمایت جلب کند. چندی بعد، سیا و اداره اطلاعات عمومی عربستان سعودی (GID) بودجه و تجهیزات را از طریق آژانس اطلاعاتی بین سرویس پاکستانی (ISI) به مجاهدین افغان منتقل کردند.[۶۴]

حدود ۹۰٬۰۰۰ افغان، از جمله محمد عمر، در طول دهه ۱۹۸۰ تحت آموزش ISI پاکستان قرار گرفتند.[۶۴] پروفسور بریتانیایی کارول هیلنبراند به این نتیجه رسید که طالبان از آن مجاهدین تحت حمایت ایالات متحده، عربستان و پاکستان برخاسته اند: «غرب به طالبان در مبارزه با تصرف افغانستان توسط شوروی کمک کرد.» تقریباً تمام رهبران اصلی طالبان قبلاً در جنگ شوروی و افغانستان برای جناح‌های حزب اسلامی خالص یا حرکت انقلاب اسلامی افغانستان جنگیدند.[۶۵]

۱۹۹۴ تا ۱۹۹۶: پیدایش و شروع فعالیت

در ۱۰ اکتبر سال ۱۹۹۴ میلادی در اوج جنگ‌های داخلی افغانستان گروهی وارد منطقه سپین بولدک ولایت قندهار در جنوب افغانستان شدند و نام خود را «تحریک اسلامی طلبای کرام» نهادند. آن‌ها با تبلیغ شعارهای دینی اسلام مانند جهاد با شرک و کفر و اینکه هر کس کشته شود به بهشت خواهد رفت، پیروان زیادی از افغانستان و پاکستان پیدا کردند.

در بدو امر مردم افغانستان به این گروه خوشبین بودند و گمان می‌کردند، آن‌ها می‌توانند به جنگ‌های داخلی افغانستان پایان دهند.[۶۶]

۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱: حکومت بر افغانستان

پیشروی سریع

طالبان به سرعت مناطقی را در جنوب افغانستان که زیر تسلّط دولت مجاهدین به رهبری برهان‌الدین ربانی بود، اشغال کردند. آن‌ها یک ماه و دو روز پس از اعلام موجودیت، ولایت قندهار چهارمین ولایت مهم افغانستان را تصرف کردند. طالبان به پیشروی‌های خود ادامه داد و تعدادی از ولایات را بدون جنگ یکی پس از دیگری اشغال کردند که به ترتیب عبارتند از ولایت‌هایی همچون میدان وردک، لوگر، خوست، هرات، جلال‌آباد و کابل که با اندک درگیری‌ای تا تاریخ ۲۶ سپتامبر ۱۹۹۶ به تصرف خود درآوردند. [نیازمند منبع]

ورود به کابل

طالبان ۲۶ سپتامبر ۱۹۹۶ کابل پایتخت افغانستان را تصرف کردند. آنان به محض ورود؛ عبدالعلی مزاری رهبر حزب وحدت اسلامی افغانستان که مربوط به قوم هزاره بود و محمد نجیب‌الله احمدزی، رئیس‌جمهوری پیشین افغانستان و برادرش شاهپور احمدزی را کشتند و جنازه‌هایشان را در چهارراه آریانا در نزدیکی ارگ ریاست جمهوری افغانستان به نمایش گذاشتند. سپس به تدریج سه چهارم خاک افغانستان را متصرف شدند.

امارت اسلامی

طالبان سپس نام حکومت خود را امارت اسلامی افغانستان گذاشتند و تشکیلات خود را از طریق رادیو افغانستان اعلام کردند. کشورهای پاکستان، امارات متحده عربی و عربستان سعودی تنها سه کشوری بودند که طالبان را به رسمیت شناختند.[۵۶]

شیوه حکومت

مامور پلیس مذهبی طالبان در حال زدن زنان در ملأ عام، ۲۶ اوت ۲۰۰۱

طالبان با دیدگاهی بسته و با بازگشت به نگرش‌های مذهبی و زیر فشار قرار دادن مردم، موجب نارضایتی قشر زیادی از مردم افغانستان شدند. آن‌ها نام حکومت افغانستان را از جمهوری اسلامی به امیرنشین (امارت اسلامی افغانستان) تبدیل و رهبر خود، ملا محمد عمر، را به عنوان امیرالمؤمنین معرفی کردند. طالبان قطعنامه‌های پیاپی شورای امنیت را نادیده گرفتند و تعدادی از خارجیان را از کشور اخراج کردند.

حکومت طالبان با رادیو، تلویزیون، موسیقی، نقاشی، مجسمه‌سازی و آثار هنری مخالف بودند و مجسمه‌های بودا در بامیان را که از جمله غنائم فرهنگی و باستانی افغانستان بود را منهدم ساختند. در دوران حکومت طالبان، کریکت تنها ورزش مجاز در افغانستان به‌شمار می‌رفت.[۶۷] آنان به زنان اجازه نمی‌دادند تا بدون مرد محرم یا بدون حجاب از خانه‌هایشان بیرون بروند. مجازات لواط کاران و زنا کاران مرگ و سنگسار بود و دست کسانی که دزدی می‌کردند، قطع می‌شد. مردم را برای ادای نماز، به زور از مغازه‌هایشان به مساجد می‌فرستادند. ریش مردان در نظام طالبانی باید بلند می‌بود و موهای سرشان را می‌بایست کوتاه می‌کردند. هر چند طالبان پخش هرگونه اخبار دال بر اختلاف داخلی این گروه را پنهان نگاه می‌داشتند، اما گه‌گاه خبرهایی از اختلافات داخلی به بیرون درز می‌کرد. طالبان قشری و قبیله ای برخورد می‌کند. آن‌ها حتی با اخوانی‌ها و جماعتی‌ها و مودودی‌ها سر سازش ندارند.[۶۸]

حمله آمریکا، سرنگونی و شورش دوباره

رابطه با اسامه بن‌لادن و القاعده

اسامه بن لادن سرمایه‌دار اهل عربستان سعودی به بهانه کمک به طالبان یک سال بعد از استقرار نظام طالبان با هواپیمای شخصی خود وارد جلال‌آباد شد و مورد استقبال مقامات طالبان قرار گرفت. در پی حملات تروریستی همچون انفجار یواس‌اس کول و حمله تروریستی ۱۱ سپتامبر، ایالات متحده القاعده را به سرکردگی بن لادن مسئول این حملات عنوان نموده و از گروه طالبان خواست تا وی را در اولین فرصت به آمریکا تحویل دهد، اما طالبان به هیچ وجه حاضر به تحویل اسامه بن لادن به آمریکا نشدند.

حمله آمریکا و شکست طالبان

مقالهٔ اصلی: جنگ در افغانستان (۲۰۰۱–اکنون)

با وقوع حادثه تروریستی یازدهم سپتامبر و عدم تسلیم بن لادن به آمریکا از سوی طالبان، حمله به افغانستان در دستور کار آمریکا قرار گرفت. ایالات متحده آمریکا در تاریخ ۷ اکتبر ۲۰۰۱ به افغانستان حمله کرد. با همکاری اعضای جبهه مخالف طالبان (مجاهدین سابق)، گروه طالبان شکست خورد و حامد کرزی رئیس‌جمهور دولت موقت افغانستان گردید.

بنابر اعلام سایت ویکی‌لیکس، در پی این حمله دولت ایتالیا برای حفاظت از نظامیان خود در برابر حملات تروریستی، به شبه نظامیان افغانستان پول پرداخته‌است. این پول چندین سال برای در امان ماندن نظامیان ایتالیایی از حملات طالبان، به شبه نظامیان افغانستان پرداخت شده‌است. بر این اساس، دولت آمریکا در زمان جرج بوش و از طریق رونالد اسپوگلی، سفیر خود در رم، بارها نگرانی خود را از این مسئله ابراز کرده‌است. هفته‌نامهٔ اسپرسو در آخرین شمارهٔ خود به وجود مدارک محرمانه‌ای اشاره کرده که نشانگر پرداخت پول توسط دولت ایتالیا به طالبان است. اسپوگلی در نامه‌ای که در اکتبر ۲۰۰۸ به واشینگتن ارسال کرده، دلیل همراهی ایتالیا با ناتو در جنگ افغانستان را اطمینان یافتن دولت این کشور از در امان بودن نظامیان خود از این طریق عنوان کرده‌است. سفیر آمریکا در رم، دولت‌های پیشین و کنونی ایتالیا را به دست داشتن در چنین اقدامی متهم کرده و در عین حال آورده‌است: «در گفتگویی که با سیلویو برلوسکونی در این مورد داشتم، او ابراز بی‌اطلاعی کرد.» طبق این گزارش، بدگمانی آمریکا به نظامیان ایتالیایی در افغانستان همچنان تا سال ۲۰۰۹ ادامه داشته‌است. اما در این سال در عملیاتی که علیه شبه نظامیان انجام شد، کشته و زخمی شدن نظامیان ایتالیایی همانند دیگر نظامیان ناتو تا حدودی به رفع این بدگمانی کمک کرده‌است.[۶۹]

پیدایش دوباره

در سال ۲۰۰۶ بار دیگر طالبان اعلام موجودیت نموده و با حاکمیت افغانستان مخالفت ورزیدند و به بیشتر قسمت‌های جنوب افغانستان به ویژه زابل، قندهار و هلمند نفوذ کرده و پس از ۲ سال آغاز به پیشروی به سمت پایتخت نمودند. طالبان پاکستان نیز در سال ۲۰۰۷ میلادی با هدف استقرار حکومت اسلامی و جاری کردن قوانین شرع در پاکستان، وارد مبارزه مسلحانه شدند. از طالبان پاکستان به عنوان شبکه‌ای متشکل از تعدادی گروه‌های تندروی محلی نام برده می‌شود. در غیاب ارتش افغانستان این نیروها توانستند به مرور برای خود کارخانه‌های اسلحه‌سازی و مهمات‌سازی ایجاد کنند. ناتوانی در بازسازی کشور و فساد حکومتی در بین مقامات جدید افغانستان، در کنار میلیون‌ها افغان بیکار بازگشته از ایران و پاکستان، موجب سرخوردگی افغان‌ها گشت و گرایش به سمت این نیرو را دوباره افزایش داد.[۶۶] دولت افغانستان بار دیگر دولت پاکستان را به حمایت از طالبان متهم نمود.

توافق با آمریکا

روز شنبه ۱۰ حوت (اسفند) ۱۳۹۸ برابر با ۲۹ فوریه ۲۰۲۰ زلمی خلیل‌زاد نماینده ویژه آمریکا در امور افغانستان به نمایندگی از دولت ایالات متحده آمریکا با ملا عبدالغنی برادر معاون سیاسی طالبان توافق صلحی را امضاء کردند و رسانه‌ها از آن با عنوان «توافق تاریخی» یاد می‌کنند.[۶۰] اشرف غنی رئیس‌جمهور افغانستان گفت که تمام مواد توافقنامه طالبان و آمریکا، مشروط است و این توافقنامه زمانی قابل تطبیق است که طالبان به تعهداتش عمل کند.[۷۰]

هجوم و بازگشتن به قدرت

مقالهٔ اصلی: هجوم طالبان (۱۴۰۰) و سقوط کابل (۲۰۲۱)
نقشه افغانستان نشان دهنده هجوم طالبان (۱۴۰۰)

در میانه سال ۲۰۲۱، طالبان در جریان خروج سربازان آمریکایی از افغانستان، آفند گسترده‌ای را صورت داد که کنترل بیش از نیمی از ۴۲۱ ولسوالی افغانستان را تا ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۱ به آنان واگذار کرد.[۷۱][۷۲]

در پی توافق‌نامه صلح دوحه میان دولت ایالات متحده آمریکا با طالبان که منجر به خروج اغلب سربازان آمریکایی و ناتو از افغانستان در سال ۲۰۲۱ شد، طالبان حملات گسترده‌ای را آغاز کرد.[۷۳] در مراحل نخستین، طالبان با پیشروی در مناطق روستایی، تعداد ولسوالی‌های تحت کنترل خود را از ۷۳ به ۲۲۳ افزایش دادند.[۷۴] تا ۱۰ اوت طالبان بر ۶۵٪ از مساحت افغانستان چیره شد.[۷۵] در ۶–۱۵ ماه اوت، نیروهای طالبان سی و دو مرکز ولایت از جمله قندوز و هرات را تصرف کردند. (تعداد کل مراکز ولایت در افغانستان ۳۴ است)[۷۶][۷۷] جامعه اطلاعاتی ایالات متحده آمریکا تخمین زد در صورت عدم حمایت از نیروی‌های افغان، دولت افغانستان ظرف شش ماه آینده سقوط خواهد کرد.[۷۸][۷۹]

این حمله به خاطر دستاوردهای سرزمینی سریع طالبان،[۸۰][۸۱] و پیامدهای داخلی و بین‌المللی آن شناخته شده‌است.[۸۲] در ۱۰ اوت، مقامات آمریکایی تخمین زدند که کابل، پایتخت افغانستان، ظرف ۳۰ تا ۹۰ روز به دست طالبان سقوط می‌کند.[۸۳] در ۱۵ اوت، آسوشیتدپرس گزارش داد که طالبان به کابل رسیده‌اند و منتظر «انتقال» قدرت هستند.[۸۴]وزارت داخله افغانستان در بیانیه‌ای اعلام کرد که اشرف غنی رئیس‌جمهور افغانستان تصمیم به واگذاری قدرت گرفته و دولت موقت به رهبری طالبان تشکیل می‌شود.[۸۵] در همین حال، نیروهای امنیتی میدان هوایی بگرام را به طالبان تسلیم کردند. این پایگاه هوایی حدود ۵۰۰۰ زندانی طالبان و داعش را در خود جای داده‌است.[۸۶]

ایدئولوژی و اهداف

پایه‌ها
موضوع‌ها
نمودها
نمای اسلامی
جنبش‌ها
نوشتارهای کلیدی

طالبان، گروهی از روحانیان سنی هستند که عقاید دگماتیسم اسلامی با ریشه‌هایی در مکتب حنفی دیوبندی،[۶۸] دارد. این گروه مخالف دولت‌های افغانستان و پاکستان است. طالبان قشری و قبیله‌ای برخورد می‌کند. آن‌ها حتی با اخوانی‌ها و جماعتی‌ها و مودودی‌ها سر سازش ندارند.[۶۸] بیشتر افراد گروه طالبان پشتونهایی هستند که در مناطق شمال غربی پاکستان و دو سوی خط دیورند زندگی می‌کنند.[۸۷]

احکام اسلامی دیوبندی

دارالعلوم دیوبندی در اوتار پرادش هند که دیوبندیه از آنجا نشات گرفت

رژیم طالبان احکام اسلام اسلام را در تطابق با فقه حنفی و فرمان‌های دینی ملا عمر تفسیر می‌کنند.[۸۸] طالبان گوشت خوک و الکل، بسیاری از انواع فناوری‌های مصرفی همچون موسیقی، [۸۹] تلویزیون، [۸۹] فیلمبرداری، [۸۹] و اینترنت، و همچنین بیشتر گونه‌های هنر از جمله نقاشی یا عکاسی، [۸۹] شرکت در ورزش، [۹۰] از جمله فوتبال و شطرنج;[۹۰] تفریح نظیر بادبادک بازی و نگهداشتن کبوتر یا دیگر حیوانات خانگی را نیز ممنوع کردند، و دیگر پرندگان بر اساس احکام طالبان ذبح شدند.[۹۰] سالن‌های سینما بسته شدند و به عنوان مسجد تغییر کاربری دادند.[۹۰] جشن گرفتن روز سال نو و نوروز ممنوع بود.[۹۱] برداشتن عکس و به نمایش درآوردن تصاویر و پرتره‌ها ممنوع شد، چرا که طالبان آن را نوعی از بت‌پرستی می‌دانستند.[۹۰] زنان از خشونت طالبان علیه زنان، [۹۲] دختران از شرکت در مدارس و دانشگاه‌ها منع شدند خشونت طالبان علیه زنان، [۹۲] از آنان درخواست شد پرده را رعایت کنند و در بیرون از منزل یکی از اقوام مذکر شان همراه شان باشد، آنان که این محدودیت‌ها را نقض می‌کردند مجازات می‌شدند .[۹۲] مردان از تراشیدن ریش شان منع می‌شدند و ملزم بودند آن را مطابق میل طالبان بلند نگه دارند و بیرون از منزل عمامه بر سر بگذارند. .[۹۳][۹۴] نماز اجباری شده بود و آنان که به الزامات مذهبی پس از اذان احترام نمی‌گذاشتند دستگیر می‌شدند.[۹۵] قمار ممنوع بود، [۹۱] و دزدان با قطع دست یا پایشان مجازات می‌شدند.[۹۰] در سال ۲۰۰۰, ملا عمر رهبر طالبان رسماً تولید و قاچاق تریاک را در افغانستان ممنوع کرد. ;[۹۶][۹۷][۹۸] طالبان موفق شدند تا سال ۲۰۲۱ اکثریت تولید تریاک (۹۹٪) را محو کنند.[۹۷][۹۸][۹۹] در دوره حکومت طالبان استفاده‌کنندگان و قاچاقچیان مواد مخدر به شدت آزار می‌دیدند.[۱۰۰]

دیدگاه‌ها دربارهٔ بچه‌بازی

مقالهٔ اصلی: بچه‌بازی در افغانستان

رسم افغان بچه‌بازی , گونه ای از بردگی جنسی شاهدبازانه و میل جنسی به کودکان که به‌طور سنتی در بسیاری از ولایات افغانستان مرسوم بوده، در دوره حکومت شش ساله رژیم طالبان ممنوع بود.[۱۰۱] تحت حکومت امارت اسلامی افغانستان، بچه‌بازی , گونه ای از سوءاستفاده جنسی از کودکان بین مرد مسن تر و پسران خردسال رقصان در این کشور با مجازات اعدام[۱۰۲][۱۰۳] در این کشور مواجه بود.

این رسم در دوره حکومت جمهوری اسلامی افغانستان غیرقانونی باقی ماند ولی مقررات به ندرت علیه مرتکبین قدرتمند اعمال می‌شد و گزارش شده پولیس ملی افغانستان در جرایم مرتبط همدست بوده‌است.[۱۰۴][۱۰۵][۱۰۶][۱۰۷] در دوران حکومت جمهوری اسلامی افغانستان، پس از آشکار شدن اتهاماتی مبنی بر بی اعتنایی تعمدی حکومت آمریکا نسبت به بچه بازی پس از حمله آمریکا به افغانستان مجادله ای شکل گرفت.[۱۰۸] ارتش آمریکا با ادعای این که سوءاستفاده تا حد زیادی مسئولیت «حکومت بومی افغانستان» بوده پاسخ داد.[۱۰۹] طالبان نقش آمریکا در سوءاستفاده از کودکان افغان را مورد انتقاد قرار داده‌است.

اقدامات نقض حقوق بشر

کشتار مردم هزاره

پیرو گزارش‌های نهادهای بین‌المللی حقوق بشری، طالبان از در دورهٔ حاکمیت خود تاکنون دست به کشتار هزاران تن از مردم هزاره زده‌اند که از آن می‌توان به عنوان یک نسل‌کشی یاد کرد.[۱۱۰] قتل‌عام مردم هزاره در شهر مزار شریف در ماه اوت سال ۱۹۹۸ که هزاران تن از مردم هزاره در طی چند روز کشته شدند یکی از نمونه‌های این قتل‌عام‌ها به‌شمار می‌آید. بر اساس گزارش دیده‌بان حقوق بشر والی طالبان در آن هنگام، پس از تصرف شهر مزار شریف از هزاره‌ها (به دلیل شیعه مذهب بودن) به عنوان کافر یاد کرده و قتل آنان و غارت اموال شان را جایز دانست.

قتل‌عام هزاره‌ها در فاصله سال‌های ۱۹۹۹ تا سال ۲۰۰۱ در ولایتهای سرپل و بامیان از نمونه‌های دیگر این کشتارهای جمعی است. دیده‌بان حقوق بشر با انتشار گزارشی ویژه در سال ۲۰۰۱ به بخش‌های مهمی از این قتل‌عام‌ها به صورت مستند پرداخته‌است.[۱۱۱]

مجسمه بودا در بامیان قبل و بعد از تخریب توسط طالبان در ۲۰۰۱

تخریب مجسمه‌های ایستاده بودا در بامیان

دو مجسمه بودا در شهر بامیان در مرکز هزاره جات بلندترین مجسمه‌های ایستاده بودا در جهان محسوب می‌شدند (هر کدام با ارتفاع ۵۶ متر). سازمان علمی فرهنگی یونسکو این دو مجسمه را در فهرست ارزشمندترین آثار تاریخی جهان قرار داده بود که تنها آثار جهانی ثبت شده به عنوان میراث بشری از افغانستان بودند. طالبان در ماه مارس سال ۲۰۰۱ این مجسمه‌ها را در کنار کشتار و سرکوب مردم هزاره تخریب کردند.[۱۱۲]

رهبری و سازمان

پلیس طالبان پشت یک وانت درحال گشت‌زنی در خیابان‌های هرات

رهبری کنونی

اعضای ارشد طالبان به تاریخ اوت ۲۰۲۱ عبارتند از:[۱۱۳]

  • هبت‌الله آخندزاده، فرمانده نیروهای طالبان از سال ۲۰۱۶، از علمای مذهبی ولایت قندهار.
  • ملا عبدالغنی برادر، از هم بنیانگذاران این جنبش در کنار ملا عمر. از ولایت ارزگان، او پیش از آزادی به درخواست آمریکا در پاکستان زندانی بود.
  • ملا محمد یعقوب، پسر محمد عمر بنیانگذار این گروه و رهبر عملیات‌های نظامی طالبان.
  • سراج‌الدین حقانی، رهبر گروه خانوادگی شبکه حقانی دارای پیوندهایی با القاعده. بر دارایی‌های مالی و نظامی این گروه بین مرز افغانستان و پاکستان نظارت می‌کند.
  • شیر محمد عباس ستانکزی، رئیس سابق دفتر سیاسی این گروه در دوحه. او که از ولایت لوگر است، دارای مدرک دانشگاهی فوق لیسانس است و به عنوان دانشجوی افسری در آکادمی نظامی هند آموزش دیده‌است.
  • عبدالحکیم اسحاقزی، مذاکره کننده ارشد دفتر سیاسی این گروه در دوحه، که در سال ۲۰۲۰ جانشین ستانکزی شد. او رئیس شورای پرقدرت علمای مذهبی طالبان است.
  • سهیل شاهین، سخنگوی دفتر سیاسی طالبان در دوحه. در پاکستان تحصیلات دانشگاهی انجام داده، و دبیر روزنامه انگلیسی زبان کابل تایمز در دهه ۱۹۹۰ و قائم مقام سفیر در پاکستان در آن دوره بوده.
  • ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی طالبان از سال ۲۰۰۷. او برای نخستین بار پس از افتادن کابل به دست این گروه در سال ۲۰۲۱ خود را علنی ساخت.

مرور کلی

حلقه رهبری طالبان را کسانی تشکیل می‌دادند که تعدادی از آنان هیچ‌گاه دیده نشدند و با رسانه صحبت نکردند و تصویری از آنان مشاهده نشده‌است.

در مجموع رهبری طالبان در آن‌زمان را می‌توان به سه قسمت تقسیم کرد:

  1. طلاب: کسانیکه رهبری اصلی را به عهده داشتند؛ به سرکردگی ملا عمر
  2. آن‌هایی که دیدی باز تر نسبت به قضایا داشتند؛ به رهبری ملا احسان الله
  3. میانه‌روها که شمارشان کمتر بود و نقش زیادی در قضایای بزرگ سیاسی نیز نداشتند، زیرا شاید در صورت میانه‌روی منافعشان به خطر می‌افتاد.

در مجموع افراد زیر حلقه رهبری طالبان را تشکیل دادند:

  • ملا هیبت‌الله آخوند زاده (رهبر کل کنونی)[۶۶]

روابط خارجی

کشورها

پاکستان

گروه‌های مخالف طالبان همواره ادعا کرده‌اند که طالبان از سوی سازمان اطلاعات پاکستان یاری می‌شوند. این اتهام مداوم از سوی طالبان رد می‌گردد، درحالیکه کشور پاکستان بزرگ‌ترین دوست طالبان شناخته می‌شود.[۱۱۴] گروه‌های مجاهد افغان بر این باور بودند که پاکستان به خاطر توجه نکردن دولتهای افغان به خط دیورند، نمی‌خواهند امنیت و حاکمیت یک دولت مقتدر را در افغانستان ببینند.
چالمرز جانسن در کتاب «برچیدن امپراتوری» در رابطه با همکاری پاکستان و آمریکا چنین می‌نویسد:

در پی توصیهٔ سازمان اطلاعات نظامی پاکستان به آمریکا، ویلیام یوسف کیسی تا آنجا پیش رفت که هزاران نسخه قرآن چاپ کرده و به مرزهای پاکستان با افغانستان منتقل کرد تا قرآن‌ها به دست مجاهدان افغانستان و ازبکستان برسند.[۱۱۵] پرویز مشرف یک حکومت وفادار اسلامی در کابل به رهبری پشتون‌ها ایجاد کرد. رابط آمریکا در پاکستان چنین افزوده بود: «امروز همهٔ احزاب پاکستان، خواه لیبرال یا مذهبی، همگی از طالبان حمایت می‌کنند؛ زیرا این مجاهدین جلوی ارتش هندوستان را در جامو و کشمیر و مرزهای شمالی پاکستان با افغانستان می‌گیرند. در طول دهه ۸۰ میلادی، آمریکا پیشرفته‌ترین سلاح‌ها را در اختیار مجاهیدن پشتون قرار داد.»[۱۱۶]

ایران

مقالهٔ اصلی: روابط ایران و طالبان
مقالهٔ اصلی: قتل دیپلمات‌های ایرانی در مزارشریف

در تاریخ ۱۷ مرداد ۱۳۷۷ (۸ اوت ۱۹۹۸) کشتاری در کنسولگری ایران در مزار شریف به دنبال اشغال شهر توسط نیروهای طالبان رخ داد. در ابتدا مرگ هشت دیپلمات گزارش شد. مدتی بعد مرگ دو دیپلمات و یک روزنامه‌نگار دیگر نیز تأیید شد. بر پایه گفته‌های تنها بازماندهٔ این رویداد (الله‌مدد شاهسون) «از روزهای پیش از ۱۷ مرداد، درگیری‌ها در اطراف ساختمان کنسولگری شدت گرفته بود. ناگهان حدود ۱۰ نفر از آن‌ها پشت ساختمان رسیدند. ما را به زیرزمینی بردند و به تیر بستند.»[۱۱۷]

نیروهای قدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در جریان شورش ۲۰۰۱ هرات، به نیروهای نظامی آمریکایی در فتح هرات و خلع امارت اسلامی طالبان از قدرت در آن شهر، یاری رساندند. فرماندهی نیروی‌های ایرانی بر عهده سرلشکر رحیم صفوی بود. مأمورانی از سیا در کنار نیروهای کنترل عملیات در تهران، به‌طور مستقیم، عملیات را زیر نظر داشتند.[۱۱۸][۱۱۹][۱۲۰][۱۲۱]

روزنامه‌های آمریکایی وال استریت ژورنال و انگلیسی تلگراف در گزارشی (منتشره در ۱ اوت ۲۰۱۲) به نقل از منابع ناشناس افغانی و غربی مدعی شدند که یکی از اعضای رهبری طالبان در شورای کویته در اواخر ماه مه همان سال، اقدام به ایجاد و تأسیس دفتری در مرکز استان سیستان و بلوچستان و در شهر زاهدان کرده‌است.[۱۲۲]
روزنامه وال استریت ژورنال در ادامه گزارش خود مدعی شده، در شنودهای مکالمات تلفنی اطلاعاتی بدست آمده که نشان می‌دهد، اعضای سپاه قدس ایران در اوایل ماه ژانویه ۲۰۱۲ در مورد ارسال و تجهیز نیروهای طالبان در افغانستان با موشک‌های زمین به هوا گفتگو انجام داده‌اند.[۱۲۲]

روزنامه روسی نیزاویسمایا گازتا نیز در گزارش خود (منتشره در ۲ اوت ۲۰۱۲) به نقل از منابع افغانی و غربی ادعاهایی مشابه موارد بالا را منتشر کرده و در بخش دیگر اعلام داشته: «ایران و طالبان خود را آماده می‌کنند که در صورت حمله اسرائیل یا آمریکا به تاسیسات اتمی ایران، به عملیات انتقامی مشترک دست بزنند. علاوه بر این، ایرانی‌ها روی عقب‌نشینی نیروهای آمریکا از افغانستان در سال ۲۰۱۴ میلادی حساب کرده‌اند.»[۱۲۳]
این در حالی است که منابع و مقامات ایرانی موارد مطرح شده از این قبیل را به شدت رد نموده و این‌گونه اخبار را دروغ اعلام کردند.[۱۲۴]

طالبان از زمان افول خود در افغانستان در پی گسترش روابط بین‌المللی خود بوده و در این بین ایران نیز یکی از گزینه‌های آن‌ها بوده‌است. در پی این هدف یک هیئت از این گروه در اردیبهشت سال ۹۴ وارد ایران شد و با افرادی از مقامات سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و نیروهای امنیتی دیدار کرد. حسن روحانی رئیس‌جمهور وقت ایران و همچنین وزارت امور خارجه این کشور بیان داشتند که از این رخداد بی‌اطلاع هستند، زیرا این اقدامات با دولت در میان گذاشته نمی‌شود و طرف آن هیئت تنها مقامات امنیتی کشور بودند. پیش از این نیز دو هیئت دیگر از طالبان به جمهوری اسلامی سفر کردند تا با مقامات امنیتی دیدار کرده و در نشست بیداری اسلامی شرکت کنند.[۱۲۵][۱۲۶][۱۲۷][۱۲۸]

رئیس امنیت ملی هرات با صدور اعلامیه‌ای اعلام کرد که مولوی شفیع مشهور به «حافظ عمری» مسئول نظامی و عضو رهبری طالبان در حالیکه از خودروی سپاه پاسداران پیاده می‌شدند در استان هرات دستگیر شد.[۱۲۹] اغلب حملات تروریستی و ترورهای هدفمند و همچنین حمله به تأسیسات عمومی در استان هرات با فرماندهی او انجام شده‌است.[۱۳۰]

عربستان سعودی

عربستان سعودی به حمایت از طالبان متهم شده‌است.[۱۳۱] در نامه ای به کارکنان دیپلماتیک آمریکا در سال ۲۰۰۹ (که در جریان افشای اسناد دیپلماتیک آمریکا یک سال بعد افشا شد),وزیر امور خارجه آمریکا هیلاری کلینتون به دیپلمات‌های آمریکایی اصرار کرد بر تلاش خود برای سد کردن ارسال پول از کشورهای عربی خلیج فارس به تروریست‌ها در پاکستان و افغانستان بیفزایند، و نوشت «اهداکنندگان کمک مالی در عربستان سعودی شایان توجه‌ترین منبع بودجه گروه‌های تروریستی سنی در سطح جهان اند» و این که «از آنجا که عربستان سعودی همچنان از پایگاه‌های حساس حمایت مالی از القاعده، طالبان، لشکر طیبه و دیگر گروه‌های تروریستی است، اقدامات بیشتری باید صورت گیرد.»[۱۳۲]

آمریکا

مایک پومپئو وزیر امور خارجه آمریکا در دیدار با هیئت طالبان، دوحه، قطر، در ۱۲ سپتامبر ۲۰۲۰

آمریکا هرگز رسماً دولت طالبان در افغانستان را به رسمیت نشناخت. احمد رشید اظهار داشته که آمریکا بین ۱۹۹۴ و ۱۹۹۶ به‌طور غیرمستقیم از طریق همپیمانش پاکستان از طالبان حمایت می‌کرد، چرا که طالبان را ضد ایرانی، ضدشیعه و احتمالاً حامی غرب می‌دانست. واشینگتن همچنین امیدوار بود طالبان از توسعه برنامه‌ریزی شده توسط شرکت نفتی آمریکایی یونوکال حمایت کند. برای مثال، وقتی طالبان در سال ۱۹۹۵ هرات را تصرف کرد، و هزاران دختر را از مدرسه‌ها اخراج کرد، آمریکا نظری ابراز نکرد. در اواخر ۱۹۹۷، مادلین آلبرایت وزیر امور خارجه آمریکا شروع کرد آمریکا را از طالبان فاصله دهد، و شرکت نفتی یونوکال از مذاکرات احداث خط لوله از آسیای مرکزی کناره گرفت.[۱۳۳][۱۳۴][۱۳۵][۱۳۶]

سوزاندن یک خانه امن طالبان به دست سربازان آمریکا.

دولت ترامپ در ۲۹ فوریه ۲۰۲۰ یک پیمان صلح مشروط با طالبان امضا کرد،[۱۳۷][۱۳۸] که خواستار خروج سربازان آمریکایی از افغانستان در عرض ۱۴ ماه در صورت پایبندی طالبان به مفاد توافق می‌شد.[۱۳۹][۱۴۰]

گروه‌های پیکارجو

القاعده

در سال ۱۹۹۶، بن لادن از سودان به افغانستان نقل مکان کرد. او بدون دعوت ملا عمر آمد و گاه او را با اعلان جنگ‌هایش و فتواهایش علیه شهروندان کشورهای ثالث می‌آزرد، اما با گذر زمان روابط بین این دو گروه بهبود پیدا کرد، تا جایی که ملا عمر درخواست دوست گروه خود، عربستان سعودی، را رد کرد و با خلف وعده قبلی خود مبنی بر تحویل بن لادن به سعودی‌ها به شاهزاده ترکی از وزرای سعودی بی‌احترامی کرد.[۱۴۱][۱۴۲]

حمید میر روزنامه‌نگار پاکستانی در مصاحبه با اسامه بن لادن رهبر القاعده در افغانستان، در حدود ۱۹۹۷ و ۱۹۹۸.

بن لادن توانست بین طالبان و القاعده ائتلافی تشکیل دهد. القاعده گردان ۰۵۵ که از اجزای سپاه طالبان بود را بین ۱۹۹۷ و ۲۰۰۱ آموزش داد. صدها جنگجوی عرب و افغان گسیل شده توسط بن لادن طالبان را در کشتار ۱۹۹۸ مزارشریف یاری کردند.[۱۴۳] از سال ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ سازمان اسامه بن لادن و ایمن الظواهری تبدیل به دولتی مجازی درون دولت طالبان شده بود. روزنامه بریتانیایی دتلگرف در سپتامبر ۲۰۰۱ نوشت که ۲۵۰۰ عرب تحت فرماندهی بن لادن برای طالبان جنگیدند.[۱۴۴]

وضعیت نظامی در ۳ اوت ۲۰۲۱
  در کنترل حکومت مرکزی افغانستان، مأموریت حمایت قاطع، و ناتو
  در کنترل طالبان، القاعده، و همپیمانان

به گفته بن لادن، در نواری که به الجزیره فرستاده، طالبان در حملات ۱۱ سپتامبر درگیر نبودند: «من مسئولم… مردم و حکومت افغانستان هیچ چیز در خصوص این وقایع نمی‌دانستند.».[۱۴۵]

در ژوئیه ۲۰۱۲، یک فرمانده گمنام عالی‌رتبه اظهار داشت که «افراد ما القاعده را طاعونی می‌دانند که از آسمان‌ها بر ما نازل شد. برخی حتی به این نتیجه رسیده‌اند که القاعده در واقع جاسوس‌های آمریکا هستند. در اصل، طالبان خام و بی اطلاع از سیاست بودند و از القاعده در خانه‌هایشان استقبال کردند. ولی القاعده از مهمان نوازی ما سوء استفاده کرد.» او تا آنجا رفت که ادعا کند ۷۰٪ از طالبان از دست القاعده عصبانی اند، که بیانگر رابطه شکراب بین این دو گروه است.[۱۴۶][۱۴۷]

دولت اسلامی عراق و شام

نوشتار(های) وابسته: منازعه طالبان-داعش در افغانستان

طالبان رابطه ای منفی با دولت اسلامی عراق و شام – ولایت خراسان داشته‌است. داعش از جداشدگان از طالبان افغان به خصوص آنها که نسبت به رهبران یا فقدان پیروزی در میدان نبرد ناخرسند بودند به‌طور فعال شروع به عضوگیری کرد. این باعث شد اختر محمد منصور رهبر عالی طالبان نامه ای خطاب به ابوبکر البغدادی بنویسد، و بخواهد عضوگیری در افغانستان متوقف شود و استدلال کند که جنگ در افغانستان باید تحت رهبری طالبان باشد.[۱۴۸] در هر صورت بین این دو گروه در ولایت ننگرهار جنگ درگرفت و داعش تا ژوئن ۲۰۱۵ توانست برای اولین بار در افغانستان زمین به چنگ آورد.[۱۴۹] در سپتامبر ۲۰۱۵، داعش پس از ماه‌ها نبرد طالبان را از ولسوالی‌های معینی در ننگرهار به بیرون راند.[۱۵۰]

در آوریل ۲۰۱۶، طالبان گزارش کرد که شماری از رهبران ارشد و میانی ولایت خراسان در ننگرهار از داعش جدا شده و با اختر منصور رهبر طالبان بیعت کرده‌اند. جداشدگان شامل اعضایی از شورای مرکزی این گروه، شورای قضایی و شورای زندانیان و نیز فرماندهان میدانی و جنگجویان آن بودند.[۱۵۱]

اقتصاد

بازارهای پولی کابل در چند هفته ابتدایی پس از اشغال این شهر توسط طالبان در ۱۹۹۶ واکنش مثبت نشان دادند. اما ارزش افغانی کوتاه مدتی بعد افت کرد. طالبان مالیاتی ۵۰٪ای بر هر شرکت فعال در کشور اعمال کردند، کسانی که در پرداخت آن ناکام می‌ماندند، مورد حمله قرار می‌گرفتند. آنان مالیاتی ۶٪ بر هر گونه واردات به کشور اعمال کردند و تا ۱۹۹۸ کنترل فرودگاه‌ها و گذرگاه‌های مرزی اصلی کشور را در دست گرفتند که به آنها امکان می‌داد بر همه تجارت انحصار اعمال کنند. تا سال ۲۰۰۱، درآمد سرانه جمعیت ۲۵ میلیونی زیر ۲۰۰$ بود، و کشور در شرف فروپاشی کامل اقتصادی قرار داشت. تا سال ۲۰۰۷ اقتصاد شروع به بازیابی کرده بود و ذخیره خارجی تخمینی ۳ میلیارد دلار بود و رشد اقتصادی ۱۳٪ افزایش یافته بود.[۱۵۲][۱۵۳][۱۵۴][۱۵۵][۱۵۶][۱۵۷]

تریاک در خانه امن طالبان در ولایت هلمند

بر اساس پیمان ترانزیت بین افغانستان و پاکستان یک شبکه عظیم قاچاق توسعه یافت. تخمین زده می‌شود گردش مالی آن ۲٫۵ میلیارد دلار بوده باشد و طالبان بین ۱۰۰ و ۱۳۰ میلیارد دلار در سال جذب کرده باشد. این عملیات در کنار تجارت هلال طلایی مخارج مالی جنگ در افغانستان را تأمین می‌کرد و اثرات جنبی آن نابودی صنایع نوپا در پاکستان بود. احمد رشید توضیح داده که پیمان تجاری ترانزیتی با افغانستان بزرگترین منبع درآمد برای طالبان بوده‌است.[۱۵۸][۱۵۹][۱۶۰]

بین سال‌های ۱۹۹۶ و ۱۹۹۹، ملا عمر نظرات خود دربارهٔ تجارت مواد مخدر را برعکس کرد، ظاهراً به این دلیل که تنها به کافران آسیب می‌رساند. طالبان ۹۶٪ از مزارع خشخاش افغانستان را کنترل می‌کرد و تریاک را به یکی از بزرگترین منشاهای مالیات خود تبدیل کرد. بنا بر رشید، پول مواد مخدر، سلاح‌ها، مهمات و سوخت جنگ را تأمین مالی می‌کرد. در نیویورک تایمز, وزیر مالیه جبهه متحد اعلام کرد طالبان بودجه سالانه ندارد ولی به نظر می‌رسد سالی ۳۰۰ میلیون دلار خرج می‌کنند که تقریباً همه اش خرج جنگ می‌شود. او افزود که طالبان به طرز فزاینده ای به سه منبع مالی وابسته شده‌اند: «شقایق، پاکستانی‌ها و بن لادن.»[۱۶۰]

از لحاظ اقتصادی به نظر می‌رسد چاره دیگری وجود نداشته، با ادامه داشتن جنگ با ائتلاف شمال درآمد ناشی از تولید تریاک تنها عامل جلوگیری از گرسنگی در کشور بود. تا سال ۲۰۰۰، افغانستان در حدود ۷۵٪ از تولید جهانی را در اختیار داشت و در سال ۲۰۰۰ تخمین زده شده ۳۲۷۶ تن تریاک از خشخاش کشت شده در ۸۲٬۱۷۱ هکتار مزرعه تولید کرد. در این زمان عمر فرمانی در خصوص منع کشت تریاک صادر کرد و تولید به میزان تخمینی ۷۴ تن از ۱٬۶۸۵ هکتار مزرعه کاهش یافت. بسیاری از ناظران می‌گویند این ممنوعیت که در تلاش برای به رسمیت شناخته شدن از سوی آمریکا انجام شد تنها برای افزودن بر قیمت تریاک و افزایش سود از فروش مخزن‌های بزرگ موجود انجام شد. تولید ۱۹۹۹ بی‌سابقه بود و سال ۲۰۰۰ شاهد تولیدی کمتر ولی همچنان زیاد بود. قاچاق موجودی جمع شده توسط طالبان در سال‌های ۲۰۰۰ و ۲۰۰۱ ادامه داشت. در سال ۲۰۰۲، سازمان ملل به وجود انبارهای قابل توجه پر از تریاک در سال‌های قبل یاد کرد. گفته شده طالبان در سپتامبر ۲۰۰۱ درست قبل از حملات ۱۱ سپتامبر به کشاورزان افغان دوباره اجازه داد خشخاش بکارند.[۱۶۰][۱۶۱][۱۶۲][۱۶۳]

درگیری و مقابله با داعش

با نفوذ داعش خراسان در افغانستان، از آن جا که طالبان با برخی عقاید و اقدامات داعش از جمله جهاد نکاح مخالف بودند، به مقابله با آن‌ها پرداختند. درگیری‌های زیادی بین آن‌ها در افغانستان صورت گرفته‌است که از جمله آن‌ها می‌توان به درگیری‌هایی در ولایت‌های ننگرهار،[۱۶۴] فراه،[۱۶۵] جوزجان[۱۶۶] و غور[۱۶۷] اشاره کرد.

الگوگیری از جمهوری اسلامی ایران

برخی از ناظران پس از سیطره مجدد طالبان و استقرار دولت امارات اسلامی پیشنهاد کرده‌اند که جمهوری اسلامی ایران می‌تواند به عنوان یک الگوی مشروطه برای دولت جدید طالبان عمل کند و یک سیستم حکومتی به ظاهر جمهوری را با «دموکراسی محدود و پلورالیسم» معرفی کند که توسط «حاکمیت دینی» هدایت می‌شود.[۱۶۸][۱۶۹] هارون رحیمی، با این حال، خاطرنشان کرد که شرایط محلی در ایران اساساً با شرایط موجود در افغانستان متفاوت است و جنبه‌های دموکراتیک حکومت ایران توسط «گروهی از علمای دینی تأثیرگذار که همیشه خود را به عنوان نیروهای دموکراتیک معرفی کرده‌اند» محافظت می‌کند. اما این علمای به ظاهر دموکراتیک در امارات اسلامی افغانستان وجود ندارند.[۱۶۹]

جستارهای وابسته

پیوند به بیرون

Insurgency

منابع

  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ http://www.digitaljournal.com/article/347009 "To rule Afghanistan and impose the groups interpretation of Islamic law which includes influences of Deobandi fundamentalism and Pashtunwali culture"
  2. ↑ Deobandi Islam: The Religion of the Taliban U. S. Navy Chaplain Corps, 15 October 2001
  3. ↑ Maley, William (2001). Fundamentalism Reborn? Afghanistan and the Taliban. C Hurst & Co. p. 14. ISBN 978-1-85065-360-8.
  4. ↑ http://www.oxfordislamicstudies.com/print/opr/t236/e0895%22The Taliban's primary religious and ideological influence is a form of Deobandī Islam."
  5. ↑ Rashid, Taliban (2000)
  6. ↑ "Why are Customary Pashtun Laws and Ethics Causes for Concern? | Center for Strategic and International Studies". Csis.org. 2010-10-19. Archived from the original on ۲۱ اُکتُبر ۲۰۱۴. Retrieved 2014-08-18. Check date values in: |archivedate= (help)
  7. ↑ "Understanding taliban through the prism of Pashtunwali code". CF2R. 2013-11-30. Archived from the original on 10 August 2014. Retrieved 2014-08-18.
  8. ↑ "Afghan Taliban". National Counterterrorism Center. Archived from the original on May 9, 2015. Retrieved 7 April 2015.
  9. ↑ ۹٫۰ ۹٫۱ Giustozzi, Antonio (2009). Decoding the new Taliban: insights from the Afghan field. Columbia University Press. p. 249. ISBN 978-0-231-70112-9.
  10. ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ Clements, Frank A. (2003). Conflict in Afghanistan: An Encyclopedia (Roots of Modern Conflict). ABC-CLIO. p. 219. ISBN 978-1-85109-402-8.
  11. ↑ "Quetta - The Headquarters of the Afghan Taliban". United States: Combating Terrorism Center at Westpoint. May 15, 2009. Retrieved February 6, 2016.
  12. ↑ Pakistan: Headquarters of the Taliban – Spiegel Online
  13. ↑ «Quetta appears to be Taliban headquarters: Holbrooke – Thaindian News». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۱ اکتبر ۲۰۱۷. دریافت‌شده در ۲۰ ژانویه ۲۰۱۷.
  14. ↑ The Peshawar women fighting the Taliban: 'We cannot trust anyone' | Cities | The Guardian
  15. ↑ "Taliban and the Northern Alliance". US Gov Info. About.com. Retrieved 2009-11-26.
  16. ↑ 9/11 seven years later: US 'safe,' South Asia in turmoil بایگانی‌شده در ۲۰۱۵-۰۱-۱۰ توسط Wayback Machine. Retrieved 2010-08-24.
  17. ↑ Hamilton, Fiona; Coates, Sam; Savage, Michael (2010-03-03). "MajorGeneral Richard Barrons puts Taleban fighter numbers at 36000". The Times. London.
  18. ↑ "Despite Massive Taliban Death Toll No Drop in Insurgency". Voice of America. Akmal Dawi. Archived from the original on 3 July 2016. Retrieved 2014-07-17.
  19. ↑ "The Taliban – Mapping Militant Organizations". web.stanford.edu. Retrieved 20 February 2019.
  20. ↑ "Taliban Leader Feared Pakistan Before He Was Killed". New York Times. 9 August 2017.
  21. ↑ "Qatar's Dirty Hands". National Review. 3 August 2017.
  22. ↑ "Saudi has evidence Qatar supports Taliban: Envoy". آژانس خبری پژواک. 7 August 2017.
  23. ↑ ۲۳٫۰ ۲۳٫۱ "Why did Saudi Arabia and Qatar, allies of the US, continue to fund the Taliban after the 2001 war?". scroll.in. Retrieved 19 April 2018.
  24. ↑ "Iranian Support for Taliban Alarms Afghan Officials". مؤسسه خاورمیانه. 9 January 2017. Both Tehran and the Taliban denied cooperation during the first decade after the US intervention, but the unholy alliance is no longer a secret and the two sides now unapologetically admit and publicize it.
  25. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام mansouriran وارد نشده‌است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  26. ↑ "Iran Backs Taliban With Cash and Arms". The Wall Street Journal. 11 June 2015. Retrieved 13 June 2015.
  27. ↑ Small, Andrew (23 August 2015). "China's Man in the Taliban". Foreign Policy Argument. Retrieved 26 July 2019.
  28. ↑ Danahar, Paul (3 September 2007). "Taleban 'getting Chinese arms'". BBC. Retrieved 26 July 2019.
  29. ↑ "Is Russia arming the Afghan Taliban?". BBC.
  30. ↑ {{Citation web|url=https://thediplomat.com/2017/09/whats-behind-saudi-arabias-turn-away-from-the-taliban/%7Ctitle=What's Behind Saudi Arabia's Turn Away From the Taliban?|first=Samuel Ramani, The|last=Diplomat|website=The Diplomat}}
  31. ↑ "Pakistan militants preparing for Afghanistan civil war". Fox News. 2013-09-08. Retrieved 2013-09-29.
  32. ↑ "Afghan militant fighters 'may join Islamic State'". BBC. 2 September 2014. Retrieved August 2015. Check date values in: |accessdate= (help)
  33. ↑ Pakistan: A dangerous alliance? - Al Jazeera English
  34. ↑ "Rare look at Afghan National Army's Taliban fight". BBC. Retrieved 2014-08-18.
  35. ↑ "Taliban attack NATO base in Afghanistan - Central & South Asia". Al Jazeera English. Retrieved 2014-08-18.
  36. ↑ "ISIS reportedly moves into Afghanistan, is even fighting Taliban". 12 January 2015. Archived from the original on February 13, 2015. Retrieved 27 March 2015.
  37. ↑ "ISIS, Taliban announced Jihad against each other". Khaama Press. 20 April 2015. Retrieved 23 April 2015.
  38. ↑ "Taliban leader: allegiance to ISIS 'haram'". Rudaw. 13 April 2015. Retrieved 23 April 2015.
  39. ↑ ۳۹٫۰ ۳۹٫۱ "Afghanistan's warlord vice-president spoiling for a fight with the Taliban". The Guardian. 4 August 2015. Retrieved August 2015. Check date values in: |accessdate= (help)
  40. ↑ Ibrahimi, Niamatullah. 2009. ‘Divide and Rule: State Penetration in Hazarajat (Afghanistan) from Monarchy to the Taliban’, Crisis States Working Papers (Series 2) 42, London: Crisis States Research Centre, LSE
  41. ↑ Jonson, Lena (25 August 2006). Tajikistan in the New Central Asia. ISBN 978-1-84511-293-6. Archived from the original on 16 January 2016. Retrieved 17 December 2014.
  42. ↑ «طالب کی است و چه می‌خواهد؟». هشت صبح (به عربی). ۲۰۱۳-۰۶-۲۳. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۳-۲۶.
  43. ↑ Post, The Jakarta. "US welcomes Qatar decision on Taliban name change". The Jakarta Post. Retrieved 7 February 2017.
  44. ↑ Post, The Jakarta. "US welcomes Qatar decision on Taliban name change". The Jakarta Post. Retrieved 2021-06-27.
  45. ↑ Barnett Rubin. article. published by the Center on International Cooperation 2 November 2015 (originally published within الجزیره (شبکه خبری)). Retrieved 11 November 2015.("...The Taliban … have repeatedly said that their jihad is limited to their own country...")
  46. ↑ J. Eggers – [۱] published by رند کورپوریشن [Retrieved 11 November 2015]
  47. ↑ https://www.ft.com/content/e09cb768-967c-40da-a3c6-95573cff1f55
  48. ↑ https://www.bbc.co.uk/news/world-south-asia-11451718
  49. ↑ https://fas.org/irp/world/para/docs/taliban2.htm
  50. ↑ https://www.wilsoncenter.org/event/what-does-taliban-want
  51. ↑ Facebook؛ Twitter؛ options، Show more sharing؛ Facebook؛ Twitter؛ LinkedIn؛ Email؛ URLCopied!، Copy Link؛ Print (۲۰۰۱-۱۱-۱۸). «Laura Bush Addresses State of Afghan Women». Los Angeles Times (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۶-۲۷.
  52. ↑ «A Woman Among Warlords ~ Women's Rights in the Taliban and Post-Taliban Eras | Wide Angle | PBS». Wide Angle. ۲۰۰۷-۰۹-۱۱. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۶-۲۷.
  53. ↑ Rashid 2000, pp. 132, 139
  54. ↑ Maley, William (2002). The Afghanistan wars. Palgrave Macmillan. p. ?. ISBN 978-0-333-80290-8.
  55. ↑ Shaffer, Brenda (2006). The limits of culture: Islam and foreign policy (illustrated ed.). MIT Press. p. 277. ISBN 978-0-262-69321-9. The Taliban's mindset is, however, equally if not more deaned by Pashtunwali
  56. ↑ ۵۶٫۰ ۵۶٫۱ «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۱ مارس ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۷ سپتامبر ۲۰۱۶.
  57. ↑ "U.S. , Gulf States Blacklist Afghan Taliban, Iranian Officers For Terrorist Financing". RadioFreeEurope/RadioLiberty.
  58. ↑ "Quetta: Symbol of Pakistan's war on militants or Taliban haven?". The National.
  59. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام Akhundzada وارد نشده‌است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  60. ↑ ۶۰٫۰ ۶۰٫۱ «توافقنامه آمریکا و گروه طالبان امضا شد؛ یک توافق تاریخی برای افغانستان». رادیو صدای آمریکا. ۱۰ اسفند ۱۳۹۸.
  61. ↑ "Artistry In The Air -- Kite Flying Is Taken To New Heights In Afghanistan". RadioFreeEurope/RadioLiberty. Retrieved 2021-06-27.
  62. ↑ Bhaskaran، Gautaman (۲۰۰۱-۰۳-۰۹). «Cultural 'cleansing' exposes outrageous methods of Taliban». The Japan Times (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۶-۲۷.
  63. ↑ «GENERAL ASSEMBLY 'APPALLED' BY EDICT ON DESTRUCTION OF AFGHAN SHRINES; STRONGLY URGES TALIBAN TO HALT IMPLEMENTATION | Meetings Coverage and Press Releases». www.un.org. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۶-۲۷.
  64. ↑ ۶۴٫۰ ۶۴٫۱ «globalsecuritystudies.com» (PDF). globalsecuritystudies.com. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۸-۱۶.
  65. ↑ https://www.ecoi.net/en/file/local/1154721/1226_1369733568_ppig1.pdf
  66. ↑ ۶۶٫۰ ۶۶٫۱ ۶۶٫۲ بی‌بی‌سی (۲۵ دی ۱۳۹۰)، ترجمهٔ راحله فاضلی، «اسرار موفقیت طالبان»، روزنامه همشهری، دوره بیستم (شماره ۵۶۰۰)، ص. بین‌الملل خطای یادکرد: برچسب <ref> نامعتبر؛ نام «hamshahri» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده‌است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  67. ↑ کریکت؛ نیرویی وحدت‌بخش در افغانستانِ جنگ‌زده، بی‌بی‌سی فارسی
  68. ↑ ۶۸٫۰ ۶۸٫۱ ۶۸٫۲ https://www.mehrnews.com/news/4009092/طالبان-از-مدارس-دیوبند-سربرآورد-جریان-شناسی-فکری-گروه-های-افغان
  69. ↑ «پرداخت پول به طالبان برای محافظت از نظامیان ایتالیایی». خبرگزاری مهر. ۲۲ مرداد ۱۳۹۰. دریافت‌شده در ۲۴ مرداد ۱۳۹۰.
  70. ↑ «اعلامیه مشترک افغانستان، آمریکا و ناتو: توافقنامه صلح آمریکا و طالبان، مشروط است». rif. ۲۹ فوریه ۲۰۲۰.
  71. ↑ Stewart, Idrees (21 July 2021). "Taliban Consolidation and Foothold". Reuters. Reuters, Asia Pacific. Retrieved 26 July 2021.
  72. ↑ Roggio, Bill (9 July 2021). "Taliban squeezes Afghan government by seizing key border towns". FDD's Long War Journal. Retrieved 11 July 2021.
  73. ↑ حملات گسترده طالبان پس از تاریخ مورد توافق برای خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان
  74. ↑ Roggio, Bill (25 July 2021). "Mapping Taliban Contested and Controlled Districts in Afghanistan". FDD's Long War Journal. Archived from the original on 12 July 2021. Retrieved 12 July 2021.
  75. ↑ "Taliban control 65% of Afghanistan, EU official says, after series of sudden gains". Reuters. 2021-08-10. Retrieved 2021-08-10.‏
  76. ↑ Makoii, Akhtar Mohammad; Beaumont, Peter (10 August 2021). "Taliban fighters capture Afghan city at strategic junction north of Kabul". گاردین.
  77. ↑ Latifi, Ali M (9 August 2021). "Taliban captures sixth Afghanistan provincial capital: Official". Al Jazeera English. Retrieved 9 August 2021.
  78. ↑ Lubold, Gordon; Trofimov, Yaroslav (23 June 2021). "Afghan Government Could Collapse Six Months After U.S. Withdrawal, New Intelligence Assessment Says". The Wall Street Journal. Retrieved 10 August 2021.
  79. ↑ "Gauging Pakistan's Position Amid the Turmoil in Afghanistan". Stratfor. 29 July 2021. Retrieved 10 August 2021.
  80. ↑ De Luce, Dan; Yusufzai, Mushtaq; Smith, Saphora (25 June 2021). "Even the Taliban are surprised at how fast they're advancing in Afghanistan". NBC News. Archived from the original on 7 July 2021. Retrieved 8 July 2021.
  81. ↑ "Taliban controls 65% of Afghanistan as rapid advance continues: E.U. official - National | Globalnews.ca". Global News. Archived from the original on 11 August 2021. Retrieved 11 August 2021.
  82. ↑ Baker, Rodger (9 August 2021). "Challenging Our Understanding of the Taliban". Stratfor. Archived from the original on 11 August 2021. Retrieved 12 August 2021.
  83. ↑ Lamothe, Dan; Hudson, John; Harris, Shane; Gearan, Anne (10 August 2021). "U.S. officials warn collapse of Afghan capital could come sooner than expected". The Washington Post. Archived from the original on 11 August 2021. Retrieved 11 August 2021.
  84. ↑ Seir, Ahmed; Faiez, Rahim; Akghar, Tameem; Gambrell, John. "Official: Taliban negotiators head to presidential palace". Associated Press. Associated Press. Retrieved 15 August 2021.
  85. ↑ "Afghan president to abdicate after Taliban entered Kabul: Sources". Al Arabiya English. 15 August 2021. Retrieved 15 August 2021.
  86. ↑ Mistlin (now), Alex; Sullivan (earlier), Helen; Harding, Luke; Harding, Luke; Borger, Julian; Mason, Rowena (2021-08-15). "Afghanistan: Kabul to shift power to 'transitional administration' after Taliban enter city – live updates". The Guardian. ISSN 0261-3077. Retrieved 2021-08-15.
  87. ↑ http://www.shia-news.com/fa/news/21322/ریشه-های-مذهبی-و-فرقه-ای-طالبان-پاکستان
  88. ↑ Matinuddin 1999, pp. ۳۷, ۴۲–۴۳.
  89. ↑ ۸۹٫۰ ۸۹٫۱ ۸۹٫۲ ۸۹٫۳ Matinuddin 1999, pp. ۳۵–۳۶.
  90. ↑ ۹۰٫۰ ۹۰٫۱ ۹۰٫۲ ۹۰٫۳ ۹۰٫۴ ۹۰٫۵ Matinuddin 1999, p. ۳۵.
  91. ↑ ۹۱٫۰ ۹۱٫۱ Matinuddin 1999, p. ۳۶.
  92. ↑ ۹۲٫۰ ۹۲٫۱ ۹۲٫۲ Matinuddin 1999, p. ۳۴.
  93. ↑ Matinuddin 1999, p. 37.
  94. ↑ "US Country Report on Human Rights Practices – Afghanistan 2001". State.gov. 4 March 2002. Retrieved 4 March 2020.
  95. ↑ Matinuddin 1999, p. ۳۷.
  96. ↑ Matinuddin 1999, p. 39.
  97. ↑ ۹۷٫۰ ۹۷٫۱ Farrell, Graham; Thorne, John (March 2005). "Where Have All the Flowers Gone?: Evaluation of the Taliban Crackdown Against Opium Poppy Cultivation in Afghanistan". International Journal of Drug Policy. الزویر. 16 (2): 81–91. doi:10.1016/j.drugpo.2004.07.007 – via ریسرچ‌گیت.
  98. ↑ ۹۸٫۰ ۹۸٫۱ Ghiabi, Maziyar (2019). "Crisis as an Idiom for Reforms". Drugs Politics: Managing Disorder in the Islamic Republic of Iran. کمبریج: انتشارات دانشگاه کمبریج. pp. 101–102. ISBN 978-1-108-47545-7. LCCN 2019001098.
  99. ↑ "Afghanistan, Opium and the Taliban". Retrieved 4 March 2020.
  100. ↑ Matinuddin 1999, p. ۳۹.
  101. ↑ McFate, Montgomery (2018). "Conclusion". Military Anthropology: Soldiers, Scholars and Subjects at the Margins of Empire. نیویورک: انتشارات دانشگاه آکسفورد. p. 334. doi:10.1093/oso/9780190680176.003.0009. ISBN 978-0-19-068017-6. The Taliban outlawed bacha bazi during their six year-reign in Afghanistan, but as soon as the U.S. overthrew the Taliban, newly-empowered mujahideen warlords rekindled the practice of bacha bazi.
  102. ↑ "What About the Boys: A Gendered Analysis of the U.S. Withdrawal and Bacha Bazi in Afghanistan". Newlines Institute. 2021-06-24. Retrieved 2021-08-18.
  103. ↑ "Bacha bazi: Afghanistan's darkest secret". Human Rights and discrimination. Retrieved 2021-08-18.
  104. ↑ Quraishi, Najibullah Uncovering the world of "bacha bazi" at نیویورک تایمز April 20, 2010
  105. ↑ Bannerman, Mark The Warlord's Tune: Afghanistan's war on children at بنگاه خبررسانی استرالیا February 22, 2010
  106. ↑ "Bacha bazi: the scandal of Afghanistan's abused boys". The Week. 29 January 2020. Retrieved 16 April 2020.
  107. ↑ "Afghanistan must end the practice of bacha bazi, the sexual abuse of boys". European Interest. 25 December 2019. Retrieved 16 April 2020.
  108. ↑ Goldstein, Joseph (2015-09-20). "U.S. Soldiers Told to Ignore Sexual Abuse of Boys by Afghan Allies". The New York Times. ISSN 0362-4331. Retrieved 2018-01-24.
  109. ↑ Londoño, Ernesto. "Afghanistan sees rise in 'dancing boys' exploitation". واشینگتن پست. Retrieved 24 September 2015.
  110. ↑ [afghanistanjusticeproject.org/dariversion.doc «پروژه عدالت افغانستان»] مقدار |نشانی= را بررسی کنید (کمک).
  111. ↑ «کشتار هزاره‌ها در افغانستان».
  112. ↑ «Cultural Landscape and Archaeological Remains of the Bamiyan Valley».
  113. ↑ https://www.abc.net.au/news/2021-08-20/who-are-leaders-taliban-afghanistan/100390308
  114. ↑ https://www.crisisgroup.org/asia/south-asia/pakistan/resetting-pakistan-s-relations-afghanistan
  115. ↑ [کتاب برچیدن امپراتوری آخرین امید آمریکا - صفحه 15 تا 20]
  116. ↑ [کتاب برچیدن امپراتوری آخرین امید آمریکا - صفحه 20 تا 22]
  117. ↑ https://www.isna.ir/news/93112715048/ناگفته-های-تنها-بازمانده-ترور-دیپلماتهای-ایرانی
  118. ↑ 34 Years of Getting to No with Iran - POLITICO Magazine. Politico Magazine. Barbara Slavin. November 19, 2013. Permanent Archived Link. Permanent Archived Link at WebCite. Retrieved and archived on July 4, 2016.
  119. ↑ USATODAY.com - Iran helped overthrow Taliban, candidate says. USA Today. Posted 6/9/2005 10:00 PM and Updated 6/9/2005 11:37 PM. Permanent Archived Link
  120. ↑ Iranian Special Forces Reportedly Fight Alongside US in Battle for Herat. Permanent Archived Link
  121. ↑ «uprising in Herat 2001. ویکی‌پدیای انگلیسی. نسخه ۱۴ ژوئیه ۲۰۱۶».
  122. ↑ ۱۲۲٫۰ ۱۲۲٫۱ «گشایش دفتر نمایندگی طالبان در زاهدان». دویچه‌وله. ۲ اوت ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۵ اوت ۲۰۱۲.
  123. ↑ «روزنامه روسی: ایران علیه آمریکا با طالبان متحد شده‌است». دویچه‌وله. ۲ اوت ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۵ اوت ۲۰۱۲.
  124. ↑ «آیا طالبان در ایران دفتر دارد؟!». آفتاب‌نیوز. ۱۴ مرداد ۱۳۹۱. دریافت‌شده در همان. تاریخ وارد شده در |تاریخ بازبینی= را بررسی کنید (کمک)
  125. ↑ https://www.bbc.co.uk/persian/blogs/2015/05/150527_fm_nazeran_wahid_mozhdeh_taliban_iran=submit. پارامتر |عنوان= یا |title= ناموجود یا خالی (کمک)[پیوند مرده]
  126. ↑ http://www.radiofarda.com/content/f14_afghanistan_taliban_confirmed_its_delegation_trip_to_iran/27026382.html. پارامتر |عنوان= یا |title= ناموجود یا خالی (کمک)
  127. ↑ http://www.seratnews.ir/fa/news/242523/طالبان-سفر-به-ایران-را-تایید-کرد. پارامتر |عنوان= یا |title= ناموجود یا خالی (کمک)
  128. ↑ http://faradeed.ir/fa/news/1010/سفر-هیات-سیاسی-طالبان-به-ایران. پارامتر |عنوان= یا |title= ناموجود یا خالی (کمک)
  129. ↑ «امنیت ملی: فرمانده طالبان پس از انتقال توسط سپاه پاسداران ایران بازداشت شد». دویچه وله دری. ۲۲ مه ۲۰۲۰.
  130. ↑ «دستگیری مسئول نظامی طالبان در هرات پس از پیاده شدن از خودروی سپاه پاسداران». ایران اینترنشنال. ۲ خرداد ۱۳۹۹.
  131. ↑ "Saudis Bankroll Taliban, Even as King Officially Supports Afghan Government". The New York Times. 12 June 2016.
  132. ↑ Walsh, Declan (5 December 2010). "WikiLeaks cables portray Saudi Arabia as a cash machine for terrorists". گاردین. London. Archived from the original on 15 December 2016.
  133. ↑ Rashid 2000, p. 176.
  134. ↑ Rashid 2000, pp. 175–8.
  135. ↑ Rashid 2000, p. 177.
  136. ↑ "US pledges support for Afghan oil pipeline if Taliban makes peace". BBC News. 10 December 1997. Retrieved 9 April 2010.
  137. ↑ Basit, Abdul (June 2020). "The US-Taliban Deal and Expected US Exit from Afghanistan: Impact on South Asian Militant Landscape". Counter Terrorist Trends and Analyses. دانشگاه صنعتی نانیانگ، سنگاپور: International Centre for Political Violence and Terrorism Research. 12 (4): 8–14. JSTOR 26918076.
  138. ↑ Rai, Manish (21 March 2020). "U.S. -Taliban Deal: India should Chalk-out a New Strategy". OpedColumn.News.Blog.
  139. ↑ George, Susannah (29 February 2020). "U.S. signs peace deal with Taliban agreeing to full withdrawal of American troops from Afghanistan". The Washington Post.
  140. ↑ McLaughlin, Elizabeth; Martinez, Luis; Finnegan, Conor (27 May 2020). "Trump says 'it is time' for US troops to exit Afghanistan, undermining agreement with Taliban". ABC News.
  141. ↑ Wright 2006, pp. 246–247, 287–288.
  142. ↑ Wright 2006, pp. 288–289.
  143. ↑ Rashid 2000, p. 139.
  144. ↑ "Afghanistan resistance leader feared dead in blast". London: Ahmed Rashid in the Telegraph. 11 September 2001.
  145. ↑ Sedarat, Firouz (29 November 2007). "Bin Laden urges Europe to quit Afghanistan". Reuters. Retrieved 14 February 2021.
  146. ↑ "Taliban Commander Says Taliban Cannot Win Afghan War: Report – ABC News". ABC News. 2 May 2012. Retrieved 18 August 2014.
  147. ↑ "Preview: Michael Semple interviews a senior member of the Taliban". New Statesman. 11 July 2012. Retrieved 18 August 2014.
  148. ↑ "Taliban urge Islamic State to stop 'interference' in Afghanistan". Reuters. 16 June 2015. Archived from the original on 28 January 2016. Retrieved 3 October 2015.
  149. ↑ "Exclusive: In turf war with Afghan Taliban, Islamic State loyalists gain ground". Reuters. Archived from the original on 2 October 2015. Retrieved 3 October 2015.
  150. ↑ "IS Loyalists Kill 3 Police in First Attack on Afghan Forces". Associated Press. 27 September 2015. Archived from the original on 5 October 2015. Retrieved 3 October 2015.
  151. ↑ Roggio, Bill (11 April 2016). "Senior Islamic State Khorasan leaders defect to Taliban". The Long War Journal. Archived from the original on 12 April 2016. Retrieved 11 April 2016.
  152. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام Skaine1 وارد نشده‌است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  153. ↑ Lansford, Tom (2011). 9/11 and the Wars in Afghanistan and Iraq: A Chronology and Reference Guide. ABC-CLIO. p. 147. ISBN 978-1-59884-419-1.
  154. ↑ Marsden, Peter (1998). The Taliban: war, religion and the new order in Afghanistan. Zed Books. p. 51. ISBN 978-1-85649-522-6.
  155. ↑ Pugh, Michael C.; Neil Cooper Jonathan Goodhand (2004). War Economies in a Regional Context: Challenges of Transformation. Lynne Rienner. p. 48. ISBN 978-1-58826-211-0.
  156. ↑ Castillo, Graciana del (2008). Rebuilding War-Torn States: The Challenge of Post-Conflict Economic Reconstruction. Oxford University Press. p. 167. ISBN 978-0-19-923773-9.
  157. ↑ Skaine, Rosemarie (2009). Women of Afghanistan in the Post-Taliban Era: How Lives Have Changed and Where They Stand Today. McFarland. p. 58. ISBN 978-0-7864-3792-4.
  158. ↑ Nojum, Neamatollah (2002). The Rise of the Taliban in Afghanistan: Mass Mobilization, Civil War and the Future of the Region. St Martin's Press. p. 178. ISBN 978-0-312-29584-4.
  159. ↑ Nojum, Neamatollah (2002). The Rise of the Taliban in Afghanistan: Mass Mobilization, Civil War and the Future of the Region. St Martin's Press. p. 186. ISBN 978-0-312-29584-4.
  160. ↑ ۱۶۰٫۰ ۱۶۰٫۱ ۱۶۰٫۲ Chouvy, Pierre-Arnaud (2010). Opium: uncovering the politics of the poppy. Harvard University Press. pp. 52ff.
  161. ↑ Shaffer, Brenda (2006). The limits of culture: Islam and foreign policy. MIT Press. p. 283. ISBN 978-0-262-69321-9.
  162. ↑ Thourni, Francisco E. (2006). Bovenkerk, Frank, ed. The Organized Crime Community: Essays in Honor of Alan A. Block. Springer. p. 130. ISBN 978-0-387-39019-2.
  163. ↑ Lyman, Michael D. (2010). -2901437744506/page/309 Drugs in Society: Causes, Concepts and Control Check |url= value (help). Elsevier. p. -2901437744506/page/309 309. ISBN 978-1-4377-4450-7.
  164. ↑ خبرگزاری آریانا نیوز (12 ثور، 1396). «وقوع یک درگیری شدید میان طالبان و داعش در ولایت ننگرهار». تاریخ وارد شده در |تاریخ= را بررسی کنید (کمک)
  165. ↑ «وقوع یک درگیری میان داعش و طالبان در ولایت فراه».
  166. ↑ «داعش و طالبان به جان هم افتادند!».
  167. ↑ خبرگزاری افغان تلکس. «درگیری داعش و طالبان در ولایت غور!».
  168. ↑ Bezhan, Frud (October 2, 2020). "Is The Taliban Seeking A 'Sunni Afghan Version' Of Iran?". RFERL. Retrieved August 16, 2021.
  169. ↑ ۱۶۹٫۰ ۱۶۹٫۱ Rahimi, Haroun (9 July 2021). "Can the Afghan government draft a new constitution with the Taliban?". responsiblestatecraft.org. مؤسسه کشورداری مسئولانه کویینسی. Retrieved August 16, 2021.

پیوند به بیرون

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=طالبان&oldid=33538680»