عوف بن محلم
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
نسخهای که میبینید نسخهای قدیمی از صفحه است که توسط Yamaha5Bot (بحث | مشارکتها) در تاریخ ۱۲ مهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۲۱:۲۳ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوتهای عمدهای با نسخهٔ فعلی داشته باشد.
نسخهٔ ویرایششده در تاریخ ۱۲ مهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۲۱:۲۳ توسط Yamaha5Bot (بحث | مشارکتها)
عوف بن مُحَلِّم خُزاعی | |
---|---|
زادهٔ | ۷۵۳م/ ۱۳۶ق رأس العین، حران |
درگذشت | ۸۳۵م/ ۲۲۵ق در راه بازگشت به زادگاهش |
پیشه | ادیب، تاریخدان و شاعر |
سبک | دورهٔ اول عباسی |
عوف بن مُحَلِّم خُزاعی با کنیهٔ ابومنهال (۷۵۳–۸۳۵م) ادیب، تاریخدان و شاعر عراقی بود. در روزگار ناسازگاری میان امین و مأمون به طاهر بن حسین پیوست. همنشین او و همراه او تا سی سال حتی در خراسان بود. پس از درگذشت طاهر، به پسرش عبدالله پیوست. از هر دو، صلههای بسیاری دریافت. پس از پیری، تصمیم به بازگشت به زادگاهش گرفت. از عبدالله بن طاهر اجازهٔ بازگشت گرفت اما در اثنای راه درگذشت. او را آشنا به پیشینهٔ مردم عرب و از راویان نوآور و ادیب فصیح میدانند.[۱]
منابع
- ↑ فروخ، عمر (۱۹۸۶). تاریخ الأدب العربی (PDF). ج. ۲. بیروت: دارالعلم للملایین. ص. ۲۲۶.