عوف بن محلم

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
عوف بن مُحَلِّم خُزاعی
زادهٔ۷۵۳م/ ۱۳۶ق
رأس العین، حران
درگذشت۸۳۵م/ ۲۲۵ق
در راه بازگشت به زادگاهش
پیشهادیب، تاریخ‌دان و شاعر
سبکدورهٔ اول عباسی

عوف بن مُحَلِّم خُزاعی با کنیهٔ ابومنهال (۷۵۳–۸۳۵م) ادیب، تاریخ‌دان و شاعر عراقی بود. در روزگار ناسازگاری میان امین و مأمون به طاهر بن حسین پیوست. هم‌نشین او و همراه او تا سی سال حتی در خراسان بود. پس از درگذشت طاهر، به پسرش عبدالله پیوست. از هر دو، صله‌های بسیاری دریافت. پس از پیری، تصمیم به بازگشت به زادگاهش گرفت. از عبدالله بن طاهر اجازهٔ بازگشت گرفت اما در اثنای راه درگذشت. او را آشنا به پیشینهٔ مردم عرب و از راویان نوآور و ادیب فصیح می‌دانند.[۱]

منابع[ویرایش]

  1. فروخ، عمر (۱۹۸۶). تاریخ الأدب العربی (PDF). ج. ۲. بیروت: دارالعلم للملایین. ص. ۲۲۶.