نص (اسلام)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

نص (انگلیسی: Nassنص در لغت به معنای ظهور شیء است و به هر چیزی که ظاهر و روشن باشد نص می‌گویند. مقصود از نص احکام قانونی است.

نص در اصطلاح درایه[ویرایش]

نص در اصطلاح درایه کلامی است صریح و آشکار که احتمال اختلاف و تأویل در آن نباشد و جز یک معنی از آن بر نیاید.

نص در اصطلاح اصول[ویرایش]

در اصطلاح اصول پر آیه ای از قرآن که بر معنی مقصود صریح الدلاله باشد، یا آنکه از میان دو امر متشابه، معین کند که کدام خوب و کدام بد است.[۱]

متکلمان امامی[ویرایش]

تئوری «نص» در لسان علمی اندیشمندان امامی با تبیین بحث امامت عامه بر آن شدند که نص، طریق انحصاری تعیین امام است.[۲]

منابع[ویرایش]

  1. دایرة المعارف فارسی جلد دوم بخش دوم، به سرپرستی غلامحسین مصاحب، مرجع اصلی کتاب دایرة المعارف کلمبیا– تهران: امیرکبیر، کتابهای جیبی،1387
  2. نظریهٔ نص از دیدگاه متکلمان امامی، علی امیر خانی، فصلنامه امامت پژوهی، سال سوم، شماره 10