یس

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
سورهٔ ۳۶ قرآن
یس
دسته‌بندیمکی
اطلاعات آماری
ترتیب در قرآن۴۱
جزء۲۲
شمار آیه‌ها۸۳
شمار واژه‌ها۷۳۳
شمار حرف‌ها۳۰۶۸
متن سوره
متن سوره با خط عثمانی
فاطر
صافات
نسخه خطی از آیات ۷۲ تا ۸۳ سوره یس و آیات ۱ تا ۱۴ سوره صافات که در کتابخانه ملی مصر واقع در قاهره نگهداری می‌شود.

سوره یس (خوانده می‌شود: یاسین) سوره ۳۶ از قرآن است، ۸۳ آیه دارد، و سوره‌ای مکی است. این سوره قلب قرآن نام گرفته‌است و روایات متعددی آن را از جمله سوره‌های مهم قرآن شمرده‌اند. محتوای این سوره در حالت کلی پیرامون توحید، معاد، وحی، قرآن، و بشارت و انذار است. بحث نخست پیرامون نبوت پیامبر اسلام و قرآن است؛ پس از بحثی پیرامون پیامبران قبلی و تسلی پیامبر، بحثی پیرامون توحید شده و سرانجام در مورد معاد و ویژگی‌های روز قیامت سخن می‌گوید.[۱]

معنی یس[ویرایش]

کلمهٔ «یس» (آیهٔ اول این سوره) از حروف مقطعهٔ قرآن است ولی معانی مختلفی توسط مسمانان برای آن ذکر شده‌است. از جمله اینکه «یا» به معنی حرف ندا و «سین» اشاره به محمد دارد. در روایتی از جعفر صادق آمده‌است که «یس» نام محمد است، به این دلیل که قرآن پس از آن می‌گوید «تو از پیامبرانی و بر راه راست».[۲]

پانویس[ویرایش]

  1. مکارم شیرازی، ناصر؛ جمعی از نویسندگان (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. ج. ۱۸. دارالکتب الاسلامیه. ص. ص ۳۰۹–۳۱۱سوره یس، مقدمه
  2. مکارم شیرازی، ناصر؛ جمعی از نویسندگان (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. ج. ۱۸. دارالکتب الاسلامیه. ص. ص ۳۱۴–۳۱۵سوره یس، آیه ۱–۱۰

پیوند به بیرون[ویرایش]