پرش به محتوا

شرک (دین)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

شِرک واژهٔ عربی برای اشاره به چندخداپرستی است و در دین اسلام باری منفی را تداعی می‌کند. شرک در اسلام به معنی شریک قائل شدن برای الله در امر آفرینش است و این مفهوم در تقابل با توحید (تک‌خداپرستی) به‌کار می‌رود. کمک خواستن از غیر الله و به فریاد خواندن غیر الله شرک است.


شرک تنها گناه نابخشودنی بدون توبۀ بعد از مرگ است که در قرآن عنوان شده‌است:

«الله شرک به خود را نمی‌بخشد و گناهان دیگر جز آن را برای هرکه بخواهد می‌آمرزد. آنکه برای الله شریکی قرار می‌دهد گناه بسیار عظیمی مرتکب شده‌است.» (۴:۴۸)[۱]

در زیر آیت‌هایی از قرآن که به این موضوع پرداخته می‌آید:

کسانیکه علاوه بر اللّه اشخاص یا اشیاء دیگری را نیز سهیم در خلقت می‌دانند یا برای خداوند همسر، فرزند یا شریک قائلند. مانند برخی از مسیحیان، یهودیان و زرتشتیان (مجوسان) که هر یک به ترتیب، مسیح یا عزیر را فرزند خدا دانسته یا شر و خیر را در مقابل هم، دو خالق جهان می‌دانند و همچنین مشرکان زمان محمد.[۲]

شرک در جمهوری اسلامی

[ویرایش]

محمدتقی مصباح یزدی، مخالفت با ولایت فقیه و خامنه‌ای را شرک می‌پنداشت.[۳]

منابع

[ویرایش]
  1. ترجمه آیات به فارسی http://www.bazkhani.com/archives/880/ بایگانی‌شده در ۶ ژانویه ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine
  2. 105انبیاو 12لقمان و51و116نساء
  3. «مصباح یزدی، روحانی تندرو درگذشت». رادیو فردا.

پیوند به بیرون

[ویرایش]

جستارهای وابسته

[ویرایش]