ایرانیان در قرآن

در سوره حج این 17 ایرانیان و میترائیسم را مجوس خوانده. معنی مجوس یعنی پیرو دین میترا یا مهرپرستی. دین میترا یا مهر پرستی، یک دین الهی بر مبنای حقایق آسمان و منطقه البروج و یک دین جهانی است و هزاران سال قبل از دین زرتشت بر ایران و بسیاری از نقاط جهان فراگیر بوده‌است. موبدان میترائیسم یا به عبارتی رؤسا و پادشاهان میترایی را مغ یا مغان می‌نامند. همین کلمه در زبان آرامى امگوشا و مگوش و در زبان سریانى مجوس، مگوش آمده که به معناى میترایی و مجوس مى باشد. وجوه دیگر این کلمه در زبان سریانى چنین است: مگش، مگشا، مگوشانا، مگوشیا، مگوشوتو، به معناى مجوسییت و اصول دین میترا که بر مبنای حقایق آسمان است که از مگوشا یعنى مجوس که کلدانى است، گرفته شده است. گمان مى رود که این معنى از کتیبه بیستون گرفته شده باشد. کلمه مجوس در قرآن احتمالا از مگوشاى سریانى اخذ شده است. ایرانیان از اَعلام تصریح‌ناشده در قرآن است که مفسرانِ بسیاری ذیل آیات ۵۴ مائده، ۱۳۳ نساء، ۳۹ توبه، ۲ تا ۹ روم و برخی آیات دیگر از آنها یاد کرده و این آیات را بر آنان تطبیق داده‌اند.

ایرانیان، که در منابع اسلامی از آنها به «فُرْس» (جمعِ مکسرِ فارسی) تعبیر می‌شود، به ساکنان سرزمین ایران بزرگ گفته می‌شود. این سرزمین شامل فلات وسیع ایران بوده‌است، که از شرق به رود سند (در پاکستان کنونی)، از غرب به جلگهٔ بین‌النهرین (عراق کنونی)، از شمال به دریای خزر، از شمال‌شرق به رود جیحون و از جنوب به خلیج فارس محدود می‌شد.