اصحاب صفه
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
اصحاب صُفّه گروهی از مهاجرین و از یاران محمد پیامبر اسلام بودند که پس از هجرت به مدینه، به‌خاطر ازدست‌دادن یا رهاکردن خانه و اموال و جایگاه خود در مکه، با پذیرش فقر به عبادت و تعلیم و تعلم و جهاد روی آوردند. و چون خانه نداشتند پیامبر اسلام آنان را در قسمت شمالی مسجد پیامبر و در محلی مسقف و بزرگ و ظاهراً ایوان‌مانند اسکان داد و به‌همین‌دلیل به اصحاب صفّه معروف شدند. پیامبر از اصحاب صفه بسیار حمایت می‌کرد و مقرری روزانه از درآمد عمومی بیت المال برای آنها مقرر داشته روزانه به آنها می دادند.
تعداد آنان چهارصد نفر بوده است.[۱]
برخی از اصحاب صفه[ویرایش]
برخی از صحابهٔ معروف محمد از این گروه بودند مانند ابوذر غفاری، سلمان، بلال بن رباح، وائله بن اسقع و ابوهریره.[۲]
پانویس[ویرایش]
- ↑ رسولی محلاتی، سید هاشم. خلاصه تاریخ اسلام جلد دوم زندگانی امیرالمومنین و فاطمه زهرا و امام حسن مجتبی علیهم السلام.. دفتر نشر فرهنگ اسلامی، 1379. 27. شابک ۹۶۴-۴۳۰-۲۰۳-۶.
- ↑ ابوطالبی، «اصحاب صفه»، دائرةالمعارف اسلامی، ۹: ۱۳۷.
منابع[ویرایش]
- ابوطالبی، حمید. «اصحاب صفه». سید محمدکاظم موسوی بجنوردی. در دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. ج. نهم، اشتب–البیره. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، ۱۳۷۹. شابک ISBN ۹۶۴-۷۰۲۵-۰۳-۳.
