سیلوسایبین

اطلاعات بیشتر: سایکو اکتیو

اطلاعات بیشتر: قارچ‌های سیلوسایبین

سیلوسایبین
نام‌گذاری آیوپاک [3-(2-Dimethylaminoethyl)-1H-indol-4-yl] dihydrogen phosphate
شناساگرها
شماره ثبت سی‌ای‌اس	۵۲۰-۵۲-۵ N
پاب‌کم	۱۰۶۲۴
کم‌اسپایدر	۱۰۱۷۸ Y
شمارهٔ ئی‌سی	208-294-4
KEGG	C07576 Y
MeSH	Psilocybine
ChEBI	CHEBI:8614 Y
ChEMBL	CHEMBL۱۹۴۳۷۸ Y
شمارهٔ آرتی‌ئی‌سی‌اس	NM3150000
مرجع بیلشتین	273158
جی‌مول-تصاویر سه بعدی	Image 1 Image 2
SMILES CN(C)CCc1cnc2CC=CC(OP(O)(O)=O)=c12 CN(C)CCC1=CN=C2CC=CC(OP(O)(O)=O)=C12
InChI InChI=1S/C12H17N2O4P/c1-14(2)7-6-9-8-13-10-4-3-5-11(12(9)10)18-19(15,16)17/h3-5,8,13H,6-7H2,1-2H3,(H2,۱۵٬۱۶٬۱۷) Y Key: QVDSEJDULKLHCG-UHFFFAOYSA-N Y InChI=1/C12H17N2O4P/c1-14(2)7-6-9-8-13-10-4-3-5-11(12(9)10)18-19(15,16)17/h3-5,8,13H,6-7H2,1-2H3,(H2,۱۵٬۱۶٬۱۷)
داروشناسی
Routes of administration	Oral intravenous
Elimination half-life	oral: 163±64 min intravenous: 74.1±19.6 min
دفع	کلیه
Prohibited (S9)(AU) Schedule III(CA) Class A(UK) Schedule I(US)
خصوصیات
فرمول مولکولی	C12H17N2O4P۱
جرم مولی	۲۸۴٫۲۵ g mol−1
دمای ذوب	۲۲۰–۲۲۸ درجه سلسیوس (۴۲۸–۴۴۲ درجه فارنهایت)
خطرات
LD50	285 mg/kg (mouse, i.v.) 280 mg/kg (rat, i.v.) 12.5 mg/kg (rabbit, i.v.)
به استثنای جایی که اشاره شده‌است در غیر این صورت، داده‌ها برای مواد به وضعیت استانداردشان داده شده‌اند (در 25 °C (۷۷ °F)، ۱۰۰ kPa)
N (بررسی) (چیست: Y/N؟)
Infobox references

سیلوسایبین (به انگلیسی: Psilocybin) یا سایلوسایبین، یک مادهٔ روان‌گردان است که جزو کلاس ایندول و تریپتامین طبقه‌بندی می‌شود. قارچ‌های سایلوسایبین (مجیک ماشروم) حاوی سایلوسایبین و سایلوسین هستند که برای مقاصد عرفانی، تفریحی و پزشکی جهت درمان افسردگی مورد استفاده قرار می‌گیرد. سایلوسایبین بعد از مصرف در بدن انسان، به سایلوسین تبدیل می‌شود که دارای اثرات تغییر دهنده ذهن است ، از برخی جنبه ها با اثرات ال‌اس‌دی (LSD) ، مسکالین و دی‌متیل‌تریپتامین (DMT) ها شبیه میباشد. به طور کلی ، این تأثیرات شامل سرخوشی ، توهمات دیداری و ذهنی ، تغییر در ادراک ، حس تحریف شده از زمان و تجارب معنوی درک شده است.از واکنش های جانبی میتوان به حالت تهوع و وحشت اشاره کرد.

اثر توهم‌زای این ماده سایکو اکتیو به علت شباهت ساختاری شیمیایی آن به پیام‌رسان عصبی سروتونین است.

تصاویر یافت شده از نقاشی های دیواری پیش از تاریخ و نقاشی های سنگی اسپانیا و الجزایر امروزی حاکی از آن است که استفاده انسان از قارچ psilocybin قبل از تاریخ ثبت شده است.

در سال 1959 ، آلبرت هافمن ، شیمیدان سوئیسی ، ماده فعال psilocybin را از قارچ Psilocybe mexicana جدا كرد. کارفرمای هافمن ، ساندوز ، داروی روانگردان خالص را برای استفاده در روان درمانی به پزشکان در سراسر جهان فروخت. اگرچه قوانین محدود کننده دارو در اواخر دهه 1960 به طور فزاینده ای محدود کننده تحقیقات علمی در مورد اثرات پسیلوسیبین و سایر توهم زاها بود ، اما محبوبیت آن به عنوان یک آنتئوژن (عامل تقویت کننده معنویت) افزایش یافت.شدت و مدت اثرات psilocybin متغیر است ، بسته به نوع قارچ ، دوز ، فیزیولوژی فردی و....

همانطور که در آزمایش های انجام شده توسط تیموتی لیری در دانشگاه هاروارد در اوایل دهه 1960 نشان داده شد. پس از مصرف ، پسیلوسیبین به سرعت به پسیلوسین متابولیزه می شود ، که پس از آن بر روی گیرنده های سروتونین در مغز اثر می گذارد. اثرات این ماده به طور معمول از دو تا شش ساعت طول می کشد ، اگرچه در افراد تحت تأثیر پسیلوسیبین ، ممکن است اثرات آن بسیار طولانی تر باشد ، زیرا این دارو می تواند درک زمان را تحریف کند. سیلوسیبین دارای سمیت کم و پتانسیل آسیب کم است. علی رغم این ، نگهداری قارچ حاوی پسیلوسیبین در اکثر کشورها غیرقانونی اعلام شده است و طبق بسیاری از قوانین ملی مواد مخدر ، این دارو به عنوان مواد مخدر طبقه بندی شده است.

از سال 2021 ، تحقیقات انجام شده در مورد درمان با سایلوسیبین شامل اثرات بالقوه بر اضطراب و افسردگی در افراد مبتلا به تشخیص سرطان و اختلال در مصرف الکل بود.

اثرات

اثرات psilocybin بسیار متغیر است و به ذهنیت و محیطی که کاربر در آن تجربه می کند بستگی دارد. در اوایل دهه 1960 ، تیموتی لیری و همکارانش در دانشگاه هاروارد اثرات پسیلوسیبین را بررسی کردند. آنها این دارو را به 175 داوطلب از زمینه های مختلف در محیطی شبیه به یک اتاق نشیمن راحت تجویز کردند. به نود و هشت نفر از این افراد برای ارزیابی تجربیات و سهم عوامل زمینه ای و موقعیتی ، پرسشنامه داده شد. افرادی که قبل از مطالعه با psilocybin تجربه داشتند ، تجربه های خوشایندتری را نسبت به افرادی که این دارو برای آنها جدید بود ، گزارش کردند. اندازه گروه ، دوز ، آماده سازی و امیدواری تعیین کننده مهم پاسخ دارو بودند. به طور کلی ، افرادی که در گروه های بیش از هشت نفر قرار می گرفتند ، احساس می کردند که این گروه ها از حمایت کمتری برخوردار هستند و تجربیات آنها کمتر خوشایند است. برعکس ، گروههای کوچکتر (کمتر از شش نفر) حمایت بیشتری داشتند. شرکت کنندگان همچنین در این گروه ها واکنش مثبت بیشتری نسبت به دارو نشان دادند. لیری و همکارانش اظهار داشتند که پسیلوسیبین باعث افزایش قابلیت ها پیشنهاد می شود و باعث می شود فرد پذیرای تعاملات بین فردی و محرک های محیطی باشد. این یافته ها در بررسی بعدی توسط Jos ten Berge (1999) تأیید شد ، وی نتیجه گرفت که دوز ، عوامل محیطی و خود فرد از عوامل اساسی در تعیین نتیجه آزمایشاتی است که اثرات داروهای روانگردان بر ذهن انسان را آزمایش می کند.

بعد از مصرف psilocybin ، طیف وسیعی از اثرات ذهنی ممکن است تجربه شود: احساس گمراهی ، بی حالی ، سرخوشی ، شادی و افسردگی. در یک مطالعه ، 31٪ داوطلبانی که دوز بالایی به آنها داده شده بود ، احساس ترس قابل توجهی داشتند و 17٪ دچار پارانویای گذرا بودند. در مطالعات انجام شده در جان هاپکینز ، در میان افرادی که دوز متوسطی به آنها داده شده است تجربیات منفی نادر بود ، در حالی که 33٪ از کسانی که دوز بالایی داشتند اضطراب یا پارانویا را تجربه کردند. دوزهای پایین دارو می تواند اثرات توهم زا ایجاد کند. توهمات چشم بسته ممکن است رخ دهد ، که در آن فرد مبتلا اشکال هندسی چند رنگ و توالی های تخیلی زنده را می بیند. برخی از افراد گزارش می کنند که تجربه سینستزی ، مانند احساس لمس هنگام مشاهده رنگ ها را دارند. در دوزهای بالاتر ، پسیلوسیبین می تواند منجر به "تشدید پاسخهای عاطفی ، افزایش توانایی در درون نگری ، بازگشت به تفکر بدوی و کودکانه و فعال سازی رد حافظه واضح با زیر بناهای عاطفی بارز" شود. توهم بصری با چشم باز شایع است و ممکن است بسیار دقیق باشد اگرچه به ندرت با واقعیت اشتباه گرفته می شود.

مطالعه ای در سال 2011 توسط Roland R. Griffiths و همکارانش نشان می دهد که مصرف تنها یک دوز بالای psilocybin می تواند باعث ایجاد تغییرات طولانی مدت در شخصیت مصرف کننده شود. حدود نیمی از شرکت کنندگان در مطالعه که سالم ، "فعال معنوی" و بسیاری از افراد دارای مدرک تحصیلات تکمیلی هستند ، افزایش در ابعاد شخصیتی گشودگی را نشان دادند (با استفاده از پرسشنامه شخصیت اصلاح شده NEO ارزیابی شد) ، و این اثر مثبت بیش از یک سال بعد از استفاده psilocybin میباشد. به گفته نویسندگان این تحقیق ، این یافته قابل توجه است زیرا "هیچ مطالعه ای تغییر شخصیت را به طور آینده نگر در بزرگسالان سالم پس از یک واقعه مجزا دستکاری شده آزمایش نکرده است." مطالعه بیشتر توسط Griffiths در سال 2017 نشان داد که دوزهای 20 تا 30 میلی گرم در 70 کیلوگرم پسیلوسیبین که باعث تجربیات عرفانی می شود ، وقتی که آنها با یک تمرین مدیتیشن منظم و یک برنامه پشتیبانی گسترده از تمرین معنوی ترکیب می شوند. تغییرات پایدارتری را در صفات از جمله نوع دوستی ، سپاسگزاری ، گذشت و احساس نزدیکی به دیگران ایجاد می کند. اگرچه محققان دیگر مواردی از مصرف داروهای روانگردان را توصیف کرده اند که منجر به درک روانشناختی و بینش شخصی جدیدی می شود ، مشخص نیست که آیا این نتایج آزمایشی را می توان به جمعیت بیشتری تعمیم داد.

اثرات جسمی

پاسخهای ازمایش ها شامل اتساع مردمک چشم (93٪) ، تغییرات در ضربان قلب (100٪) ، از جمله افزایش (56٪) ، کاهش (13٪) و پاسخ متغیر (31٪) ؛ تغییرات فشار خون (84٪) ، از جمله افت فشار خون (34٪) ، فشار خون بالا (28٪) و بی ثباتی عمومی (22٪). تغییرات در بازتاب کشش (86٪) ، از جمله افزایش (80٪) و کاهش (6٪) ؛ حالت تهوع (44٪) لرزش (25٪) و دیسمتری (16٪) (عدم توانایی جهت دهی صحیح یا محدود کردن حرکات). افزایش موقتی فشار خون ناشی از دارو می تواند یک عامل خطر برای مصرف کنندگان با فشار خون بالا باشد. این اثرات جسمی کیفی ناشی از پسیلوسیبین توسط چندین مطالعه بالینی اولیه تأیید شده است.یک نظرسنجی مجله در سال 2005 از بینندگان کلوپ در انگلیس نشان داد که تهوع یا استفراغ بیش از یک چهارم کسانی که در سال گذشته از قارچ پیلوسایبین استفاده کرده اند ، احساس می شود ، اگر چه این اثر بیشتر به دلیل قارچ است نه خود پیلوسیبین. در یک مطالعه ، تجویز دوزهای تدریجی روزانه psilocybin به مدت 21 روز هیچ تاثیری قابل اندازه گیری بر روی سطح الکترولیت ، سطح قند خون یا آزمایش سمیت کبدی نداشت.

اثرات ادراکی

شناخته شده است که Psilocybin به شدت بر درک گذشت زمان تأثیر می گذارد. کاربران معمولاً احساس می کنند زمان دیر میگذرد، و در نتیجه تصور می کنند که "به نظر می رسد دقیقه ها ساعت هستند" یا "زمان ساکن است". مطالعات نشان داده است که سایلوسیبین به طور قابل توجهی توانایی افراد را در سنجش فواصل زمانی بیشتر از 2.5 ثانیه مختل می کند ، توانایی آنها را برای همگام سازی با فواصل بیش از 2 ثانیه مختل می کند. این نتایج با نقش دارو در تأثیر فعالیت قشر جلوی مغز و نقشی که قشر پیشانی در درک زمان شناخته می شود سازگار است. با این حال ، اساس عصبی-شیمیایی اثرات psilocybin بر درک زمان با قطعیت شناخته نشده است. کاربران با داشتن یک تجربه دلپذیر می توانند احساس ارتباط با دیگران ، طبیعت و جهان را داشته باشند. درک و احساسات دیگر نیز اغلب تشدید می شوند. کاربرانی که تجربه ای ناخوشایند دارند ("یک سفر بد")(به اصطلاح Trip یا سفر) واکنشی را همراه با ترس ، احساسات ناخوشایند دیگر و بعضاً رفتارهای خطرناک توصیف می کنند. به طور کلی ، از عبارت "سفر بد" برای توصیف واکنشی استفاده می شود که در درجه اول با ترس یا سایر احساسات ناخوشایند مشخص می شود ، نه فقط تجربه گذرا از چنین احساساتی. عوامل مختلفی ممکن است در یک تجربه سفر بد به کاربری که psilocybin استفاده کرده است کمک کند ، از جمله "قدم زدن" در هنگام کمبود عاطفی یا جسمی یا در یک محیط نامناسب ، مصرف psilocybin در ترکیب با سایر داروها از جمله الکل نیز می تواند احتمال یک سفر بد را افزایش دهد. به غیر از مدت زمان تجربه ، اثرات پسیلوسیبین مشابه دوزهای مشابه LSD یا مسکالین است. با این حال ، در دائرالمعارف روانگردان ، نویسنده پیتر استافورد اظهار داشت: "تجربه psilocybin گرم تر به نظر می رسد ، نه آنقدر قدرتمند و کمتر منزوی. این تمایل به ایجاد ارتباط بین افرادی است که در ارتباطات معمولاً بیشتر از زمانی هستند که از LSD استفاده می کنند."

استفاده

معنوی

از قارچ های Psilocybin در فرهنگ های بومی دنیای جدید در زمینه های مذهبی ، پیشگویی یا معنوی استفاده شده و می شود. با انعکاس معنای کلمه entheogen ("خدای درون") ، به قارچ ها را به عنوان مقدسات معنوی قدرتمند احترام می گذارند که دسترسی به جهان مقدس را فراهم می کنند. به طور معمول در گروه های کوچک استفاده می شوند ، انسجام گروه را افزایش می دهند و ارزش های سنتی را دوباره تأیید می کنند. ترنس مک کنا شیوه های جهانی استفاده از قارچ psilocybin را به عنوان بخشی از اخلاق فرهنگی مربوط به زمین و اسرار طبیعت مستند کرده است ، و پیشنهاد کرد که قارچ ها خودآگاهی و احساس تماس با "دیگری متعالی" را افزایش می دهند - که بازتاب درک عمیق تری از ارتباط ما با طبیعت است.

داروهای روانگردان می توانند باعث ایجاد هوشیاری شوند که دارای معنای شخصی و معنوی ماندگار در افراد مذهبی یا گرایش معنوی هستند. این حالات را تجربیات عرفانی می نامند. برخی از محققان پیشنهاد کرده اند که بسیاری از خصوصیات یک تجربه عرفانی ناشی از دارو از تجارب عرفانی حاصل از طریق تکنیک های غیر دارویی ، مانند مدیتیشن یا نفس کشیدن هولوتروپیک قابل تشخیص نیست. در دهه 1960 والتر پانکه و همکارانش با طبقه بندی ویژگیهای مشترک خود ، تجربیات عرفانی (که آن را "شعور عرفانی" می نامیدند) را به طور سیستماتیک ارزیابی می کردند. به گفته پانکه ، این مقوله ها "هسته اصلی یک تجربه روانشناختی جهانی ، فارغ از تعابیر فلسفی یا کلامی تعیین شده فرهنگی" را توصیف می کنند و به محققان اجازه می دهند تجربیات عرفانی را در مقیاس عددی و کیفی ارزیابی کنند.

در آزمایش کلیسای مارش 1962 ، که توسط پانکه در مدرسه الهیات هاروارد و زیر نظر تیموتی لیری اداره می شد ، تقریباً همه داوطلبان دانشجوی الوهیت در مقطع تحصیلات تکمیلی که روان پریشی را میخواندند ، تجربیات مذهبی عمیقی را گزارش کردند. یکی از شرکت کنندگان ، دانشمند علوم دینی ، هاستون اسمیت ، نویسنده چندین کتاب درسی در مورد دین تطبیقی ​​بود. وی بعداً تجربه خود را به عنوان "قدرتمندترین خانه بازگشت کیهانی که من تاکنون تجربه کرده ام" توصیف کرد. در پیگیری 25 ساله آزمایش ، به تمام آزمودنی هایی که به آنها psilocybin داده شده است ، تجربیات خود را داشتن عناصر "ذاتی عرفانی واقعی و آن را به عنوان یکی از نکات مهم زندگی معنوی آنها توصیف کردند ". ریک دوبلین ، محقق روانگردان ، این مطالعه را به دلیل اجرای نادرست رویه دوسوکور و چندین سوال غیر دقیق در پرسشنامه تجربه عرفانی ، تا حدی ناقص دانست. با این وجود ، وی گفت که این مطالعه "شک قابل توجهی در این ادعا دارد که تجارب عرفانی کاتالیز شده توسط مواد مخدر از لحاظ محتوای فوری و تأثیرات طولانی مدت نسبت به تجارب عرفانی غیر دارویی کمتر است". این احساسات توسط ویلیام آ. ریچاردز ، روانپزشک ، که در یک بررسی 2007 اظهار داشت "استفاده از قارچ [روانگردان] ممکن است یک فن آوری برای برانگیختن تجارب مکاشفه ای باشد که مشابه ، اگر نه یکسان ، با آنچه از طریق تغییرات به اصطلاح خود به خودی رخ می دهد ، تشکیل شود ".

گروهی از محققان دانشکده پزشکی جان هاپکینز به سرپرستی گریفیتس با استفاده از نسخه اصلاح شده پرسشنامه تجربه عرفانی و یک روش دقیق دوسوکور مطالعه ای را برای ارزیابی تأثیرات روانشناختی فوری و طولانی مدت تجربه پسیلوسیبین انجام دادند. هنگامی که در مصاحبه ای در مورد شباهت کار خود با لیری سوال شد ، گریفیتس این تفاوت را توضیح داد: "ما در حال انجام تحقیقات دقیق و منظمی با روانپزشکی در شرایط دقیق کنترل شده هستیم ، مسیری که دکتر لیری در اوایل دهه 1960 آن را رها کرد." مطالعه ارائه شده توسط موسسه ملی سوء مصرف مواد مخدر ، منتشر شده در سال 2006 ، توسط متخصصان بخاطر سالم بودن طرح آزمایشی آن مورد تحسین قرار گرفته است. جلسات جداگانه جلسات متیل فنیدیت به عنوان یک دارونما کنترل کننده و روانگردان عمل می کرد. درجه تجربه عرفانی با استفاده از پرسشنامه تهیه شده توسط رالف د. هود اندازه گیری شد ؛ 61٪ از افراد پس از جلسه روان پریشی خود "یک تجربه عرفانی کامل" را گزارش کردند ، در حالی که تنها 13٪ پس از تجربه با متیل فنیدیت چنین نتیجه ای را گزارش کردند. دو ماه پس از مصرف سایلوسیبین ، 79٪ از شرکت کنندگان گزارش کردند که رضایت از زندگی و احساس خوب بودن را تا حد زیادی افزایش می دهد. در حدود 36٪ از شرکت کنندگان نیز "در بعضی اوقات در طول جلسه psilocybin" تجربه ترس "یا دیسفوریا (به عنوان مثال ،" سفر بد ") شدید داشتند (که در جلسه متیل فنیدیت توسط هیچ موضوعی گزارش نشده بود) ؛ حدود یک سوم این افراد (13٪ از کل) گزارش دادند که این بی نظمی بر کل جلسه حاکم است. گزارش شده است که این تأثیرات منفی به راحتی توسط محققان کنترل می شود و تأثیر منفی ماندگاری بر احساس رفاه موضوع ندارد.

بر اساس یافته‌های یک پژوهش تازه مصرف سیلوسایبین، ماده مؤثر قارچ جادویی (مجیک ماشروم) می‌تواند به اندازه داروهای تجویزی رایج در درمان افسردگی مؤثر باشد. محققان در ایمپریال کالج لندن دریافتند که بیماران پس از مصرف قارچ سیلوسایبین (مجیک ماشروم) کمتر احساس افسردگی می‌کنند و این ماده روان‌گردان در بهبود وضعیت سلامت و ایجاد احساس لذت در بیماران حتی از داروهای متعارف ضدافسردگی نظیر فلوکستین بهتر عمل می‌کند.

منابع

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Psilocybin». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۶ may ۲۰۲۱.