داروهای ضدروان‌پریشی

داروهای ضد روان پریشی (به انگلیسی: Antipsychotic)، یا آنتی سایکوتیک‌ها برای مدیریت و درمان رفتارهای جنون (مانند هذیان و توهم)، به خصوص در بیماری‌های اسکیزوفرنی و اختلال دوقطبی ساخته شده‌اند. این‌گونه داروها تأثیر آرام‌کننده یا آرام‌بخش زیادی دارند. بعضی از داروهای ضد روان‌پریشی مانند تورازین (Thorazine) توهم و هذیان بیمار را کاهش می‌دهند؛ ولی سایر داروهای ضد روان‌پریشی مانند کلوزاریل بیمار را سر حال می‌آورند و تقویت می‌کنند. تأثیر اصلی این‌گونه داروها کاهش یا حذف نشانه‌های روان‌پریشی از جمله توهم، هذیان، گوشه‌گیری و بی‌احساسی است و برای آرام نگاهداشتن بیماران ساخته نشده‌اند.

کلروپرومازین، فنوفنازین، تیوریدازین، هالوپریدول، اُلانزاپین، کلوزاپین ،ریسپریدون پرفنازین، تیوتکسین و تری فلوئوپرازین از جمله داروهای ضد روان‌پریشی هستند. مکانیسم اصلی اغلب این داروها مهار گیرنده‌های دوپامینی در مغز است. داروهای آنتی سایکوتیک جدیدتر اغلب عوارض آنتی کولینرژیک کمتری دارند.

طبقه‌بندی

• نسل اول آنتی سایکوتیک‌ها

1. بوتیروفنون‌ها مانند هالوپریدول و دروپردیول
2. فنوتیازین‌ها مانند کلرپرومازین، فلوفنازین، تیوریدازین، تری فلوپرازین و پرومتازین
3. تیوگزانتین‌ها مانند تیوتیکسن و فلوپنتیکسول

• نسل دوم آنتی سایکوتیک‌ها (جدیدترند)

مانند الانزاپین، کلوزاپین و ریسپریدون

• نسل سوم آنتی سایکوتیک‌ها مانند Aripiprazole

نسل	گروه	مثال
نسل اول	بوتیروفنون	هالوپریدول
نسل دوم	آتیپیک	الانزاپین
نسل سوم	مثال	Aripiprazole
سایر	مثال	Cannabidiol

منابع

روان‌شناسی عمومی (از نظریه تا کاربرد). ویرایش جلد دوم. شابک ‎۹۶۴-۶۳۸۹-۰۱-۵.