مبارزهٔ طبقاتی عبارتست از مبارزه‌ای که با اشکال گوناگون بین طبقهٔ استثمارگر و استثمار شونده جریان دارد و بیانگر خصلتِ آشتی‌ناپذیر منافع دوطبقه است. مبارزه طبقاتی نیروی اساسی در تمام جوامع منقسم به طبقات متخاصم، یعنی دوران‌های برده داری، فئودالیسم و سرمایه داری به شمار می‌رود.
کشف طبقه و مبارزه طبقاتی قبل از پیدایش مارکسیسم صورت گرفت و مورخین و اقتصاددانان و جامعه شناسان مترقی و حتی بورژوایی به وجود طبقات در جامعه و مبارزه طبقاتی بین آن‌ها پی برده بودند، ولی تئوری علمی مبارزه طبقاتی را کارل مارکس و فردریک انگلس تدوین نمودند و اهمیت آن را به مثابه نیروی محرکه جوامع منقسم به طبقات متخاصم ثابت کردند و نشان دادند که بالاخره این مبارزه از طریق انقلاب سوسیالیستی و استقرار دیکتاتوری پرولتاریا به از بین بردن هر نوع طبقه و ایجاد جامعهٔ بدون طبقات یعنی جامعه کمونیستی می‌انجامد.[۱]
