شورش‌های ۲۰۱۱ انگلستان

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به ناوبری پرش به جستجو
شورش‌های ۲۰۱۱ انگلستان
Carpetright store after Tottenham riots.jpg
مأموران آتش‌نشانی در حال خاموش کردن آتش چند آپارتمان و یک مغازه که در اوایل ناآرامی در تاتنهام شعله‌ور شده‌بود.
جایگاه تعدادی از نواحی لندن، منچستر بزرگ، میدلندز غربی، مرزیساید، یورکشایر غربی، بریستول و چندین منطقه دیگر.[۱][۲]
تاریخ ۶ تا ۱۰ اوت ۲۰۱۱
گونه آتش‌زنی، غارت و تخریب اموال عمومی و خصوصی
کشته‌شدگان ۵ نفر (که از میان آن‌ها ۳ نفر مسلمان بودند)[۳][۴][۵]
زخمی‌ها ۱۶ غیرنظامی[۶][۷] و ۱۸۶ نظامی[۸][۹]
بازداشت شدگان ۷۷۰ نفر

شورش‌های ۲۰۱۱ انگلستان مجموعه‌ای از آشوب، غارت، سرقت، تعرض و ناآرامی‌های اعتراض‌آمیز و خشونت‌باری است که از تاریخ ۶ اوت ۲۰۱۱ در تاتنهام واقع در شمال لندن آغاز شد و تا ۱۰ اوت ادامه پیدا کرد. این آشوب‌های خیابانی به دنبال قتل یک جوان سیاه‌پوست با نام مارک دوگان به وسیله تیراندازی توسط پلیس لندن آغاز شد و به تدریج به نقاط دیگر انگلستان نیز کشیده شد.[۱۰][۱۱][۱۲][۱۳][۱۴] در روز شنبه ۶ اوت ۲۰۱۱ حدود ۲۰۰ نفر که بستگان مارک دوگان و تعدادی از افراد محلی را شامل می‌شدند، در تاتنهام راهپیمایی به راه انداختند اما نتیجه‌ای در رابطه با قتل دوگان بدست نیاوردند. پس از آن برخی از تظاهرکنندگان خشمگین شده و دست به حرکات خشونت‌آمیز زدند.[۱۵] خشونت‌های خیابانی در روز ۷ اوت به دیگر جاهای لندن مانند وود گرین، انفیلد تاون، پاندرز اند و بریکستون کشیده شد. همچنین در این روز گزارش‌هایی در رابطه با خرابکاری، آتش‌زنی، بی‌نظمی، غارت و اختلال در مناطق مختلف لندن در خبرگزاری‌ها مخابره گردید. آشوب‌های این شهر تا منطقه کرویدون که در جنوب لندن واقع است نیز گسترش پیدا نمود. در ۸ اوت دامنه خشونت‌ها به بخش‌هایی از شهرهای بیرمنگام، لیورپول و بریستول کشیده شد. پلیس بریتانیا در طول ۴ شب شورش تعداد ۷۷۰ نفر را بازداشت کرد.[۱۶] پلیس لندن یک گروه تحقیقاتی زبده را مأمور کرد در تا تاتنهام از شاهدان غارتگری‌ها، آتش‌سوزی‌ها و حمله‌کنندگان به مردم، تحقیق و پرس‌وجو کند.[۱۷] در پاسخ به این اعتراضات دیوید کامرون نخست وزیر بریتانیا، ترزا می وزیر کشور، اد میلیبند رهبر حزب کارگر بریتانیا و همچنین بوریس جانسون شهردار لندن تعطیلات خود را نیمه تمام رها کرده به لندن بازگشتند.[۱۸][۱۹][۲۰] در تاریخ ۹ اوت اعلام شد که نخست وزیر بریتانیا، پارلمان بریتانیا را جهت برگزاری مذاکره پیرامون حل مشکلات حاصله فرخوانده‌است.[۲۱] همچنین خبرگزاری بی‌بی‌سی اعلام کرد در روز پنج‌شنبه ۱۱ اوت یک برنامه فوق‌العاده در مجموعه تلویزیونی وقت پرسش اجرا خواهد کرد و به موضوع شورش‌های این هفته می‌پردازد.[۲۲] در چهارشنبه ۱۰ اوت، در پی استقرار حداقل ۱۶ هزار نیروی پلیس در لندن، آرامش به پایتخت بریتانیا بازگشت اما خشونت‌های پراکنده در چند شهر دیگر این کشور، ادامه پیدا کرد. ناآرامی‌ها به چند محله دیگر لندن نیز سرایت کرده و تعدادی ساختمان، خودروی پلیس و اتومبیل شخصی و اتوبوس به آتش کشیده شد.[۲۳] گزارش‌های خبری حاکی از آن بود که بسیاری از افراد حاضر در آشوب‌های خیابانی و غارت فروشگاه‌ها، جوانان و نوجوانان بودند.[۲۴] در تاریخ سه‌شنبه ۹ اوت یک افسر پلیس اعلام کرد در صورت لزوم از باتوم، گلوله‌های پلاستیکی و ماشین آب‌پاش به منظور مقابله با غارتگران، سارقان و خرابکاران استفاده خواهیم کرد. همچنین در این ناآرامی‌ها عده‌ای با شکستن شیشه مغازه‌ها اجناسی مثل تلویزیون، رایانه و کفش‌های ورزشی را به غارت بردند.[۲۵][۲۶] در تاریخ ۱۱ اوت ۲۰۱۱، شرکت بیمه بریتانیا خسارت وارده در آشوب‌های اخیر را ۲۰۰٬۰۰۰٬۰۰۰ پوند برآورد کرد.[۲۷] دیوید کامرون نخست وزیر بریتانیا بارها ناآرامی‌ها را کار آنهایی خوانده که جز تبهکاری هدفی ندارند.[۲۸] حضور ۱۶٫۰۰۰ پلیس در خیابان‌های لندن برای جلوگیری از شورش احتمالی در تعطیلات آخر هفته پس از ناآرامی‌ها برنامه‌ریزی شد.[۵][۲۹][۳۰][۳۱] در خلال آشوب‌های انگلستان، شورشگران چندین خودرو پلیس، تعدادی ساختمان و یک اتوبوس دوطبقه را به آتش کشیدند.[۲۵][۳۲] بسیاری از شورش‌گران در طول ناآرامی‌ها از سربند و دستمال برای پوشاندن صورت خود استفاده کردند.[۳۲]

موقعیت تاتنهام در لندن
موقعیت تاتنهام در لندن
تاتنهام
موقعیت تاتنهام در لندن
شورش‌های ۲۰۱۱ انگلستان در انگلند واقع شده‌است
شورش‌های ۲۰۱۱ انگلستان
شورش‌های ۲۰۱۱ انگلستان
شورش‌های ۲۰۱۱ انگلستان
شورش‌های ۲۰۱۱ انگلستان
شورش‌های ۲۰۱۱ انگلستان
شورش‌های ۲۰۱۱ انگلستان
شورش‌های ۲۰۱۱ انگلستان
شورش‌های ۲۰۱۱ انگلستان
شورش‌های ۲۰۱۱ انگلستان
نقاط ناآرام و آشوب‌زده در ۸ اوت

پیش‌زمینه[ویرایش]

سابقه تاریخی[ویرایش]

نوشتار‌های اصلی: مرگ استفان لورنس، اسمایلی کالچر و آتش‌سوزی نیوکراس

مرگ مارک دوگان حوادث سال‌های دهه ۱۹۸۰ را در ذهن سیاهپوستان لندن زنده می‌کند. در آن سال‌ها سیاهان پایتخت بریتانیا احساس کردند که پلیس انگلستان بیش از حد ممکن آن‌ها را کنترل و بازجویی می‌کند. این تجسس‌ها باعث شد سیاهپوستان و دو رگه‌های انگلستان در سال ۱۹۸۵ (میلادی) دست به شورش‌های خشونت‌باری بزنند.[۲۹] خبرگزاری گاردین این آشوب را شدیدترین نارضایتی اجتماعی در نوع خود از سال ۱۹۹۵ که درگیری‌های بریستول روی داده بود، برشمرد.[۱۱] آتش‌سوزی ناشی از خشونت‌های خیابانی در لندن بسیار شدید و گسترده می‌باشد، به‌طوری‌که پس از بمباران بلیتز که توسط نیروی هوایی هیتلر و در ۷ سپتامبر ۱۹۴۱ و ۱۰ مه ۱۹۴۲ در بریتانیا رخ داد، این آتش‌سوزی‌ها در نوع خود بسیار بزرگ تلقی می‌شود.[۳۳] گسترش اغتشاشات خیابانی و اعتراضات نسبت مستقیمی با رابطه ضعیف پلیس با جوامع سیاه‌پوست لندن دارد. قتل کینگزلی بارل در مارس ۲۰۱۱ در بیرمنگام نیز گروه‌های سیاه‌پوست این شهر را با انگیزه بیشتری روانه درگیری‌های خیابانی کرد.[۳۴][۳۵][۳۶] کارشناسان جامعه‌شناسی، این اختلالات اجتماعی را پیرو شورش برادواتر فارم که در سال ۱۹۸۵ (میلادی) رخ داد، می‌پندارند. در این شورش افسر پلیسی با نام کیث بلک‌لاک به قتل رسید.[۳۷] در حالی که به نظر نمی‌رسد که شورش‌های خیابانی با انگیزه‌های مشخص اجتماعی یا سیاسی صورت گرفته باشد، اما برخی از رسانه‌ها یادآور شده‌اند که کاهش هزینه‌های دولتی باعث ناخرسندی در میان طبقات کم درآمد شده‌است.[۲۴]

ریشه آشوب‌ها به قتل چند سیاه‌پوست باز می‌گردد. مرگ استفان لورنس، اسمایلی کالچر و ماجرای آتش‌سوزی نیوکراس نمونه‌هایی از دلایل اعتراضات می‌باشند. در خلال تابستان ۲۰۱۱ یک راهپیمایی مسالمت‌آمیز و بدون خشونت علیه اسکاتلندیارد و به خاطر کشتن اسمایلی کالچر برگزار گردید. این تظاهرات بازتاب گسترده‌ای به همراه نداشت.[۳۸] کارشناسان و صاحب‌نظران مسبب این شورش‌ها و اختلالات اجتماعی در انگلستان را فقر روزافزون، بیکاری، فاصله طبقاتی بین تنگدستان و ثروتمندان، ایجاد گروه‌های بزه‌کاری و کاهش تحرکات اجتماعی در دنیای توسعه‌یافته تصور می‌کنند.[۳۹][۴۰][۴۱][۴۲][۴۳]

شلیک به مارک دوگان[ویرایش]

نوشتار اصلی: مرگ مارک دوگان

در تاریخ پنجشنبه ۴ اوت ۲۰۱۱ شلیک پلیس به سوی جوان ۲۹ ساله سیاه‌پوست با نام مارک دوگان، در یک عملیات طراحی شده در فری لین بریج در همسایگی ایستگاه مترو تاتنهام هال، سرآغاز درگیری‌های خیابانی گردید.[۴۴][۴۵][۴۶][۴۷] شلیک به مارک دوگان به کمیسیون مستقل دادخواهی پلیس منسوب شده‌است.[۴۸] مارک دوگان عضو یک دار و دسته موادفروش وابسته به تشکیلات جامائیکایی خرید و فروش مواد مخدر موسوم به یاردایز بود. او پس از اینکه یکی از اقوامش با بطری شکسته مورد تهاجم قرار گرفت همواره یک اسلحه همراه خود داشته‌است. پدر مارک دوگان فروشنده کراک کوکائین بود.[۴۹] کمیسیون مستقل دادخواهی پلیس لندن (آی‌پی‌سی‌سی) می‌گوید وقتی یک شخص توسط عملیات پلیسی کشته می‌شود، امری طبیعی و عادی شمرده می‌شود.

محل شلیک به مارک دوگان

هنوز کاملاً مشخص نشده‌است که چرا پلیس لندن قصد بازداشت مارک دوگان را داشته‌است اما آی‌پی‌سی‌سی اعلان کرده‌است که طرح بازداشت دوگان جزئی از برنامه عملیات نیزه سه‌شاخ بوده‌است. واحد عملیات نیزه سه‌شاخ، مجموعه‌ای از گروه‌های پلیسی در انگلستان هستند که مسئولیت‌شان مبارزه با جرائم و بزه‌کاری‌های مربوط به اسلحه در تجارت‌های مربوط به مواد مخدر می‌باشد.[۵۰] آی‌پی‌سی‌سی اظهار کرده‌است که مارک دوگان هنگام مرگ حامل یک قبضه تفنگ دستی پر بوده‌است.[۵۱][۵۲] بنا به گزارش گاردین هیچ سندی وجود ندارد که ثابت کند مارک دوگان به پلیس شلیک کرده باشد.[۵۳][۵۴] پس از شلیک، رسانه‌ها به صورت گسترده اعلام کردند، گلوله‌ای در بی‌سیم پلیس جاسازی شده‌است که بر این موضوع اشاره دارد که مارک دوگان به سمت پلیس شلیک کرده‌است.[۵۵] به گزارش دیلی تلگراف، یک تفنگ دستی شخصی در اطراف صحنه مرگ مارک دوگان کشف شده‌است.[۵۶]

ترکیب جمعیتی تاتنهام[ویرایش]

تاتنهام بالاترین نرخ بیکاری در لندن را دارد. این ناحیه، هشتمین منطقه از لحاظ تعداد افراد بیکار در کل بریتانیا است. بخش بزرگی از فقر در کشور در تاتنهام متمرکز شده‌است.[۵۷]

«
»
David Lammy.jpg دیوید لمی نماینده تاتنهام در پارلمان بریتانیا

تاتنهام منطقه‌ای چند ملیتی است که ترکیب جمعیتی آن از نژادهای مختلفی تشکیل یافته‌است. این بخش از لندن یکی از نواحی تجمع و زندگی شهروندانی با اصالت کارائیبی است که نژاد نخستین آن‌ها آفریقایی می‌باشد. دیگر اقوامی که در این بخش زندگی می‌کنند عبارتد از: کلمبیایی، ترکی، اروپای شرقی، ترکی-قبرسی، کردی، سومالیایی و ایرلندی. جنوب تاتنهام متنوع‌ترین منطقه اروپا است، به‌طوری‌که ۳۰۰ زبان مختلف در آن رایج است.[۵۸] از سال ۱۹۸۵ (میلادی) که شورش شورش برادواتر فارم روی داد، بین آفریقایی-کارائیبی‌ها و پلیس بریتانیا اختلافات و تنش‌هایی وجود داشته‌است.[۵۹]

دلایل[ویرایش]

نتایج نظرسنجی شرکت یوگاو از ۲۵۳۴ نفر از افراد بزرگسال بریتانیای کبیر
که در تاریخ ۸ و ۹ اوت ۲۰۱۱ و برای روزنامه سان انجام شده‌است.
در این نظرسنجی دلایل شورش‌ها و آشوب‌ها سؤال شده‌است.[۶۰]
منطقه درصد
رفتارهای بزه‌کارانه
  
 ۴۲٪
فرهنگ گروهک‌ها و دارودسته‌های تبهکار
  
 ۲۶٪
کاهش خدمات دولتی
  
 ۸٪
بیکاری
  
 ۵٪
تنش‌ها و اختلافات نژادی
  
 ۵٪
عدم اتخاذ تصمیم‌های مدبرانه
  
 ۳٪
نمی‌دانم
  
 ۵٪
دیگر پاسخ‌ها
  
 ۶٪

در مورد دلایل و ریشه‌های درگیری‌های انگلستان در سال ۲۰۱۱ نظرات گوناگونی ارائه شده‌است. از این علت‌ها می‌توان به تحریک اجتماعی از طریق توییتر و ریسرچ این موشن[۶۱]، رابطه ضعیف و سست جامعه سیاه‌پوستان و دورگه‌ها با پلیس[۶۲]، شلیک به مارک دوگان، تنش‌های محلی با پلیس[۶۳]، فرصت‌طلبی‌های بزه‌کارانه[۶۴]، خشونت‌های تفریحی[۶۵]، فرهنگ گروهک‌ها و دارودسته‌های تبهکار، وضعیت اقتصادی[۶۶][۶۷][۶۸][۶۹]، بیکاری، کاهش خدمات و رفاه اجتماعی[۷۰][۷۱][۷۲] محرومیت‌های اجتماعی، فقر، افزایش فاصله طبقاتی بین تنگدستان و ثروتمندان[۶۶][۷۳][۷۴]، بی‌مسئولیتی اجتماعی[۷۵]، وجود فرهنگ‌های گوناگون در بریتانیا[۵][۷۶] و فرهنگ طبقات پایین[۷۷] اشاره کرد.

روزنامه بریتانیایی گاردین در یکی از شماره‌های آوریل ۲۰۱۰ خود به نقل از دنی دورلینگ، استاد جغرافیای انسانی در دانشگاه شفیلد و متخصص نابرابری‌های اجتماعی نوشت که لندن نابرابرترین شهر در میان کشورهای توسعه‌یافته جهان است. او در ادامه همان بحث گفته بود که سرمایه دهک بالای این شهر، ۲۷۳ برابر بیشتر از پایین‌ترین اقشار فقیر آن است. او همچنین افزوده بود: «این سطح از نابرابری اقتصادی از دوران برده‌داری تاکنون بی‌سابقه بوده‌است.»[۶۶]

کریس آلن، استاد جامعه‌شناسی دانشگاه بیرمنگام در گفتگو با نشریه فرانسوی‌زبان ژورنال دو دیمانش در خصوص ناآرامی‌های انگلستان گفت:

جامعه این کشور، جامعه‌ای شکست‌خورده است چراکه از سی سال قبل تاکنون شکاف میان فقیر و غنی روزبه‌روز بیشتر شده‌است. امروز با نسلی بی‌امید مواجه‌ایم که گرفتار بیکاری و بی‌سوادی‌اند. این جوانان معتقدند جایگاه و نقشی در جامعه انگلیس ندارند.[۵]

پیامدهای جانی و مالی[ویرایش]

کشته‌ها [ویرایش]

به استثناء مارک دوگان (۲۹ ساله) که مرگش عامل شورش‌ها شد، تروور الیس (۲۶ ساله)[۷۸][۷۹][۸۰]، هارون جهان (۲۱ ساله)، شهرزاد علی (۳۰ ساله)، عبدالموسویر (۳۱ ساله)[۸۱][۸۲][۸۳] و ریچارد منینگتون بوز (۶۸ ساله) در خلال درگیری‌ها کشته شدند.[۸۴]

زخمی‌ها [ویرایش]

در لندن، بین بعدازظهر دوشنبه ۸ اوت و ساعات نخستین سه‌شنبه ۹ اوت، ۱۴ نفر به وسیله آشوبگران و شورشیان زخمی شدند. در هکنی در بین زخمی‌ها یک پیرزن ۷۵ ساله نیز که از ناحیه ران دچار شکستگی بود، وجود داشت.[۸۵] در بارکینگ واقع در شمال‌شرقی لندن، یک دانشجو ۲۰ ساله مالزیایی با نام محمد اشرف حزیق به وسیله خرابکاران مورد ضرب و شتم قرار گرفت. شورشیان کوله‌پشتی او را خالی کرده و وسایل داخل آن را دزدیدند. فیلم برخورد و سرقت از این دانشجو بر روی یوتیوب بارگذاری شد و نهایتاً منتشر گردید. محمد اشرف حزیق از ناحیه فک دچار شکستگی شد.[۸۶][۸۷] در این ناآرامی‌ها ۱۸۶ پلیس زخمی شدند.[۹]خطای یادکرد: برچسب <ref> غیرمجاز؛ نام‌های غیرمجاز یا بیش از اندازه (). ۵ قلاده سگ پلیس نیز در این درگیری‌ها مجروح شدند.[۸۸] در برخورد مأموران آتش‌نشانانی لندن با حوادث، ۱۰ نفر مجروح شدند.[۸۹]

خسارات [ویرایش]

در این درگیری‌ها وسائل نقلیه، خانه‌ها و مغازه‌ها مورد تعرض و حمله قرار گرفته و تعدادی از آن‌ها در آتش سوختند. در این حریق‌های عمدی دست کم ۱۰۰ خانه سوخته یا غارت شدند.[۹۰] مغازه‌دارها در مناطق مختلف تاتنهام خسارت ناشی از یورش شورشیان و غارتگران را چندین میلیون پوند برآورد کردند.[۹۱] آتش‌سوزی‌های عمدی ساختمان‌ها، خسارت جبران‌ناپذیری به میراث معماری بریتانیا وارد کرد.[۹۲]

یک اتوبوس دو طبقه که در روزهای نخستین شورش به آتش کشیده شد.
خودرویی که توسط خراب‌کاران در ناحیه هکنی به آتش کشیده شد. روی خودرو نوشته شده‌است به هکنی خوش آمدی.
دستبرد به یک مغازه به وسیله غارتگران
شورشیان در حال غارت یک مغازه دوچرخه فروشی در چاک فارم در ناحیه کمدن

پیامدهای ورزشی[ویرایش]

لغو بازی‌های ورزشی [ویرایش]

چهار بازی از رقابت‌های کارلینگ کاپ که قرار بود در روز ۹ اوت برگزار شود بعد از درخواست پلیس به‌خاطر جلوگیری از شورش به روز دیگری موکول شد که این بازی‌ها شامل بازی تیم‌های بریستول سیتی٬ چارلتون٬ کریستال پالاس و وست‌هام بود.[۹۳][۹۴][۹۵] همچنین دیدار دوستانه تیم‌های ملی انگلستان و هلند که قرار بود در ورزشگاه ومبلی در روز ۱۰ اوت برگزار شود لغو شد.[۹۶][۹۷]

بازی‌های المپیک ۲۰۱۲[ویرایش]

شورش‌های ۲۰۱۱ انگلستان، پرسش‌هایی را در ذهن مسئولین مربوطه در خصوص توانایی این شهر در ایجاد امنیت در بازی‌های المپیک در تابستان ۲۰۱۲ ایجاد کرد. این شورش‌ها در بدترین زمان ممکن صورت گرفت زیرا در هفته‌ای که شورش‌ها روی داد، مدیرانی از کمیته بین‌المللی المپیک و مقاماتی از نزدیک به ۲۰۰ کمیته ملی المپیک به منظور شرکت در نشست‌هایی در رابطه با بازی‌های تابستانی وارد لندن شده بودند.[۹۸] سازمان دهندگان مسابقه‌های المپیک ۲۰۱۲ در لندن می‌گویند در مسایل امنیتی برای مسابقات بازنگری خواهند کرد، اما رویدادهای آزمایشی المپیک که برای این هفته (هفته آشوب‌ها) طرح شده‌است لغو نخواهد شد. وزیر کشور بریتانیا می‌گوید امنیت در رقابت‌های المپیک موضوعی بسیار جدی است و آنچه که برای برگزاری آرام و بدون ناراحتی مسابقات لازم خواهد بود انجام خواهد داد. ترزا می گفت تاکنون کارهای زیادی جهت برنامه‌ریزی برای امنیت المپیک صورت گرفته‌است. کمیته بین‌المللی المپیک می‌گوید یقین دارد که رقابت‌های ورزشی در لندن به خوبی برگزار خواهد شد. یک سخنگو گفت امنیت در المپیک ارجحیت بالایی برای کمیته‌است، اما یادآور شد برقراری امنیت بر عهده مقام‌های محلی است که بهتر از همه می‌دانند چه کارهایی و در چه ابعادی باید انجام گیرد.[۹۷]

نقش رسانه‌ها[ویرایش]

پلیس بریتانیا معتقد است توییتر و فیس‌بوک و بلکبری تأثیر قابل توجهی در این درگیری‌ها داشته‌اند.[۹۹] پلیس بریتانیا همچنین ضمن بررسی و کنترل توییتر، به کسانی که در این وب‌گاه اجتماعی دیگران را به خشونت‌های خیایانی تحریک می‌کنند، هشدار داد.[۵۴][۱۰۰]

موسیقی رپ و آشوب‌ها[ویرایش]

موسیقی رپ، نخستین شکل از تولیدات هنری است که با الهام از ماجراهای اخیر لندن تولیداتی را ارائه کرده‌است. در رسانه‌های بریتانیا مطالب زیادی درباره آشوب‌ها و دزدی‌هایی که انجام شد، نوشته شده است؛ بیشترشان در مذمت کسانی که عامل این کارها بودند. اما خوانندگان رپ تنها به نکوهش نپرداختند و سعی کردند که توجه مردم را به ریشه‌های این ماجرا جلب کنند.[۱۰۱][۱۰۲]

دیدگاه‌ها و واکنش‌ها[ویرایش]

شورش‌ها در انگلستان یک مشکل خاص به‌شمار می‌آید و باید راه حلی خاص برای حل و فصل آن توسط سیاستمداران اتخاذ شود. علت اصلی آشوب‌های اخیر در انگلستان قشر ناراضی و به انزوا کشیده شده جوانان است. این موضوع را به کلی باید فراموش کرد که اخلاقیات در انگلستان از دست رفته، ما دچار افسردگی شده‌ایم و بدتر از همه اینکه موقعیت حل و فصل این مشکل را از طریق تنها راه ممکن و مؤثر از دست داده‌ایم. کلید حل و فصل بحران فهمیدن این مسئله‌است که این افراد (شورشیان) به همدردی با جامعه نمی‌پردازند. عدم تشخیص این مسئله می‌تواند به ارائه تحلیل‌های نادرست از آنچه به وقوع پیوسته منجر شود.[۱۰۳]

«
»
WORLD ECONOMIC FORUM ANNUAL MEETING 2009 - Tony Blair.jpg تونی بلر نخست وزیر سابق بریتانیا

دیوید کامرون[ویرایش]

دیوید کامرون در خلال آشوب‌ها، به پلیس اجازه داده بود از ماشین‌های آب‌پاش استفاده کنند. پلیس بریتانیا در گذشته از این نوع خودروها فقط در ایرلند شمالی استفاده می‌کرد.[۱۰۴][۱۰۵] روز ۱۵ اوت، دیوید کامرون نخست وزیر بریتانیا گفت بریتانیا باید آنچه را سقوط اخلاق نامید و مسئول شورش‌های مرگبار هفته گذشته دانست، متوقف کند. کامرون عهد کرد دولت ائتلافی برای پرداختن به مشکلات اجتماعی و انجام کارهای بیشتری جهت هدف گرفتن دسته‌های اشرار، سیاست‌های جدیدی تدوین کند.[۱۰۶] دیوید کامرون همچنین در نشست ویژه پارلمان اعلام کرد که برای بازگرداندن نظم عمومی، بر اختیارات پلیس می‌افزاید و در صورت لزوم حتی ارتش را وارد صحنه می‌کند.[۳۱] نخست وزیر بریتانیا، به آتش کشیدن ساختمان‌ها و شکستن شیشه‌های مغازه‌ها را بسیار بیزارکننده توصیف کرد.[۱۰۰] دیوید کامرون همچنین هیئت مستقلی را مأمور کرد تا به مسائل قربانیان و مال باختگان شورش‌های اخیر رسیدگی کند.[۱۰۷]

نخست وزیر بریتانیا همچنین خطاب به اعضای پارلمان گفت:

هر فردی که نظاره گر اقدامات وحشیانه معترضین است، این سؤال را می‌پرسد که چگونه این افراد از طریق شبکه‌های اجتماعی اعتراضات خود را سامان دادند.[۱۰۸]

اد میلیبند[ویرایش]

اد میلیبند رئیس حزب کارگر بریتانیا (رقیب حزب محافظه‌کار بریتانیا) در نشست ویژه پارلمان گفت:[۱۰۹][۱۱۰]

ما همه در کنار هم ایستاده‌ایم. این برخوردها همه ما را دستخوش حیرت کرده‌است. جائی برای بخشش نیست و ما آن را تحمل نمی‌کنیم.

ایران[ویرایش]

محمود احمدی نژاد رییس جمهور ایران، روز ۱۰ اوت ۲۰۱۱ اعلام کرد که برخورد پلیس بریتانیا با مردم معترض وحشیانه است. او این عکس‌العمل نیروهای امنیتی انگلستان علیه مردم را محکوم کرد. او همچنین به خبرنگاران در تهران گفت دولت بریتانیا باید به خواسته‌های مردم خود که ناامید شده‌اند، گوش دهد.[۱۱۱] همچنین رسانه‌ها و مسئولان ایران خواستار تعیین گزارشگر ویژه حقوق‌بشر سازمان ملل متحد برای رسیدگی به ناآرامی‌های اخیر در انگلستان شدند. رئیس فراکسیون ورزش مجلس شورای اسلامی نیز خواهان لغو میزبانی لندن برای مسابقات المپیک در سال ۲۰۱۲ (میلادی) شد.[۳۱]

واکنش بریتانیا به موضع ایران[ویرایش]

یک روز پس از انتقاد محمود احمدی‌نژاد از نحوه برخورد پلیس بریتانیا با ناآرامی‌ها در شهرهای مختلف این کشور، سفارت بریتانیا در تهران اظهارات رئیس‌جمهور ایران را نقطه آغازی برای بحث درباره حقوق بشر خواند و خواستار صدور اجازه ورود نماینده حقوق بشر سازمان ملل به ایران شد. در واکنش به این اظهارات، جین ماریوت، کاردار سفارت بریتانیا در تهران در نامه‌ای به وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی گفته که امیدوار است این نقطه آغاز موجب شود که تهران به نماینده ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشر اجازه دهد تا با سفر به ایران موضوع نقض حقوق بشر در این کشور را بررسی کند.[۱۱۲][۱۱۳]

کمک آمریکا[ویرایش]

نظرسنجی روزنامه ایندیپندنت نشان داد که بیشتر مردم بریتانیا بر این باور بودند که دولت در مواجه با آشوب‌ها با سرعت و قاطعیت لازم عمل نکرد، به همین دلیل است که آقای کامرون از بیل براتون، رییس پلیس شهرهای بوستون، نیویورک و لس‌آنجلس آمریکا برای مبارزه با اغتشاش‌گران درخواست همکاری کرده بود. بیل براتون گفت که به درخواست شخصی دیوید کامرون این پیشنهاد همکاری را پذیرفته و به زودی بدون این که در بریتانیا مستقر شود، کار خود را آغاز خواهد کرد.[۱۰۷][۱۱۴][۱۱۵][۱۱۶]

محکومیت تشویق‌کنندگان شورش در فیس‌بوک[ویرایش]

مراجع قضایی بریتانیا، ۱۶ اوت، دو مرد جوان را به جرم ترویج و تحریک به شورش روی شبکه فیس بوک طی شورش‌های اخیر در شهرهای بریتانیا به چهار سال زندان محکوم کردند. به گزارش روزنامه گاردین یکی از این دو مرد به نام جوردن بلکشاو ۲۴ ساله، روز ۸ اوت از طریق شبکه فیس‌بوک با انتشار یک بیانیه با عنوان ویرانگری در نورویچ از دیگران خواست که شب در کنار رستوران مک دونالد اجتماع کنند. پلیس که در این ایام به دقت شبکه فیس بوک را کنترل می‌کرد راس ساعت در محل حاضر شد و وی را دستگیر کرد. مرد دوم به نام پری ساتکلیف ۲۲ ساله، نیز روز ۹ اوت در صفحه فیس بوک خود مطالبی را در دفاع از گستراندن شورش در حوالی شهر محل سکونت خود منتشر کرد. دادگاه در بررسی پرونده اعلام کرد که این اقدام متهم موجی از سراسیمگی در این منطقه به پا کرد.[۱۱۷][۱۱۸][۱۱۹][۱۲۰][۱۲۱][۱۲۲][۱۲۳][۱۲۴]

پیشنهاد بستن وب‌گاه‌های اجتماعی[ویرایش]

به گفتهٔ پلیس بریتانیا, وب‌گاه توییتر نقش مهمی را در دامن زدن به آشوب‌ها بازی کرد.

دولت بریتانیا در نشستی اضطراری پیشنهاد داد در مواقع اضطراری شبکه‌های اجتماعی یا شناسه برخی کاربران مسدود شود. در ۱۱ اوت ۲۰۱۱، دولت بریتانیا، جلسه‌ای را برگزار کرد تا درباره مسدود کردن شبکه‌های اجتماعی توئیتر و فیس‌بوک و شبکهٔ تلفن‌های همراه بلک‌بری در لندن تصمیم اتخاذ شود. مقامات بریتانیا در این جلسه شبکه‌های اجتماعی را به عنوان مقصر اصلی در تشدید شورش‌های انگلستان برشمرده‌اند. عدهٔ دیگری از مقامات دولتی بریتانیا، راه‌حلی شدیدتر را پیشنهاد داده‌اند. آن‌ها خواهان آن هستند که اختیارات قانونی لازم به پلیس بریتانیا داده شود که در مواقع اضطراری، پلیس این اختیار را داشته باشد که دسترسی به شبکه‌های اجتماعی در بریتانیا را به‌طور موقت مسدود کند.[۱۲۵][۱۲۶][۱۲۷][۱۲۸]

پیشنهاد بازسازی[ویرایش]

به منظور بازسازی و مرمت ساختمان‌های نابود شده و سوخته در جریان شورش‌ها، دو معمار بریتانیایی با نام‌های نیکی وری و لی ویلشایر قصد دارند با مشارکت با یکدیگر و با پیشقدمی، دیگر مهندسین و معماران را جهت نوسازی و بازسازی ساختمان‌های ویران شده، دعوت به کار نمایند.[۱۲۹][۱۳۰][۱۳۱]

تدابیر امنیتی در جشنواره ناتینگ هیل[ویرایش]

در جشنواره خیابانی ناتینگ هیل که در ۲۸ اوت برگزار شد، برای جلوگیری احتمالی از آشوب‌ها، پلیس بریتانیا بیش از ۶۰۰۰ نیرو به سطح منطقه ناتینگ هیل فرستاد تا از امنیت لازم را برای مراسم تأمین نماید.[۱۳۲] یک مقام پلیس لندن روز گذشته تأیید کرد که ساکنان لندن پس از اعترضات ماه گذشته و همچنین کشته‌شدن سه نفر توسط مأموران پلیس طی دو هفته گذشته در مناطق شمالی انگلیس، از احتمال بروز خشونت و ناآرامی در جریان جشنواره ناتینگ هیل نگران هستند.[۱۳۳]

منابع[ویرایش]

  1. ↑ «England riots: Maps and timeline» ‎(انگلیسی)‎. BBC News، ۱۱ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۵ اوت ۲۰۱۱. 
  2. ↑ «UK riots: the key facts and figures» ‎(انگلیسی)‎. Guardian. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۵ اوت ۲۰۱۱. 
  3. ↑ «Police, pollies in war of words over riots» ‎(انگلیسی)‎. The Sydney Morning Herald، ۱۳ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۵ اوت ۲۰۱۱. 
  4. ↑ «سه جوان مسلمان در میان قربانیان رویدادهای اخیر بریتانیا بودند» ‎(فارسی)‎. صدای آمریکا، ۱۵ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۲۹ دسامبر ۲۰۱۲. بازبینی‌شده در ۱۸ اوت ۲۰۱۱. 
  5. ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ ۵٫۲ ۵٫۳ «ارزیابی جامعه شناس دانشگاه بیرمنگام از جامعه انگلیس» ‎(فارسی)‎. همشهری آنلاین. بازبینی‌شده در ۲۷ مرداد ۱۳۹۰. 
  6. ↑ «The night that rioters ruled and police lost control of the streets of London» ‎(انگلیسی)‎. The independent، ۱۰ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۵ اوت ۲۰۱۱. 
  7. ↑ «Police identify mystery man, 68, left fighting for life in hospital after being beaten and robbed by rioters» ‎(انگلیسی)‎. Mail Online، ۱۱ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۵ اوت ۲۰۱۱. 
  8. ↑ Laura Smith-Spark. «Britain's suspected rioters face courts as order restored» ‎(انگلیسی)‎. CNN. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۵ اوت ۲۰۱۱. 
  9. ↑ ۹٫۰ ۹٫۱ «Live Blog: Latest Updates On UK Riots» ‎(انگلیسی)‎. Sky News، ۱۰ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۵ اوت ۲۰۱۱. 
  10. ↑ بهرنگ تاج‌دین. «تازه‌ترین تحولات ناآرامی‌های بریتانیا» ‎(فارسی)‎. بی‌بی‌سی فارسی، ۹ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۲۹ دسامبر ۲۰۱۲. بازبینی‌شده در ۱۰ اوت ۲۰۱۱. 
  11. ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ ««Tottenham riots: a peaceful protest, then suddenly all hell broke loose»» ‎(انگلیسی)‎. The Guardian، ۷ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۷ اوت ۲۰۱۱. 
  12. ↑ ««Tottenham in flames as protesters riot»» ‎(انگلیسی)‎. The Guardian، ۶ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. 
  13. ↑ «پلیس انگلیس: تظاهرات را تحمل نخواهیم کرد!» ‎(فارسی)‎. خبرگزاری تابناک، ۱۷ مرداد ۱۳۹۰. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۲۹ دسامبر ۲۰۱۲. بازبینی‌شده در ۱۸ مرداد ۱۳۹۰. 
  14. ↑ «Britain burns: Riots spread through UK cities» ‎(انگلیسی)‎. NBC، ۹ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۹ اوت ۲۰۱۱. 
  15. ↑ «London Riots Spread from Tottenham» ‎(انگلیسی)‎. Foreign Students. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۱ اوت ۲۰۱۱. 
  16. ↑ Daniela Gheorghita. «London Riots» ‎(انگلیسی)‎. News Mania، ۱۰ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۵ اوت ۲۰۱۱. 
  17. ↑ «London riots: Met Police launch major investigation» ‎(انگلیسی)‎. BBC، ۷ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۳ اوت ۲۰۱۱. 
  18. ↑ «وزیر کشور بریتانیا در حال بررسی ناآرامی‌ها در لندن» ‎(فارسی)‎. آفتاب نیوز، ۱۷ مرداد ۱۳۹۰. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۲۹ دسامبر ۲۰۱۲. بازبینی‌شده در ۱۸ مرداد ۱۳۹۰. 
  19. ↑ «Cameron returns to UK as London riots spread» ‎(انگلیسی)‎. The Chronicle Herald.ca، ۸ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۹ اوت ۲۰۱۱. 
  20. ↑ Reported from BBC. «News about London Riots» ‎(انگلیسی)‎. www.noticias9.com، ۹ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۹ اوت ۲۰۱۱. 
  21. ↑ «UK PM Recalls Parliament as London Continues to Burn» ‎(انگلیسی)‎. Jakarta Globe، ۹ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۰ اوت ۲۰۱۱. 
  22. ↑ «There will be an extra edition of Question Time on Thursday 11 August to discuss this week's riots.» ‎(انگلیسی)‎. BBC NEWS، ۹ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۱ اوت ۲۰۱۱. 
  23. ↑ «بازگشت آرامش به لندن و ادامه ناآرامی در چند شهر بریتانیا» ‎(فارسی)‎. بی‌بی‌سی فارسی، ۱۰ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۲۹ دسامبر ۲۰۱۲. بازبینی‌شده در ۱۰ اوت ۲۰۱۱. 
  24. ↑ ۲۴٫۰ ۲۴٫۱ «غارت فروشگاه‌ها در لندن» ‎(فارسی)‎. بی‌بی‌سی فارسی، ۱۰ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۲۹ دسامبر ۲۰۱۲. بازبینی‌شده در ۱۰ اوت ۲۰۱۱. 
  25. ↑ ۲۵٫۰ ۲۵٫۱ Adrian Croft. «Spending Cuts, Police Behind UK Riots» ‎(انگلیسی)‎. Common Dreams.org، ۷ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۲۰ اوت ۲۰۱۱. 
  26. ↑ Sandra Laville. «London riots: police will use baton rounds if necessary, warns Met» ‎(انگلیسی)‎. Guardian. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۱ اوت ۲۰۱۱. 
  27. ↑ «Riots to cost over £200 million - ABI» ‎(انگلیسی)‎. ReuterS-uk، ۱۱ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۳ اوت ۲۰۱۱. 
  28. ↑ «اختلاف بر سر ریشه‌های شورش‌ها در انگلستان» ‎(فارسی)‎. بی‌بی‌سی فارسی، ۱۲ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۲۹ دسامبر ۲۰۱۲. بازبینی‌شده در ۱۳ اوت ۲۰۱۱. 
  29. ↑ ۲۹٫۰ ۲۹٫۱ «Police Calm London, But Riots Flare Across UK» ‎(انگلیسی)‎. NPR، ۹ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۲۰ اوت ۲۰۱۱. 
  30. ↑ «پایان شورش‌ها در جزیره انگلیس/پنهان شدن غارتگران در خانه ها/اخراج خانواده غارتگران از خانه‌های دولتی» ‎(فارسی)‎. خبر آنلاین، ۱۳ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۲۹ دسامبر ۲۰۱۲. بازبینی‌شده در ۱۳ اوت ۲۰۱۱. 
  31. ↑ ۳۱٫۰ ۳۱٫۱ ۳۱٫۲ «مقامات ایرانی خواستار تعیین گزارشگر ویژه حقوق بشر برای بریتانیا شدند» ‎(فارسی)‎. دویچه وله، ۱۴ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۱۸ اوت ۲۰۱۱. 
  32. ↑ ۳۲٫۰ ۳۲٫۱ «20 Amazing Photos from the 2011 England Riots» ‎(انگلیسی)‎. This Blog Rules، ۱۶ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۲۰ اوت ۲۰۱۱. 
  33. ↑ «London Riots: Fires Spread on Third Night of Violence» ‎(انگلیسی)‎. Time، ۹ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۹ اوت ۲۰۱۱. 
  34. ↑ «Kingsley Burrell death: March to police HQ, Birmingham» ‎(انگلیسی)‎. BBC، ۲ ژوئیه ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۰ اوت ۲۰۱۱. 
  35. ↑ Peter Jackson. «London riots: Tensions behind unrest revealed» ‎(انگلیسی)‎. Web Citation، ۷ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۱۰ اوت ۲۰۱۱. 
  36. ↑ David Millward. «Tottenham riot rekindles memories of unrest in the ۱۹۸۰s» ‎(انگلیسی)‎. The Telegraph، ۷ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۰ اوت ۲۰۱۱. 
  37. ↑ Mail On Sunday Reporter. «Tottenham anarchy: Grim echo of 1985 Broadwater farm riot» ‎(انگلیسی)‎. Daily Mail-UK، ۷ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۰ اوت ۲۰۱۱. 
  38. ↑ Martin Fletcher. «The sad truth behind London riot» ‎(انگلیسی)‎. World blog/NBC News correspondent. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۰ اوت ۲۰۱۱. 
  39. ↑ Ian Burrell. «How gangs have taken the place of parents in urban ghettoes» ‎(انگلیسی)‎. The Independent، ۱۰ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۰ اوت ۲۰۱۱. 
  40. ↑ «London riots: This is what happens when multiculturalists turn a blind eye to gang culture» ‎(انگلیسی)‎. The Telgraph، ۱۰ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۰ اوت ۲۰۱۱. 
  41. ↑ Nina Power. «There is a context to London's riots that can't be ignored» ‎(انگلیسی)‎. Guardian، ۸ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۰ اوت ۲۰۱۱. 
  42. ↑ Caroline Davies. «Deaths in police custody since 1998: 333; officers convicted: none» ‎(انگلیسی)‎. Guardian، ۳ دسامبر ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۰ اوت ۲۰۱۱. 
  43. ↑ Larry Elliott. «OECD: UK has worse social mobility record than other developed countries» ‎(انگلیسی)‎. Guardian، ۱۰ مارس ۲۰۱۰. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۰ اوت ۲۰۱۱. 
  44. ↑ «-Man dead and police officer hurt in Tottenham shooting» ‎(انگلیسی)‎. BBC، ۵ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۰ اوت ۲۰۱۱. 
  45. ↑ Rebecca Camber. «Pictured: The 'gangsta' gunman killed in shoot-out with police whose death sparked riots» ‎(انگلیسی)‎. Mail Online، ۷ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۰ اوت ۲۰۱۱. 
  46. ↑ «Soul searching lies ahead as riots cool in Britain» ‎(انگلیسی)‎. msnbc. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۱ اوت ۲۰۱۱. 
  47. ↑ «Doubts emerge over Duggan shooting as London burns» ‎(انگلیسی)‎. Guardian، ۸ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۱ اوت ۲۰۱۱. 
  48. ↑ «Man dead and police officer hurt in Tottenham shooting» ‎(انگلیسی)‎. BBC News، ۵ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۱ اوت ۲۰۱۱. 
  49. ↑ «Violence, drugs, a fatal stabbing and a most unlikely martyr» ‎(انگلیسی)‎. Mail Online، ۸ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۱۱ اوت ۲۰۱۱. 
  50. ↑ «Tottenham in flames as protesters riot» ‎(انگلیسی)‎. Guardian.co.uk، ۶ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۱ اوت ۲۰۱۱. 
  51. ↑ Jeevan Vasagar. «Mark Duggan did not shoot at police, says IPCC» ‎(انگلیسی)‎. Guardian، ۹ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۱ اوت ۲۰۱۱. 
  52. ↑ «Man shot dead by police in north London during attempted arrest» ‎(انگلیسی)‎. Guardian، ۵ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۱ اوت ۲۰۱۱. 
  53. ↑ «London Riots Rage On For Third Day» ‎(انگلیسی)‎. Huff Post World، ۹ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۱ اوت ۲۰۱۱. 
  54. ↑ ۵۴٫۰ ۵۴٫۱ «Government Spies Track Down Rioters On Blackberry, Twitter and Facebook» ‎(انگلیسی)‎. ukriots.org. بازبینی‌شده در ۲۰ اوت ۲۰۱۱. 
  55. ↑ Sandra Laville, Paul Lewis, Vikram Dodd. «Doubts emerge over Duggan shooting as London burns» ‎(انگلیسی)‎. Guardian، ۸ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۳ اوت ۲۰۱۱. 
  56. ↑ Mark Hughes. «Doubts emerge over Duggan shooting as London burns» ‎(انگلیسی)‎. The Telgraph، ۱۳ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۳ اوت ۲۰۱۱. 
  57. ↑ «UNEMPLOYMENT» ‎(انگلیسی)‎. www.davidlammy.co.uk. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۳ اوت ۲۰۱۱. 
  58. ↑ JUMANA FAROUKY. «Unity Begins at Home» ‎(انگلیسی)‎. Time Magazine World، ۱۵ فوریه ۲۰۰۷. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۳ اوت ۲۰۱۱. 
  59. ↑ Peter Jackson. «London riots: Tensions behind unrest revealed» ‎(انگلیسی)‎. BBC NEWS به روایت webcitation، ۷ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۱۶ اوت ۲۰۱۱. 
  60. ↑ «YouGov / The Sun Survey Results» ‎(انگلیسی)‎. today.yougov.co.uk. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۶ اوت ۲۰۱۱. 
  61. ↑ «Disorder in West Yorkshire: six people arrested» ‎(انگلیسی)‎. BBC NEWS، ۱۰ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۷ اوت ۲۰۱۱. 
  62. ↑ «Riots in Tottenham after Mark Duggan shooting protest» ‎(انگلیسی)‎. Soviet Empire، ۷ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۷ اوت ۲۰۱۱. 
  63. ↑ «UK riots: political classes see what they want to see» ‎(انگلیسی)‎. Guardian، ۱۰ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۵ اوت ۲۰۱۱. 
  64. ↑ «Rioting spirals out of control» ‎(انگلیسی)‎. London Evening Standard، ۹ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۵ اوت ۲۰۱۱. 
  65. ↑ «UK riots: 16,000 police on London streets» ‎(انگلیسی)‎. TVNZ، ۹ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۶ اوت ۲۰۱۱. 
  66. ↑ ۶۶٫۰ ۶۶٫۱ ۶۶٫۲ مهرداد قاسمفر. «شورش در لندن؛ ظهور باندهای آشوبگر در سایه نابرابری اقتصادی» ‎(فارسی)‎. رادیو فردا، ۲۵ مرداد ۱۳۹۰. بازبینی‌شده در ۲۷ مرداد ۱۳۹۰. 
  67. ↑ «شورش‌های اخیر انگلیس ریشه‌های اقتصادی دارد» ‎(فارسی)‎. اکونیوز، ۲۵ مرداد ۱۳۹۰. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۲۹ دسامبر ۲۰۱۲. بازبینی‌شده در ۲۵ مرداد ۱۳۹۰. 
  68. ↑ «نیویورک تایمز: مشکلات اقتصادی، عامل اصلی آشوب انگلستان است» ‎(فارسی)‎. نیویرک تایمز به روایت آزادنگار، ۱۰ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۲۹ دسامبر ۲۰۱۲. بازبینی‌شده در ۱۶ اوت ۲۰۱۱. 
  69. ↑ «فقر و مشکلات اقتصادی علت اصلی بحران اجتماعی در انگلیس است» ‎(فارسی)‎. رادیو تجارت جمهوری اسلامی ایران، ۲۳ مرداد ۱۳۹۰. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۲۹ دسامبر ۲۰۱۲. بازبینی‌شده در ۲۵ مرداد ۱۳۹۰. 
  70. ↑ Stefano Ambrogi. «Riots spread on third night of violence» ‎(انگلیسی)‎. Reuters، ۹ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۶ اوت ۲۰۱۱. 
  71. ↑ «Rioting spreads to fourth British city» ‎(انگلیسی)‎. msnbc.com، ۹ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۶ اوت ۲۰۱۱. 
  72. ↑ «London Sees Twin Perils Converging to Fuel Riot» ‎(انگلیسی)‎. The New york Times، ۷ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۶ اوت ۲۰۱۱. 
  73. ↑ Monique Ross. «Blame for riots turns to UK social system» ‎(انگلیسی)‎. ABC News، ۱۱ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۶ اوت ۲۰۱۱. 
  74. ↑ «فاصله طبقاتی، عامل اصلی وقایع اخیر انگلیس» ‎(فارسی)‎. واشنگتن پست به روایت جام‌نیوز، ۲۲ مرداد ۱۳۹۰. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۲۹ دسامبر ۲۰۱۲. بازبینی‌شده در ۲۵ مرداد ۱۳۹۰. 
  75. ↑ Alex Stevenson. «England riots: Cameron readies the water cannons» ‎(انگلیسی)‎. Politics.co.uk، ۱۰ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۶ اوت ۲۰۱۱. 
  76. ↑ «Russian senator blames failure of multiculturalism for UK riots» ‎(انگلیسی)‎. Rianovosti، ۱۰ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۷ اوت ۲۰۱۱. 
  77. ↑ «England riots: The return of the underclass» ‎(انگلیسی)‎. BBC NEWS، ۱۱ اوت ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در 29 December 2012. بازبینی‌شده در ۱۷ اوت ۲۰۱۱. 
  78. ↑ «A young man shot in his car» ‎(انگلیسی)‎. Guardian، ۹ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۵ اوت ۲۰۱۱. 
  79. ↑ «Shot man dies after London rioting» ‎(انگلیسی)‎. Belfast telegrap، ۹ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۵ اوت ۲۰۱۱. 
  80. ↑ «Croydon Murder Victim Found Shot In Car Named» ‎(انگلیسی)‎. Sky News HD، ۱۰ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۵ اوت ۲۰۱۱. 
  81. ↑ GUY CHAZAN. «Riots Stoke British Ethnic Tensions» ‎(انگلیسی)‎. The Wall Street Journal- World News، ۱۱ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۵ اوت ۲۰۱۱. 
  82. ↑ «Three killed protecting property during Birmingham riots» ‎(انگلیسی)‎. BBC News، ۱۰ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۵ اوت ۲۰۱۱. 
  83. ↑ «Birmingham riots: intense anger after deaths of three young men» ‎(انگلیسی)‎. Guardian، ۱۰ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۵ اوت ۲۰۱۱. 
  84. ↑ «Ealing riot: Richard Mannington Bowes dies after attack» ‎(انگلیسی)‎. BBC News، ۱۱ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۵ اوت ۲۰۱۱. 
  85. ↑ «The night that rioters ruled and police lost control of the streets of London» ‎(انگلیسی)‎. Independent، ۱۰ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۸ اوت ۲۰۱۱. 
  86. ↑ «London riots: YouTube crime victim a Malaysian student» ‎(انگلیسی)‎. The Daily Telegraph. UK. Retrieved، ۱۰ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۸ اوت ۲۰۱۱. 
  87. ↑ «England riots: YouTube mugging victim recovering» ‎(انگلیسی)‎. BBC News، ۱۱ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۸ اوت ۲۰۱۱. 
  88. ↑ «UK riots: Hundreds of arrests around the country as yobs find new targets» ‎(انگلیسی)‎. Mirror، ۱۰ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۸ اوت ۲۰۱۱. 
  89. ↑ «Busiest time in recent memory for Brigade» ‎(انگلیسی)‎. london-fire.gov.uk، ۱۳ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۸ اوت ۲۰۱۱. 
  90. ↑ «Families made homeless by riots will be compensated» ‎(انگلیسی)‎. Guardian، ۱۱ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۹ اوت ۲۰۱۱. 
  91. ↑ «Like The Blitz': Riot Eyewitnesses React» ‎(انگلیسی)‎. Sky News، ۷ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۹ اوت ۲۰۱۱. 
  92. ↑ «The destruction of Tottenham's buildings isn't just a sentimental loss» ‎(انگلیسی)‎. Guardian، ۸ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۹ اوت ۲۰۱۱. 
  93. ↑ «West Ham-Aldershot Carling Cup tie postponed on police advice» ‎(انگلیسی)‎. BBC Sport. بازبینی‌شده در ۱۰ اوت ۲۰۱۱. 
  94. ↑ «England match against the Netherlands off after riots» ‎(انگلیسی)‎. BBC Sport. بازبینی‌شده در ۱۰ اوت ۲۰۱۱. 
  95. ↑ «Charlton-Reading Carling Cup match called off» ‎(انگلیسی)‎. BBC Sport. بازبینی‌شده در ۱۰ اوت ۲۰۱۱. 
  96. ↑ «England match against the Netherlands off after riots» ‎(انگلیسی)‎. BBC Sport. بازبینی‌شده در ۱۲ اوت ۲۰۱۱. 
  97. ↑ ۹۷٫۰ ۹۷٫۱ «بازنگری بریتانیا در مسایل امنیتی المپیک» ‎(فارسی)‎. صدای آمریکا، ۹ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۳ اوت ۲۰۱۱. 
  98. ↑ «شورش لندن و نگرانی نسبت به برگزاری مسابقات فوتبال و بازی‌های المپیک» ‎(فارسی)‎. نیوسیک، ۱۹ مرداد ۱۳۹۰. بازبینی‌شده در ۳۰ مرداد ۱۳۹۰. 
  99. ↑ «از قاهره تا لندن، تأثیر شبکه‌هایی مشابه و نتایجی متفاوت» ‎(فارسی)‎. دویچه‌وله (Deutsche Welle) شبکه برون‌مرزی آلمان، ۹ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۱۱ اوت ۲۰۱۱. 
  100. ↑ ۱۰۰٫۰ ۱۰۰٫۱ «UK PM recalls Parliament for London riot crisis» ‎(انگلیسی)‎. Fox News، ۸ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۰ اوت ۲۰۱۱. 
  101. ↑ سام فرزانه. «چرا رپ صدای آشوب‌های لندن شد؟» ‎(فارسی)‎. بی‌بی‌سی فارسی، ۱۱ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۱۳ اوت. 
  102. ↑ Dan Hancox. «Rap responds to the riots: 'They have to take us seriously'» ‎(انگلیسی)‎. Guardian، ۱۲ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۴ اوت ۲۰۱۱. 
  103. ↑ «تونی بلیر:شورش‌ها در انگلستان یک مشکل خاص است» ‎(فارسی)‎. پیام روز، ۳۰ مرداد ۱۳۹۰. بازبینی‌شده در ۱ شهریور ۱۳۹۰. 
  104. ↑ Emily Allen. «We will use water cannons on them: At last Cameron orders police to come down hard on the looters (some aged as young as NINE)» ‎(انگلیسی)‎. Mail Online، ۱۱ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۴ اوت ۲۰۱۱. 
  105. ↑ «چهارشنبه آرام در بریتانیا پس از چهار شب پر آشوب» ‎(فارسی)‎. صدای آمریکا، ۱۰ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۱۸ اوت ۲۰۱۱. 
  106. ↑ «نوجوان بریتانیایی به قتل متهم شد» ‎(فارسی)‎. صدای آمریکا، ۱۸ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۱۸ اوت ۲۰۱۱. 
  107. ↑ ۱۰۷٫۰ ۱۰۷٫۱ «دولت ائتلافی و زمینه‌های اجتماعی شورش‌های انگلستان» ‎(فارسی)‎. پرشین یورونیوز، ۱۶ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۱ اوت ۲۰۱۱. 
  108. ↑ «نقش “فیس بوک” در نا آرامی‌های انگلیس» ‎(فارسی)‎. میهن استار، ۲۶ مرداد ۱۳۹۰. بازبینی‌شده در ۳۰ مرداد ۱۳۹۰. 
  109. ↑ «چرا مردم و طبقه کارگر بپاخاستگان انگلیس را تنها می‌گذارند» ‎(فارسی)‎. www.rahaii.weebly.com. بازبینی‌شده در ۱ شهریور ۱۳۹۰. 
  110. ↑ «Ed Miliband on the riots: 'Public order is the immediate priority'» ‎(انگلیسی)‎. Guardian، ۹ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۴ اوت ۲۰۱۱. 
  111. ↑ «احمدی نژاد: بریتانیا باید به خواسته‌های مردم خود گوش دهد» ‎(فارسی)‎. صدای آمریکا، ۱۰ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۱۸ اوت ۲۰۱۱. 
  112. ↑ «واکنش بریتانیا به اظهارات محمود احمدی‌نژاد درباره شورش‌های لندن» ‎(فارسی)‎. انقلاب اسلامی (صاحب امتیاز و مسئول ابوالحسن بنی‌صدر) به نقل از رادیو فردا، ۲۰ مرداد ۱۳۹۰. بازبینی‌شده در ۱ شهریور ۱۳۹۰. 
  113. ↑ «London Riots 2011: Mahmoud Ahmadinejad Finds UN Silence Hypocritical» ‎(انگلیسی)‎. Huffington Post، ۱۰ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۴ اوت ۲۰۱۱. 
  114. ↑ «پلیس بریتانیا برای فرونشاندن شورش از تجربیات بوستون کمک می‌گیرد» ‎(فارسی)‎. بررسی استراتژیک به نقل از صدای آمریکا، ۲۲ مرداد ۱۳۹۰. بازبینی‌شده در ۳۰ مرداد ۱۳۹۰. 
  115. ↑ Melanie Phillips. «Our police are not trusted any more. So why SHOULDN'T Dave ask America's top cop to run the Met?» ‎(انگلیسی)‎. Mail Online، ۸ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۴ اوت ۲۰۱۱. 
  116. ↑ «US 'supercop' Bill Bratton says riot arrests not only answer» ‎(انگلیسی)‎. BBC News، ۱۳ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۴ اوت ۲۰۱۱. 
  117. ↑ «چهار سال زندان؛ حکم دادگاه بریتانیا برای مروجان شورش در فیس بوک» ‎(فارسی)‎. رادیو فردا، ۱۸ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۱۸ اوت ۲۰۱۱. 
  118. ↑ «Man jailed for Facebook incitement to riot to appeal» ‎(انگلیسی)‎. BBC News، ۱۷ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۴ اوت ۲۰۱۱. 
  119. ↑ Jack Doyle, James Tozer, Jaya Narain, Louise Boyle and Rob Cooper. «Cameron praises courts for sending a 'tough message' after pair told people to riot on Facebook are jailed for four years» ‎(انگلیسی)‎. Mail Online، ۱۷ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۴ اوت ۲۰۱۱. 
  120. ↑ «London riots: Facebook plotters jailed for four years» ‎(انگلیسی)‎. ND TV، ۱۷ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۴ اوت ۲۰۱۱. 
  121. ↑ «Brits Given 4 Years In Prison For Attempting To Incite Riots On Facebook» ‎(انگلیسی)‎. Business Insider Europe، ۱۶ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۴ اوت ۲۰۱۱. 
  122. ↑ Padmini Harchandrai. «Men in UK arrested for inciting riots via Facebook» ‎(انگلیسی)‎. Tech 2، ۱۸ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۴ اوت ۲۰۱۱. 
  123. ↑ Owen Bowcott, Haroon Siddique and Andrew Sparrow. «Facebook cases trigger criticism of 'disproportionate' riot sentences» ‎(انگلیسی)‎. Guardian، ۱۷ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۴ اوت ۲۰۱۱. 
  124. ↑ «U.K. riot Facebook page authors get 4 years» ‎(انگلیسی)‎. CBC News، ۱۷ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۴ اوت ۲۰۱۱. 
  125. ↑ «Amy Thomson and Robert Hutton» ‎(انگلیسی)‎. Bloomberg، ۱۲ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۳ اوت ۲۰۱۱. 
  126. ↑ Matt Warman. «London riots: police could get powers over social media» ‎(انگلیسی)‎. The Telegraph، ۱۱ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۳ اوت ۲۰۱۱. 
  127. ↑ Graeme McMillan. «U.K. Government Considers Blocking Twitter, BlackBerry in Wake of Riots» ‎(انگلیسی)‎. TECHLAND، ۱۱ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۳ اوت ۲۰۱۱. 
  128. ↑ «British Government Considers Blocking Twitter, Facebook To Prevent Riots» ‎(انگلیسی)‎. Forbes، ۱۱ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۳ اوت ۲۰۱۱. 
  129. ↑ Jessica Dailey. «Architects and Building Professionals Team Up To Rebuild London After the Riots» ‎(انگلیسی)‎. inhabitat.com، ۸ اوت ۲۰۱۱. بازبینی‌شده در ۲۰ اوت ۲۰۱۱. 
  130. ↑ «RIOT REBUILD» ‎(انگلیسی)‎. www.boidus.co.uk. بازبینی‌شده در ۲۳ اوت ۲۰۱۱. 
  131. ↑ «Riot Rebuild: The U.K's Post-Riot Urban Intervention» ‎(انگلیسی)‎. tumblr. بازبینی‌شده در ۲۰ اوت ۲۰۱۱. 
  132. ↑ «تدابیر امنیتی شدید برای کارنوال» ‎(فارسی)‎. بی‌بی‌سی فارسی، ۶ شهریور ۱۳۹۰. بازبینی‌شده در ۸ شهریور ۱۳۹۰. 
  133. ↑ «جشنواره خیابانی 'ناتینگ هیل' لندن تحت تدابیر شدید امنیتی آغاز شد» ‎(فارسی)‎. ایرنا، ۶ شهریور ۱۳۹۰. بازبینی‌شده در ۸ شهریور ۱۳۹۰. 

پیوند به بیرون[ویرایش]

تصاویر بیرونی
Images of the Tottenham riot on 6 August 2011 (BBC)
Map of the Tottenham riot on 6 August 2011 (Google Maps)
Tottenham Riots: Torched houses, cars in London violence aftermath در یوتیوب(YouTube)
Damage at Leyton Mills Currys last night (TwitPic)

شورش‌های ۲۰۱۱ انگلستان در پروژه‌های خواهر

در ویکی‌انبار نگارخانهٔ مرتبط در ویکی‌انبار
در ویکی‌خبر خبرهای مرتبط در ویکی‌خبر
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=شورش‌های_۲۰۱۱_انگلستان&oldid=22259215»