اعتصاب معدنچیان بریتانیا (۸۵–۱۹۸۴)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
اعتصاب معدنچیان بریتانیا
تجمع اعتصابی معدنچیان در لندن، ۱۹۸۴
تاریخ۶ مارس ۱۹۸۴ – ۳ مارس ۱۹۸۵ (۱۹۸۴-۰۳-۰۶ – ۱۹۸۵-۰۳-۰۳)
موقعیت
اهداف
  • Ridley Plan
  • جلوگیری از بسته شدن گودال‌ها
منجرشد بهبسته شدن گودال‌های زغال
طرف‌های مدنی درگیر
اتحادیه ملی کارگران معدن (NUM)
شخصیت‌های پیشرو
آرتور اسکارگیل I. MacGregor
تعداد
  • کل: ۱۴۲٬۰۰۰
  • بازداشتی: ۵٬۰۰۰
بازداشتی: ۵٬۰۰۰
تلفات
مرگ(ها)۶
زخمیان
  • پلیس: ۵۱
  • اعضای اتحادیه ملی کارگران معدن: ۷۲
دستگیرشدگان۱۱٬۲۹۱
بازداشتی۱۵۰–۲۰۰
متهم‌شده۸٬۳۹۲

اعتصاب معدنچیان بریتانیا (۸۵–۱۹۸۴) (به انگلیسی: The miners' strike of 1984–85) یک اقدام بزرگ صنعتی برای جلوگیری از تعطیل کردن صنعت معدن‌کاری زغال‌سنگ بریتانیا بود. این اعتصاب توسط آرتور اسکارگیل از اتحادیه ملی کارگران معدن (NUM) علیه شورای ملی زغال‌سنگ (NCB)، یک سازمان دولتی هدایت می‌شد. دولت محافظه‌کار با نخست‌وزیری مارگارت تاچر می‌خواست قدرت اتحادیه‌های کارگری را کاهش دهد و با اعتصاب مخالفت کرد.

اتحادیه ملی کارگران معدن (NUM) دربارهٔ این اعتصاب به گروه‌های مختلف تقسیم شدند. تعداد کمی از اتحادیه‌های کارگری عمده از NUM حمایت کردند که دلیل اصلی آن عدم تفاهم در سطح ملی بود. برخوردهای خشونت‌آمیز پلیس با معترضان، تبدیل به پیروزی قاطع برای دولت محافظه کار شد و اعتصابات خاتمه یافت و اجازه تعطیلی بیشتر معدن‌های زغال‌سنگ بریتانیا را داد. بسیاری از ناظران این اعتصاب را «تلخ‌ترین اختلاف صنعتی در تاریخ انگلیس» می‌دانند. بیش از ۲۶ میلیون نفر شغل خود را از دست دادند.[۱] روزنامه‌نگار سئوماس میلن در مورد این اعتصاب گفت: «هیچ اعتصاب واقعی - از نظر اندازه، مدت زمان و تأثیر - مانند این اعتصاب در هیچ جای دنیا وجود ندارد».

اعتصاب در سپتامبر ۱۹۸۴ غیرقانونی اعلام شد، زیرا هیچ رأی‌گیری ملی برای اتحادیه ملی کارگران معدن برگزار نشده بود. اعتصابات در ۳ مارس ۱۹۸۵ به پایان رسید. پایان رسیدن این اقدام یک لحظه تعیین‌کننده در روابط صنعتی انگلیس بود، شکست اتحادیه ملی کارگران معدن (NUM) به‌طور قابل توجهی جنبش اتحادیه‌های کارگری را تضعیف کرد. ولی این یک پیروزی بزرگ برای مارگارت تاچر و حزب محافظه کار بود، زیرا دولت تاچر توانست برنامه اقتصادی خود را تلفیق کند. تعداد اعتصابات در سال ۱۹۸۵ به شدت کاهش یافت و قدرت اتحادیه‌های کارگری نیز به‌طور کلی کاهش یافت.[۱] سه مرگ ناشی از حوادث مربوط به اعتصاب بود.

صنعت زغال‌سنگ که بسیار کاهش یافته بود، در دسامبر ۱۹۹۴ به بخش خصوصی شد. در سال ۱۹۸۳، انگلیس ۱۷۴ گودال کار داشت که همه آنها در پایان سال ۲۰۱۵ بسته شده بودند. فقر در مناطق قبلی استخراج زغال‌سنگ افزایش یافت و در سال ۱۹۹۴ گرایمثورپ در جنوب یورک‌شر جنوبی فقیرترین محل سکونت در این کشور بود.

منابع[ویرایش]

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام Around World وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  • Lyddon, Dave. "The 1984–85 Miners' Strike". TUC History Online. Retrieved 6 March 2009.
  • "Watching the pits disappear". BBC News. 5 March 2004. Retrieved 6 March 2009. Map showing location of pits in 1984 and the closures each year up to 2004.
  • Beatty, Christina; Fothergill, Stephen; Powell, Ryan. "Twenty Years On: Has the Economy of the Coalfields Recovered?" (PDF). Centre for Regional Economic and Social Research, Sheffield Hallam University. Archived from the original (PDF) on 24 September 2006. Retrieved 6 March 2009.
  • "Britain's Nationalised collieries from 1947". Northern Mine Research Society. Archived from the original on 14 March 2014. Retrieved 6 March 2009. Includes lists of mine closure dates.

پیوند به بیرون[ویرایش]