جنگ استقلال یونان

جنگ استقلال یونان
Theodoros Vryzakis (oil painting, 1852, Benaki Museum, Athens) illustrates Bishop Germanos of old پاتراس blessing the Greek banner at Agia Lavra on the outset of the national revolt against the Ottomans on 25 March 1821.
تاریخ ۲۲ فوریه ۱۸۲۱ – ۱۲ سپتامبر ۱۸۲۹ (۸ سال، ۶ ماه و ۳ هفته) موقعیت بالکان (عمدتاً یونان) و دریای اژه. نتایج پیروزی یونان استقرار جمهوری اول یونان پروتکل لندن معاهده قسطنطنیه
طرف‌های درگیر
انقلابیون یونانی (۱۸۲۱) جمهوری اول یونان (از ۱۸۲۲) حمایت توسط: امپراتوری روسیه بریتانیا بازگشت بوربون‌ها به سلطنت فرانسه	امپراتوری عثمانی ایالت مصر Beylik of Tunis Regency of Algiers طرابلس عثمانی
فرماندهان و رهبران
سیاسی: Filiki Eteria الکساندروس ماوروکورداتوس ایوانیس کاپودیستریاس (از ۱۸۲۸) نظامی: تئودوروس کولوکوترونیس الکساندر ایپسیلانتیس Demetrius Ypsilantis Georgios Karaiskakis † Richard Church Thomas Cochrane Andreas Vokos Miaoulis کنستانتین کاناریس Markos Botsaris †	سلطان محمود دوم محمدعلی پاشا Omer Vrioni Mahmud Dramali Pasha Hursid Pasha Husrev Pasha Reşid Mehmed Pasha ابراهیم محمد علی پاشا
قوا
نامشخص	نامشخص
تلفات و خسارات
برآورد ۲۵٬۰۰۰	برآورد ۲۰٬۰۰۰
غیرنظامیان کشته شده: برآورد بیش از ۱۰۵٬۰۰۰

جنگ استقلال یونان یا انقلاب یونان (به یونانی: Ελληνική Επανάσταση) جنگی بود که توسط انقلابیان یونان ضد امپراتوری عثمانی بین سال‌های ۱۸۲۱ تا ۱۸۳۰ انجام گرفت و به استقلال یونان از این امپراتوری منجر شد. انقلابیان یونان توسط کشورهای اروپایی و دولت عثمانی توسط مستعمرات خود یعنی مصر و تونس حمایت شدند.

این جنگ با اعلام استقلال جمهوری یونان از امپراتوری عثمانی در ۲۹ مارس سال ۱۸۲۱ آغاز گشت و این روز به عنوان روز ملی یونان امروزه ثبت شده است و پس از چند صد سال از سقوط امپراتوری بیزانس، یک دولت یونانی به وجود آمد.

حمایت‌های دولتهای غربی

در طول این جنگ دولتهای اروپایی به خصوص امپراتوری روسیه و بریتانیا و فرانسه از استقلال طلبان یونان با ارسال سلاح، تدارکات، پول و حتی مستشار نظامی حمایت می‌کردند در واقع استقلال جمهوری یونان بخشی از سلسله رویدادهایی است که اروپائیان برای فروپاشاندن امپراتوری عثمانی به اجرا درآوردند.

از جمله اقدامات اروپائیان برای حمایت از یونان تربیت نیروهای استقلال طلب یونانی بود که از سال‌ها پیش شروع شده بود الکساندر ایسیلانتیس فرمانده نظامی یونانی‌ها در این جنگ بود که پیش تر پانزده سال در امپراتوری روسیه زندگی کرده و در رومانی برای روسیه با عثمانی‌ها جنگیده بود او همواره مورد حمایت نظامی خارجی قرار داشت، تئودور وولدیمیرسکو نیز یکی دیگر از نظامیان یونانی بود که صدها جوان یونانی را برای جنگ با عثمانی تربیت کرد او خود نیز در ارتش روسیه و بعداً در ارتش فرانسه برای ایجاد جنگ استقلال تعلیم دیده بود.

پیش زمینه

تسلط عثمانی بر یونان

سقوط قسطنطنیه در ۲۹ مه ۱۴۵۳ و سقوط بقیه بخش‌های امپراتوری بیزانس، پایان حاکمیت بیزانس را رقم زد. پس از آن، امپراتوری عثمانی بر بالکان و آناتولی (آسیای صغیر) تسلط پیدا کرد، البته با برخی استثنائات. مسیحیان ارتدکس تحت حکومت عثمانی از برخی حقوق سیاسی برخوردار شدند، اما آنها رعایای فرودست محسوب می‌شدند. ترک‌ها اکثر یونانیان را «ریاح» می‌نامیدند، نامی که به بخش عظیم رعایای غیرمسلمان تحت حاکمیت طبقه حاکم عثمانی اشاره داشت.

در همین حال، روشنفکران یونانی، که قبل یا در طول تهاجم عثمانی‌ها به غرب مهاجرت کرده بودند، مانند دمتریوس چالکودیل و لئوناردو فیلاراس، شروع به فراخواندن یونانیان برای آزادی سرزمین مادری خود کردند. دمتریوس چالکوندیل از ونیز و «تمام لاتین‌ها» خواست تا به یونانی‌ها در برابر «ترک‌های وحشی، نفرت‌انگیز و بی‌دین» کمک کنند. با این حال، یونان تا چندین قرن دیگر تحت حکومت عثمانی باقی ماند.

انقلاب یونان یک رویداد مجزا نبود؛ تلاش‌های ناموفق متعددی برای بازیابی استقلال در طول دوران عثمانی صورت گرفت. در طول قرن هفدهم، مقاومت زیادی در برابر عثمانی‌ها در موریا و جاهای دیگر وجود داشت، همان‌طور که در شورش‌های رهبری شده توسط دیونیسیوس فیلسوف مشهود است

اولین قیام بزرگ، شورش اورلوف بود که تحت حمایت روسیه در دهه ۱۷۷۰ انجام شد که پس از موفقیت‌های محدود، توسط عثمانی‌ها سرکوب شد. پس از سرکوب قیام، آلبانیایی‌های مسلمان بسیاری از مناطق سرزمین اصلی یونان را ویران کردند. با این حال، مانیوتس‌ها به‌طور مداوم در برابر حکومت عثمانی مقاومت کردند و در چندین حمله عثمانی را در منطقه خود شکست دادند که معروف‌ترین آنها حمله سال ۱۷۷۰ بود. در طول جنگ دوم روسیه و ترکیه، جامعه یونانی تریسته ناوگان کوچکی را تحت فرماندهی لامبروس کاتسونیس تأمین مالی کرد که برای نیروی دریایی عثمانی دردسرساز بود. در طول جنگ، کلفت‌ها و آرماتولوی‌ها (جنگجویان چریکی در مناطق کوهستانی) بار دیگر ظهور کردند.

در همان زمان، تعدادی از یونانیان به عنوان اعضای بوروکراسی عثمانی از موقعیت ممتازی در دولت عثمانی برخوردار بودند. یونانیان امور کلیسای ارتدکس را از طریق پاتریارک جامع قسطنطنیه کنترل می‌کردند، زیرا روحانیون عالی‌رتبه کلیسای ارتدکس عمدتاً اصالت یونانی داشتند.

کلیسای ارتدکس یونان نقش محوری در حفظ هویت ملی، توسعه جامعه یونان و احیای ناسیونالیسم یونانی ایفا کرد. از اوایل قرن هجدهم به بعد، اعضای خانواده‌های برجسته یونانی در قسطنطنیه، که با نام فاناریوت‌ها (برگرفته از نام منطقه فانار در این شهر) شناخته می‌شدند، کنترل قابل توجهی بر سیاست خارجی عثمانی و در نهایت بر کل بوروکراسی به دست آوردند.

جستارهای وابسته

• جنگ‌های استقلال

نگارخانه

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

منابع

• Finlay, George (1861). History of the Greek Revolution. W. Blackwood and Sons.
• Howe, Samuel Gridley (1828). An Historical Sketch of the Greek Revolution. White, Gallaher & White.
• Gordon, Thomas (1844). History of the Greek Revolution. London.
• Makriyannis, Yannis, Memoirs. See the original Greek text in Βικιθήκη.

پیوند به بیرون

• Greek War of Independence
• The Question of Greek Independence: A Study of British Policy in the Near East, 1821–1833
• The relevance of the 300 Spartans to the Greek War of Independence
• Phillips, Walter Alison (1911). "Greek Independence, War of" . Encyclopædia Britannica (به انگلیسی) (11th ed.).