آتش‌سوزی سینما رکس آبادان

آتش‌سوزی سینما رِکس آبادان
سینما رِکس آبادان پس از حریق
موقعیت	آبادان، ایران
تاریخ	۲۸ مرداد ۱۳۵۷ ۲۰:۲۱ (ساعت رسمی ایران)
گونه حمله	آتش‌افروزی، کشتار جمعی، تروریسم
کشته‌ها	۴۲۰ تا ۷۰۰ نفر
مرتکبان	انقلابیون (حسین تکبعلی‌زاده، سید محمد علوی‌تبار و ۲ نفر از دوستانشان)

نگاره روزنامه اطلاعات از خاموش‌سازی آتش در سینما رِکس

آتش‌سوزی سینما رِکس آبادان حادثه‌ای عمدی توسط انقلابیون مخالف محمدرضاشاه بود که در شبِ شنبه ۲۸ مرداد ۱۳۵۷ منجر به سوختن سینما رکس در آبادان، ایران شد. این رخداد در حین نمایش فیلم گوزنها اتفاق افتاد و دست کم ۴۲۰ نفر کشته شدند. این رخداد زمانی آغاز شد که چهار نفر قبل از آتش زدن، ساختمان را به سوخت هواپیما آغشته کرده بودند. این حمله عامل برانگیختن انقلاب ۱۳۵۷ ایران بود، که منجر به سرنگونی حکومت سلطنتی ایران شد.

درآن زمان تحقیقات حاکی از عمدی بودن حریق بود. همزمانی این رویداد با اعتراضات انقلاب ۱۳۵۷ و طولانی شدن رسیدگی به آن در سال‌های پس از انقلاب، گمانه‌های مختلفی را پیرامون عاملان این حادثه ایجاد کرد. حکومت پهلوی در ابتدا «مارکسیست‌های اسلامی» را مسئول آتش‌سوزی دانست و بعداً گزارش داد که شبه نظامیان اسلامی آتش را آغاز کردند، در حالی که معترضان ضد پهلوی، سازمان ساواک را مقصر می‌دانستند. سید روح‌الله خمینی واقعه سینما رکس را «شاهکار بزرگ شاه برای بدنام کردن انقلاب» خواند.

پس از انقلاب ۱۳۵۷، مشخص شد این عمل توسط انقلابیون به سرکردگی حسین تکبعلی‌زاده انجام شد که بعد از انقلاب توسط قاضی موسوی با چند نفر دیگر به اعدام محکوم شد.

چگونگی آتش‌سوزی

نگاره پیکر بی‌جان کشته‌شدگان سینما رکس آبادان

یکی از مهم‌ترین حوادث سال ۵۷ که باعث خشمگین کردن مردم و سرعت بخشیدن به انقلاب ۵۷ شد، فاجعه به آتش کشیدن سینما رکس آبادان بود. علت خشمگینی مردم، نسبت دادن این فاجعه به عوامل حکومت پهلوی بود. در حدود ساعت ۲۱:۴۵ شب ۲۸ مرداد طبق آمار دقیق ۶۳۰ نفر از کسانی که به تماشای فیلم گوزنها در آخرین سانس به سینما رفته بودند در آتش سوختند. تعداد کشته‌شدگان بعداً به بیش از ۶۷۷ نفر افزایش یافت.

سینما در زمانی دچار آتش‌سوزی شد که در حال نمایش فیلم گوزنها، ساخته مسعود کیمیایی بود. این فیلم به گونه‌ای اشاره کوتاه و گذرایی داشت به روزهای فرار و مرگ یک مبارز مسلح علیه حکومت پهلوی و بسیاری بر این عقیده بودند که فیلم به بخش کوچکی از واقعه سیاهکل پرداخته‌است. همین امر موجب برخی گمانه‌زنی‌ها مبنی بر دخالت ساواک در این آتش‌سوزی گردید.

در مقابل در فضای انقلابی سال ۱۳۵۷ مقامات وقت حکومت پهلوی با نسبت دادن این رویداد به «مارکسیست‌های اسلامی» آن‌ها را متهم کردند «به جای تمدن بزرگ، وحشت بزرگ» به مردم می‌دهند.

شاه بعدها از این عمل دادستان گلایه کرد و در کتاب پاسخ به تاریخ نوشت «مقصر واقعی به عراق گریخت و در آنجا دستگیر شد. اعترافات او ثبت شد؛ ولی قضاتی که مرعوب شده یا جبون بودند بر این قضیه سرپوش گذاشتند.»

اما مخالفان، ساواک را به تدارک این «آتش‌سوزی رایشتاگ»، قفل کردن درهای سینما و کارشکنی در آتش‌نشانی محل متهم کردند. فردای آن روز ۱۰٬۰۰۰ تن از بستگان قربانیان که در مراسم تشییع گرد هم آمده بودند، ساواک را مسئول این حادثه دانسته و شعارهای تندی علیه حکومت سر دادند.

بعدها در دادگاهی که پس از انقلاب برگزار شد، گروهی شامل افراد متعصب مذهبی مسئول این حادثه شناخته شدند و به همراه چند افسر پلیس به جرم کوتاهی در جلوگیری از وقوع حادثه، محاکمه شدند. طبق گفته برخی، این گروه با روحانیون عالی‌رتبه ارتباطاتی داشته‌اند.

انقلابیون مسئولیت این واقعه را به گردن ساواک انداختند و آن را یک حرکت انحرافی برای بدنام ساختن انقلابیون قلمداد کردند. سید روح‌الله خمینی صراحتاً شاه را عامل این فاجعه دانسته و آن را شاهکار شاه خواند. اظهارات خمینی در اندک زمانی مقبولیت عام یافت. این در حالی است که مخالفان در سال ۱۳۵۷ بیش از ۳۰ سینما را آتش زدند و سال ۵۷ را سال سینما سوزی نامگذاری کردند.

در سال ۱۳۵۹ فردی به نام حسین تکبعلی‌زاده که قبل از انقلاب به همین اتهام دستگیر شده بود و با وقوع انقلاب و باز شدن زندانها توانسته بود خارج شود، بعدها دچار عذاب وجدان شده و با قصد رفع اتهام از خود و بیان واقعیت خود را معرفی نمود؛ او اقرار کرد که عامل انجام جنایت او و دو تن از دوستانش، نام‌های یدالله و فلاح و شخصی به نام فرج بذرکار که پس از آتش‌سوزی مفقود شدند، بوده‌اند. او دستگیر و پس از ۵۰ ساعت محاکمه در ۲۰ جلسه و در مدت ۳ روز تابستان ۱۳۵۹ در دادگاهی به ریاست سید حسین موسوی تبریزی به اعدام محکوم و در تاریخ پنج‌شنبه ۱۳ شهریور ماه ۱۳۵۹ به دار آویخته شدند.

حسین تکبعلی‌زاده دردادگاه گفته بود: «فرج [بذرکار] آنها را گرد هم می‌آورده برای آتش زدن سینماهای طاغوتی و اینکه فرج با شخصی مذهبی انقلابی بنام کیاوش مرتبط بوده و او نیز با [ آیت‌الله غلامحسین] جمی، روحانی انقلابی آبادان روابط نزدیک داشته‌است.» اشاره او به کیاوش، همان سید محمد علوی‌تبار مشهور به سید محمد کیاوش است که بعدا یکی از اعضای مجلس خبرگان قانون اساسی شد و ولایت فقیه را به قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران افزود.

در بررسی‌ها این گمان پذیرفته‌تر شد که: آن چهار نفر سینما را به بنزین و ماده سوختنی تینر آغشته کردند و آتش زدند؛ ولی چون سقف سینما از جنس مواد زود اشتعال بود، آتش‌سوزی فراگیر شد و گازها و شعله‌ها تماشاچیان را غافلگیر کرد. درهای سینما به داخل باز می‌شد و از این رو که هجوم تماشاچیان وحشت‌زده به خارج سینما بود کسی نتوانست خارج شود و متأسفانه همگی سوختند. حسین تکبعلی‌زاده قبل از شروع آتش‌سوزی خارج شده به خانه رفته بود اما آن سه همدست وی در سینما مانده و سوختند. شهربانی به‌قصد دستگیری عاملین در بیرون سینما با بستن در ورودی بزرگ منتظر بود. آتش‌نشانی هم بسیار دیر رسیده و ماشین آتش‌نشانی هم بدون آب بوده‌است.

به همراه حسین تکبعلی‌زاده افراد زیر نیز اعدام شدند:

• سروان منوچهر بهمنی: ستوان شهربانی آبادان،
• علی نادری: صاحب سینما رکس
• اسفندیار رمضانی دهاقانی: مدیر داخلی سینما رکس
• سرهنگ سیاووش امینی آل آقا: رئیس سابق اطلاعات شهربانی آبادان
• فرج‌الله مجتهدی: کارمند ساواک

در جریان محاکمات مشخص شد که حسین تکبعلی‌زاده که فردی معتاد و بیکار بود، هیچ وابستگی به رژیم شاه نداشته و این حرکت انقلابی را در جهت پیشبرد مقاصد انقلاب انجام داده بود.

سرنوشت سینما

بقایای سینما در سال ۱۳۸۴ تخریب و به مجتمع تجاری تبدیل شد. کشته‌شدگان سینما شهید محسوب شدند و همچنان برای بزرگداشت آنان مراسم گلباران بر مزارشان برگزار می‌شود.

اظهار نظرها

هنری پرکت، افسر مسئول امور سیاسی و نظامی سفارت آمریکا در تهران در سال‌های ۱۹۷۲ تا ۱۹۷۶ [۱۳۵۱ تا ۱۳۵۵] و مسئول میز ایران در وزارت امور خارجهٔ ایالات متحده در سال‌های پرالتهاب ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۱ [۱۳۵۷ تا ۱۳۵۹] ضمن گفتگویی تفصیلی با چارلز استوارت کندی گفت:

«متعاقباً اواخر ماه اوت، شاید بیست و پنجم، توی تالار سینمایی در بندرعباس [گوینده اشتباه می‌کند. منظور آبادان است. م.] آتش‌سوزی شد و فکر کنم ۷۰۰ نفر کشته شدند چون درها قفل شده بودند. فاجعهٔ هولناکی بود. آدم‌های شاه تقصیر را انداختند به گردن روحانیون. در جریان راهپیمایی‌های ماه قبلش، روحانی‌ها اغلب به تالارهای سینما حمله کرده بودند که فیلم‌های غربی گناه‌آلود نشان می‌دهند. این بود که ساواک در جامعه جو انداخت که این قضیه هم کار روحانی‌ها است. در ایران هیچ‌کس این ادعا را باور نکرد. همه اعتقاد داشتند حکومت این کار را کرده و تقصیرش را انداخته به گردن روحانی‌ها. همین سطح بی‌اعتمادی مردم به حکومت را نشان می‌داد. هیچ‌کس در هیچ زمینه‌ای حرف حکومت را باور نمی‌کرد. ما در آن برهه گزارش خیلی کوتاهی — در حد چند جمله — از سی‌آی‌ای گرفتیم که از قول یکی از رابط‌های سی‌آی‌ای در ساواک می‌گفت ساواک مقصر است. کی می‌داند این ادعا درست بود یا نه؟»

محسن صفایی فراهانی از مقام‌های ارشد و پیشین جمهوری اسلامی در مصاحبه‌ای با حسین دهباشی ادعا کرد که فاجعه سینما رکس آبادان در دوران پادشاهی پهلوی، توسط انقلابیون رخ داد و بانیان آن فاجعه نیز پس از روی کار آمدن جمهوری اسلامی «نماینده مجلس» شدند.

پیوند به بیرون

• شیدا نبوی، «آبادان، ۲۸ مرداد ۱۳۵۷، سینما رکس»، چشم‌انداز، شماره ۲۰، بهار ۱۳۷۸