آلبرت اینشتین: تفاوت میان نسخه‌ها

ویرایش پیوندها
صفحه نیمه‌حفاظت‌شده
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
[نسخهٔ بررسی‌شده][نسخهٔ بررسی‌شده]
→ تفاوت قدیمی‌ترتفاوت جدیدتر ←
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
دیداریویکی‌متن
←‏جوائز و افتخارات: افزودن منابع
خط ۳۵۸: خط ۳۵۸:
اینشتین جوائز و افتخارات بسیاری کسب کرد. او در سال ۱۹۲۲ موفق به کسب [[جایزه نوبل در فیزیک]] «برای خدماتش در زمینه فیزیک نظری و به‌ویژه کشف قانون [[اثر فوتوالکتریک]] که گامی اساسی در توسعه [[مکانیک کوانتومی]] به‌حساب می‌آید» شد. هیچ‌یک از نامزدها در سال ۱۹۲۱ واجد شرایط تعیین شده توسط آلفرد نوبل نبودند، بنابراین [[جایزه نوبل]] سال ۱۹۲۱، در سال ۱۹۲۲ به اینشتین داده شد.<ref name="Nobel Prize" /> علاوه‌بر جایزه نوبل، او موفق به کسب افتخاراتی مانند [[مدال ماتئوچی]] (۱۹۲۱)<ref name= "MatteucciMedal">{{Citation|last= |first= |title=Matteucci Medal|publisher= Italian Society of Sciences|date= |url=https://www.accademiaxl.it/en/medaglia-matteucci/|accessdate=23 July 2020 }}</ref>، [[همکار انجمن سلطنتی]] (۱۹۲۱)<ref>{{Cite journal | last1 = Whittaker | first1 = E. | authorlink = E. T. Whittaker| doi = 10.1098/rsbm.1955.0005 | title = Albert Einstein. 1879–1955 | journal = [[Biographical Memoirs of Fellows of the Royal Society]] | volume = 1 | pages = 37–67 | date = 1 November 1955| jstor = 769242| title-link = Albert Einstein }}</ref>، [[مدال کاپلی]] (۱۹۲۵)<ref name="frs">{{cite journal |last1=Whittaker |first1=E. |authorlink=E. T. Whittaker|doi=10.1098/rsbm.1955.0005 |title=Albert Einstein. 1879-1955 |journal=[[Biographical Memoirs of Fellows of the Royal Society]] |volume=1 |pages=37–67 |date=1 November 1955|jstor=769242|title-link=Albert Einstein }}</ref>، [[مدال طلائی انجمن سلطنتی اختر شناسان]] (۱۹۲۶)،<ref name="gold_medallists">{{cite web | url=https://ras.ac.uk/sites/default/files/2019-04/Gold_medallists.pdf | title=Gold Medal Winners | publisher=RAS | year=2019 | accessdate=15 July 2019 }}<br />{{cite web | url=http://www.ras.org.uk/awards-and-grants/awards/268/ | title=Winners of the Gold Medal of the Royal Astronomical Society | publisher=RAS | year=2012 | accessdate=9 January 2015 }}</ref> [[مدال ماکس پلانک]] (۱۹۲۹)<ref name=AWD>Marco Mamone Capria (2005) ''Physics before and after Einstein'' p.5. IOS Press, 2005</ref>، عضویت در [[آکادمی ملی علوم آمریکا]] (۱۹۴۲)،<ref>{{cite web|url=http://www.nasonline.org/member-directory/deceased-members/20001817.html|title=Albert Einstein|website=nasonline.org|accessdate=25 April 2019}}</ref> [[شخصیت قرن تایمز]] (۱۹۹۹)<ref name= "slqbwn">{{Citation|last=Golden |first=Frederic |title=Person of the Century: Albert Einstein|magazine=Time |date=3 January 2000 |url=http://www.time.com/time/time100/poc/magazine/albert_einstein5a.html |accessdate=25 February 2006 }}</ref><ref>{{Citation|last=Isaacson |first=Walter |author-link= Walter Isaacson |title=Person of the Century: Why We Chose Einstein |magazine=Time |date=3 January 2000 |url=http://www.time.com/time/time100/poc/magazine/who_mattered_and_why4a.html |accessdate=16 July 2007}}</ref> نیز شد.
اینشتین جوائز و افتخارات بسیاری کسب کرد. او در سال ۱۹۲۲ موفق به کسب [[جایزه نوبل در فیزیک]] «برای خدماتش در زمینه فیزیک نظری و به‌ویژه کشف قانون [[اثر فوتوالکتریک]] که گامی اساسی در توسعه [[مکانیک کوانتومی]] به‌حساب می‌آید» شد. هیچ‌یک از نامزدها در سال ۱۹۲۱ واجد شرایط تعیین شده توسط آلفرد نوبل نبودند، بنابراین [[جایزه نوبل]] سال ۱۹۲۱، در سال ۱۹۲۲ به اینشتین داده شد.<ref name="Nobel Prize" /> علاوه‌بر جایزه نوبل، او موفق به کسب افتخاراتی مانند [[مدال ماتئوچی]] (۱۹۲۱)<ref name= "MatteucciMedal">{{Citation|last= |first= |title=Matteucci Medal|publisher= Italian Society of Sciences|date= |url=https://www.accademiaxl.it/en/medaglia-matteucci/|accessdate=23 July 2020 }}</ref>، [[همکار انجمن سلطنتی]] (۱۹۲۱)<ref>{{Cite journal | last1 = Whittaker | first1 = E. | authorlink = E. T. Whittaker| doi = 10.1098/rsbm.1955.0005 | title = Albert Einstein. 1879–1955 | journal = [[Biographical Memoirs of Fellows of the Royal Society]] | volume = 1 | pages = 37–67 | date = 1 November 1955| jstor = 769242| title-link = Albert Einstein }}</ref>، [[مدال کاپلی]] (۱۹۲۵)<ref name="frs">{{cite journal |last1=Whittaker |first1=E. |authorlink=E. T. Whittaker|doi=10.1098/rsbm.1955.0005 |title=Albert Einstein. 1879-1955 |journal=[[Biographical Memoirs of Fellows of the Royal Society]] |volume=1 |pages=37–67 |date=1 November 1955|jstor=769242|title-link=Albert Einstein }}</ref>، [[مدال طلائی انجمن سلطنتی اختر شناسان]] (۱۹۲۶)،<ref name="gold_medallists">{{cite web | url=https://ras.ac.uk/sites/default/files/2019-04/Gold_medallists.pdf | title=Gold Medal Winners | publisher=RAS | year=2019 | accessdate=15 July 2019 }}<br />{{cite web | url=http://www.ras.org.uk/awards-and-grants/awards/268/ | title=Winners of the Gold Medal of the Royal Astronomical Society | publisher=RAS | year=2012 | accessdate=9 January 2015 }}</ref> [[مدال ماکس پلانک]] (۱۹۲۹)<ref name=AWD>Marco Mamone Capria (2005) ''Physics before and after Einstein'' p.5. IOS Press, 2005</ref>، عضویت در [[آکادمی ملی علوم آمریکا]] (۱۹۴۲)،<ref>{{cite web|url=http://www.nasonline.org/member-directory/deceased-members/20001817.html|title=Albert Einstein|website=nasonline.org|accessdate=25 April 2019}}</ref> [[شخصیت قرن تایمز]] (۱۹۹۹)<ref name= "slqbwn">{{Citation|last=Golden |first=Frederic |title=Person of the Century: Albert Einstein|magazine=Time |date=3 January 2000 |url=http://www.time.com/time/time100/poc/magazine/albert_einstein5a.html |accessdate=25 February 2006 }}</ref><ref>{{Citation|last=Isaacson |first=Walter |author-link= Walter Isaacson |title=Person of the Century: Why We Chose Einstein |magazine=Time |date=3 January 2000 |url=http://www.time.com/time/time100/poc/magazine/who_mattered_and_why4a.html |accessdate=16 July 2007}}</ref> نیز شد.


علاوه‌بر جایزه‌هایی که اینشتین موفق شد در طول زندگی کسب کند، برخی جوائز نیز به افتخار او نام‌گذاری شده‌ند که [[جايزه آلبرت اینشتین]]، [[مدال آلبرت اینشتین]]، [[جایزه اینشتین در علوم لیزر]]، [[جایزه اینشتین (انجمن فیزیک آمریکا)|جایزه اینشتین انجمن فیزیک آمریکا]]، [[جایزه جهانی علمی آلبرت انیشتین]] و [[جايزه صلح اینشتین]] از جمله این موارد هستند.
علاوه‌بر جایزه‌هایی که اینشتین موفق شد در طول زندگی کسب کند، برخی جوائز نیز به افتخار او نام‌گذاری شده‌ند که [[جايزه آلبرت اینشتین]]، [[مدال آلبرت اینشتین]]،<ref>{{cite web |title=Einstein Medal |url=http://www.einstein-bern.ch/index.php?lang=en&show=medaille |publisher=albert einstein society |accessdate=5 April 2013}}</ref> [[جایزه اینشتین در علوم لیزر]]،<ref>{{cite book| editor-first1=R. C.| editor-last1=Sze| editor-first2=F. J.| editor-last2=Duarte| title=Proceedings of the International Conference on Lasers '88| publisher=STS Press| location=McLean, VA| year=1989| issn=0190-4132| chapter=Foreword| pages=XIII-XIV| first=R. C.| last=Sze}}</ref> [[جایزه اینشتین (انجمن فیزیک آمریکا)|جایزه اینشتین انجمن فیزیک آمریکا]]،<ref name= "EinsteinPrize(APS)">{{Citation|last= |first= |title=Einstein Prize (APS)|publisher= American Physical Society|date= |url=http://www.aps.org/programs/honors/prizes/einstein.cfm|accessdate=23 July 2020 }}</ref> [[جایزه جهانی علمی آلبرت انیشتین]]<ref name= official>{{cite web |title= Albert Einstein World Award of Science |url= http://www.consejoculturalmundial.org/awards/world-award-of-science/ | website= consejoculturalmundial.org | publisher= World Cultural Council | date= July 27, 2015 | accessdate=14 August 2013}}</ref> و [[جايزه صلح اینشتین]]<ref>{{cite web |url=http://profiles.nlm.nih.gov/BB/A/P/L/A/_/bbapla.pdf |format=PDF |title=Letter from the Albert Einstein Peace Prize Foundation to Joshua Lederberg |date=14 December 1979 |first=Norman |last=Cousins |authorlink=Norman Cousins |publisher=[[United States National Library of Medicine]] |work=The Joshua Lederberg Papers |accessdate=11 January 2016}}</ref> از جمله این موارد هستند.


در فیزیک، یکای [[اینشتین (یکا)|اینشتین]] یک یکای غیر اس‌آی است که برابر با انرژی یک مول فوتون است. یونسکو به مناسبت صدمین سال مقالات نسبیت خاص، اثر فوتوالکتریک و اثر براوانی سال ۲۰۰۵ را سال جهانی فیزیک نامید.
در فیزیک، یکای [[اینشتین (یکا)|اینشتین]] یک یکای غیر اس‌آی است که برابر با انرژی یک مول [[فوتون]] است.<ref>W. Albert Noyes and P. A. Leighton, The photochemistry of gases. p. 14. Rochester, New York. 1940. Viking</ref><ref>Albrecht Folsing, Albert Einstein: a biography. p. 299. New York. 1997. Viking</ref> یونسکو به مناسبت صدمین سال مقالات نسبیت خاص، [[اثر فوتوالکتریک]] و [[اثر براوانی]] سال ۲۰۰۵ را [[سال جهانی فیزیک]] نامید.<ref name=fusion>{{cite web |url=https://www.euro-fusion.org/newsletter/2005-unesco-world-year-of-physics/ |title=2005 – UNESCO World Year of Physics |publisher=Eurofusion |date=December 1, 2004 |accessdate=December 4, 2017 }}</ref>


[[کالج پزشکی آلبرت اینشتین]] یکی از کالج‌های دانشگاه یشیوا است که در نیویورک واقع است. این کالج به افتخار آلبرت اینشتین نامگذاری شده‌است. رصدخانه اینشتین، اولین تلسکوپ تصویربرداری به‌طور کامل با اشعه ایکس و دومین تلسکوپ رصدخانه نجومی انرژی بالای ناسا بود. [[سیارک ۲۰۰۱]] به افتخار او، اینشتین ۲۰۰۱ نام‌گذاری شده‌است. بر روی ماه نیز دهانه‌ای به‌نام [[اینشتین (دهانه)|دهانه اینشتین]] به او اختصاص داده‌ شده‌است.
[[کالج پزشکی آلبرت اینشتین]] یکی از کالج‌های دانشگاه یشیوا است که در نیویورک واقع است. این کالج به افتخار آلبرت اینشتین نام‌گذاری شده‌است. [[رصدخانه اینشتین]]، اولین [[تلسکوپ]] تصویربرداری به‌طور کامل با اشعه ایکس و دومین تلسکوپ رصدخانه نجومی انرژی بالای [[ناسا]] بود.<ref name=cfa-harvard>{{cite web|title=HEA Heritage Missions: Einstein Observatory|url=http://www.cfa.harvard.edu/hea/hm/heaob.html|publisher=cfa.harvard.edu|accessdate=27 March 2014}}</ref> [[سیارک ۲۰۰۱]] به افتخار او، اینشتین ۲۰۰۱ نام‌گذاری شده‌است.<ref name="springer">{{cite book|title= Dictionary of Minor Planet Names|last= Schmadel | first = Lutz D.|publisher= [[Springer Berlin Heidelberg]]|chapter= (2001) Einstein |page= 162|date= 2007|isbn= 978-3-540-00238-3|doi= 10.1007/978-3-540-29925-7_2002}}</ref> بر روی ماه نیز دهانه‌ای به‌نام [[اینشتین (دهانه)|دهانه اینشتین]] به او اختصاص داده‌ شده‌است.<ref name=Longshaw_2014>{{cite journal|title=Einstein surprise |author=Longshaw N. |journal=The British Astronomical Association Lunar Section Circular |editor=P. Grego |date=June 2014 |volume=51 |issue=6 |url=http://www.baalunarsection.org.uk/2014-06-lsc.pdf |pages=10–12 |url-status=dead |archiveurl=https://web.archive.org/web/20141214032033/http://www.baalunarsection.org.uk/2014-06-lsc.pdf |archivedate=December 14, 2014 }}</ref>


== توضیحات ==
== توضیحات ==

نسخهٔ ‏۲۳ ژوئیهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۰۷:۴۱

«اینشتین» به اینجا تغییرمسیر دارد. برای دیگر کاربردها، اینشتین (ابهام‌زدایی) را ببینید.
آلبرت اینشتین
زادهٔ۱۴ مارس ۱۸۷۹
اولم، وورتمبرگ، پادشاهی ورتمبرگ، امپراتوری آلمان
درگذشت۱۸ آوریل ۱۹۵۵ (۷۶ سال)
پرینستون، نیوجرسی، ایالات متحده
محل زندگیآلمان
سوئیس
ایالات متحده آمریکا
ملیتآلمانی
شهروندیآلمان - پادشاهی وورتمبرگ (۱۸۷۹-۱۸۹۶)
بدون تابعیت (۱۸۹۶-۱۹۰۱)
سوئیس (۱۹۰۱-۱۹۵۵)
اتریش - امپراتوری اتریش-مجارستان (۱۹۱۱-۱۹۱۲)
آلمان - امپراتوری پروس (۱۹۱۴-۱۹۱۸)
آلمان - ایالت آزاد پروس (۱۹۱۸-۱۹۳۱)
آمریکا (۱۹۴۰–۱۹۵۵)
محل تحصیلمؤسسه فناوری فدرال زوریخ دیپلم فدرال (۱۹۰۰)
دانشگاه زوریخ دکتری (۱۹۰۵)
شناخته‌شده براینسبیت عام
نسبیت خاص
اثر فوتوالکتریک
هم‌ارزی جرم و انرژی (E=mc۲)
رابطه پلانک-اینشتین (E=hv)
حرکت براونی
معادلات میدان اینشتین
آمار بوز-اینشتین
موج گرانشی
ثابت کیهانی
نظریه میدان یکپارچه
پارادوکس ای‌پی‌آر (EPR)
تعبیر هنگردی
همسر(ها)میلوا ماریچ (ا. ۱۹۰۳–۱۹۱۹)
السا لوونتال (ا. ۱۹۱۹–۱۹۳۶)
فرزندانلیزرل اینشتین
هانس آلبرت اینشتین (۱۹۰۴-۱۹۷۳)
ادوارد اینشتین(۱۹۱۰-۱۹۶۵)
جایزه(ها)
پیشینه علمی
شاخه(ها)فیزیک، فلسفه
محل کاراداره ثبت اختراعات سوییس (۱۹۰۸-۱۹۰۲)
دانشگاه برن (۱۹۰۹-۱۹۰۸)
دانشگاه زوریخ (۱۹۱۱-۱۹۰۹)
دانشگاه چارلز پراگ (۱۹۱۲-۱۹۱۱)
مؤسسه فناوری فدرال زوریخ (۱۹۱۴-۱۹۱۲)
آکادمی علوم پروس (۱۹۳۳-۱۹۱۴)
موسسه کایزر ویلهلم (۱۹۳۳-۱۹۱۷)
انجمن فیزیک آلمان (۱۹۱۸-۱۹۱۶)
دانشگاه لایدن (۱۹۲۰)
مؤسسه مطالعات پیشرفته (۱۹۵۵-۱۹۳۳)
مؤسسه فناوری کالیفرنیا (‍۱۹۳۳-۱۹۳۱)
دانشگاه آکسفورد (۱۹۳۳-۱۹۳۱)
استاد راهنماآلفرد کلاینر
تأثیر گرفته ازآرتور شوپنهاور
باروخ اسپینوزا
برنهارت ریمان
دیوید هیوم
ارنست ماخ
هندریک لورنتز
هرمان مینکوفسکی
آیزاک نیوتن
جیمز کلرک ماکسول
مایکل بِسو
موریتس شلیک
توماس یانگ
امضاء

آلبرت اَینشتَین (به آلمانی: Albert Einstein) (به آلمانی اَینشتَین و انگلیسی آینستاین[۷]) (زاده ۱۴ مارس ۱۸۷۹ – درگذشته ۱۸ آوریل ۱۹۵۵) فیزیک‌دان نظری آلمانی الاصل بود[۸] که نظریه نسبیت را به‌عنوان مهم‌ترین دستاوردش توسعه داد، نظریه‌ای که در کنار مکانیک کوانتومی یکی از دو ستون فیزیک مدرن محسوب می‌شود.[۹][۱۰] علاوه‌بر این، او به‌خاطر تاثیرش بر فلسفه علم نیز شناخته می‌شود.[۱۱][۱۲] در نظر عامه مردم، اینشیتن بیشتر به‌خاطر فرمول هم‌ارزی جرم و انرژی، E=mc۲ شناخته می‌شود، فرمولی که از آن به‌عنوان معروف‌ترین فرمول در سراسر دنیا یاد می‌شود.[۱۳] او «برای خدماتش در زمینه فیزیک نظری و به‌ویژه کشف قانون اثر فوتوالکتریک[۱۴] که گامی اساسی در توسعه مکانیک کوانتومی به‌حساب می‌آید»، موفق به کسب جایزه نوبل در سال ۱۹۲۱ شد.

اینشیتن در امپراتوری آلمان متولد شد و پسر یک فروشنده بود که بعدا یک کارخانه الکتروشیمیایی تاسیس کرد. او در سال ۱۸۹۵ به سوئیس رفت و ملیت آلمانی خود را در ۱۸۹۶ باطل کرد.[۸] او در سال ۱۹۰۰، موفق به اخذ مدرک دیپلم در زمینه ریاضی و فیزیک از مدرسه پلی‌تکنیک فدرال (به آلمانی: Eidgenössische polytechnische Schule) در زوریخ شد که این مدرسه بعدا به مؤسسه فناوری فدرال زوریخ تبدیل شد. در سال بعد، او تابعیت سوئیس را به‌دست آورد که این تابعیت را تا پایان عمر حفظ کرد. او پس از مدتی که در تلاش برای یافتن کار بود، بالاخره موفق شد که به‌عنوان بازرس ثبت اختراع در اداره ثبت اختراعات سوئیس در بِرن شود. او بین سال‌های ۱۹۰۲ تا ۱۹۰۹ در این سمت، مشغول به‌کار بود.

تقریبا از زمان شروع کارش، اینشیتن تصور می‌کرد که دیگر مکانیک نیوتونی برای پیوند دادن قوانین مکانیک کلاسیک با میدان الکترومغناطیس کفایت نمی‌کند. این موضوع سبب شد که او نظریه نسبیت خاص را در زمانی که در اداره ثبت اختراعات سوئیس مشغول به‌کار بود، توسعه دهد. در سال ۱۹۰۵ که او آن سال را سالی جادویی (به لاتین: Annus mirabilis) نامید، او چهار مقاله استثنایی و پیشگامانه منتشر کرد که توجه دنیای علم را به‌خود جلب کرد، مقالاتی که اولین آنها در مورد اثر فوتوالکتریک، دومی در مورد حرکت براونی، سومی در مورد نسبیت خاص و چهارمی در مورد هم‌ارزی جرم و انرژی بود. در آن سال، اینشیتن در ۲۶ سالگی به‌سر می‌برد و در همان سال نیز موفق به اخذ مدرک دکتری خود از دانشگاه زوریخ شد.

اگر چه در ابتدا، جامعه علمی شک بسیاری در مقابل کارهای اینشیتن از خود نشان داد اما به‌تدریج و با گذشت زمان، اهمیت دستاوردهای او آشکارتر شد. در سال ۱۹۰۸، از او برای تدریس فیزیک نظری در دانشگاه برن دعوت به‌عمل آمد و در سال بعد او به دانشگاه زوریخ و سپس دانشگاه کارل در پراگ رفت و در نهایت در سال ۱۹۱۲ به مدرسه پلی‌تکنیک فدرال در زوریخ بازگشت. در سال ۱۹۱۴، او به عضویت فرهنگستان علوم پروس در برلین درآمد، جایی که او به‌مدت ۱۹ سال در آنجا ماند. در مدت زمان کوتاهی پس از انتشار کارش در زمینه نسبیت خاص، اینشیتن کارش را برای توسعه نظریه به میدان گرانشی آغاز کرد، که این تحقیقات در نهایت در سال ۱۹۱۶ و تحت عنوان نسبیت عام منتشر شد. پس از او تحقیقاتش را ادامه داد و این‌بار به مشکلات مکانیک آماری و نظریه کوانتوم پرداخت که این تحقیقات سرانجام به توضیح او درباره نظریه ذرات و حرکت مولکول‌ها منجر شد. او همچنین به بررسی خواص حرارتی نور و نظریه کوانتومی تابش پرداخت که در نهایت به بنیان‌گذاری نظریه فوتونی نور منتهی شد. در سال ۱۹۱۷، او نظریه نسبیت عام را برای مدل‌سازی کیهان به‌کار برد.[۱۵][۱۶]

در سال ۱۹۳۳ و در زمانی که آلبرت اینشیتن مشغول بازدید ایالات متحده آمریکا بود، آدولف هیتلر به قدرت رسید. با توجه به تبار یهودی خانواده اینشیتن، او به آلمان بازنگشت.[۱۷] او در ایالات متحده ماند و در سال ۱۹۴۰ موفق به اخذ شهروندی آمریکا شد.[۱۸] در آستانه جنگ جهانی دوم او از نامه‌ای حمایت کرد که مخاطبش فرانکلین روزولت، رئیس جمهور وقت آمریکا بود و در آن به روزولت، در مورد توسعه بالقوه «بمب‌های جدید فوق‌العاده خطرناک» هشدار داده می‌شد و توصیه می‌کرد که ایالات متحده تحقیقات مشابهی را آغاز کند. این موضوع نهایتا منجر به پروژه منهتن شد. اینشیتن از متفقین حمایت کرد اما ایده استفاده از شکافت هسته‌ای به‌عنوان سلاح را به‌صورت عمومی محکوم کرد. او به‌همراه فیلسوف انگلیسی، برتراند راسل بیانه‌ای را تحت عنوان بیانیه راسل–اینشتین امضا کرد که خطر سلاح هسته‌ای را متذکر می‌شد.

اینشیتن از همکاران مؤسسه مطالعات پیشرفته در دانشگاه پرینستون در شهر نیوجرسی بود که تا پایان عمرش در سال ۱۹۵۵ نیز این همکاری را حفظ کرد. او بیش از ۳۰۰ مقاله علمی و ۱۵۰ مقاله غیرعلمی منتشر کرد.[۱۵][۱۹] دستاوردهای فکری و بدیع او موجب شد که نام اینشیتن معادلی برای هوش و نبوغ محسوب شود.[۲۰] یوجین ویگنر در مقایسه اینشیتن با هم‌عصران او، این‌طور می‌نویسد: «درک اینشیتن حتی از جان فون نویمان نیز عمیق‌تر بود. ذهن او هم نافذتر و هم اصیل‌تر بود.»[۲۱]

زندگی و کار

دوران کودکی تحصیل

اینشتین در ۳ سالگی، سال ۱۸۸۲
اینشتین در ۱۴ سالگی، سال ۱۸۹۳

آلبرت اینشتین در ۱۴ مارس ۱۸۷۹ میلادی در شهر اولم در پادشاهی وورتمبرگ آلمان، در خانواده‌ای یهودی به دنیا آمد.[۸] پدر او، هرمان اینشتین، یک فروشنده و مهندس و مادرش پائولین کُخ[a] بود. در سال ۱۸۸۰، خانواده اینشتین به مونیخ مهاجرت کردند، جایی که پدر اینشتین و عموی او جیکوب،[b] یک شرکت تولید لوازم الکتریکی[c] با جریان مستقیم، راه‌اندازی کردند.[۸]

خانواده اینشتین از یهودیانی اشکنازی بودند که خیلی سخت‌گیر نبودند و از همین رو، آلبرت از سن ۵ سالگی به‌بعد و به‌مدت سه سال، در یک مدرسه ابتدایی کاتولیک در مونیخ درس می‌خواند. در سن هشت سالگی، او به مدرسه لوتیپولد [d] فرستاده شد، جایی که او تحصیلات ابتدایی و راهنمایی خود را ادامه داد تا این‌که هفت سال بعد، امپراتوری آلمان را ترک کرد.[۲۲]

در سال ۱۸۴۹، کمپانی هرمان و جیکوب، یک پیشنهاد برای تامین روشنایی شهر مونیخ را از دست داد به این علت که آنها فاقد سرمایه لازم برای تبدیل تجهیزات خود از استاندارد جریان مستقیم (DC) به استاندارد کارآمدتر جریان متناوب (AC) بودند.[۲۳] این ناکامی موجب شد که خانواده مجبور به فروش شرکت شوند. خانواده اینشتین در جستجوی شغل، راهی ایتالیا شدند، ابتدا در میلان و چند ماه بعد ساکن پاویا شدند. زمانی که خانواده اینشتین به پاویا نقل مکان کردند، آلبرت که حالا ۱۵ ساله بود در مونیخ ماند تا تحصیلاتش را در مدرسه لوتیپولد به اتمام برساند. پدر او تمایل داشت که آلبرت رشته مهندسی برق را ادامه دهد، از طرفی آلبرت به‌خاطر برخوردهایی که با مسئولین مدرسه داشت از آنها و روش آموزشی آنها متنفر شده بود. او بعدا در مورد آن دوران گفت که روش سخت‌گیرانه به‌یادسپاری و حفظ کردن مطالب موجب از بین رفتن روحیه یادگیری و خلاقیت شده بود. در پایان دسامبر ۱۸۹۴، او به برای پیوستن به خانواده‌اش در پاویا، به ایتالیا سفر کرد و این کار را با متقاعد کردن مدرسه با کمک مجوز یک پزشک انجام داد.[۲۴] در طول مدتی که او در ایتالیا به‌سر می‌برد، مقاله‌ای کوتاه با عنوان «در مورد بررسی وضعیت اتر در یک میدان مغناطیسی»[e] به رشته تحریر درآورد.[۲۵][۲۶]

اینشتین همیشه حتی از دوران جوانی دارای تبحر خاصی در ریاضی و فیزیک دارای بود، به‌طوری که این موضوع سبب شد چندین سال از هم‌ رده‌های خود در این زمینه جلوتر باشد. او از ۱۲ سالگی شروع به خودآموزی جبر و هندسه اقلیدسی در طول یک تابستان کرد. علاوه‌بر این او به‌صورت مستقلی توانست در سن ۱۲ سالگی اثباتی برای قضیه فیثاغورس بیابد.[۲۷] معلم خانوادگی آنها مکس تالمود،[f] می‌گوید بعد از آن که به آلبرت ۱۲ ساله، کتاب درسی هندسه دادم، او طی مدت کوتاهی تمام کتاب را مطالعه کرد. از آن به بعد، او وقت خود را به ریاضیات پیشرفته‌تری اختصاص داد. به‌طوری که در مدت زمان کوتاهی ریاضیات او به حدی پیشرفت کرد که من نمی‌توانستم آنها را درک کنم.[۲۸] علاقه آلبرت اینشتین به هندسه و جبر، موجب شد که در سن ۱۲ سالگی به این نتیجه برسد که می‌توان طبیعت را به‌صورت یک «ساختار ریاضی»[g] درک کرد.[۲۸] آلبرت خودآموزی علم حساب را در ۱۲ سالگی آغاز کرد و زمانی که ۱۴ ساله شده بود به گفته خودش در انتگرال و حساب دیفرانسیل به استادی رسیده بود.[۲۹]

در سن ۱۳ سالگی، او به صورت جدی‌تری به فلسفه (و موسیقی) علاقمند شد.[۳۰] کتاب نقد خرد محض از کانت به آلبرت پیشنهاد شد که همین سبب شد کانت به فیلسوف مورد علاقه او تبدیل شود. معلم او در این باره می‌گوید: در آن زمان، او فقط یک کودک بود، کودکی ۱۳ ساله، اما مشغول خواندن آثار کانت بود، آثاری که برای مردم معمولی غیرقابل درک هستند اما برای او کاملا واضح بود.[۲۸]

کارنامه آلبرت اینشتین در زمان فارغ التحصیلی از مدرسه آرگوویان کانتونال[توضیح ۱]

در سال ۱۸۹۵ و در سن ۱۶ سالگی، آلبرت اینشتین در امتحان وروی برای مدرسه فدرال پلی‌تکنیک (که امروزه با نام مؤسسه فناوری فدرال زوریخ (ETH) شناخته می‌شود) در زوریخ شرکت کرد. او در آزمون عمومی رد شد اما موفق به کسب نمرات خارق‌العاده‌ای در بخش ریاضی و فیزیک شد.[۳۱] به توصیه مدیر مدرسه فدرال پلی‌تکنیک، او برای تکمیل دوران مدرسه خود، به‌مدت دو سال (۱۸۹۵ و ۱۸۹۶) به مدرسه آرگوویان کانتونال[h] در ارو، سوئیس رفت. در حالی‌که او در کنار خانواده جوست وینتلر به‌سر می‌برد، به دختر او، ماری علاقمند شد. خواهر آلبرت، مایا،[i] بعدا با پسر جوست وینتلر ازدواج کرد.[۳۲] در ژانویه ۱۸۹۶، آلبرت با موافقت پدرش، برای فرار از خدمت سربازی، شهروندی آلمانی خود را باطل کرد.[۳۳] در سپتامبر ۱۸۹۶، او موفق به قبول شدن در آزمون نهایی مدرسه در سوئیس با نمره عالی، از جمله نمره کامل ۶ در ریاضی و فیزیک شد.[۳۴][توضیح ۲] سرانجام، آلبرت در ۱۷ سالگی در دوره چهار ساله ریاضی و فیزیک در مدرسه پلی‌تکنیک زوریخ ثبت نام کرد. ماری وینتلر[j] که یک سال بزرگتر از آلبرت بود، برای یک شغل معلمی به اولسبرگ[k] سوئیس نقل مکان کرد.[۳۲]

همسر صربستانی و آینده آلبرت اینشتین، میلوا ماریچ، که در آن زمان دختری ۲۰ ساله بود، در همان سالی که آلبرت وارد مدرسه پلی‌تکنیک زوریخ شد، در آنجا ثبت نام کرد. او در میان شش دانشجوی رشته ریاضی و فیزیک، تنها دانشجوی زن بود. در طول چند سال بعد، آلبرت و میلوا به یکدیگر علاقمند شدند، به‌طوری که در ساعتهای زیادی با یکدیگر به مطالعه فیزیک می‌پرداختند. در سال ۱۹۰۰، آلبرت موفق به قبول شدن در آزمون ریاضی و فیزیک شد و موفق به دریافت مدرک تحصیلی آن رشته شد.[۳۵] اگرچه برخی مدعی هستند که میلوا در نوشتن مقاله‌های منتشر شده از اینشتین در سال ۱۹۰۵ همکاری کرده‌است[۳۶][۳۷] اما مورخین فیزیک با بررسی موارد مطرح شده، هیچ‌گونه اثری از مشارکت‌های میلوا مشاهده نکرده‌اند.[۳۸][۳۹][۴۰][۴۱]

ازدواج و فرزندان

آلبرت و میلوا اینشتین، سال ۱۹۱۲
آلبرت و السا اینشتین، سال ۱۹۲۱
اینشتین در ۲۵ سالگی (۱۹۰۴)

در سال ۱۹۸۷ مکاتبات میان انیشتین و میلوا ماریچ کشف و منتشر شد. این مکاتبات نشان می‌داد که آن دو، دختری به‌نام «لیزرل»[l] داشته‌اند که در اوایل سال ۱۹۰۲ متولد شده و با مادرش میلوا در کنار پدربزرگ و مادربزرگش در نووی ساد زندگی می‌کرده‌است. میلوا بدون فرزندش، به سوئیس بازگشت، فرزندی که نام واقعی و سرنوشتش نامعلوم است. از محتویات نامه اینشتین در سپتامبر ۱۹۰۳ برمی‌آید که آن دختر یا بر اثر بیماری مخملک در خردسالی درگذشته‌است و یا او را به خانواده‌ای برای فرزندخواندگی واگذار کرده‌اند.[۴۲][۴۳]

اینشتین و ماریچ در ژانویه سال ۱۹۰۳ ازدواج کردند. در ماه مه سال ۱۹۰۴، پسر آنها هانس آلبرت اینشتین، در برن سوئیس به‌دنیا آمد. دومین پسر آنها، ادوارد در ژوئیه ۱۹۱۰ در زوریخ متولد شد. آلبرت و میلوا در آوریل ۱۹۱۴ به برلین نقل مکان کردند اما زمانی که میلوا متوجه رابطه عاشقانه اینشتین با عموازده خود، اِلسا شد، با فرزندانش به زوریخ بازگشت. پس از پنج سال زندگی جدا از یکدیگر، سرانجام آنها در ۱۴ فوریه ۱۹۱۹ از یکدیگر طلاق گرفتند.[۴۴] ادوارد در ۲۰ سالگی مبتلا به شیزوفرنی تشخیص داده شد.[۴۵] مادرش میلوا، از او مراقبت می‌کرد و در این دوران چندین مرتبه او را در آسایشگاه بستری کردند. بعد از مرگ میلوا، برای همیشه بستری شد.[۴۶]


در نامه‌هایی که در سال ۲۰۱۵ آشکار شدند، اینشتین به ماری وینتلر که زمانی به او علاقه داشت، در مورد ازدواجش با میلوا و همچنین احساس زیادش به ماری گفته بود. اینشتین، این نامه در سال ۱۹۱۰ و زمانی که میلوا ماریچ دومین پسر خود را باردار بود، نوشته شده بود. او در این نامه‌ گفته‌است: «من هر لحظه به تو فکر می‌کنم با تمام قلبم فکر می‌کنم و (از این که شرایط ما به این‌جا رسید) مانند هر مرد دیگری غمگینم.» او همچنین در مورد «عشق گمراه کننده» (میلوا ماریچ) و زندگی از دست رفته‌ای که می‌توانست با اولین معشوقه‌اش ماری داشته باشد، سخن گفته‌است.[۴۷]

در سال ۱۹۱۹و بعد از جداشدن از میلوا ماریچ، آلبرت اینشتین با عموازده خود السا لوونتال که از سال ۱۹۱۲ با او در رابطه عاشقانه به‌سر می‌برد،[۴۸] ازدواج کرد.[۴۹][۵۰] در سال ۱۹۳۳، آنها به ایالات متحده آمریکا مهاجرت کردند. در سال ۱۹۳۵ مشخص شد که السا مبتلا به مشکلات قلبی و کلیوی است که در نهایت در سال ۱۹۳۵ درگذشت.[۵۱]

دوستان

مایکل بسو[m]،پائول ارنفست، مارسل گروسمان، یانوس پلچ[n]، دانیل پوزین[o]، مائوریس سولووین[p]، استفن ساموئل وایز[q]، از جمله معروف‌ترین دوستان آلبرت اینشتین به‌حساب می‌آمدند.[۵۲]

اداره ثبت اختراع

بنیان‌گذاران آکادمی المپیا: آلبرت اینشتین، مائوریس سولوین و کنراد هابیشت[r]

بعد از فارغ‌التحصیلی در سال ۱۹۰۰، اینشیتن تقریبا دو سال ناموفق و دلسردکننده را به‌دنبال یافتن شغل برای تدریس در دانشگاه پشت سر گذاشت. او شهروندی سوئیس را در فوریه سال ۱۹۰۱ کسب کرد اما به‌دلایل پزشکی توانست از خدمت به‌عنوان سرباز وظیفه رها شود.[۵۳] با کمک پدر مارسل گروسمان، او موفق شد که شغلی در در شهر برن و در اداره ثبت اختراعات سوئیس[۵۴][۵۵] به‌عنوان دستیار بررسی درجه سه، پیدا کند.[۵۶][۵۷]

اینشیتن در آنجا مشغول بررسی درخواست‌های ثبت اختراع شد که زمینه‌های مختلفی را شامل می‌شدند از دستگاه مرتب‌کننده سنگ‌ریزه تا ماشین تایپ الکترومکانیکی.[۵۷] در سال ۱۹۰۳، موقعیت شغلی او در اداره ثبت اختراعات به‌ موقعیتی دائمی درآمد، با این‌حال تنها زمانی با ارتقای شغلی او موافقت شد که که توانست در فناوری ماشینی به مهارت کامل دست پیدا کند.[۵۸]: 370 

بیشتر کارهای او در دفتر ثبت اختراعات مربوط به انتقال سیگنال‌های الکتریکی و هماهنگ سازی الکتریکی و مکانیکی زمان بود، دو موضوع فنی که به‌صورت واضحی در آزمایش‌های فکری او حضور شدند و در رسیدن اینشیتن به ایده‌های انقلابیش درباره ماهیت نور و ارتباط بنیادین فضا و زمان نقش داشتند.[۵۸]: 377 

در سال ۱۹۰۲، اینشیتن و گروه کوچکی از دوستانش که در برن بودند، شروع به راه‌اندازی گروه کوچکی برای بحث کردند که خودشان نامی را به‌تمسخر با عنوان آکادمی المپیا[s] برای آن انتخاب کردند. در این گروه، آنها دور یکدیگر جمع می‌شدند و در مورد مسائل فلسفی و علمی صحبت می‌کردند. آثار هنری پوانکاره، ارنست ماخ و دیوید هیوم از جمله آثاری بودند که آنها در زمینه علم و فلسفه مطالعه می‌کردند.[۵۹]

اولین مقالات علمی

در سال ۱۹۰۰، اینشتین مقاله‌ای با عنوان «نتیجه گیری‌هایی از اثر موئینگی»[t] در مجله سالنامه فیزیک منتشر کرد.[۶۰][۶۱] در ۳۰ آوریل ۱۹۰۵، او رساله خود را تحت سرپرستی آلفرد کلاینر، استاد فیزیک دانشگاه زوریخ به پایان رساند.[۶۲] پس از تکمیل رساله خود با عنوان «روشی جدیدی در تعیین ابعاد مولکولی»[u]، او موفق شد که مدرک دکتری خود را از دانشگاه زوریخ دریافت کند.[۶۲][۶۳]

علاوه‌بر این، او در ۲۶ سالگی و در سال ۱۹۰۵ که سال جادویی اینشتین نامیده می‌شود، چهار مقاله استثنایی و پیشگامانه در زمینه‌های اثر فوتوالکتریک، حرکت براونی، نسبیت خاص و هم‌ارزی جرم و انرژی منتشر کرد.

سمت دانشگاهی

نیویورک تایمز تایید «نظریه اینشتین» (در مورد خم شدن گرانشی نور ستارگان دیگر توسط خورشید) را تایید کرد. این تایید، براساس بیانیه کنفرانس مشترکی از انجمن سلطنتی و انجمن سلطنتی نجوم در ۶ نوامبر ۱۹۱۹ بود که به اعلام یافته‌های خود در مورد خورشیدگرفتگی ۲۹ مه ۱۹۱۹ در پرنسیپ (آفریقا) و سوبرا برزیل پرداختند.[۶۴] (Full text)

تا سال ۱۹۰۸، او دیگر به‌عنوان یک دانشمند برجسته شناخته می‌شد و توسط دانشگاه برن به‌عنوان مدرس منصوب شده بود. در سال بعد، پس از آن‌که یک سخنرانی در مورد الکترودینامیک و اصل نسبیت در دانشگاه زوریخ انجام داد، آلفرد کلاینر از دانشکده درخواست یک کرسی در فیزیک نظری کرد. درنتیجه این درخواست، در سال ۱۹۰۹، آلبرت اینشتین موفق به گرفتن آن کرسی با مرتبه علمی استادیار شد.[۶۵]

اینشتین موفق شد پس از دو سال و در سال ۱۹۱۱، دانشگاه کارل در پراگ به مرتبه علمی استاد تمام دست یابد و همچنین تابعیت اتریش در امپراتوری اتریش-مجارستان را کسب کند.[۶۶][۶۷] در طول مدت اقامتش در شهر پراگ، او مقاله علمی منتشر کرد که پنج مورد از آن‌ها در مورد ریاضیات تابش و نظریه کوانتومی جامدات بود. در ژوئیه ۱۹۱۲، او به دانشگاهی که از آن فارغ‌التحصیل شده بود، یعنی مؤسسه فناوری فدرال زوریخ بازگشت. از سال ۱۹۱۲ تا ۱۹۱۴، او استاد فیزیک نظری در مؤسسه فناوری فدرال زوریخ بود، جایی‌که که او مشغول تدریس مکانیک تحلیلی و ترمودینامیک بود. او همچنین در مورد مکانیک کوانتومی، نظریه مولکولی گرما و مشکل نیروی جاذبه به مطالعه پرداخت و در این راه با دوست ریاضی‌دانش مارسل گروسمان همراه شد.[۶۸]

در ۳ ژوئیه ۱۹۱۳، اینشتین موفق به کسب آرای لازم برای عضویت در فرهنگستان علوم پروس در برلین شد. ماکس پلانک و والتر نرنست در هفته پس از آن، او را در زوریخ ملاقات کردند تا او را متقاعد کنند به فرهنگستان محلق شود. علاوه‌بر این، آنها به او سمت ریاست انجمن قیصر ویلهلم برای فیزیک[توضیح ۳] را دادند که قرار بود به‌زودی تاسیس شود.[۶۹][توضیح ۴] در ۲۴ ژوئیه، او رسما به عضویت فرهنگستان درآمد و پذیرفت که در سال بعد به امپراتوری آلمان بازگردد. یکی دیگر از دلایلی که بر روی تصمیم او برای رفتن به برلین تاثیرگذار بود، نزدیکی به السا بود که در آن در رابطه‌ای عاشقانه با او به‌سر می‌برد. سرانجام در ۱ آوریل ۱۹۱۴، آلبرت اینشتین به برلین رفت و به فرهنگستان محلق شد.[۷۰] زمانی که جنگ جهانی اول شروع شد، طرح ساخت انجمن قیصر ویلهلم برای فیزیک متوقف شد. این انجمن در سرانجام در ۱ اکتبر ۱۹۱۷ با ریاست آلبرت اینشتین تاسیس شد.[۷۱] در سال ۱۹۱۶، اینشتین به ریاست انجمن فیزیک آلمان انتخاب شد و به‌مدت دو سال در آن سمت باقی ماند.[۷۲]

بر اساس محاسبات انجام شده توسط اینشتین درباره نظریه جدید نسبیت عام در سال ۱۹۱۱، نوری که از جانب ستارگان دیگر می‌آید باید توسط خورشید خم می‌شود. در سال ۱۹۱۹، این پیش‌بینی توسط آرتور ادینگتون طی خورشیدگرفتگی ۲۹ مه ۱۹۱۹ تایید شد. این مشاهدات در رسانه‌های بین‌المللی منتشر شدند و این موجب شهرت جهانی اینشتین شد. در ۷ نوامبر ۱۹۱۹، روزنامه مطرح بریتانیایی تایمز، یک تیتر اصلی با این عنوان منتشر کرد: «انقلابی در علم - نظریه جدید کیهان - ایده‌های نیوتونی واژگون شدند.»[v][۷۳]


در سال ۱۹۲۰، اینشتین به‌ عضویت انجمن سلطنتی فرهنگستان علوم و هنر هلند[w] درآمد.[۷۴] دو سال بعد و در سال ۱۹۲۲، او موفق به کسب جایزه نوبل فیزیک با عنوان «برای خدماتش به فیزیک نظری، به‌ویژه، کشف قانون اثر فوتوالکتریک» شد.[۱۴] در حالی‌که نظریه نسبیت عام هنوز تاحدی در نظر برخی مجادله‌انگیز به‌شمار می‌رفت، کمیته نوبل در عنوانی که در نظر گرفته بود، حتی اشاره نکرده بود که کار اینشتین در واقع توضیحی برای اثر فوتوالکتریک بود و تنها با به ذکر عبارت «کشف قانون» بسنده کرده بود، توضیحی که عملا موجب شد ایده وجود فوتون به‌حساب نیامده و موجب شود، پذیرش مفهوم فوتون تا سال ۱۹۲۴ و تحقیقات ساتیندرا بوز در زمینه تابش جسم سیاه به‌عقب بیافتد. اینشتین در سال ۱۹۲۱ به‌عضویت انجمن سلطنتی درآمد.[۹] او همچنین موفق به دریافت مدال کاپلی از طرف انجمن سلطنتی در سال ۱۹۲۱ شد.[۹]

سالهای ۱۹۲۲-۱۹۲۱: سفرهای خارجی

پرتره رسمی آلبرت اینشتین در زمان دریافت جایزه نوبل فیزیک در سال ۱۹۲۱
آلبرت اینشتین در جلسه کمیته بین‌المللی همکاری اندیشمندانه جامعه ملل که او بین سالهای ۱۹۲۲ تا ۱۹۳۲ از اعضای آن به‌شمار می‌رفت.

اینشتین، برای اولین بار در ۲ آوریل ۱۹۲۱ به نیویورک سفر کرد، جایی‌که که با استقبال رسمی شهردار نیویورک، جان فرانسیس هیلان روبرو شد. او در آنجا به‌مدت سه هفته در دانشگاه‌هایی مانند دانشگاه کلمبیا، دانشگاه پرینستون و در واشینگتن به سخنرانی پرداخت. او همچنین به کاخ سفید نیز رفت که در جریان این ملاقات، نمایندگانی از آکادمی ملی علوم آمریکا او را همراهی می‌کردند. در زمان بازگشت به اروپا، او مهمان فیلسوف و دولت‌مرد انگلیسی، ریچارد هالدان در لندن بود، جایی که او موفق به دیدار چهره‌های برجسته علمی و فکری شد و همچنین برگزاری یک سخنرانی در دانشگاه کینگز لندن شد.[۷۵] [۷۶]

اینشتین، همچنین مقاله‌ای با عنوان «اولین تاثیر من از آمریکا» در ژوئیه ۱۹۲۱ منتشر کرد که در آن به‌صورت خلاصه به توصیف ویژگی‌ها و خصائل آمریکایی‌ها پرداخته بود، مقاله‌ای مشابه با نوشته‌ای که الکسی دو توکویل در کتاب دمکراسی در آمریکا منتشر کرده بود.[۷۷] بر اساس برخی از مشاهدات، اینشتین به‌صرت واضحی حیرت زده شده بود: آنچه یک بازدیدکننده را شگفت شده می‌کند، نگرش شاد و مثبت به زندگی آنهاست. ... آمریکایی‌ها دارای اعتماد به‌نفس، خوش‌بین، بدون حسادت هستند و رفتاری دوستانه دارند.[۷۸]: 20 

در سال ۱۹۲۲، در غالب بخشی از یک تور شش ماهه گشت و گذار و سخنرانی، او به آسیا و سپس به فلسطین سفر کرد. در این مدت او به سنگاپور، سری‌لانکا و ژاپن رفت و در ژاپن برای هزاران نفر سخنرانی کرد. پس از اولین سخنرانی عمومی، او امپراتور و همسر او را در کاخ سلطنتی ملاقات کرد، جایی که هزاران نفر برای دیدن او آمده بودند. او بعدا در نامه‌ای به پسرش مردم ژاپن را مردمی فروتن، باهوش، باملاحظه و دارای حسی واقعی برای هنر توصیف کرد.[۷۹] اینشتین در یادداشت‌ها که مربوط به خاطرات سفرهایش در سالهای ۱۹۲۲ تا ۱۹۲۳ به آسیا بود و در سال ۲۰۱۸ مجددا کشف شدند، مواردی را در مورد مردم کشورهای ژاپن، چین و هند نوشته است که به‌عنوان بیگانه‌هراسی و قضاوت بر اساس نژاد توصیف شده‌اند.[۸۰]

در سال ۱۹۲۲، چون اینشتین در سفر به خاور دور به‌سر می‌‌برد نتوانست در مراسم جایزه نوبل که در شهر استکهلم سوئد و در دسامبر آن سال برگزار شد، حضور پیدا کند. یک دیپلمات آلمانی از طرف مسئولیت سخنرانی و گرفتن جایزه را به‌عهده گرفت که در زمان سخنرانی نه تنها اینشتین را به‌خاطر دستاوردهای علمی ستود بلکه از او به‌عنوان یک فعال صلح بین‌المللی یاد کرد.[۸۱]

در مسیر برگشت، اینشتین به‌مدت ۱۲ روز را در فلسطین سپری کرد که این سفر تنها سفر او به آن منطقه بود. در زمان حضور او، طوری از او استقبال شد که گویی او رئیس دولت است، استقبالی که برای فیزیک‌دان سابقه نداشت و در زمان رسیدنش به خانه کمیسر عالی بریتانیا، هربرت ساموئل به پاس ورودش، خوش آمدگویی با شلیک توپ[x] انجام شد.

در زمان اقامتش در خانه هربرت ساموئل سیل گسترده‌ای از مردم برای دیدن و شنیدن سخنان او به سمت محل اقامتش هجوم آوردند. او در زمان صحبت با مخاطبین، شادی خودش را از این موضوع ابراز کرد که مردم یهود نیز بالاخره توسط بقیه ملت‌ها به‌عنوان یک ملت شناخته می‌شوند.[۸۲]

اینشتین همچنین در سال ۱۹۲۳ به‌مدت دو هفته از اسپانیا ملاقات کرد و طی آن ملاقات کوتاهی با سانتیاگو رامون ئی کاخال داشت و دیپلمی را از پادشاه اسپانیا، آلفونسوی سیزدهم دریافت کرد که در آن، اینشتین به‌عضویت فرهنگستان علوم اسپانیا درآورد.[۸۳]

از سال ۱۹۲۲ تا ۱۹۳۲، اینشتین به‌عنوان یکی از اعضای کمیته بین‌المللی همکاری اندیشمندانه جامعه ملل در ژنو (با چند ماه وقفه در سالهای ۱۹۲۳ تا ۱۹۲۴) بود،[۸۴] کمیته‌ای که به منظور همکاری و تبادل علمی دانشمندان، پژوهشگران، معلمین، هنرمندان و متفکرین تشکیل شده بود.[۸۵] استاد فیزیک سابق اینشتین، هندریک لورنتز و ماری کوری از اعضای دیگر این کمیته بودند.

سالهای ۱۹۳۱-۱۹۳۰: سفر به آمریکا

در دسامبر ۱۹۳۰، اینشتین برای مرتبه دوم از آمریکا بازدید کرد و البته از ابتدا قصدش این بود که تنها به‌مدت دو ماه به‌منظور انجام تحقیقات در مؤسسه فناوری کالیفرنیا در این کشور بماند. پس از این‌که توجه عامه مردم آمریکا به حضور اینشتین در سفر اولش به آمریکا جلب شد، او و مدیران برنامه‌هایش، قصد داشتند تا حریم خصوصی را هرچه‌بیشتر حفظ کنند. اگرچه سیلی از نامه‌ها و تلگراف‌ها برای دعوت از او روانه شد، با این‌حال او همه آنها را رد کرد.[۸۶]

پس از ورود به نیویورک، اینشتین به مکان‌ها و رویدادهای مختلفی برده شد که بازدید از محله چینی‌ها، صرف یک ناهار با سردبیر مجله نیویورک تایمز و تماشای اجرای کارمن[y] در تالار اپرای متروپولیتن نیویورک که در آن مورد تشویق حضار قرار گرفت، از جمله آنها بود. در طول این چند روز، کلید شهر نیویورک توسط شهردار نیویورک، جیمی واکر[z] به او داده شد و با رئیس دانشگاه کلمبیا که از او به‌عنوان «فرمانروای ذهن»[aa] یاد کرده بود، دیدار کرد.[۸۷] هری امرسون فوسدیک[ab] رهبر مسیحی کلیسای ریورساید[ac] در نیویورک او را به گردشی به درون کلیسا برد و به او مجسمه‌ای را نشان داد که در ابعاد واقعی از اینشتین توسط کلیسا ساخته شده بود و در محل مدخل ورودی کلیسا قرار داده بود.[۸۷] همچنین در مدت زمان اقامت اینشتین در نیویورک، او به جمعیت ۱۵ هزار نفری میدان مدیسون پیوست و همراه آنها به برپایی جشن حنوکا پرداخت.[۸۷]

آلبرت اینشتین و چارلی چاپلین در مرسم افتتاحیه فیلم روشنایی‌های شهر در هالیوود، ژانویه ۱۹۳۱

در ادامه اینشتین به کالیفرنیا سفر کرد، جایی که او رئیس مؤسسه فناوری کالیفرنیا و برنده جایزه نوبل، رابرت میلیکان را ملاقات کرد. دوستی با میلیکان کمی عجیب و غریب به‌نظر می‌رسید، چراکه میلیکان میل شدیدی به نظامی‌گری میهن‌پرستانه[ad] داشت، در حالی‌که اینشتین یک صلح‌طلب شناخته شده بود.[۸۸] در طول یک سخنرانی برای دانشجویان کلتک، او به این موضوع اشاره کرد که زیانی که علم ایجاد کرده‌است، به‌مقدار کمی‌ بیشتر از فوایدش بوده‌است.[۸۹]

تنفر از جنگ، منجر شد که اینشتین، رابطه نزدیکی با دو صلح‌طلب معروف یعنی آپتون سینکلر و چارلی چاپلین ارتباط دوستانه‌ای برقرار کند. کارل لمله رئیس وقت یونیورسال پیکچرز برای اینشتین بازدیدی را برگزار کرد که طی آن او را با چاپلین آشنا کرد. این ملاقات سبب شد که چاپلین، اینشتین و السا را برای صرف شام به خانه خود دعوت کند. چاپلین در مورد اینشتین این‌گونه می‌گوید که او دارای شخصیت برونی[ae]، آرام و نجیب است که به‌نظر می‌رسد در حال پنهان کردن «باطن فوق‌العاده عاطفی»[af] خود است که این ناشی از «انرژی فوق‌العاده فکری»[ag] اوست.[۹۰]: 320 

چند روز بعد قرار بود یکی از فیلم‌های چاپلین با نام روشنایی‌های شهر اکران شود و چاپلین اینشتین و السا را برای محلق شدن به او به‌عنوان مهمان ویژه دعوت کرد. والتر ایزاکسون زندگی‌نامه نویس اینشتین، این لحظه را به‌عنوان «یکی از به‌یاد ماندنی‌ترین لحظات، در عصر جدید چهره‌های مشهور» توصیف می‌کند.[۸۹] چاپلین پس از بازگشت از سفر بعدی خود که به برلین، در خانه خود، از انیشتین دیدار کرد و در مورد آپارتمان کوچک محقرانه او و پیانویی که اینشتین آن را می‌نواخت، صحبت کرد. چاپلین تصور می‌کرد این پیانو احتمالاً توسط نازی‌ها به عنوان هیزم، برای برقراری آتش استفاده شده‌است.[۹۰]: 322 

سالهای ۱۹۳۳: مهاجرت به آمریکا

کاریکاتوری از اینیشتین که بالهای صلح‌طلبی خودش را کنار انداخته‌است و شمشیری با عنوان «آمادگی» در دست دارد.

در فوریه ۱۹۳۳، در حالی‌که اینشتین در حال گذراندن سفری به آمریکا بود، متوجه شد که نازی‌ها در آلمان تحت فرماندهی آدولف هیتلر، به‌قدرت رسیده‌اند.[۹۱][۹۲] در همین زمان او مشغول گذراندن سومین دوره دوماهه از فرصت مطالعاتی خود را در مؤسسه فناوری کالیفرنیا بود در پاسادنا بود. اینشتین و همسرش السا، در ماه مارس به اروپا بازگشتند و طی همین سفر متوجه شدند که حکومت رایش در آلمان، فرمان فعال‌سازی ۱۹۳۳[ah] را در ۲۳ مارس تصویب کرده‌است که طی آن دولت هیتلر عملا به یک رژیم دیکتاتور تبدیل شد و برهمین اساس آنها نتوانستند به برلین سفر کنند. آنها بعدا متوجه شدند که کلبه آنها توسط نازی‌ها تصرف و سایق بادبانی اینشتین توقیف شده‌است. در ۲۸ مارس، به‌محض این‌که اینشتین پایش به شهر آنتورپ در خاک بلژیک رسید، فورا به کنسولگری آلمان رفت و پاسپورت خود را تحویل داد و به‌ این طریق رسما ملیت آلمانی خود را باطل کرد.[۹۳] نازی‌ها بعدا قایق او را فروختند و کلبه او را به کمپ جوانان طرفدار هیتلر تبدیل کردند.[۹۴]

وضعیت پناهندگی

کارت مربوط به ورود اینشتین به خاک انگلیس در ۲۷ مه ۹۳۳، زمانی که از اوستنده در بلژیک به دوور در انگلیس پرواز کرد تا به آکسفورد برود.

در آوریل ۱۹۳۳، اینشتین متوجه شد که حکومت آلمان، قانونی را تصویب کرده‌است که مانع از تصدی سمت‌های رسمی توسط یهودیان می‌شود که تدریس در دانشگاه نیز از جمله این سمت‌ها بود. جرالد هولتون فیزیک‌دان و مورخ آمریکایی اوضاع را این‌گونه توصیف می‌کند که عملا هیچ یک از همکارانشان به این موضوع که هزاران دانشمند یهودی به یکباره مجبور به ترک موقعیت شغلی خود شده بودند و اسامی آنها از موسسه‌ها و دانشگاه‌های محل کارشان حذف شده بود، اعتراض نکردند.

یک ماه بعد، کارهای اینشتین، در کتاب‌سوزان نازی‌ها که به تحریک جوزف گوبلز که مخالف سرسخت یهودیان بود آغاز شده بود، مورد حمله اتحادیه دانشجویی آلمان[ai] قرار گرفت. یکی از مجله‌های آلمان نام اینشتین را با عنوان «هنوز اعدام نشده‌است»[aj] در فهرست دشمنان رژیم آلمان آورد و جایزه‌ای ۵۰۰۰ دلاری برای سر او تعیین کرد. اینشتین در نامه‌ای دیگر که به دوست فیزیک‌دان خود، ماکس بودن که قبلا آلمان را به مقصد انگلیس ترک کرده بود، نوشت: «باید اقرار کنم که این میزان از خشونت و بزدلی که مشاهده می‌کنم مرا متعجب نموده‌است». بعد از مهاجرت به آمریکا، او کتاب سوزی نازی‌ها را یکی «قلیان احساسی خودجوش»[ak] یک سری «روشن‌فکر عامه پسند»[al] نامید که «بیشتر از هرچیزی در دنیا از تاثیر انسانی دارای قدرت تفکر و استقلال فکری» می‌ترسند.

اینشتین که حالا بدون خانه‌ای دائمی بود، محل زندگی و کار او کجا خواهد بود نامطمئن بود و به‌‌همان اندازه نگران سرنوشت تعداد بی‌شماری از دانشمندانی که در آلمان گرفتار رژیم نازی شده‌اند، بود. او یک خانه در دو آن در بلژیک اجاره کرد که چند ماهی در آن زندگی کرد. در اواخر سال ۱۹۳۳، او به دعوت فرمانده نیروی دریایی، اولیور لاکر-لامپسون[am] که از چندین سال قبل با اینشتین رابطه دوستانه‌ای برقرار کرده بود، برای شش هفته به انگلیس رفت. لاکر-لامپسون از او دعوت کرد تا در نزدیکی در خانه او در شهرک کومر، در یک کابین چوبی در روستایی به‌نام روتن اقامت کند. برای محافظت از اینشتین، لاکر-تامپسون دو محافظ استخدام کرد تا از او در کابینی که قرار بود در آن اقامت کند، محافظت کنند. در ۲۴ ژوئیه ۱۹۳۳، تصویری از این محافظین با اسلحه شات‌گان و در حال نگهبانی از اینشتین در روزنامه دیلی هرالد[an] منتشر شد.

لاکر-تامپسون اینشتین را به ملاقات چرچیل، آستن چیمبرلن و نخست وزیر سابق، دیوید لوید جرج برد. اینشتین از آنها خواست تا به یهودیان کمک کنند تا از آلمان خارج شوند. مورخ بریتانیایی، وینستون گیلبرت اشاره می‌کند که چرچیل فورا پاسخ مثبت داد و پس از آن دوست فیزیک‌دان خودش، فردریک لیندمن را به آلمان فرستاد تا به خروج دانشمندان آلمانی و اسکان دادن آن‌ها در دانشگاه‌های بریتانیایی کمک کند. چرچیل بعدا متوجه شد که خروج یهودیان از آلمان موجب کاهش سطح استانداردهای فنی آلمانی‌ها شده‌است که این موجب برتری نیروهای متفقین بر آلمانی‌ها از نظر فناوری شد.

اینشتین بعدا با سران کشورهای مختلف تماس گرفت که نخست وزیر ترکیه، عصمت اینونو از جمله آنها بود که اینشتین در نامه‌ای در سپتامبر ۱۹۳۳، از او درخواست کمک به دانشمندان یهودی بیکار شده را کرد. در نتیجه این نامه اینشتین و دعوت دانشمندان یهودی به ترکیه، در مجموع جان ۱۰۰۰ نفر از آنها نجات داده شد.

در همین زمان که اینشتین مشغول گفتگو و کمک به حل مشکل بحران اروپا بود، لاکر-تامپسون لایحه‌ای به مجلس ارائه کرد که در آن شهروندی انگلیسی برای اینشتین در نظر گرفته شده بود. او در یکی از سخنرانی‌هایش رفتار آلمان با یهودیان را تقبیح کرد و در همان زمان از آنجا که یهودیان از همه جا رانده شده بودند، طرحی را برای اسکان آنها در فلسطین مطرح کرد. او در سخنرانی خود اینشتین را یک «شهروند دنیا» توصیف کرد که باید حداقل به او یک پناهگاه موقت در بریتانیا داده شود. با وجود سخنرانی لاکر-تامپسون در حمایت از اینشتین، لایحه مورد نظر رد شد، با این‌حال اینشتین پیشنهادی که قبلا از طرف مؤسسه مطالعات پیشرفته در دانشگاه پرینستون در شهر نیوجرسی که قبلا به او ارائه شده بود را پذیرفت تا بتواند از این طریق به‌عنوان محقق مقیم،[ao] ساکن آمریکا شود.

محقق مقیم در مؤسسه مطالعات پیشرفته

پرتره‌ای از آلبرت اینشتین در پرینستون، سال ۱۹۳۵

در اکتبر ۱۹۳۳، اینشتین به‌دنبال پیشنهاد کاری در موسسه مطالعات پیشرفته، به آمریکا بازگشت، بازگشتی که عملا نوعی پناهندگی علمی برای فرار از رژیم آلمان نازی به‌حساب می‌آمد. در آن زمان، اغلب دانشگاه‌های آمریکایی مانند هاروارد، پرینستون و ییل، دارای کم‌ترین میزان و یا به‌کلی فاقد دانشجویان و اعضای هیئت علمی یهودی بودند که این موضوع در نتیجه سهمیه بندی یهودیان[ap] بود، موضوعی که نهایتا در اواخر ۱۹۴۰ میلادی به اتمام رسید.

اینشتین هنوز در مورد آینده خود مردد بود. او از چندین دانشگاه اروپایی پیشنهاداتی دریافت کرد، از جمله کرایست چرچ در آکسفورد که قبلا بین سال‌های ۱۹۳۱ تا ۱۹۳۳، سه دوره کوتاه در آنجا حضور داشت و از آنجا یک پیشنهاد دانشجویی پنج ساله دریافت کرده بود. با این‌حال او سرانجام در سال ۱۹۳۵ به این نتیجه رسید که اقامت دائمی در آمریکا را بپذیرد و برای اخذ تابعیت درخواست دهد.

همکاری اینشتین با موسسه مطالعات پیشرفته تا سال ۱۹۵۵ یعنی تا زمان مرگ او ادامه داشت. او یکی چهار نفری بود در این موسسه جدید انتخاب شده بودند (دو نفر دیگر از آن چهار، جان فون نویمان و کرت گودل بودند). اینشتین به‌سرعت ارتباط دوستانه‌ای با گودل برقرار کرد. این دو مسیرهای طولانی را با یکدیگر قدم می‌زدند و در مورد کارهایشان صحبت می‌کردند. بروریا کافمن[aq] دستیار او بود که بعدا خود به یک فیزیک‌دان تبدیل شد. در طول این دوره، اینشتین، تلاش کرد تا نظریه یکپارچه میدانی را توسعه دهد و همچنین تفسیر پذیرفته شده از مکانیک کوانتومی را رد کند که در انجام هر دو مورد، ناموفق بود.

جنگ جهانی دوم و پروژه منهتن

همچنین ببینید: نامه اینشتین–زیلارد

در سال ۱۹۳۹ گروهی از فیزیک‌دان‌های مجارستانی از جمله لئو زیلارد که به آمریکا مهاجرت کرده بود، به دولت ایالات متحده آمریکا درباره برنامه نازی‌ها برای ساخت بمب اتمی هشدار دادند، اما به آن‌ها توجه نشد. اینشتین و زیلارد در کنار سایر دانشمندان پناهنده به آمریکا مانند ادوارد تلر و یوجین ویگنر بر خود لازم دانستند که به آمریکایی‌ها در مورد احتمال موفقیت دانشمندان آلمانی در مسابقه ساخت بمب اتمی، هشدار دهند و اعلام کنند که هیتلر بسیار مایل خواهد بود که از چنین سلاحی استفاده کند.[۹۵][۹۶] زیلارد و ویگنر برای این مطمئن شوند آمریکا از خطر مورد نظر کاملا آگاهی یافته‌است، در ژوئیه ۱۹۳۹، چند ماه قبل از شروع جنگ جهانی دوم در اروپا، به ملاقات اینشتین رفتند تا برای از امکان ساخت بمب اتمی بگویند، چراکه اینشتین یک صلح طلب و هرگز چنین چیزی را نظر نگرفته بود.[۹۷] آنها از وی خواستند تا با نوشتن نامه‌ای با مخاطب قرار دادن رئیس جمهور روزولت، از این موضوع حمایت کند که آمریکا باید به این موضوع توجه کند و تحقیقات در مورد سلاح‌های هسته‌ای را شروع کند.

باور برخی بر این است که این نامه مسلما یک محرک کلیدی برای اتخاذ یک تصمیم جدی در زمینه شروع تحقیقات برای ساخت سلاح‌های هسته‌ای در شروع جنگ جهانی دوم بوده‌است.[۹۸] علاوه‌بر این نامه، اینشتین از ارتباط‌های خودش با خانواده سلطنتی بلژیک[۹۹] و ملکه مادر بلژیک استفاده کرد تا از آن طریق بتواند یک فرستاده شخصی به دفتر بیضی کاخ سفید بفرستد. برخی معتقدند که در نتیجه نامه اینشتین و ملاقات او با روزولت، ایالات متحده وارد مسابقه ساخت بمب اتمی شد و پس از آن بود که حجم عظیمی از منابع مالی و تجهیزات علمی گسترده‌ای به سمت آغاز پروژه منهتن سرازیر شد.

از نظر اینشتین، «جنگ یک بیماری بود ... [و] او همواره به‌دنبال خودداری در برابر جنگ بود. با امضای چنین نامه‌ای به روزولت، برخی بیان کردند که او قدی برخلاف افکار و عقاید صلح طلبانه خود برداشت.[۱۰۰] در سال ۱۹۵۴ و یک سال قبل از مرگ، اینشتین به دوست قدیمی خودش، لینوس پاولینگ گفت: «من یک اشتباه بزرگ در زندگی کرده‌ام، که نامهٔ توصیه به ساخت بمب اتمی به روزولت را امضا کردم. اما برایش یک دلیل داشتم؛ خطر ساخت این بمب از سوی آلمانی‌ها …»[۱۰۱]

شهروندی آمریکا

اعطای گواهی‌نامه شهروندی آمریکا به اینشتین توسط فیلیپ فورمن[ar]

اینشتین در سال ۱۹۴۰ موفق به کسب شهروندی آمریکا شد. مدت کوتاهی از نشستن او بر کرسی موسسه مطالعات پیشرفته در پرینستون نگذشته بود که او شروع به بیان نظراتش در تقدیر از شایسته‌سالاری در فرهنگ آمریکا در مقایسه با اروپا کرد. او معتقد بود که افراد حق دارند در مورد آنچه که موجب شادی آنها می‌شود، بدون موانع اجتماعی تفکر و صحبت کنند که این موجب می‌شود انسان تشویق شوند و خلاقیت بیشتری از خود نشان دهند، خصیصه‌ای که او از دوران کودکی بسیار برای آن اهمیت قایل بود.

اینشتین به انجمن ملی پیشرفت رنگین‌پوستان در پرینستون پیوست، جایی که کارزاری برای حقوق مدنی آمریکایی–آفریقایی تبار‌ها راه افتاده بود. او نژاد پرستی آمریکایی[as] را بدتری بیماری خواند که از دید او، نسل به نسل منتقل می‌شود. در نتیجه بخشی از این مشارکت‌ها، او فعال حقوق مدنی ویلیام دوبوآ مکاتبه کرد و حاضر شد تا برای شهادت در دفاع از او در دادگاه او در سال ۱۹۵۱ حاضر شود. زمانی که اینشتین به‌عنوان شاهد در دادگاه مربوط ویلیام دوبوآ اعلام شد، قاضی پرونده تصمیم به رها کردن پرونده گرفت.

در سال ۱۹۴۶، اینشتین، از دانشگاه لینکلن در پنسیلوانیا بازدید کرد که به‌صورت تاریخی یک کالج مخصوص سیاه‌پوستان بود،[توضیح ۵] جایی که به او یک مدرک افتخاری نیز داده شد. اینشتین یک سخنرانی در مورد نژادپرستی در آمریکا انجام داد و در آن افزود: «قصد ندارم که در مورد این مساله ساکت باشم». یکی از ساکنین پرینستون به‌خاطر می‌آورد که اینشتین یک‌بار شهریه کالج یک دانشجوی آمریکایی–آفریقایی تبار را پرداخته بود.

زندگی شخصی

کمک به نهضت‌های صهیونیستی

اینشتین یکی از چهره‌های شناخته شده و اصلی در تاسیس دانشگاه عبری اورشلیم در سال ۱۹۲۵ بود که خود نیز همچنین در میان اولین اعضای هیئت رئیسه آن حضور داشت. در سال ۱۹۲۱، بیوشیمی‌دانی به‌نام حییم وایزمن که رئیس سازمان جهانی صهیونیسم بود از او خواست تا به جمع آوری کمک مالی برای این دانشگاه کمک کند.[۱۰۲] او همچنین پیشنهادهای مختلفی برای شروع برنامه‌ها داشت.

مطابق آنها، او توصیه کرد که یک موسسه کشاورزی به‌منظور به‌کارگیری زمین‌های توسعه نیافته، تاسیس شود. او پیشنهاد کرد که در ادامه باید یک موسسه شیمی و یک موسسه میکروبیولوژی برای مبارزه با انواع بیماری‌های همه‌گیر مانند مالاریا که به گفته او، شیطانی است که موجب تضعیف یک سوم توسعه کشور می‌شود.[۱۰۳]: 161  تاسیس یک موسسه مطالعات شرقی در هر دو زبان عبری و عربی برای تحقیقات علمی کشور و همچنین بناهای تاریخی آن بسیار مهم است.

حییم وایزمن بعدا به اولین رئیس جمهور اسرائیل تبدیل شد. پس از مرگ او در دفترش در سال ۱۹۵۲ و با اصرار روزنامه نگاری به‌نام عزرائیل کارلیباخ، داوید بن گوریون، نخست وزیر وقت، پیشنهاد رئیس جمهوری اسرائیل را که پستی غالبا تشریفاتی است، به اینشتین داد.[۱۰۴][۱۰۵] این پیشنهاد توسط سفیر اسرائیل در واشینگتن، آبا ابن به اینشتین ارائه شد. ابن در این باره می‌گوید که این پیشنهاد، مظهر عمیق‌ترین احترامی است که مردم یهود می‌توانند به هر یک از پسران خود بپردازند.[۱۰۶] اینشتین پیشنهاد را رد کرد و در پاسخ نوشت که «عمیقا تخت تاثیر این پیشنهاد قرار گرفته‌ام» و «این ناراحت‌کننده و مایه شرم است» که او نمی‌تواند چنین پیشنهادی را قبول کند.[۱۰۶]

علاقه به موسیقی

آلبرت اینشتین در کنار رابیندرانات تاگور، موسیقی‌دان و برنده جایزه نوبل ادبیات، سال ۱۹۳۰

اینیشتین از سنین کودکی به موسیقی توجه داشت. در آخرین نوشته‌هایش او اشاره می‌کند: «اگر یک فیزیک‌دان نبودم، احتمالا یک موسیقی‌دان می‌شدم. من غالبا به موسیقی فکر می‌کنم. من با رویاهایم در موسیقی زندگی می‌کنم. [...] من بیش‌ترین لذت در زندگی از موسیقی می‌برم.»[۱۰۷][۱۰۸]

مادر او تبحر خاصی در زدن پیانو داشت و او می‌خواست تا پسرش نیز کار با ویولن را یاد بگیرید، اما نه به این خاطر که موجب علاقمندی او شود بلکه به این خاطر که به در جذب فرهنگ آلمان کمک می‌کرد. برطبق رهبر ارکستر لئون بوستین[at] اینشتین از زمانی که پنج ساله بود، قادر به نواختن موسیقی بوده‌است. اگرچه، او در آن زمان از نواختن موسیقی لذت نمی‌برد.[۱۰۹]

زمانی که آلبرت اینشتین به ۱۳ سالگی رسید، سونات‌های ویولن موزارت را پیدا کرد که موجب علاقمندی او به آهنگ‌های موزارت شد و از همین رو او با علاقه بیشتری موسیقی را دنبال کرد. اینشتین به‌صورت خودآموز آموخت و بدون تمرین مرتب و با برنامه، نواختن موسیقی را آموخت. او در این باره گفته‌است که «عشق معلم بهتری در مقایسه با حس وظیفه است».[۱۰۹] در سن ۱۷ سالگی، صدای ساز زمانی که مشغول زدن سونات ویولن بتهوون بود، توسط ممتحن مدرسه آرائو شنیده شد. ممتحن بعد از این که صدای موسیقی او را شنید گفت که او «قابل توجه و به‌صورت آشکاری دارای بینش عالی است». لئون بوستین می‌نویسد، آنچه که ممتحن را تحت تاثیر قرار داد، این بود که آلبرت با کیفیتی که در آن قطعه کوتاه ارائه کرد، عشق عمیقی از موسیقی را به نمایش گذاشت. موسیقی برای این دانش آموز معنایی غیرمعمول داشت.[۱۰۹]

موسیقی یک نقشی محوری و همیشگی در زندگی آلبرت اینشتین در ان دوران داشت. بااین‌حال، او هیچ‌گاه به این ایده که به یک موسیقی‌دان حرفه‌ای تبدیل شود، فکر نکرد. در سال ۱۹۳۱، در حالی که او سرگرم تحقیقاتش در موسسه فناوری کالیفرنیا بود، او از هنرستان زولنر[au] در لس آنجلس بازدید کرد، جایی که او چند قطعه از بتهوون و موزارت را اجرا کرد.[۱۱۰][۱۱۱] در اواخر عمر، زمانی که اعضای گروه موسیقی جولیارد کوارتت او را در پرینستون ملاقات کردند، او قطعه‌ای را برای آنها اجرا کرد که باعث شد آنها به‌خاطر هماهنگی و اجرای او قرار بگیرند.[۱۰۹]

دیدگاه‌های سیاسی و مذهبی

مقاله‌های اصلی: دیدگاه‌های سیاسی آلبرت اینشتین و دیدگاه‌های مذهبی آلبرت اینشتین

در سال ۱۹۱۸، اینشتین، یکی از بنیان‌گذاران حزب دموکرات آلمان به‌عنوان یک حزب لیبرال بود.[۱۱۲] با این‌حال، او بعدا به سمت سوسیالیسم و نقد سرمایه‌داری گرایش پیدا کرد که جزئیات آن را در مقاله‌ای با عنوان «چرا سوسیالیسم» ارائه کرده‌است.[۱۱۳][۱۱۴] بعضا از اینشتین خواسته می‌شد تا نظراتش را در مورد موارد نامربوط به فیزیک نظری یا ریاضیات ارائه کند.[۱۱۵] او به‌شدت از ایده یک حکومت جهانی دموکراتیک در غالب یک فدراسیون جهانی دفاع می‌کرد.[۱۱۶] اداره تحقیقات فدرال آمریکا موسوم به اف‌بی‌آی (FBI)، از سال ۱۹۳۲ یک پرونده مخفی در مورد او تشکیل داده بود که در زمان مرگ اینشتین تعداد صفحات آن به ۱۴۲۷ صفحه رسیده بود.[۱۱۷]

اینشتین به‌صورت عمیقی تحت تاثیر ماهاتما گاندی قرار داشت. او با گاندی از طریق نامه مکاتبه می‌کرد و در یکی از نامه‌هایی که در مورد او نوشت، او را یک «الگو برای نسلهای آینده»[av] دانست.[۱۱۸]

اینشتین در مصاحبه‌ها و نوشته‌های زیادی از دیدگاه معنوی خود سخن گفت.[۱۱۹] او بیان کرد که به خدایی که در فلسفه همه‌خدایی اسپینوزا توصیف شده‌است، احساس نزدیکی می‌کند.[۱] او به خدای شخص‌وار (مثل خدایی که در ادیانی مانند ادیان ابراهیمی توصیف شده‌است) معتقد نبود، خدایی که مراقب سرنوشت و کردار انسان‌ها است و از نظر اینشتین چنین چیزی باوری ساده لوحانه به‌شمار می‌آید.[۲] او به‌صورت واضحی مشخص کرد که «من خداناباور نیستم»[۱۲۰] و ترجیح می‌دهم خود را ندانم‌گرا[۳] یا یک «مذهبی عمیقا ناباور»[aw][۲] بنامم. زمانی که از او پرسیده شد آیا به زندگی بعد از مرگ معتقدی او پاسخ داد: نه، همین یک زندگی برای من کافی است.[۶]

اینشتین عمدتا به گروه‌های انسان‌گرای سکولار و فرهنگ اخلاقی[ax] هم در‌آمریکا و هم در بریتانیا نسبت داده می‌شود.[۱۲۱] او در هیئت مشاوره اولین انجمن اومانیستی نیویورک[ay] حضور داشت و همچنین یکی از اعضای افتخاری انجمن عقل‌گرایان نیز بود که انتشار مجله‌ای با عنوان انسانیت جدید[az] را در بریتانیا به‌عهده داشتند. در مراسم ۷۵ سالگی انجمن فرهنگ اخلاق برای نیویورک[ba] او گفت که اندیشه فرهنگ اخلاقی تصور آنچه در گرایش‌های دینی ارزشمندترین و ماندگار موضوع در آرمان‌گرایی است را در او تجسم بخشید. از نظر او بدون فرهنگ اخلاقی، هیچ راه نجاتی برای بشریت وجود ندارد.[۱۲۲]

در تاریخ ۳ ژانویه ۱۹۵۴ و ۱۴ ماه قبل از مرگ، در پیامی در یک و نیم صفحه، به‌صورت دست‌نویس و به‌زبان آلمانی نوشته شده بود، اینشتین به گات‌کیند[bb]، فیلسوف آلمانی و یهودی نوشت: کلام خدا برای من چیز جز بیان و محصول نقاط ضعف انسانی نیست، كتاب مقدس مجموعه‌ای از افسانه‌های محترم اما هنوز نسبتاً ابتدایی است. هیچ تفسیری، فارغ از این که چقدر پیچیده باشد، نمی‌تواند چیزی را در مورد آن تغییر دهد. [...] برای من دین یهودیت مانند دین‌های دیگر تجسم کودکانه‌ترین خرافات است. [...] من نمی‌توانم هیچ چیزی انتخاب شده‌ای در مورد آنها ببینم.[۴][۵][توضیح ۶]

مرگ

در ۱۷ آوریل ۱۹۵۵، اینشتین دچار یک خون‌ریزی داخلی شد که ناشی از پارگی یک آنوریسم آئورت شکمی بود، مشکلی که یکبار در چند سال قبل و در سال ۱۹۴۸، توسط جراحی به‌نام رودولف نیسن[bc] حل شده بود.[۱۲۳] او پیش‌نویسی که برای سخنرانی تلویزیونی خود به مناسبت هفت سالگی آماده کرده بود را با خود به بیمارستان برد اما آنقدر زنده نماند که آن را کامل کند.[۱۲۴]

اینشتین از پذیرش جراحی خودداری کرد و گفت «من وقتی می‌روم که بخواهم. طولانی کردن زندگی به‌صورت مصنوعی بی‌مزه است. من سهم خودم را انجام داد‌ام، الان وقت رفتن است. من این کار را به زیبایی انجام خواهم داد.»[۱۲۵] صبح روز بعد او در بیمارستانی در پرینستون و در سن ۷۶ سالگی درگذشت، در حالی‌که تقریبا تا واپسین روزهای زندگی نیز مشغول کار بود.[۱۲۶]

در طول کالبدشکافی، آسیب‌شناس دانشگاه پرینستون، توماس استولتز هاروی[bd] بدون اجازه خانواده‌ اینشتین، مغز او را خارج کرد، به این امید که علم عصب شناسی در آینده بتواند علت نبوغ او را کشف کند.[۱۲۷] بقایای آلبرت اینشتین سوزانده و خاکستر او نیز در مکانی نامعلوم پراکنده شد.[۱۲۸][۱۲۹]

در مراسم بزرگ‌داشت او در ۱۳ دسامبر ۱۹۶۵ در مقر یونسکو، فیزیک‌دان هسته‌ای، رابرت اوپنهایمر تصور خود را از انیشتین به‌عنوان یک شخص خلاصه کرد: «او تقریباً انسانی کاملا بدون پیچیدگی و عاری از دلبستگی به دنیا بود. ... یک خلوص فوق‌العاده همواره با او بود، به‌طوری که به‌یکباره به کودکی عمیقا سرسخت تبدیل می‌شد.[۱۳۰]

دستاوردهای علمی

آلبرت اینشتین در ۱۹۲۱

در سراسر زندگی، اینشتین صدا کتاب و مقاله منتشر کرد. او بیش از ۳۰۰ مقاله علمی و ۱۵۰ مقاله غیرعلمی منتشر کرد. در ۵ دسامبر ۲۰۱۴، دانشگاه‌ها و آرشیو‌ها انتشارات مقالات اینشتین را اعلام کردند که بیش از ۳۰۰۰۰ مقاله منحصر به‌فرد را شامل می‌شد. دستاوردهای فکری و اصالت کار اینشتین موجب شد که در سراسر دنیا نام اینشتین با کلمه نبوغ یکی دانسته شود. علاوه‌بر کارهایی که او به‌تنایی انجام داده بود، او همچنین با سایر دانشمندان نیز در پژوهش‌های دیگری همکاری کرده‌ است که آمار بوز-اینشتین و یخچال اینشتین از جمله آنها هستند.

سال ۱۹۰۵ – مقاله‌های استثنائی انیشتین

مقاله‌های اصلی: اثر فوتوالکتریک، مقاله‌های استثنائی انیشتین، نسبیت عام، هم‌ارزی جرم و انرژی، و حرکت براونی

چهار مقاله استثنایی اینشتین، در زمینه‌های اثر فوتوالکتریک (که منجر به نظریه کوانتوم شد)، حرکت براونی (منجر به اثبات غیرمستقیم وجود اتم‌ها و مولکول‌ها شد)، هم‌ارزی جرم و انرژی (E=mc۲) و نسبیت خاص بود که او آنها را در سال ۱۹۰۵ در سالنامه فیزیک منتشر کرد. این چهار کار به‌قدری با اهمیت بودند که امروزه از آنها به‌عنوان بنیان‌های فیزیک مدرن یاد می‌شوند که نگاه ما به فضا، زمان و ماده را کاملا دگرگون کرد. در جدول زیر اطلاعات بیشتری در مورد این چهار مقاله آورده شده‌است.

عنوان زمینه علمی تاریخ دریافت تاریخ انتشار اهمیت
دیدگاهی اکتشافی درباره تولید و تحول نور اثر فوتوالکتریک ۱۸ مارس ۹ ژوئن پاسخ به معضلی حل‌نشده با این پیشنهاد ‌که انرژی در بسته‌هایی موسوم به کوانتا مجزا منتقل می‌شود.[۱۳۱] این ایده نقشی محوری در توسعه بنیان‌های نظریه کوانتوم داشت.[۱۳۲]
حرکت ذرات کوچک معلق در یک مایع ثابت، مطابق با تئوری مولکولی جنبشی حرارت حرکت براونی ۱۱ مه ۱۸ ژوئیه ارائه شواهدی تجربی برای نظریه اتمی و پشتیبانی از فیزیک آماری.
در مورد الکترودینامیک اجسام متحرک نسبیت خاص ۳۰ ژوئن ۲۶ سپتامبر برقراری ارتباط میان معادلات الکتریسیته ماکسول و قوانین مکانیک با ایجاد تغییرات در مکانیک که این فهم ناشی از تجزیه و تحلیل شواهد تجربی و پی‌بردن به این موضوع بود که سرعت نور مستقل از حرکت ناظر است.[۱۳۳] بی‌اعتبار کردن نظریه اتر.[۱۳۴]
آیا لختی یکی جسم به محتوای انرژی آن بستگی دارد؟ هم‌ارزی جرم و انرژی ۲۷ سپتامبر ۲۱ نوامبر هم‌ارزی ماده و انرژی (E=mc۲) و اشاره به این موضوع که نور توسط نیروی جاذبه خم می‌شود. همچنین پرداختن به وجود انرژی سکون و بنیان‌های انرژی هسته‌ای

مکانیک آماری

نوسانات ترمودینامیکی و فیزیک آماری

مقاله‌های اصلی: مکانیک آماری، نوسانات گرمایی، و فیزیک آماری

اولین مقاله اینشتین که در سال ۱۹۰۰ به سالنامه فیزیک ارسال شد، درباره اثر موئینگی بود. این مقاله با عنوان «نتیجه گیری‌هایی از پدیده موئینگی»[be] در سال ۱۹۰۱ منتشر شد. دو مقاله دیگر از او در بین سالهای ۱۹۰۲ تا ۱۹۰۳ منتشر شد که در آنها تلاش کرد به پدیده اتمی از نقطه نظر آماری بپردازد. این مقاله‌ها، بنیان‌هایی برای مقاله او در مورد حرکت براونی در سال ۱۹۰۵ بودند که در آن نشان داد حرکت براونی می‌تواند به‌عنوان شاهدی محکم برای وجود مولکول تلقی شود. تحقیقات او در سالهای ۱۹۰۳ و ۱۹۰۴ عمدتا متوجه اثرات اندازه متناهی اتمی بر روی پدیده نفوذ بود.[۱۳۵]

نظریه کدری بحرانی

مقالهٔ اصلی: کدری بحرانی

اینشتین به مشکل نوسانات ترمودینامیک بازگشت و تلاش کرد مشکل را با تغییرات چگالی در یک مایع در نقطه بحرانی آن حل کند. به‌صورت معمول، نوسانات چگالی توسط مشتق دوم انرژی آزاد نسبت به چگالی کنترل می‌شود. در نقطه بحرانی، این مشتق صفر است و منجر به نوسانات زیادی می‌شود. اثر نوسانات چگالی این است که موجب پراکندگی تمامی طول موج‌ها می‌شود و موجب می‌شود مایع دارای ظاهری سفید و شیری‌رنگ پیدا کند. اینشتین این موضوع را به پدیده پراکندگی رایلی نسبت داد که زمانی رخ می‌دهد که اندازه ذرات از طول موج تابیده شده کوچکتر باشد، پدیده‌ای که توضیحی برای علت رنگ آبی آسمان نیز به‌حساب می‌آید.[۱۳۶] اینشتین به‌صورت کمی، کدری بحرانی را از نوسانات چگالی به‌دست آورد و نشان داد که چطور هم این اثر و هم پراکندگی رایلی از بافت اتمی ماده ناشی می‌شود.

نسبیت خاص

مقاله‌های اصلی: نسبیت خاص و تاریخ نسبیت خاص

مقاله اینشتین با عنوان «در مورد الکترودینامیک اجسام متحرک»[۱۳۷] در ۳۰ ژوئن ۱۹۰۵ دریافت شد و در ۲۶ سپتامبر همان سال منتشر شد. این مقاله موفق شد که تضاد میان معادلات ماکسول (قوانین مربوط به الکتریسیته و مغناطیس) و مکانیک نیوتونی را با تغییر قوانین مربوط به مکانیک برطرف کند.[۱۳۸] این‌طور که پیداست، اثرات این مقاله به بیش‌ترین شکل خود در سرعت‌های بالا نمایان می‌شود (جایی که سرعت جسم به سرعت نور نزدیک می‌شود). نظریه توسعه داده شده در این مقاله، بعدا به‌عنوان نظریه نسبیت خاص اینشتین شهرت پیدا کرد.

این مقاله پیش‌بینی کرد که در چهارچوب ناظر در حال حرکت، چنان‌چه فردی ساعتی را همراه خود داشته باشد و در حال حرکت باشد، زمان نشان داده شده توسط آن ساعت، به نظر می‌رسد که کند شده‌است و فردی که آن ساعت را حمل می‌کند، دچار انقباض طول در مسیر حرکت خود می‌شود. گفته می‌شود که این مقاله ایده وجود اتر که یکی از اجزای مهم در فیزیک آن زمان بود را هم مرودود کرد.

در مقاله مربوط به هم‌ارزی جرم و انرژی، اینشتین معادله معروف را ارائه کرد که نتیجه‌ای از معادلات نسبیت خاص او بود. کار اینشتین در زمینه نسبیت در سال ۱۹۰۵، برای سالها محلی برای مناقشه بود اما این نظریه توسط فیزیک‌دانان برجسته پذیرفته شد که اولین نفر آنها ماکس پلانک بود.[۱۳۹][۱۴۰]

اینشتین در ابتدا نظریه نسبیت خود را بر اساس سینماتیک (علمی که مطالعه اجسام متحرک می‌پردازد) بیان کرد. در سال ۱۹۰۸، هرمان مینکوفسکی با تفسیر مجدد این نظریه با کمک مفاهیم هندسی، آن را به‌صورت نظریه فضازمان درآورد. اینشتین این بیان مینکوفسکی را در نظریه نسبیت عام خود در ۱۹۱۵ اتخاذ کرد.[۱۴۱]

نسبیت عام

نسبیت عام و اصل هم ارزی

مقاله‌های اصلی: نسبیت عام و عصر طلایی نسبیت عام
همچنین ببینید: اصل هم‌ارزی، نظریه نسبیت، و معادلات میدان اینشتین

نسبیت عام یک نظریه گرانشی است که بین سالهای ۱۹۰۷ تا ۱۹۱۵ توسط آلبرت اینشتین توسعه داده شد. مطابق نسبیت عام، کشش گرانشی مشاهده شده میان اجرام، ناشی از پیچ و تابی است که این جرم‌ها در فضازمان ایجاد کرده‌اند. نسبیت عام به‌عنوان ابزاری ویژه در اخترشناسی مدرن شناخته می‌شود. ای نظریه بنیان‌های درک فعلی ما از سیاه چاله‌ها را فراهم کرده‌است، مناطقی که نیروی جاذبه به‌قدری قوی است که حتی نور هم نمی‌تواند از آنجا بگریزد.

همانطور که اینشتین بعدا گفت، او نظریه نسبیت عام را به این علت توسعه داد که ایده تقدم حرکت‌های لخت در نظریه نسبیت خاص قانع کننده نبود، در حالی‌که نظریه‌ای که از ابتدا ترجیح می‌دهد هیچ حالت حرکتی (حتی موارد دارای شتاب‌) نداشته باشد، باید رضایت بخش‌تر به نظر برسد.[۱۴۲] در نتیجه، در سال ۱۹۰۷، او مقاله‌ای را در مورد شتاب و تحت نظریه نسبیت خاص منتشر کرد. در آن مقاله تحت عنوان «درمورد اصل نسبیت و نتیجه‌ای که از آن حاصل می‌شود»، او توضیح داد که سقوط آزاد واقعا یک حرکت لخت است و برای ناظری که در حال سقوط آزاد است، باید قوانین نسبیت خاص اعمال شود. از این موضوع با نام اصل هم‌ارزی یاد می‌شود. در همان مقاله، اینشتین مواردی مانند اتساع زمان گرانشی، انتقال به سرخ گرانشی و همگرایی گرانشی پیش‌بینی کرد.[۱۴۳][۱۴۴]

اینشتین در سال ۱۹۱۱ مقاله دیگری تحت عنوان «در مورد تأثیر گرانش بر انتشار نور» منتشر کرد که مقاله منتشر شده در سال ۱۹۰۷ خود را بسط ‌داد و در آن مقدار انحراف نور توسط اجسام پرجرم را تخمین زد. این تخمین سبب شد که پیش‌بینی‌های نظری نسبیت عام بتوانند برای اولین بار به‌صورت تجربی مورد آزمایش قرار بگیرند.[۱۴۵]

امواج گرانشی

مقالهٔ اصلی: موج گرانشی

در سال ۱۹۱۶، وجود امواج گرانشی را اینشتین پیش‌بینی کرد،[۱۴۶][۱۴۷] چین‌هایی در انحنای فضازمان که از به‌صورت موج منتشر می‌شوند، به سمت خارج از منبع خود حرکت می‌کنند و انرژی را به‌صورت تابش گرانشی منتقل می‌کنند. امواج گرانشی نمی‌توانند در نظریه گرانش نیوتون وجود داشته باشند، چراکه نظریه نیوتن برخلاف نسبیت عام، فرض را بر این می‌گذارد که برهم‌کنش‌های فیزیکی با سرعتی نامحدود منتشر می‌شوند.

اولین شاهد غیرمستقیم از وجود امواج گرانشی در دهه ۱۹۷۰ از طریق مشاهده یک جفت ستاره نوترونی به‌دست آمد.[۱۴۸] سرانجام، پیش‌بینی اینشتین در مورد وجود امواج گرانشی، در ۱۱ فوریه ۲۰۱۶ تایید شد،[۱۴۹] زمانی‌که محققین لیگو برای اولین‌بار مشاهدات خود درباره مشاهده امواج گرانشی را که در ۱۴ سپتامبر ۲۰۱۵ انجام شده بود، منتشر کردند.[۱۴۸][۱۵۰][۱۵۱][۱۵۲][۱۵۳]

کیهان‌شناسی فیزیکی

مقالهٔ اصلی: کیهان‌شناسی فیزیکی

در سال ۱۹۱۷، اینشتین نظریه نسبیت عمومی را در مورد کل ساختار جهان به‌کار برد.[۱۵۴] او کشف کرد که معدلات میدان عمومی پیش‌بینی می‌کنند که جهان دینامیک، جمع‌شونده و یا منبسط شونده‌است. در آن زمان هیچ یافته تجربی از جهان دینامیک پشتیبانی نمی‌کرد، درنتیجه اینشتین ثابتی به‌نام ثابت کیهان‌شناسی را به معادلات میدان افزود تا معادلات را طوری تنظیم کند که با یک جهان ثابت و ایستا همخوانی داشته باشد. این اصلاحیه که جهانی ثابت و ایستا را پیش‌بینی می‌کرد بعدا به‌عنوان جهان ثابت اینشتین شهرت پیدا کرد.[۱۵۵][۱۵۶]


پس از این که ادوین هابل در سال ۱۹۲۹، با مشاهده دور شدن سحابی‌ها، کشف کرد که جهان در حال انبساط است، اینشتین مدل جهان ثابت خودرا کنار گذاشت و دو مدل دینامیک برای جهان ارائه کرد: مدل اینشتین-فریدمن[bf][۱۵۷][۱۵۸] در سال ۱۹۳۱ و مدل اینشتین-دی‌سیتر در سال ۱۹۳۲.[۱۵۹][۱۶۰][bg] در هر دو مدل‌، اینشتین ثابت کیهان‌شناسی را کنار گذاشت و بیان کرد که «از هر لحاظ نظری، این ثابت قانع‌کننده نیست.»[۱۵۷][۱۵۸][۱۶۱]

در بسیاری از زندگی‌نامه‌های نوشته از اینشتین، ادعا شده که اینشتین اعمال ثابت کیهان‌شناسی در معادلات نسبیت عام را «بزرگ‌ترین خطای» خود برشمرده‌است. اخیرا اخترفیزیک‌دانی به نام ماریو لیویو این ادعا را زیر سوال برده‌است و گفته‌است که ممکن است در نگارش این جمله توسط نویسندگان اغراق شده باشد.[۱۶۲]

در اواخر سال ۲۰۱۳، یک تیم به رهبری فیزیک‌دانی ایرلندی به نام کورماک اُریفریت[bh]، کشف کرد که اینشتین مدل جهان ثابت خود را مدت کوتاهی پس از مشاهده هابل در مورد دور شدن سحابی ارايه کرده‌است.[۱۶۳][۱۶۴]

کرم‌چاله‌ها

مقالهٔ اصلی: کرمچاله

اینشتین در سال ۱۹۳۵، با همکاری نیتان روزن مدلی برای یک کرم‌چاله تولید کرد که معمولا با عنوان پل اینشتین-روزن شناخته می‌شود.[۱۶۵][۱۶۶] انگیزه از این کار ایجاد مدلی برای ذرات بنیادی باردار به‌عنوان راه‌حل معادلات میدان گرانشی بود.[۱۶۷]

اگر یک انتهای یک کرمچاله دارای بار مثبت باشد، طرف دیگر دارای بار منفی خواهد بو. این خاصیت منجر شد که اینشتین به این باور برسد که جفتهای ذره و پادذره می‌توانند به‌این صورت توصیف شوند.

نظریه کوانتوم قدیمی

مقالهٔ اصلی: نظریه کوانتومی قدیمی

فوتون‌ها و انرژی کوانتیزه

در مقاله‌ای در سال ۱۹۰۵، اینشتین فرض کرد که خود نور از ذراتی مجزا (کوانتا) تشکیل شده‌است.[۱۶۸] کوانتای نور پیشنهاد شده توسط اینشتین، تقریبا توسط تمامی فیزیک‌دانان سراسر دنیا، از جمله ماکس پلانک و نیلز بور رد شد. با این‌حال، این ایده زمانی به مفهومی جهانی تبدیل شد که در سال ۱۹۱۹، آزمایش اثر فوتوالکتریک رابرت میلیکان و اندازه‌گیری پراکندگی کامپتون از آن حمایت کردند.

اینشتین نتیجه گرفت که هر فرکانس موجی f با مجموعه‌ای از فوتون‌ها مرتبط است که انرژی آنها برابر با hf است، که در این عبارت h همان ثابت پلانک است. او بیشتر از این، در این زمینه سخن نگفت، چراکه او مطمئن نبود چطور این ذرات به موج مرتبط هستند، اما پیشنهاد کرد که این ایده می‌تواند نتایج آزمایشی تجربی مانند اثر فوتوالکتریک را توضیح دهد.[۱۶۸]

دوگانگی موج-ذره

مقالهٔ اصلی: دوگانگی موج و ذره

اینشتین در مقاله «توسعه دیدگاه های ما در مورد ترکیب و ذات تابش»[bi] درباره کوانتیزه بودن نور و همچنین در مقاله‌ای دیگر در سال ۱۹۰۹، نشان داد که مفهوم کوانتای انرژی که توسط ماکس پلانک مطرح شده بود، باید دارای یک اندازه حرکت معین و دارای رفتاری مستقل و مانند ذرات نقطه‌ای باشد. این مقاله مفهوم فوتون را مطرح کرد (اگرچه کلمه «فوتون» بعدا توسط گیلبرت لوییس در سال ۱۹۲۶ عرضه شد.) و همچنیین الهام بخش ایده دوگانگی موج و ذره در مکانیک کوانتومی شد.

مکانیک کوانتومی

اعتراضات اینشتین به مکانیک کوانتومی

تیتر روزنامه نیویرک تایمز در ۴ مه ۱۹۳۵

اینشتین با انتشار مقاله خود در زمینه اثر فوتوالکتریک در سال ۱۹۰۵، نقش مهمی در توسعه نظریه کوانتوم ایفا کرد. با‌ این‌حال، برخلاف فیزیک‌دانان دیگر، او بعدا به مخالفین کوانتوم تبدیل شد و از نتایج آن ناخرسند شد. مشکل اصلی او با مساله تصادفی بودن در بودن مکانیک کوانتومی بود. او از این مساله که شانس ‌جای قطعیت را گرفته باشد ناخرسند بود و در این باره گفت: «خداوند تاس نمی‌اندازد»[توضیح ۷]. او تا پایان عمرش همچنان یکی از مخالفین مکانیک کوانتومی باقی ماند و آن را ناقص می‌دانست.[۱۶۹]

بور و اینشتین

مقالهٔ اصلی: مناظرات بور-اینشتین

مناظرات بور–اینشتین مجموعه‌ای از مباحثات و گفتگوهای عمومی میان آلبرت اینشتین و نیلز بور در مورد مکانیک کوانتومی بود. بحث‌های این دو که خود از بنیان‌گذارن مکانیک کوانتومی به‌شمار می‌آیند، مخصوصا به این‌خاطر مورد توجه بود که نتیجه آن برای فلسفه علم نیز مهم بود. گفتگوهای این دو بعدا بر روی تفسیرهایی ارائه شده از مکانیک کوانتومی تاثیر گذاشت.

پارادوکس اینشتین-پودولسکی-روزن (EPR)

مقاله‌های اصلی: آزمایش فکری اینشتین-پودولسکی-روزن و درهم‌تنیدگی کوانتومی

در سال ۱۹۳۵، اینشتین با مقاله معروف ای‌پی‌آر (EPR) به مکانیک کوانتومی بازگشت تا کامل بودن آن را زیر سوال ببرد.[۱۷۰] در آزمایش فکری، او دو ذره را در نظر گرفت که در یک سری از ویژگی‌ها که به‌شدت به یکدیگر وابسته هستند، باهم برهم‌کنش داشته‌اند. به ذراتی این چنینی، اصطلاحا ذرات درهم تنیده نیز گفته می‌شود. به‌عنوان مثال اسپین می‌تواند یکی از این ویژگی‌ها باشد. اهمیتی ندارد که این دو ذره چقدر از یکدیگر دور شوند، در هرزمان که اسپین یکی از این ذرات اندازه گیری شود، باتوجه به وابسته بودن خواص دو ذره به‌یکدیگر، اسپین ذره دیگر در همان لحظه برملا می‌شود.[۱۷۱]

اینشتین این‌طور استدلال می‌کرد که دو حالت وجود می‌تواند وجود داشته باشد: ۱) اسپین هردو ذره از همان ابتدا مشخص است و ۲) فرایند اندازه‌گیری اسپین یک ذره، موجب انتقال آنی اطلاعات به ذره دیگر می‌شود. اینشتین حالت دوم را که اصطلاحا «عملی شبح‌وار از راه دور»[bj] می‌نامید، رد می‌کرد، چرا که اگر چنین چیزی در عمل رخ بدهد، از دید او عملا حد سرعت نور در نسبیت خاص را نقض می‌کرد.[۱۷۱]

با این‌حال در سال ۱۹۸۲، آزمایش اَسپکت[bk] تایید کرد که برخلاف تصویری که فیزیک کلاسیک ارائه می‌کند، ذرات کوانتومی، ذراتی مستقل و فاقد هیچ‌گونه ارتباط با یکدیگر نیستند و تصور اینشتین در این زمینه اشتباه بوده‌است.[۱۷۲]

اگرچه اینشتین در این مورد و این‌که ویژگی‌های ذرات درهم‌تنیده از قبل تعیین می‌شوند، در اشتباه بود اما پیش‌بینی دقیق او از خاصیت غیرعادی این پدیده، یعنی پدیده درهم تنیدگی کوانتومی، موجب شد که مقاله او به یکی از ده مقاله برتر منتشر شده در مجله فیزیکال ریویو[bl] تبدیل شود. از این مقاله به‌عنوان هسته مرکزی توسعه نظریه اطلاعات کوانتومی یاد می‌شود.[۱۷۳]

نظریه میدان یکپارچه

مقالهٔ اصلی: نظریه‌های میدان یکپارچه کلاسیک

پس از نظریه نسبیت عام، اینشتین تلاش‌های فراوانی کرد که نظریه هندسی خود از جاذبه را به نحوی به الکترومغناطیس نیز مرتبط کند. در سال ۱۹۵۰، او نظریه میدان یکپارچه خود را در مقاله‌ای با عنوان «در باب تئوری تعمیم یافته گرانش» در مجله ساینتیفیک آمریکن منتشر کرد.[۱۷۴] اگرچه او به تبلیغ نظریه خود ادامه داد، اما هرچه گذشت او در تحقیقات خود منزوی‌تر شد و درنهایت نیز نتوانست در این زمینه به موفقیت دست پیدا کند. در تلاش برای پیدا کردن نظریه‌ای که تمام نیروهای بنیادین طبیعت را شامل شود، او عملا از دستاوردهای اصلی ارائه شده در فیزیک غافل شد که نیروهای هسته‌ای قوی و ضعیف از جمله آنها بودند، نیروهایی که تا سالها بعد از مرگ او هنوز به‌طور کامل شناخته نشده بودند. در مقابل جریان اصلی فیزیک نیز به اینشتین و تلاش او در زمینه رسیدن به نظریه میدان یکپارچه بی‌توجه ماند. رویایی او برای رسیدن به نظریه‌ای جامع و یکپارچه، انگیزه‌ای برای مواردی مانند نظریه همه چیز و به‌صورت ویژه نظریه ریسمان‌ها شد.

میراث غیرعلمی

اینشتین در طول سفرهایش به‌صورت روزانه برای همسرش السا و مارگو و السه،[bm] دخترانی که به فرزندخواندگی پذیرفته بود، نامه می‌نوشت. نامه‌ها در کاغذهای مخصوص دانشگاه عبری اورشلیم نوشته می‌شدند. باربارا ولف از بخش آرشیو آثار اینشتین در دانشگاه عبری اورشلیم به بی‌بی‌سی گفته‌است که او بیش از ۳۵۰۰ نامه خصوصی بین سالهای ۱۹۱۲ تا ۱۹۵۵ نگاشته‌است.[۱۷۵] مارگو اینشتین، اجازه داده تا این نامه‌ها در معرض عموم قرار بگیرد، با این حال او درخواست کرد که این کار ۲۰ سال پس از مرگش انجام شود (او در سال ۱۹۸۶ درگذشت[۱۷۶]).

اینشتین به لوله کشی حرفه‌ای علاقه داشت و در همین راستا او عضو افتخاری اتحادیه لوله‌کشی[bn] بود.[۱۷۷]

در فرهنگ عامه

مقالهٔ اصلی: اینشتین در فرهنگ عامه

در طول جنگ جهانی دوم، هفته نامه نیویورکر، در بخش گفتگو در مورد شهر، تصویری منتشر کرد که در آن اشاره می‌کرد، «اینشتین آنقدر در امریکا مشهور است که ممکن است در خیابان توسط مردم نگه داشته شود و از او درخواست شود که «آن نظریه» را برایشان توضیح دهد. او نهایتا راهی برای حل معضل پرسش‌های پیوسته دیگران یافت. او به فردی که از او سوال می‌کند، می‌گوید: عذر می‌خواهم، ببخشید، همیشه مرا با پروفسور اینشتین اشتباه می‌گیرند.»[۱۷۸]

اینشتین موضوعی الهام بخش برای بسیاری از رمان‌ها، فیلم‌ها، نمایش‌نامه‌ها و کارهایی در زمینه موسیقی بوده‌است.[۱۷۹] او یک مدل معروف برای به‌تصویر کشیدن یک پروفسور حواس پرت است، با صورتی تاثیرگذار و موهایی شاخص. فردریک گوردن در مجله تایم درباره او نوشت که اینشتین «یک رویای کارتونی بود که به حقیقت پیوست.»[۱۸۰]

غالبا نقل قول‌های معروف بسیاری به اشتباه به اینشتین نسبت داده می‌شود.[۱۸۱][۱۸۲]

جوائز و افتخارات

مقالهٔ اصلی: جوائز و افتخارات اینشتین

اینشتین جوائز و افتخارات بسیاری کسب کرد. او در سال ۱۹۲۲ موفق به کسب جایزه نوبل در فیزیک «برای خدماتش در زمینه فیزیک نظری و به‌ویژه کشف قانون اثر فوتوالکتریک که گامی اساسی در توسعه مکانیک کوانتومی به‌حساب می‌آید» شد. هیچ‌یک از نامزدها در سال ۱۹۲۱ واجد شرایط تعیین شده توسط آلفرد نوبل نبودند، بنابراین جایزه نوبل سال ۱۹۲۱، در سال ۱۹۲۲ به اینشتین داده شد.[۱۴] علاوه‌بر جایزه نوبل، او موفق به کسب افتخاراتی مانند مدال ماتئوچی (۱۹۲۱)[۱۸۳]، همکار انجمن سلطنتی (۱۹۲۱)[۱۸۴]، مدال کاپلی (۱۹۲۵)[۹]، مدال طلائی انجمن سلطنتی اختر شناسان (۱۹۲۶)،[۱۸۵] مدال ماکس پلانک (۱۹۲۹)[۱۸۶]، عضویت در آکادمی ملی علوم آمریکا (۱۹۴۲)،[۱۸۷] شخصیت قرن تایمز (۱۹۹۹)[۱۸۰][۱۸۸] نیز شد.

علاوه‌بر جایزه‌هایی که اینشتین موفق شد در طول زندگی کسب کند، برخی جوائز نیز به افتخار او نام‌گذاری شده‌ند که جايزه آلبرت اینشتین، مدال آلبرت اینشتین،[۱۸۹] جایزه اینشتین در علوم لیزر،[۱۹۰] جایزه اینشتین انجمن فیزیک آمریکا،[۱۹۱] جایزه جهانی علمی آلبرت انیشتین[۱۹۲] و جايزه صلح اینشتین[۱۹۳] از جمله این موارد هستند.

در فیزیک، یکای اینشتین یک یکای غیر اس‌آی است که برابر با انرژی یک مول فوتون است.[۱۹۴][۱۹۵] یونسکو به مناسبت صدمین سال مقالات نسبیت خاص، اثر فوتوالکتریک و اثر براوانی سال ۲۰۰۵ را سال جهانی فیزیک نامید.[۱۹۶]

کالج پزشکی آلبرت اینشتین یکی از کالج‌های دانشگاه یشیوا است که در نیویورک واقع است. این کالج به افتخار آلبرت اینشتین نام‌گذاری شده‌است. رصدخانه اینشتین، اولین تلسکوپ تصویربرداری به‌طور کامل با اشعه ایکس و دومین تلسکوپ رصدخانه نجومی انرژی بالای ناسا بود.[۱۹۷] سیارک ۲۰۰۱ به افتخار او، اینشتین ۲۰۰۱ نام‌گذاری شده‌است.[۱۹۸] بر روی ماه نیز دهانه‌ای به‌نام دهانه اینشتین به او اختصاص داده‌ شده‌است.[۱۹۹]

توضیحات

  1. ↑ نمرات آلبرت اینشتین در کارنامه او: آلمانی = ۵، فرانسه = ۳، ایتالیایی = ۶، تاریخ = ۶، جغرافی = ۴، هندسه = ۶، هندسه توصیفی = ۶، فیزیک = ۶، شیمی = ۵، تاریخ طبیعی = ۵، هنر و ترسیم فنی = ۴
  2. ↑ مقیاس نمرات ۱ تا ۶ بود.
  3. ↑ این انجمن بعدا و در سال ۱۹۴۸، به افتخار مکس پلانک به انجمن ماکس پلانک تغییر پیدا کرد.
  4. ↑ عضویت در فرهنگستان علاوه بر حقوق، این مزیت را برای اینشتین داشت که او را از وظیفه تدریس اجباری رها می‌کرد و او می‌توانست در دانشگاه هومبولت برلین به‌صورت آزادانه بر روی تحقیقاتش تمرکز کند.
  5. ↑ دانشگاه لینکلن، اولین دانشگاه در سراسر آمریکا بود که به آفریقایی-آمریکایی تبارهای آمریکا مدرک کالج داد.
  6. ↑ اشاره به قوم یهود و این که خود را قومی برگزیده می‌خوانند
  7. ↑ با توجه به این که این اینشتین به خدای شخص‌وار معتقد نبود و خود را عملا یک ندانم گرا می‌نامید و همچنین این‌که او خود را نزدیک به خدای اسپینوزایی می‌دانست، می‌توان اینطور نتیجه گرفت که منظور او از خدا، همان قوانین طبیعت است.

واژه‌نامه

  1. ↑ Pauline Koch
  2. ↑ Jakob
  3. ↑ Elektrotechnische Fabrik J. Einstein & Cie
  4. ↑ Luitpold Gymnasium
  5. ↑ On the Investigation of the State of the Ether in a Magnetic Field
  6. ↑ Max Talmud
  7. ↑ mathematical structure
  8. ↑ Argovian cantonal school
  9. ↑ Maja
  10. ↑ Marie Winteler
  11. ↑ Olsberg
  12. ↑ Lieserl Einstein
  13. ↑ Michele Besso
  14. ↑ János Plesch
  15. ↑ Daniel Q. Posin
  16. ↑ Maurice Solovine
  17. ↑ Stephen Samuel Wise
  18. ↑ Conrad Habicht
  19. ↑ Olympia Academy
  20. ↑ Folgerungen aus den Capillaritätserscheinungen
  21. ↑ A New Determination of Molecular Dimensions
  22. ↑ Revolution in Science – New Theory of the Universe – Newtonian Ideas Overthrown
  23. ↑ oyal Netherlands Academy of Arts and Sciences
  24. ↑ cannon salute
  25. ↑ Carmen
  26. ↑ Jimmy Walker
  27. ↑ the ruling monarch of the mind
  28. ↑ Harry Emerson Fosdick
  29. ↑ Riverside Church
  30. ↑ Penchant for patriotic militarism
  31. ↑ Outward persona
  32. ↑ Highly emotional temperament
  33. ↑ Extraordinary intellectual energy
  34. ↑ Enabling Act of 1933
  35. ↑ German Student Union
  36. ↑ not yet hanged"
  37. ↑ Spontaneous emotional outburst
  38. ↑ Shun popular enlightenment
  39. ↑ Oliver Locker-Lampson
  40. ↑ Daily Herald
  41. ↑ Resident scholar
  42. ↑ Jewish quotas
  43. ↑ Bruria Kaufman
  44. ↑ Phillip Forman
  45. ↑ Worst disease
  46. ↑ Leon Botstein
  47. ↑ Zoellner conservatory
  48. ↑ A role model for the generations to come
  49. ↑ Deeply religious nonbeliever
  50. ↑ Ethical Culture
  51. ↑ First Humanist Society of New York
  52. ↑ New Humanist
  53. ↑ New York Society for Ethical Culture
  54. ↑ NEric Gutkind
  55. ↑ Rudolph Nissen
  56. ↑ Thomas Stoltz Harvey
  57. ↑ Folgerungen aus den Capillaritätserscheinungen
  58. ↑ Friedmann–Einstein universe
  59. ↑ Einstein–de Sitter universe
  60. ↑ Cormac O'Raifeartaigh
  61. ↑ Über die Entwicklung unserer Anschauungen über das Wesen und die Konstitution der Strahlung
  62. ↑ Spooky action at a distance
  63. ↑ Aspect experiment
  64. ↑ Physical Review
  65. ↑ Margot and Ilse
  66. ↑ Plumbers and Steamfitters Union


جستارهای وابسته

منابع

  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ Calaprice, Alice (2010). The Ultimate Quotable Einstein. Princeton: Princeton University Press, p. 325.
  2. ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ Calaprice, Alice (2000). The Expanded Quotable Einstein. Princeton: Princeton University Press, p. 218.
  3. ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ Calaprice, Alice (2010). The Ultimate Quotable Einstein. Princeton NJ: Princeton University Press, p. 340. Letter to M. Berkowitz, 25 October 1950. Einstein Archive 59–215.
  4. ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ Albert Einstein's "God Letter" fetches US$2,400,000 at Christie's New York auction house on 4 December 2018 [۱]
  5. ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ "Einstein's "I don't believe in God" letter has sold on eBay...", 23 October 2012, io9.com
  6. ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ Isaacson, Walter (2008). Einstein: His Life and Universe. New York: Simon and Schuster, p. 461.
  7. ↑ Wells, John (3 April 2008). Longman Pronunciation Dictionary (3rd ed.). Pearson Longman. ISBN 978-1-4058-8118-0.
  8. ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ ۸٫۲ ۸٫۳ "Albert Einstein – Biography". Nobel Foundation. Archived from the original on 6 March 2007. Retrieved 7 March 2007.
  9. ↑ ۹٫۰ ۹٫۱ ۹٫۲ ۹٫۳ Whittaker, E. (1 November 1955). "Albert Einstein. 1879-1955". Biographical Memoirs of Fellows of the Royal Society. 1: 37–67. doi:10.1098/rsbm.1955.0005. JSTOR 769242. خطای یادکرد: برچسب <ref> نامعتبر؛ نام «frs» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  10. ↑ Yang, Fujia; Hamilton, Joseph H. (2010). Modern Atomic and Nuclear Physics. World Scientific. ISBN 978-981-4277-16-7.
  11. ↑ Howard, Don A., ed. (2014) [First published 11 February 2004]. "Einstein's Philosophy of Science". Stanford Encyclopedia of Philosophy. The Metaphysics Research Lab, Center for the Study of Language and Information (CSLI), Stanford University. Retrieved 4 February 2015.
  12. ↑ Howard, Don A. (December 2005). "Albert Einstein as a Philosopher of Science" (PDF). Physics Today. 58 (12): 34–40. Bibcode:2005PhT....58l..34H. doi:10.1063/1.2169442. Retrieved 8 March 2015 – via University of Notre Dame, Notre Dame, IN, author's personal webpage.
  13. ↑ Bodanis, David (2000). E = mc2: A Biography of the World's Most Famous Equation. New York: Walker.
  14. ↑ ۱۴٫۰ ۱۴٫۱ ۱۴٫۲ "The Nobel Prize in Physics 1921". Nobel Prize. Retrieved 11 July 2016.
  15. ↑ ۱۵٫۰ ۱۵٫۱ "Scientific Background on the Nobel Prize in Physics 2011. The accelerating universe" (PDF). Nobel Media AB. p. 2. Archived from the original (PDF) on 16 May 2012. Retrieved 4 January 2015.
  16. ↑ Overbye, Dennis (24 November 2015). "A Century Ago, Einstein's Theory of Relativity Changed Everything". The New York Times. Retrieved 24 November 2015.
  17. ↑ Levenson, Thomas (9 June 2017). "The Scientist and the Fascist". The Atlantic.
  18. ↑ Paul S. Boyer; Melvyn Dubofsky (2001). The Oxford Companion to United States History. Oxford University Press. p. 218. ISBN 978-0-19-508209-8.
  19. ↑ Paul Arthur Schilpp, ed. (1951). Albert Einstein: Philosopher-Scientist. Vol. II. New York: Harper and Brothers Publishers (Harper Torchbook edition). pp. 730–746.. His non-scientific works include: About Zionism: Speeches and Lectures by Professor Albert Einstein (1930), "Why War?" (1933, co-authored by Sigmund Freud), The World As I See It (1934), Out of My Later Years (1950), and a book on science for the general reader, The Evolution of Physics (1938, co-authored by Leopold Infeld).
  20. ↑ "Result of WordNet Search for Einstein". 3.1. The Trustees of Princeton University. Retrieved 4 January 2015.
  21. ↑ The Recollections of Eugene P. Wigner, By Eugene Paul Wigner, Andrew Szanton, (Springer, 2013), p. 170 [بدون شابک]
  22. ↑ Stachel (2002), pp. 59–61.
  23. ↑ Barry R. Parker (2003). Einstein: The Passions of a Scientist, Prometheus Books, p. 31
  24. ↑ Fölsing (1997), pp. 30–31.
  25. ↑ Stachel (2008), vol. 1 (1987), doc. 5.
  26. ↑ Mehra, Jagdish (2001). "Albert Einstein's first paper". The Golden Age of Physics. World Scientific. ISBN 978-981-02-4985-4.
  27. ↑ The Three-body Problem from Pythagoras to Hawking, Mauri Valtonen, Joanna Anosova, Konstantin Kholshevnikov, Aleksandr Mylläri, Victor Orlov, Kiyotaka Tanikawa, (Springer 2016), p. 43, Simon and Schuster, 2008
  28. ↑ ۲۸٫۰ ۲۸٫۱ ۲۸٫۲ Einstein: His Life and Universe, By Walter Isaacson, p. 17
  29. ↑ Einstein: His Life and Universe, By Walter Isaacson, p. 16
  30. ↑ Calaprice, Alice (2005). Albert Einstein: A biography. p. 8.
  31. ↑ Stachel (2008), vol. 1 (1987), p. 11.
  32. ↑ ۳۲٫۰ ۳۲٫۱ Highfield & Carter (1993), pp. 21, 31, 56–57.
  33. ↑ Fölsing (1997), p. 40.
  34. ↑ Stachel (2008), vol. 1 (1987), docs. 21–27.
  35. ↑ Stachel (2008), vol. 1 (1987), doc. 67.
  36. ↑ Troemel-Ploetz, D. (1990). "Mileva Einstein-Marić: The Woman Who Did Einstein's Mathematics". Women's Studies International Forum. 13 (5): 415–432. doi:10.1016/0277-5395(90)90094-e.
  37. ↑ Walker, Evan Harris (February 1989). "Did Einstein Espouse his Spouse's Ideas?" (PDF). Physics Today. 42 (2): 9–13. Bibcode:1989PhT....42b...9W. doi:10.1063/1.2810898. Archived from the original (PDF) on 19 January 2012. Retrieved 19 October 2014.
  38. ↑ Pais (1994), pp. 1–29.
  39. ↑ Holton, G., Einstein, History, and Other Passions, Harvard University Press, 1996, pp. 177–193.
  40. ↑ Stachel (2002), pp. 49–56.
  41. ↑ Martinez, A. A., "Handling evidence in history: the case of Einstein's wife", School Science Review, 86 (316), March 2005, pp. 49–56. PDF بایگانی‌شده در ۱۱ اوت ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine
  42. ↑ J. Renn & R. Schulmann, Albert Einstein/Mileva Marić: The Love Letters, 1992, pp. 73–74, 78.
  43. ↑ A. Calaprice & T. Lipscombe, Albert Einstein: A Biography, 2005, pp. 22–23.
  44. ↑ Stachel (2002), p. 50.
  45. ↑ Robinson, Andrew (2015). Einstein: A Hundred Years of Relativity. Princeton University Press. pp. 143–145. ISBN 978-0-691-16989-7.
  46. ↑ Neffe (2007), p. 203.
  47. ↑ Wüthrich, Urs (11 April 2015). "Die Liebesbriefe des untreuen Einstein" [The love letters of the unfaithful Einstein]. BZ Berner Zeitung (به آلمانی). Bern, Switzerland. Retrieved 11 April 2015. Ich denke in innigster Liebe an Dich in jeder freien Minute und bin so unglücklich, wie nur ein Mensch es sein kann.
  48. ↑ Calaprice, Alice; Lipscombe, Trevor (2005). Albert Einstein: A Biography. Greenwood Publishing Group. p. 50. ISBN 978-0-313-33080-3.
  49. ↑ Isaacson (2007).
  50. ↑ Calaprice, Kennefick & Schulmann (2015), p. 62.
  51. ↑ Highfield & Carter (1993), p. 216.
  52. ↑ An Einstein Encyclopedia, Alice Calaprice, Daniel Kennefick, Robert Schulmann, p. 65 et seq, Princeton University Press, 2015
  53. ↑ Fölsing (1997), p. 82.
  54. ↑ J J O'Connor; E F Robertson, eds. (May 2010). "Grossmann biography" (scientific website?). School of Mathematics and Statistics, University of St Andrews, Scotland. Retrieved 27 March 2015.
  55. ↑ Isaacson (2007), p. 63.
  56. ↑ "Einstein at the patent office" (official website). Berne, Switzerland: Swiss Federal Institute of Intellectual Property, IGE/IPI. 6 February 2014. Retrieved 9 September 2016.
  57. ↑ ۵۷٫۰ ۵۷٫۱ "FAQ about Einstein and the Institute" (official website). Berne, Switzerland: Swiss Federal Institute of Intellectual Property, IGE/IPI. 27 May 2014. Retrieved 27 March 2015.
  58. ↑ ۵۸٫۰ ۵۸٫۱ Galison, Peter (2000). "Einstein's Clocks: The Question of Time". Critical Inquiry. 26 (2 Winter): 355–389. doi:10.1086/448970. JSTOR 1344127.
  59. ↑ Isaacson (2007), pp. 79–84.
  60. ↑ Einstein (1901).
  61. ↑ Galison, Peter (2003). Einstein's Clocks, Poincaré's Maps: Empires of Time. New York: W. W. Norton. ISBN 978-0-393-02001-4.
  62. ↑ ۶۲٫۰ ۶۲٫۱ Einstein (1905b), "Meinem Freunde Herr Dr. Marcel Grossmann gewidmet (Dedicated to my friend, Dr. Marcel Grossmann)".
  63. ↑ Einstein (1926b), chap. "A New Determination of Molecular Dimensions".
  64. ↑ "A New Physics, Based on Einstein". The New York Times. 25 November 1919. p. 17.
  65. ↑ "Associate Professor at the University of Zurich und professor in Prague (1909–1912)" (digital library). Einstein Online (به آلمانی و انگلیسی). Bern, Switzerland: ETH-Bibliothek Zurich, ETH Zürich, www.ethz.ch. 2014. Retrieved 17 August 2014.
  66. ↑ Isaacson (2007), p. 164.
  67. ↑ von Hirschhausen, Ulrike (2007). "Von imperialer Inklusion zur nationalen Exklusion:Staatsbürgerschaft in Österreich- Ungarn 1867–1923" (PDF) (WZB Discussion Paper). ZKD – Veröffentlichungsreihe der Forschungsgruppe, "Zivilgesellschaft, Citizenship und politische Mobilisierung in Europa" Schwerpunkt Zivilgesellschaft, Konflikte und Demokratie, Wissenschaftszentrum Berlin für Sozialforschung. Berlin, Germany: WZB Social Science Research Center Berlin. p. 8. ISSN 1860-4315. Retrieved 4 August 2015. Eine weitere Diskontinuität bestand viertens darin, dass die Bestimmungen der österreichischen Staatsbürgerschaft, die in den ersten Dritteln des Jahrhunderts auch auf Ungarn angewandt worden waren, seit 1867 nur noch für die cisleithanische Reichshälfte galten. Ungarn entwickelte hingegen jetzt eine eige-ne Staatsbürgerschaft.
  68. ↑ "Professor at the ETH Zurich (1912–1914)" (digital library). Einstein Online (به آلمانی و انگلیسی). Zurich, Switzerland: ETH-Bibliothek Zurich, ETH Zürich, www.ethz.ch. 2014. Retrieved 17 August 2014.
  69. ↑ Stachel (2002), p. 534.
  70. ↑ Weinstein (2015), pp. 18–19.
  71. ↑ "Director in the attic". Max-Planck-Gesellschaft, München. Retrieved 9 July 2017.
  72. ↑ Calaprice, Alice; Lipscombe, Trevor (2005). Albert Einstein: a biography. Greenwood Publishing Group. p. xix. ISBN 978-0-313-33080-3., Timeline, p. xix
  73. ↑ Andrzej, Stasiak (2003). "Myths in science". EMBO Reports. 4 (3): 236. doi:10.1038/sj.embor.embor779. PMC 1315907.
  74. ↑ "Albert Einstein (1879–1955)". Royal Netherlands Academy of Arts and Sciences. Retrieved 21 July 2015.
  75. ↑ Hoffmann (1972), pp. 145–148.
  76. ↑ Fölsing (1997), pp. 499–508.
  77. ↑ "As Einstein Sees American", Einstein's World, a 1931 reprint with minor changes, of his 1921 essay.
  78. ↑ Holton, Gerald. "The migration of physicists to the United States", Bulletin of the Atomic Scientists, Educational Foundation for Nuclear Science, Inc., April 1984 pp. 18–24
  79. ↑ Isaacson (2007), pp. 307–308.
  80. ↑ Flood, Alison (12 June 2018). "Einstein's travel diaries reveal 'shocking' xenophobia". The Guardian. Retrieved 13 June 2018.
  81. ↑ The Nobel Prize in Physics 1921: Albert Einstein. Banquet Speech by R. Nadolny (in German). Retrieved 9 December 2015 via Nobelprize.org
  82. ↑ Isaacson (2007), p. 308.
  83. ↑ Montes-Santiago, J. (16 July 2017). "[The meeting of Einstein with Cajal (Madrid, 1923): a lost tide of fortune]". Revista de Neurología. 43 (2): 113–117. ISSN 0210-0010. PMID 16838259.
  84. ↑ Grandjean, Martin (2018). Les réseaux de la coopération intellectuelle. La Société des Nations comme actrice des échanges scientifiques et culturels dans l'entre-deux-guerres [The Networks of Intellectual Cooperation. The League of Nations as an Actor of the Scientific and Cultural Exchanges in the Inter-War Period] (به فرانسوی). Lausanne: Université de Lausanne. pp. 296–302
  85. ↑ Grandjean, Martin (2017). "Analisi e visualizzazioni delle reti in storia. L'esempio della cooperazione intellettuale della Società delle Nazioni". Memoria e Ricerca (2): 371–393. doi:10.14647/87204. See also: French version (PDF) and English summary.
  86. ↑ Isaacson (2007), p. 368.
  87. ↑ ۸۷٫۰ ۸۷٫۱ ۸۷٫۲ Isaacson (2007), p. 370.
  88. ↑ Isaacson (2007), p. 373.
  89. ↑ ۸۹٫۰ ۸۹٫۱ Isaacson (2007), p. 374.
  90. ↑ ۹۰٫۰ ۹۰٫۱ Chaplin, Charles. Charles Chaplin: My Autobiography, Simon and Schuster, N.Y. (1964)
  91. ↑ Fölsing (1997), p. 659.
  92. ↑ Isaacson (2007), p. 404.
  93. ↑ Isaacson (2007), pp. 407–410.
  94. ↑ Richard Kroehling (July 1991). "Albert Einstein: How I See the World". American Masters. PBS. Retrieved 29 May 2018.
  95. ↑ Isaacson (2007), p. 630.
  96. ↑ Gosling, F. G. (2010). "The Manhattan Project: Making the Atomic Bomb". U.S. Department of Energy, History Division. p. vii. Retrieved 7 June 2015.
  97. ↑ Lanouette, William; Silard, Bela (1992). Genius in the Shadows: A Biography of Leo Szilárd: The Man Behind The Bomb. New York: Charles Scribner's Sons. pp. 198–200. ISBN 978-0-684-19011-2.
  98. ↑ J. Diehl, Sarah; Moltz, James Clay (2008). Nuclear Weapons and Nonproliferation: A Reference Handbook. ABC-CLIO. p. 218. ISBN 978-1-59884-071-1. Retrieved 7 June 2015.
  99. ↑ Hewlett, Richard G.; Anderson, Oscar E. (1962). The New World, 1939–1946 (PDF). University Park: Pennsylvania State University Press. pp. 15–16. ISBN 978-0-520-07186-5. OCLC 637004643. Retrieved 7 June 2015.
  100. ↑ Einstein, Albert (1952). "On My Participation in the Atom Bomb Project". AJ Software & Multimedia. Archived from the original on 28 August 2015. Retrieved 7 June 2015 – via atomicarchive.org.
  101. ↑ Clark (1971), p. ???.
  102. ↑ Isaacson (2007), p. 290.
  103. ↑ Rowe, David E. and Schulmann, Robert, editors. Einstein on Politics, Princeton University Press (2007)
  104. ↑ "ISRAEL: Einstein Declines". Time. 1 December 1952. Retrieved 31 March 2010.
  105. ↑ Rosenkranz, Ze'ev (6 November 2002). The Einstein Scrapbook. Baltimore, Maryland: Johns Hopkins University Press. p. 103. ISBN 978-0-8018-7203-7.
  106. ↑ ۱۰۶٫۰ ۱۰۶٫۱ Isaacson (2007), p. 522.
  107. ↑ Duchen, Jessica (28 January 2011). "The relative beauty of the violin". The Independent.
  108. ↑ "Einstein and his love of music" (PDF). Physics World. January 2005. Archived from the original (PDF) on 28 August 2015.
  109. ↑ ۱۰۹٫۰ ۱۰۹٫۱ ۱۰۹٫۲ ۱۰۹٫۳ Peter Galison; Gerald James Holton; Silvan S. Schweber (2008). Einstein for the 21st Century: His Legacy in Science, Art, and Modern Culture. Princeton University Press. pp. 161–164. ISBN 978-0-691-13520-5.
  110. ↑ Cariaga, Daniel, "Not Taking It with You: A Tale of Two Estates", Los Angeles Times, 22 December 1985. Retrieved April 2012.
  111. ↑ Auction listing by RR Auction, auction closed 13 October 2010.
  112. ↑ Rowe, David E.; Schulmann, Robert (16 April 2007). Einstein on Politics: His Private Thoughts and Public Stands on Nationalism, Zionism, War, Peace, and the Bomb. Princeton University Press. ISBN 978-0-691-12094-2.
  113. ↑ Einstein, Albert (May 1949). Sweezy, Paul; Huberman, Leo (eds.). "Why Socialism?". Monthly Review. 1 (1): 9. doi:10.14452/MR-001-01-1949-05_3.
  114. ↑ Rowe, David E.; Robert Schulmann (8 June 2007). David A., Walsh (ed.). "What Were Einstein's Politics?". History News Network. Retrieved 29 July 2012. {{cite journal}}: Unknown parameter |last-author-amp= ignored (|name-list-style= suggested) (help)
  115. ↑ Clark (1971).
  116. ↑ Isaacson (2007), p. 487, 494, 550.
  117. ↑ Waldrop, Mitch (19 April 2017). "Why the FBI Kept a 1,400-Page File on Einstein". National Geographic.
  118. ↑ "Einstein on Gandhi (Einstein's letter to Gandhi – Courtesy:Saraswati Albano-Müller & Notes by Einstein on Gandhi – Source: The Hebrew University of Jerusalem )". Gandhiserve.org. 18 October 1931. Archived from the original on 17 January 2012. Retrieved 24 January 2012.
  119. ↑ Hitchens, Christopher, ed. (2007). "Selected Writings on Religion: Albert Einstein". The Portable Atheist: Essential Readings for the Nonbeliever. Da Capo Press. p. 155. ISBN 978-0-306-81608-6. {{cite book}}: Unknown parameter |editorlink= ignored (|editor-link= suggested) (help); Unknown parameter |titlelink= ignored (|title-link= suggested) (help)
  120. ↑ Isaacson, Walter (2008). Einstein: His Life and Universe. New York: Simon and Schuster, p. 390.
  121. ↑ Dowbiggin, Ian (2003). A Merciful End. New York: Oxford University Press, p. 41.
  122. ↑ Einstein, Albert (1995). Ideas And Opinions. New York: Random House, p. 62.
  123. ↑ "The Case of the Scientist with a Pulsating Mass". Medscape. 14 June 2002. Retrieved 11 June 2007.
  124. ↑ Albert Einstein Archives (April 1955). "Draft of projected Telecast Israel Independence Day, April 1955 (last statement ever written)". Einstein Archives Online. Archived from the original on 13 March 2007. Retrieved 14 March 2007.
  125. ↑ Cohen, J. R.; Graver, L. M. (November 1995). "The ruptured abdominal aortic aneurysm of Albert Einstein". Surgery, Gynecology & Obstetrics. 170 (5): 455–458. PMID 2183375.
  126. ↑ Cosgrove, Ben (14 March 2014). "The Day Albert Einstein Died: A Photographer's Story". Time. Retrieved 24 April 2018.
  127. ↑ "The Long, Strange Journey of Einstein's Brain". NPR. Retrieved 3 October 2007.
  128. ↑ O'Connor, J. J.; Robertson, E.F. (1997). "Albert Einstein". The MacTutor History of Mathematics archive. School of Mathematics and Statistics, University of St. Andrews.
  129. ↑ Late City, ed. (18 April 1955). Written at Princeton, NJ. "Dr. Albert Einstein Dies in Sleep at 76; World Mourns Loss of Great Scientist, Rupture of Aorta Causes Death, Body Cremated, Memorial Here Set". The New York Times. Vol. CIV, no. 35, 514. New York (published 19 April 1955). p. 1. ISSN 0362-4331.
  130. ↑ Oppenheimer, J. Robert (March 1979). "Oppenheimer on Einstein". Bulletin of the Atomic Scientists. 35 (3): 38. Bibcode:1979BuAtS..35c..36O. doi:10.1080/00963402.1979.11458597.
  131. ↑ Das, Ashok (2003). Lectures on quantum mechanics. Hindustan Book Agency. p. 59. ISBN 978-81-85931-41-8.
  132. ↑ Spielberg, Nathan; Anderson, Bryon D. (1995). Seven ideas that shook the universe (2nd ed.). John Wiley & Sons. p. 263. ISBN 978-0-471-30606-1.
  133. ↑ Major, Fouad G. (2007). The quantum beat: principles and applications of atomic clocks (2nd ed.). Springer. p. 142. ISBN 978-0-387-69533-4.
  134. ↑ Lindsay, Robert Bruce; Margenau, Henry (1981). Foundations of physics. Ox Bow Press. p. 330. ISBN 978-0-918024-17-6.
  135. ↑ Kuepper, Hans-Josef. "List of Scientific Publications of Albert Einstein". Einstein-website.de. Retrieved 3 April 2011.
  136. ↑ Levenson, Thomas (9 September 1997). "Einstein's Big Idea" (public broadcaster website). Boston: WBGH. Retrieved 20 June 2015 – via NOVA by Public Broadcasting Service (PBS).
  137. ↑ Einstein (1905d).
  138. ↑ Fölsing (1997), pp. 178–198.
  139. ↑ For a discussion of the reception of relativity theory around the world, and the different controversies it encountered, see the articles in Thomas F. Glick, ed., The Comparative Reception of Relativity (Kluwer Academic Publishers, 1987), شابک ‎۹۰−۲۷۷−۲۴۹۸−۹.
  140. ↑ Pais (1982), pp. 382–386.
  141. ↑ Pais (1982), pp. 151–152.
  142. ↑ Einstein (1923).
  143. ↑ Pais (1982), pp. 179–183.
  144. ↑ Stachel (2008), pp. 273–274, vol. 2: The Swiss Years: Writings, 1900–1909.
  145. ↑ Pais (1982), pp. 194–195.
  146. ↑ Einstein, A (22 June 1916). "Näherungsweise Integration der Feldgleichungen der Gravitation". Sitzungsberichte der Königlich Preussischen Akademie der Wissenschaften Berlin. part 1: 688–696. Bibcode:1916SPAW.......688E. Archived from the original on 15 January 2016. Retrieved 14 February 2016.
  147. ↑ Einstein, A (31 January 1918). "Über Gravitationswellen". Sitzungsberichte der Königlich Preussischen Akademie der Wissenschaften Berlin. part 1: 154–167. Bibcode:1918SPAW.......154E. Archived from the original on 15 January 2016. Retrieved 14 February 2016.
  148. ↑ ۱۴۸٫۰ ۱۴۸٫۱ "Found! Gravitational Waves, or a Wrinkle in Spacetime". Nadia Drake. National Geographic. 11 February 2016. Archived from the original on 12 February 2016. Retrieved 6 July 2016.
  149. ↑ Abbott, Benjamin P.; et al. (LIGO Scientific Collaboration and Virgo Collaboration) (2016). "Observation of Gravitational Waves from a Binary Black Hole Merger". Phys. Rev. Lett. 116 (6): 061102. arXiv:1602.03837. Bibcode:2016PhRvL.116f1102A. doi:10.1103/PhysRevLett.116.061102. PMID 26918975. Lay summary (PDF). {{cite journal}}: Cite uses deprecated parameter |lay-url= (help)
  150. ↑ "Gravitational Waves: Ripples in the fabric of space-time". LIGO | MIT. 11 February 2016. Retrieved 12 February 2016.
  151. ↑ "Scientists make first direct detection of gravitational waves". Jennifer Chu. MIT News. Retrieved 12 February 2016.
  152. ↑ Ghosh, Pallab (11 February 2016). "Einstein's gravitational waves 'seen' from black holes". BBC News (به انگلیسی). Retrieved 12 February 2016.
  153. ↑ Overbye, Dennis (11 February 2016). "Gravitational Waves Detected, Confirming Einstein's Theory". The New York Times. ISSN 0362-4331. Retrieved 12 February 2016.
  154. ↑ Einstein (1917a).
  155. ↑ Pais (1994), pp. 285–286.
  156. ↑ North, J.D. (1965). The Measure of the Universe: A History of Modern Cosmology. New York: Dover. pp. 81–83.
  157. ↑ ۱۵۷٫۰ ۱۵۷٫۱ Einstein, A. 1931. Zum kosmologischen Problem der allgemeinen Relativitätstheorie Sitzungsb.König. Preuss. Akad. 235–237
  158. ↑ ۱۵۸٫۰ ۱۵۸٫۱ O'Raifeartaigh, C; McCann, B (2014). "Einstein's cosmic model of 1931 revisited: An analysis and translation of a forgotten model of the universe" (PDF). The European Physical Journal H. 39 (2014): 63–85. arXiv:1312.2192. Bibcode:2014EPJH...39...63O. doi:10.1140/epjh/e2013-40038-x.
  159. ↑ Einstein, A; de Sitter, W (1932). "On the relation between the expansion and the mean density of the universe". Proceedings of the National Academy of Sciences. 18 (3): 213–214. Bibcode:1932PNAS...18..213E. doi:10.1073/pnas.18.3.213. PMC 1076193. PMID 16587663.
  160. ↑ Nussbaumer, Harry (2014). "Einstein's conversion from his static to an expanding universe". Eur. Phys. J. H. 39 (1): 37–62. arXiv:1311.2763. Bibcode:2014EPJH...39...37N. doi:10.1140/epjh/e2013-40037-6.
  161. ↑ Nussbaumer and Bieri (2009). Discovering the Expanding Universe. Cambridge: Cambridge University Press. pp. 144–152.
  162. ↑ Zimmer, Carl (9 June 2013). "The Genius of Getting It Wrong". The New York Times.
  163. ↑ Castelvecchi, Davide (2014). "Einstein's lost theory uncovered". Nature News & Comment. 506 (7489): 418–419. Bibcode:2014Natur.506..418C. doi:10.1038/506418a. PMID 24572403.
  164. ↑ "On His 135th Birthday, Einstein is Still Full of Surprises". Out There. 14 March 2014.
  165. ↑ Einstein, Albert; Rosen, Nathan (1935). "The Particle Problem in the General Theory of Relativity". Physical Review. 48 (1): 73. Bibcode:1935PhRv...48...73E. doi:10.1103/PhysRev.48.73. {{cite journal}}: Unknown parameter |last-author-amp= ignored (|name-list-style= suggested) (help)
  166. ↑ "2015 – General Relativity's Centennial". American Physical Society. 2015. Retrieved 7 April 2017.
  167. ↑ Lindley, David (25 March 2005). "Focus: The Birth of Wormholes". Physics. 15. doi:10.1103/physrevfocus.15.11.
  168. ↑ ۱۶۸٫۰ ۱۶۸٫۱ Einstein (1905a).
  169. ↑ Pais, Abraham (October 1979). "Einstein and the quantum theory" (PDF). Reviews of Modern Physics. 51 (4): 863–914. Bibcode:1979RvMP...51..863P. doi:10.1103/RevModPhys.51.863.
  170. ↑ Einstein, Podolsky & Rosen (1935).
  171. ↑ ۱۷۱٫۰ ۱۷۱٫۱ Isaacson (2007), pp. 448–453.
  172. ↑ Penrose (2007), p. 583.
  173. ↑ Fine (2017).
  174. ↑ Einstein (1950).
  175. ↑ "Letters Reveal Einstein Love Life". BBC News. 11 July 2006. Retrieved 14 March 2007.
  176. ↑ "Obituary". The New York Times. 12 July 1986. Retrieved 3 April 2011.
  177. ↑ "Einstein". Corbis Rights Representation. Archived from the original on 19 August 2008. Retrieved 8 August 2008.
  178. ↑ Libman, E. (14 January 1939). "Disguise". The New Yorker.
  179. ↑ McTee, Cindy. "Einstein's Dream for orchestra". Cindymctee.com.
  180. ↑ ۱۸۰٫۰ ۱۸۰٫۱ Golden, Frederic (3 January 2000), "Person of the Century: Albert Einstein", Time, retrieved 25 February 2006 خطای یادکرد: برچسب <ref> نامعتبر؛ نام «slqbwn» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  181. ↑ Novak, Matt (16 May 2015). "9 Albert Einstein Quotes That Are Completely Fake". Gizmodo. Retrieved 4 May 2018.
  182. ↑ "Did Albert Einstein Humiliate an Atheist Professor?". Snopes. Retrieved 4 May 2018.
  183. ↑ Matteucci Medal, Italian Society of Sciences, retrieved 23 July 2020
  184. ↑ Whittaker, E. (1 November 1955). "Albert Einstein. 1879–1955". Biographical Memoirs of Fellows of the Royal Society. 1: 37–67. doi:10.1098/rsbm.1955.0005. JSTOR 769242.
  185. ↑ "Gold Medal Winners" (PDF). RAS. 2019. Retrieved 15 July 2019.
    "Winners of the Gold Medal of the Royal Astronomical Society". RAS. 2012. Retrieved 9 January 2015.
  186. ↑ Marco Mamone Capria (2005) Physics before and after Einstein p.5. IOS Press, 2005
  187. ↑ "Albert Einstein". nasonline.org. Retrieved 25 April 2019.
  188. ↑ Isaacson, Walter (3 January 2000), "Person of the Century: Why We Chose Einstein", Time, retrieved 16 July 2007
  189. ↑ "Einstein Medal". albert einstein society. Retrieved 5 April 2013.
  190. ↑ Sze, R. C. (1989). "Foreword". In Sze, R. C.; Duarte, F. J. (eds.). Proceedings of the International Conference on Lasers '88. McLean, VA: STS Press. pp. XIII–XIV. ISSN 0190-4132.
  191. ↑ Einstein Prize (APS), American Physical Society, retrieved 23 July 2020
  192. ↑ "Albert Einstein World Award of Science". consejoculturalmundial.org. World Cultural Council. July 27, 2015. Retrieved 14 August 2013.
  193. ↑ Cousins, Norman (14 December 1979). "Letter from the Albert Einstein Peace Prize Foundation to Joshua Lederberg" (PDF). The Joshua Lederberg Papers. United States National Library of Medicine. Retrieved 11 January 2016.
  194. ↑ W. Albert Noyes and P. A. Leighton, The photochemistry of gases. p. 14. Rochester, New York. 1940. Viking
  195. ↑ Albrecht Folsing, Albert Einstein: a biography. p. 299. New York. 1997. Viking
  196. ↑ "2005 – UNESCO World Year of Physics". Eurofusion. December 1, 2004. Retrieved December 4, 2017.
  197. ↑ "HEA Heritage Missions: Einstein Observatory". cfa.harvard.edu. Retrieved 27 March 2014.
  198. ↑ Schmadel, Lutz D. (2007). "(2001) Einstein". Dictionary of Minor Planet Names. Springer Berlin Heidelberg. p. 162. doi:10.1007/978-3-540-29925-7_2002. ISBN 978-3-540-00238-3.
  199. ↑ Longshaw N. (June 2014). P. Grego (ed.). "Einstein surprise" (PDF). The British Astronomical Association Lunar Section Circular. 51 (6): 10–12. Archived from the original (PDF) on December 14, 2014.

منابع بیشتر

پیوند به بیرون

این نوشتار یک نسخهٔ صوتی دارد. برای گوش‌دادن کلیک کنید.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=آلبرت_اینشتین&oldid=29588380»