عبدالله بن جعفر

عبدالله جعفر ابوهاشم عبدالله جعفر ابوطالب
زادهٔ	سال ۲ یا ۳ پس از هجرت حبشه
درگذشت	سال ۸۰، ۸۴، ۸۵، ۸۷، ۹۰ پس از هجرت مدینه یا ابواء
علت مرگ	بیماری
آرامگاه	بقیع یا جای دیگر
محل زندگی	حبشه، مدینه، کوفه
ملیت	عربستان
دیگر نام‌ها	ابومحمد
نژاد	عرب
شناخته‌شده برای	مسلمانان
کارهای برجسته	کشته دادن دو فرزند در عاشورا مشاور و رایزن علی و حسن و حسین
شهر زادگاه	مدینه
همسر(ها)	زینب کبرا، لیلی بنت مسعود
فرزندان	عون و محمد، یحیی، هارون، صالح، ام‌ابیها، ام‌محمد، علی، جعفر، ام‌کلثوم، ام‌عبدالله، عباس، محمد، ابراهیم و معاویه
والدین	اسمای عمیس، جعفر ابوطالب
خویشاوندان	علی (عمو و پدرزن)، محمد ابوبکر (برادر ازپدرجدا)، حسن و حسین (برادرزن و پسرعمو)، عبدالملک مروان (داماد)، عبدالله عباس (داماد)

عبدالله بن جعفر بن ابوطالب برادرزاده علی بن ابی طالب بود. پدرش جعفر از اولین اسلام آورندگان بود و جزو مسلمانانی بود که به حبشه مهاجرت کردند. او همسر دختر علی، زینب کبرا بود.

دوران کودکی و جوانی

عبدالله در زمانی که پدرش در حبشه بود، متولد شد. مادرش اسما بنت عمیس خثعمیه بود که بعد از کشته شدن جعفر در سریه مؤته، با ابوبکر ازدواج کرد و محمد بن ابوبکر را به دنیا آورد. عبدالله به خاطر بخششهایش مشهور شد و لقب بحر الجود را کسب کرد.

دوران خلافت علی

به نظر می‌رسد که وی فعالیت سیاسی مهمی نداشته، گرچه نامش در زمان خلافت علی و پس از آن در چندین جا در تاریخ آمده‌است. وقتی که معاویه با شایعاتی در صدد تخریب وجهه قیس بن سعد، والی علی در مصر بود، عبدالله بن جعفر به علی پیشنهاد داد که قیس را بردارد و محمد بن ابی بکر را به جایش به مصر بگمارد. علی بالاخره راضی شد و این کار را کرد. اما انتخاب محمد بن ابی بکر در سال ۳۶ هجری/۷–۶۵۶ میلادی، باعث شد که مصر در مدت کوتاهی دچار کشمکش و آشوب گردد.

دوران خلافت یزید

در سال ۶۰ هجری/۶۸۰ میلادی پس از روی کار آمدن یزید و در هنگامی که مردم کوفه به حسیننامه نوشتند تا به آنجا بیاید و زمام امورشان را در دست بگیرد، عبدالله تلاش کرد حسین را از این کار بازدارد، اما موفق نشد.

مرگ

دو قبر سمت چپ عقیل بن ابی‌طالب (پایین) و عبدالله بن جعفر

در منابع سالهای مختلفی برای مرگ عبدالله ذکر شده همانند ۸۰، ۸۵، ۸۷ و ۹۰ هجری.

منابع

• Zetterstéen, K.V (1986). "ʿAbd Allāh b. Ḏj̲aʿfar". Encyclopaedia of Islam (به انگلیسی). Vol. ۱ (second ed.). Leiden: E. J. Brill. p. ۴۴.