خالد بن ولید

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
خالد بن ولید
نام بومی
عربی: خالد بن الوليد بن المغيرة المخزومي
نام(های) دیگرابوسلیمان/ سیف‌الله
زادهح. 592[۱]
مکه
درگذشته۶۴۲
مدینه یا حمص
آرامگاه احتمالی
مسجد خالد بن ولید، حمص، سوریه
وفاداریقریش (۶۲۵–۶۲۷ یا ۶۲۹)
محمد (۶۲۷ یا ۶۲۹–۶۳۲)
خلافت راشدین (۶۳۲–۶۳۸)
شاخه نظامیFlag of Rashidun Army ارتش خلافت راشدین
سال‌های خدمت۶۲۹–۶۳۸
فرماندهی
  • فرمانده میدانی در نجد و یمامه (۶۳۲–۶۳۳)
  • فرمانده ارشد ارتش مسلمانان سوریه (۶۳۴–۶۳۶)
  • فرمانده میدانی در شمال سوریه (۶۳۶–۶۳۸)
  • فرماندار نظامی قنسرین (ح. ۶۳۸)
جنگ‌ها و عملیات‌هادر برابر مسلمانان: با مسلمانان:
سریه مؤته (۶۲۹)
فتح مکه (۶۲۹/۳۰)
غزوه حنین (۶۳۰)
جنگ‌های ارتداد (۶۳۲م - ۶۳۳م)
فتح شام به‌دست مسلمانان
حمله اعراب به ایران
همسر(ان)اسما بنت انس بن مدرک
ام تمیم بنت منهل
فرزندانعبدالرحمن
مهاجر
سلیمان
مقبرهٔ خالد در مسجد خالد بن ولید قرار دارد.

خالد بن ولید بن مغیره مخزومی ابو سلیمان، خالد بن ولید بن مغیره المخزومی (عربی: خالد بن الولید بن المغیرة المخزومی، رومی شده: خالد بن ولید بن المغیره المخزومی؛ متوفی ۶۴۲-م) فرمانده نظامی عرب. او در ابتدا از طرف قریش لشکرکشی علیه محمد را رهبری کرد. او بعداً مسلمان شد و بقیه عمر خود را در خدمت محمد و دو خلیفه اول راشدین: ابوبکر و عمر گذراند. خالد در جنگ ارتداد علیه قبایل شورشی در عربستان در سال‌های ۶۳۲–۶۳۳ حمله اعراب به ایران در سال‌های ۶۳۳–۶۳۴ و جنگ اعراب و بیزانس در سال‌های ۶۳۴–۶۳۸ نقش فرماندهی را بر عهده داشته.[۲]

پیش از گرویدن به اسلام[ویرایش]

او قبل از گرویدن به اسلام، با سپاهیان اسلام جنگ‌های سختی کرد و در غزوه احد، مسلمین را شکست داد.[۳][۴] او همچنین در غزوه خندق به عنوان فرماندهٔ گُردان علیه مسلمین مدینه، جنگید.[۵] در غزوه حدیبیه به عنوان آخرین جنگش علیه پیغمبر و مسلمین، نقش مهمی ایفا کرد[۶] و بنا بر قول مشهورتر و قوی‌تر میان اهل سنت، تا چندی قبل از فتح مکه اسلام نیاورد.[۷]

پس از گرویدن به اسلام[ویرایش]

او در سال ۷ هجری قمری پس از صلح حدیبیه اسلام آورد و در جنگ موته در سال ۸ قمری رهبری سپاه مغلوب مسلمانان را تا مدینه به‌عهده داشت. پس از کشته‌شدن سه فرمانده آن نبرد، جعفر بن ابیطالب و زید بن حارثه و عبدالله بن رواحه، از سوی سپاهیان و جنگجویان موته به فرماندهی برگزیده شد و با عقب‌نشینی، سپاهیان مسلمان را به مدینه بازگرداند.[۸] بنا بر منابع تاریخی اهل سنت، خالد در مدینه با واکنش‌های منفی مسلمانان مواجه شد. مردم مدینه از وی به عنوان فراری از جهاد یاد کردند و خاک[۹] بر سر و روی وی پاشیدند. وی در همان سال در جریان فتح مکه شرکت کرد.

متعاقباً خالد علیه قبایل عمدتاً عرب مسیحی و پادگان‌های ایران ساسانی دره فرات در عراق حرکت کرد. او توسط ابوبکر به فرماندهی ارتش مسلمانان در سوریه منصوب شد. او افراد خود را در یک راهپیمایی غیرمتعارف در طول مسیر طولانی و بی آب از بیابان شام رهبری کرد و شهرت او را به عنوان یک استراتژیست نظامی افزایش داد. در نتیجه پیروزی‌های قاطع به رهبری خالد علیه بیزانس در اجنادین (۶۳۴م./۱۳ه.ق.)، فحل (۶۳۴م.یا۶۳۵م./۱۳ه.ق.یا۱۴ه.ق.)، دمشق (۶۳۴م.–۶۳۵م./۱۳ه.ق.–۱۴ه.ق.)، و یرموک (۶۳۶م./۱۵ه.ق.)، ارتش راشدین بیشتر شام را فتح کرد.

خالد متعاقباً توسط عمر تنزل رتبه و از فرماندهی عالی ارتش برکنار شد. با این حال، او به عنوان یک ستوان کلیدی جانشین نظامی خود، ابوعبیده جراح به خدمت ادامه داد. در زمان ابوعبیده، خالد در اولین محاصره حمص در سال ۶۳۵ و دومین محاصره امساء (حمص) در سال ۶۳۸ و همچنین در محاصره حلب و نبرد قین‌سرین در سال ۶۳۷ شرکت کرد؛ این درگیری‌های پی در پی به‌طور جمعی باعث عقب‌نشینی نیروهای بیزانسی از شام تحت فرمان هراکلیوس شد. در حدود سال ۶۳۸ وی با به قدرت رسیدن عمر از فرماندهی لشکر شام (جند قین‌سرین)، عزل شد. خالد در مدینه یا حمص در سال ۶۴۲ درگذشت. مقبره‌ای منسوب به او در مسجد خالد بن ولید در شهر حمص در سوریه قرار دارد.

یادواره[ویرایش]

پانویس[ویرایش]

  1. Spencer C. Tucker (2009). A Global Chronology of Conflict: From the Ancient World to the Modern Middle East [6 volumes] From the Ancient World to the Modern Middle East. ABC-CLIO. p. 403. ISBN 978-1-85109-672-5.
  2. KO. «Khalid Ibn Al- Walid (RA): The Undefeated Islamic Warrior» (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۶-۰۱.
  3. تاریخ طبری، ج2: ص507؛ ص508؛ ص510
  4. المغازی للواقدی، ج1، ص225
  5. المغازی للواقدی، ج2، ص465
  6. المغازی للواقدی، ج2، ص582
  7. المغازی للواقدی، ج2، ص661
  8. المغازی للواقدی، ج‏2، ص764 = و الأوّل أثبت عندنا، أنّ خالدا انهزم بالناس‏|انکشف خالد بن الولید یومئذ حتی عیّروا بالفرار، و تشاءم الناس به.
  9. المغازی للواقدی، ج2، ص765 = فجعل الناس یحثون فی وجوههم التّراب‏
  10. «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۴ فوریه ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۲۸ ژانویه ۲۰۱۸.

منابع[ویرایش]

  • تاریخ صحابه، مهدی اخوانی، چاپ سوم، مشهد، ۱۳۳۹
  • اسدالغابه، ج ۲، ص ۱۰۹
  • قاموس الرجال، ج ۴، ص ۱۴۳
  • فروغ ابدیت، ج ۳، ص ۳۴۷–۳۴۹
  • الطبقات، ج ۴، ص ۲۵۳
  • الاستیعاب، ج ۳، ص ۴۳۷
  • ب
  • کتاب تاریخ طبری؛ جلد چهارم – کتاب تاریخ ده هزار ساله ایران؛ جلد دوم

کتاب اسرار خاندان محمد (ص)، سلیم بن قیس؛ ترجمه مهدی صبلغی: ص ۳۸۸

علل الشرایع: ص ۱۹۰

احتجاج طبرسی: ج ۱ ص ۸۹

# الخرائج: ج ۲ ص ۷۵۷

بحار الانوار: ج ۲۹ ص ۱۲۵، ۱۳۲، ۱۳۶، ۱۵۹؛ ج۲۸، ص۳۰۹

# الأنساب :۳/۹۵، ط. دارالجنان ـ بیروت و۶/۱۷۰، نشر محمد أمین دمج - بیروت - ۱۴۰۰ هـ.