حدیث نجوم

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

حدیث نجوم یا حدیث امان از دیگر احادیث محمد است که در آن مَثَل اهل بیت خود را ستارگان آسمان می‌داند که مایهٔ امان اهل زمین‌اند.[یادداشت ۱] این حدیث دست‌کم در ۷ لفظ از پنج نفر — علی بن ابی‌طالب، عبدالله بن عباس، سلمة بن اکوع، جابر بن عبدالله انصاری و منکدر بن عبدالله قرشی — و از ۷ طریق و با مجموع ۲۲ سند مستقل در ۱۷ منبع اهل سنت تا سدهٔ ششم ه‍.ق روایت شده‌است.[۱]

جستارهای وابسته[ویرایش]

یادداشت[ویرایش]

  1. یکی از لفظ‌های حدیث نجوم: «اَلنُّجومُ اَمانٌ لاَهْلِ السَّماءِ وَ اَهْلُ بَیْتى اَمانُ لِأُمَّتى: ستارگان مایهٔ امنیت و آرامش اهل آسمان، و اهل بیت من امان امت من هستند». ببینید: چگینی، «اعتبارسنجی «حدیث امان»»، امامت‌پژوهی.

پانویس[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • چگینی، رسول (پاییز ۱۳۹۳). «اعتبارسنجی «حدیث امان» در روایات اهل سنت». امامت‌پژوهی. قم (۱۵): ۱۴۷–۱۷۶.