فلسفه صوفیان

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

فلسفه صوفیان (Sufi philosophy) شامل مکاتب فکری منحصر به تصوف ، سنت عرفانی در اسلام است، که به گفته طرفداران آن، تاسوعا یا فقر نیز نامیده می‌شود. تصوف و سنت فلسفی آن ممکن است با هر دو شاخه سنی و شیعه اسلام مرتبط باشد. گفته می‌شود که تفکر صوفیانه در قرن هشتم میلادی از خاورمیانه ظهور کرد، اما اکنون در سراسر جهان طرفدارانی دارد.[۱]

تعالیم صوفیان به تهذیب باطن می‌پردازد و راهی است که تمام حجاب‌های بین الهی و بشر را از بین می‌برد. ادبیات صوفیانه در قالب کتابهای راهنما، رساله، گفتار و شعر، منبع تفکر و تأملات صوفیانه است. فلسفه صوفیانه، مانند سایر سنت‌های مهم فلسفی، دارای زیرشاخه‌های متعددی از جمله کیهان‌شناسی و متافیزیک و نیز چندین مفهوم منحصربه‌فرد است.

تاریخ[ویرایش]

یکی از نویسندگان اولیه در فلسفه صوفی، غزالی (۱۰۵۸–۱۱۱۱) بود. که در مورد مفهوم خود و علل بدبختی و سعادت بحث کرد. سنت عرفانی،[۲][۲] تا حدودی پنهان از فرقه‌های سنی و شیعه، ظهور و رشد یافت. زهد فقیرها و دراویش آن برای جمعیت‌هایی که قبلاً با سنت‌های رهبانی هندوئیسم، بودیسم و مسیحیت آشنا بودند، جذاب بود.

متافیزیک[ویرایش]

مفهوم مابعدالطبیعه صوفیانه نخستین بار توسط ابن عربی[۳] در یکی از پربارترین آثارش با عنوان فصوص الحکم[۴] به صورت مکتوب عمیقاً مورد بحث قرار گرفته‌است یک قول صوفیانه است که می‌گوید: «کسی که نفس خود را شناخت، رب خود را شناخت».[۵]

کیهان‌شناسی[ویرایش]

کیهان‌شناسی صوفیانه یک اصطلاح کلی برای آموزه‌های کیهانی است که با عرفان یا تصوف مرتبط است. آرای نوافلاطونی و تعلیمات فلوطین مورد توجه فیلسوفان اسلامی مانند ابن سینا و ابن عربی واقع شده‌است.[۶]

روح[ویرایش]

برخی از عرفا از روح به عنوان «باطن» یا «من باطنی» یاد می‌کنند. تعقل قلب به قرب الی الله می‌انجامد.

بدن فیزیکی[ویرایش]

بدن جسمانی انعکاسی از جسم روحانی یا «باطن» یا «روح» است.[۷]

حال[ویرایش]

حال (جمع احوال) حالتی از آگاهی است که در جریان سیر معنوی (سلوک)، به وجود می‌آید. از جمله حالات سعادت (وجد)، سرگردانی (حیرت) و موارد دیگر است. گذرا بودن چنین حالاتی در تقابل با کیفیت پایدارتر مقام در طول مسیر معنوی است. احوال و مقام هر دو موهبتی از جانب خداوند و ثبات قدم سالک از طریق عشق و دانش است.[۸]

منزل[ویرایش]

در اصطلاح تصوف، صحنه آگاهی است.

مقام[ویرایش]

مقام، سطح آگاهی سالک است.[۹]

فنا[ویرایش]

فنا اصطلاح صوفیانه استهلاک نفس شیطانی و آگاهی و حیات است.[۱۰]

بقا[ویرایش]

حفظ سطح آگاهی در سیر معنوی است.

یقین[ویرایش]

بیننده بودن حقایق عالم هستی است.

حقیقت[ویرایش]

واقعیت ادراک عالم مُلک یکی از حقایق عالم هستی است.[۱۱]

معرفت[ویرایش]

معرفت، آگاهی و شناخت شهودی است.

احسان[ویرایش]

احسان و حسن عمل، بیننده شدن و «کمال» یا «تعالی» و قدرت اراده انسان است.

منابع[ویرایش]

  1. Encyclopædia Britannica 2005
  2. ۲٫۰ ۲٫۱ "Mysticism in Sufi Islam". Oxford Research Encyclopedia of Religion. Oxford: Oxford University Press. May 2015. doi:10.1093/acrefore/9780199340378.013.51. ISBN 978-0-19-934037-8. Archived from the original on 28 November 2018. Retrieved 4 January 2022.
  3. Ibn al-'Arabi, Muhyi al-Din (1164–1240)
  4. Chittick, William C. "Ebn al-‘ArabiMohyi-al- Din Abu ‘Abd-Allah Mohammad Ta’IHatemi." Encyclopedia Iranica (1996): Web. 3 Apr 2011. <http://iranica.com/articles/ebn-al-arabi بایگانی‌شده در ۱۹ ژوئیه ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine>
  5. "Basics of Islam".
  6. "Sufi Cosmology". Kheper.net.
  7. "zahir o batin=physical and spiritual body". Archived from the original on 2015-09-24.
  8. "haal".
  9. "Maqaam".
  10. "Fana in Sufism". Britannica.
  11. "Haqiqah, Aboslute Truth". 2013-03-13.

برای مطالعهٔ بیشتر[ویرایش]