مراقبه

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

مراقبه یا درون‌پویی در اخلاق و عرفان اسلامی بخش مهمی از سیر و سلوک است که پس از توبه و مشارطه و پیش از محاسبه است.[۱]

شیخ محمد بهاری دربارهٔ لفظ مراقبه می‌گوید: «مراقبه یعنی کشیک نفس را کشیدن که مبادا اعضا و جوارح را به خلاف وا دارد و عمر عزیز را که هر آنی از آن بیش از تمام دنیا و ما فیها قیمت دارد، ضایع بگرداند.»[۲]

روزبهان در مَشرَب الارواح می‌گوید: «مردی از ابن‌‌مبارک پرسید: ای ابو عبدالرحمن مرا وصیتی کن. گفت: مراقب حق تعالی باش. آن مرد تفسیر این سخن را خواست،‌گفت: همیشه چنان باش که خدای را می‌بینی.»

عطار نیشابوری در تذکرةالاولیاء در ذکر عبدالله مغربی می‌گوید: «و [عبدالله مغربی] گفت: فاضل‌ترین اعمال عمارت اوقات است به مراقبات.»[۳]

لفظ مراقبه[ویرایش]

مراقبه کلمه‌ای عربی است که از ماده رقبه به معنی گردن و ورود گرفته شده‌است و برای اینکه «انسان به هنگام نظارت و مواظبت از چیزی گردن می‌کشد، و اوضاع را زیر نظر می‌گیرد، این واژه بمعنی نظارت و مواظبت و تحقیق و زیر نظر گرفتن چیزی، اطلاق شده‌است.»[۱]

منابع[ویرایش]

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ «مشارطه، مراقبه، محاسبه». وبگاه حوزه. دریافت‌شده در ۸ آوریل ۲۰۱۳. پارامتر |first1= بدون |last1= در Authors list وارد شده‌است (کمک) خطای یادکرد: برچسب <ref> نامعتبر؛ نام «Makarem» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده‌است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  2. «آداب مراقبه». وبگاه حوزه. دریافت‌شده در ۸ آوریل ۲۰۱۳.
  3. عطار نیشابوری. فریدالدین محمد، گزیده تذکرةالاولیاء به کوشش محمد استعلامی. انتشارات امیر کبیر.

پیوند به بیرون[ویرایش]