الهام (تصوف)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

الهام (به انگلیسی: Afflatus)، آنچه که خداوند متعال بر دل بندگانش می‌اندازد که کاری را انجام دهد یا ندهد.[۱]

الهام[ویرایش]

إِلْهَام یعنی رسیدن چیزی به خاطر و دل و ذهن انسان که از خدای تعالی و از سوی عالم ملکوت است.[۲]

وارستگی[ویرایش]

الهام پیغام فرستادن است از حق به خلق به طریق سرّ به واسطه و بی واسطه و الهام را وحی سرّ هم گویند.

هر کس قوت متخیله و حس مشترک وی صافی‌تر بود از تعلقات، خبر او راست تر و درست‌تر باشد. خواب هم از این قبیل است.[۳][۴]

منابع[ویرایش]

  1. بستانی، فؤاد افرام، فرهنگ ابجدی - تهران، چاپ: دوم، ۱۳۷۵.
  2. راغب اصفهانی، حسین بن محمد، مفردات الفاظ قرآن - تهران، چاپ: دوم، ۱۳۷۴.
  3. عزیز الدین نسفی، بیان التنزیل، انجمن آثار و مفاخر فرهنگی - تهران، چاپ: اول، ۱۳۷۹.
  4. عزیز الدین نسفی، کشف الحقائق، انتشارات علمی و فرهنگی - تهران، چاپ: چهارم، ۱۳۸۶.