پرش به محتوا

کره شمالی

ویرایش پیوندها
مختصات: ۴۰° شمالی ۱۲۷° شرقی / ۴۰°شمالی ۱۲۷°شرقی / 40; 127
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
این مقاله دربارهٔ جمهوری دموکراتیک خلق کره است. برای جمهوری کره، کره جنوبی را ببینید. برای سایر موارد، کره (ابهام‌زدایی) را ببینید.
با جمهوری خلق کره (۱۹۴۵–۱۹۴۶) اشتباه نشود.
جمهوری دموکراتیک خلق کره (شمالی)

  • 조선민주주의인민공화국 (کره‌ای)
  • Chosŏn Minjujuŭi Inmin Konghwaguk

کره شمالی
سرود: 
애국가
«سرود میهنی»
کره شمالی - سبز پررنگ منطقه مورد ادعا (کره جنوبی) - سبز کم‌رنگ
کره شمالی - سبز پررنگ
منطقه مورد ادعا (کره جنوبی) - سبز کم‌رنگ
پایتخت
و بزرگترین شهر
پیونگ‌یانگ
۳۹°۲′ شمالی ۱۲۵°۴۵′ شرقی / ۳۹٫۰۳۳°شمالی ۱۲۵٫۷۵۰°شرقی / 39.033; 125.750
زبان(های) رسمیزبان کره‌ای[۱]
نوشتارهانگول[۲]
دین(ها)
بی‌خدایی
نام(های) اهلیتکره‌ای
حکومتحکومت متمرکز تک‌حزبی و یک سوسیالیست و تمامیت‌خواه، بر پایه جوچه و دیکتاتوری موروثی[۳][۴][۵][۶]
کیم جونگ اون[الف]
چو ریونگ هی[ب]
کیم توک-هون
پاک تائه-سانگ
قوه مقننهمجمع عالی خلق
شکل‌گیری
۳ اکتبر ۱۹۴۵
• کمیته موقت خلق کره شمالی
۸ فوریه ۱۹۴۶
۲۲ فوریه ۱۹۴۷
• تأسیس جمهوری دموکراتیک خلق کره
۹ سپتامبر ۱۹۴۸
• تهیه قانون اساسی فعلی
۲۷ دسامبر ۱۹۷۲
۱۷ سپتامبر ۱۹۹۱
۲۷ آوریل ۲۰۱۸
مساحت
• کل
۱۲۰٬۵۴۰ کیلومتر مربع (۴۶٬۵۴۰ مایل مربع)[۷] (۹۷اُم)
• آبها (٪)
۰٫۱۱
جمعیت
• برآورد سال ۲۰۱۶
۲۵٬۳۶۸٬۶۲۰ (۵۵اُم)
• سرشماری ۲۰۰۸
۲۴٬۰۵۲٬۲۳۱[۸]
• تراکم
۲۱۲ بر کیلومتر مربع (۵۴۹٫۱ بر مایل مربع) (۴۵اُم)
تولید ناخالص داخلی (GDP)  برابری قدرت خرید (PPP)برآورد ۲۰۱۴ 
• کل
۴۰ میلیارد دلار[۹]
• سرانه
۱۸۰۰ دلار[۱۰]
تولید ناخالص داخلی (GPD) (اسمی)برآورد ۲۰۱۷ 
• کل
۳۰ میلیارد دلار[۱۱][۱۲]
• سرانه
۱۳۰۰ دلار[۱۲]
واحد پولوون کره شمالی (₩) (KPW)
منطقه زمانییوتی‌سی۹+ (ساعت کره شمالی[۱۳])
گاه‌شماری
جهت رانندگیسمت راست
پیش‌شماره تلفنی+850[۱۴]
کد ایزو ۳۱۶۶KP
دامنه سطح‌بالا.kp[۱۵]

کرهٔ شمالی (به کره‌ای: 북한) با نام رسمی جمهوری دموکراتیک خلق کره (به کره‌ای: 조선민주주의인민공화국) کشوری در شرق آسیاست. این کشور نیمهٔ شمالی شبه‌جزیرهٔ کره را در بر می‌گیرد و با چین و روسیه در شمال از طریق رودخانه‌های یالو (امتاک) و تومن؛ و کره جنوبی در جنوب از طریق منطقهٔ غیرنظامی کره همسایه است. مرز کرهٔ شمالی با کرهٔ جنوبی مورد مناقشه است زیرا هر دو کشور ادعای مالکیت کل شبه‌جزیرهٔ کره را دارند. دریای زرد مرز غربی کرهٔ شمالی و دریای ژاپن مرز شرقی آن است. کرهٔ شمالی، مانند همتای جنوبی خود، ادعا می‌کند که دولت قانونی کل شبه‌جزیرهٔ کره و جزایر مجاور است. پیونگ‌یانگ پایتخت و بزرگ‌ترین شهر این کشور است.

تاریخچهٔ کرهٔ کنونی با تأسیس گوجوسان در سال ۲۳۳۳ قبل از میلاد توسط پادشاه افسانه‌ای دانگون آغاز می‌شود، اما هیچ مدرک باستان‌شناسی و مکتوبی از این دوره یافت نشده است. پس از وحدت سه پادشاهی کره تحت شیلای متحد در سال ۶۶۸ پس از میلاد، کره متعاقباً توسط سلسلهٔ گوریو (۹۱۸–۱۳۹۲) و سلسلهٔ چوسان (۱۳۹۲–۱۸۹۷) اداره می‌شد. در سال ۱۸۹۷، پادشاه گوجونگ امپراتوری کره را تأسیس کرد که در سال ۱۹۱۰ توسط امپراتوری ژاپن الحاق شد. در سال ۱۹۴۵، پس از تسلیم ژاپن در پایان جنگ جهانی دوم، کره در امتداد خط ۳۸ موازی به دو منطقه تقسیم شد؛ بخش شمالی توسط اتحاد جماهیر شوروی و بخش جنوبی توسط ایالات متحده اشغال گردید.

در سال ۱۹۴۸، دولت‌های جداگانه‌ای در کره تشکیل شدند: جمهوری دموکراتیک خلق کره به رهبری سوسیالیست‌ها و همسو با شوروی در شمال و جمهوری کره با رویکرد سرمایه‌داری و همسو با غرب در جنوب. جنگ کره با حملهٔ نیروهای کره شمالی در سال ۱۹۵۰ به کره جنوبی آغاز شد. در ۱۹۵۳، توافقنامهٔ آتش‌بس کره، منجر به ترک تخاصم و تأسیس منطقه‌ای غیرنظامی شد اما هیچ معاهدهٔ صلح رسمی تا به حال امضا نشده است. کرهٔ شمالی پس از جنگ از کمک‌های اقتصادی و نیروی متخصص سایر کشورهای بلوک شرق بهره‌مند شد. با این حال، کیم ایل سونگ، اولین رهبر کرهٔ شمالی، فلسفهٔ شخصی خود یعنی «جوچه» را به عنوان ایدئولوژی دولتی ترویج کرد. انزوای بین‌المللی پیونگ‌یانگ از دههٔ ۱۹۸۰ و با پایان یافتن جنگ سرد شدت گرفت. سقوط شوروی در سال ۱۹۹۱ کاهش شدید سطح اقتصاد کره شمالی را به همراه داشت. از ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۸، کرهٔ شمالی با قحطی بزرگی روبرو شد که بین ۲۴۰٬۰۰۰ تا ۴۲۰٬۰۰۰ نفر را به کام مرگ کشاند. شهروندان کرهٔ شمالی همچنان از سوء تغذیه رنج می‌برند. در سال ۲۰۲۴، کرهٔ شمالی رسماً تلاش‌ها برای وحدت صلح آمیز شبه جزیرهٔ کره را پایان داد.

کرهٔ شمالی یک دیکتاتوری توتالیتر با کیش شخصیتی وسیع در اطراف خانوادهٔ کیم است. سازمان عفو بین‌الملل این کشور را دارای بدترین وضعیت حقوق بشر در جهان می‌داند. به‌طور رسمی، کره شمالی یک «دولت سوسیالیست مستقل» است که انتخابات دموکراتیک برگزار می‌کند. با این حال، ناظران خارجی انتخابات را ناعادلانه، غیررقابتی و از پیش تعیین شده توصیف کرده‌اند، مشابه انتخابات در اتحاد جماهیر شوروی. حزب کارگران کره، حزب حاکم کره شمالی است و جبههٔ دموکراتیک برای وحدت مجدد کره را رهبری می‌کند. طبق مادهٔ ۳ قانون اساسی، کیم ایل سونگیسم-کیم جونگ ایلیسم ایدئولوژی رسمی کره شمالی است. ابزارهای تولید از طریق شرکت‌های دولتی و مزارع جمعی در مالکیت دولت هستند. اکثر خدمات مانند مراقبت‌های بهداشتی، آموزش، مسکن و تولید مواد غذایی یارانه‌ای یا دولتی هستند.

کره شمالی پیروی سیاست سونگون است که ارتش خلق کره را در امور دولتی و تخصیص منابع در اولویت قرار می‌دهد. این کشور دارای سلاح‌های هسته‌ای است. نیروهای فعال آن با ۱٫۲۸ میلیون سرباز چهارمین نیروی بزرگ در جهان است. کره شمالی علاوه بر عضویت در سازمان ملل متحد از سال ۱۹۹۱، عضو جنبش عدم تعهد و گروه ۷۷ نیز هست.

نام‌شناسی

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: نام‌های کره
نام کره برگرفته از گوگوریو که کریو, هم نوشته می‌شود، است.

بعد از تقسیم کره به دو بخش شمالی و جنوبی، دو طرف برای اصطلاحات مختلفی برای کره به کار بردند: در کره شمالی از چوسون (조선) و در کره جنوبی از هانگوک (한국) استفاده می‌شود. در سال ۱۹۴۸، کره شمالی نام رسمی خود را جمهوری دموکراتیک خلق کره (کره‌ای: 조선민주주의인민공화국, Chosŏn Minjujuŭi Inmin Konghwaguk; دربارهٔ این پرونده تلفظ) اعلام کرد. در جهان خارج، به دلیل کنترل این دولت بر بخش شمالی شبه جزیرهٔ کره، کشور عمدتاً با نام کره شمالی شناخته می‌شود تا از کره جنوبی — جمهوری کره — متمایز شود. هر دو دولت خود را دولت قانونی کل کره می‌دانند.[۱۶][۱۷] به همین دلیل، مردم شمال خود را «کره‌ای‌های شمالی» نمی‌دانند، بلکه کره‌ای‌هایی در کشوری تقسیم‌شده و در کنار هموطنان‌شان در جنوب می‌بینند. از بازدیدکنندگان خارجی خواسته می‌شود از به کار بردن اصطلاح «کره‌ای شمالی» خودداری کنند.[۱۸]

تاریخ

[ویرایش]
بخشی از مجموعهٔ
تاریخ کره
thum
پیش از تاریخ
دوره باستان
گوجوسان ۲۳۳۳ – ۱۰۸ پیش از میلاد
تانگون
گیجا
ویمان
جین سدهٔ ۴ – ۲ پیش از میلاد
یه‌مک
سه پادشاهی نخست کره
سه پادشاهی کره
گوگوریو ۳۷ ق.م – ۶۶۸ م
بکجه ۱۸ ق.م – ۶۶۰ م
شیلا ۵۷ ق.م – ۹۳۵ م
گایا ۴۲ – ۵۶۲ میلادی
دوره دولت‌های شمالی و جنوبی
شیلای متحد ۶۶۸ – ۹۳۵ م
بالهایی ۶۹۸ – ۹۲۶ م
سه پادشاهی پایانی کره
بکجه نو ۸۹۲ – ۹۳۶ م
ته‌بونگ ۹۰۱ – ۹۱۸ م
شیلای متحد ۶۶۸ – ۹۳۵ م
دوره دودمانی
گوریو ۹۱۸ – ۱۳۹۲ م
پادشاهی چوسان ۱۳۹۲–۱۸۹۷ م
امپراتوری کره ۱۸۹۷–۱۹۱۰ م
دوره استعماری
استعمار ژاپن ۱۹۱۰–۱۹۴۵ میلادی
دولت در تبعید ۱۹۱۹–۱۹۴۸ میلادی
دوره امروزی
حکومت نظامی ۱۹۴۵–۱۹۴۸
کره شمالی ۱۹۴۸–تاکنون
کره جنوبی ۱۹۴۸–تاکنون
بر پایه موضوع
گاه‌شمار تاریخ کره
مقالهٔ اصلی: تاریخ کره شمالی

پیدایش

[ویرایش]

تاریخ کره به عصر برنز بر می‌گردد. در سال ۱۹۴ پیش از میلاد یک سردار فراری چینی به نام ویمن قدرت را در این منطقه به دست گرفت؛ ولی چندی نینجامید که دودمان هان در چین، حکومت وی را سرنگون ساخت و کره جزئی از امپراتوری چین شد. کره در ۱۰۸ پیش از میلاد به چهار مستعمره مجزای چین تقسیم شد.

دولت‌های سلطنتی و رواج آیین بودا

[ویرایش]

در حدود سال ۵۰ قبل از میلاد سه دولت سلطنتی در شبه‌جزیره کره تشکیل یافت که عبارت بودند از: شیلا، باکجه و گوگوریو که در میان آن‌ها کشور گوگوریو اقتدار بیشتری داشت وسعت آن حدوداً چهار برابر بکجه و شیلا روی هم بود. در همین سال‌ها آیین بودایی رواج یافت. شیلا موفق شد به کمک چین، باکجه را در سال ۶۶۰ و تا مرز پیونگ یانگ امروزی از خاک گوگوریو را در سال ۶۶۸ به خاک خود ضمیمه نماید و منچوری که در آن کره‌ای‌ها قرن‌ها ساکن بودند و امروزه هر دو کره بر سر آن ادعا دارند طی این زمان به چین الحاق شد. در سال ۶۷۶ میلادی، کشور متحد جدید توانست قوای چین را از شبه جزیره کره بیرون رانده و کنترل کامل شبه‌جزیره کره را در دست گیرد.

دودمان گوریو و حمله مغول‌ها

[ویرایش]

در سال ۹۱۸ میلادی بار دیگر فرمانروایی به نام وانگ کون توانست حکومت واحدی را در شبه جزیره کره تشکیل دهد و نامش را گوریو گذاشت. اما این حکومت نیز چندی بعد همچنان تحت نفوذ اعیان و اشراف ایالت‌های مختلف که از اعقاب کشور شیلا محسوب می‌شدند قرار گرفت. با این همه حکومت گوریو تا سال ۱۲۳۱ به طول انجامید تا آن‌که در آن سال قوم مغول کشور را تصرف کرد و به دنبال آن آئین کنفوسیوس در کره رواج یافت. در سال ۱۲۶۰ حکومت مغولان پایان یافت و حکومت گوریو دوباره برقرار شد.

پادشاهی چوسان

[ویرایش]

پیروان دین کنفوسیوس به تدریج در دستگاه‌های دولتی راه یافتند و سرانجام در سال ۱۳۹۲ میلادی به ریاست ارتشبد تائجو چوسان به حکومت گوریو پایان دادند و از این زمان پادشاهی چوسان تا سال ۱۸۹۷ کنترل کشور را در دست گرفت. ۲۶ پادشاه در طی حکومت این سلسله به قدرت رسیدند و پایتخت آنان شهر هان‌یانگ (سئول امروزی) بود.

در قرون پانزدهم و شانزدهم کره از نظر علمی و فرهنگی به پیشرفت‌های شایانی رسید. در زمان حکومت این امپراتوری آئین کنفوسیوس رسمیت یافت.

حمله‌های دیگر کشورها

[ویرایش]

در سال ۱۵۹۲ ژاپنی‌ها به کره لشکرکشی کردند ولی حکومت با کمک چینی‌ها حمله آنان را دفع کرد. در اوایل قرن هفدهم کره تابع دولت چین شد ولی چنان از رابطه با دیگر کشورهای خارجی ابا داشت که به کشور (پادشاهی) منزوی معروف شد.

در قرن نوزدهم استثمار مردم توسط اشراف شدت گرفت. از نیمه دوم همان قرن علاقه کشور ژاپن به این سرزمین جلب شد. در سال ۱۸۷۶ سرانجام بندرها کره بر روی کشتی‌های تجارتی خارجی گشوده شد. این امر با انعقاد یا معاهده تجاری اجباری با ژاپن صورت گرفت و کمی بعد آمریکا و کشورهای اروپایی وارد داد و ستد با کره شدند. این عمل نهایتاً منجر به دخالت دولت خارجی در امور داخلی کره شد.

دوران حکومت ژاپن

[ویرایش]
تیرباران سه کره‌ای به خاطر تخریب راه‌آهن در واکنش به تعرض ژاپنی‌ها به کشورشان بدون پرداخت هزینه به مردم محلی

پس از پیروزی‌های ژاپن در نخستین جنگ با دودمان چینگ در چین (۱۸۹۴ تا ۱۸۹۵) (بخشی از نخستین جنگ چین و ژاپن) و جنگ با امپراتوری روسیه (۱۹۰۴ تا ۱۹۰۵) (بخشی از جنگ روسیه و ژاپن) کره به کلی تحت استیلای ژاپن قرار گرفت. حتی بین ۱۸۸۹ تا ۱۹۱۰ حکومتی به نام امپراطوری کره با نفوذ امپراتوری روسیه در این کشور پدید آمد. گوجونگ کره امپراتور کره خواست با اعزام هیئتی به دیوان بین‌المللی دادگستری در لاهه، کشور خود را از زیر نفوذ کشور ژاپن بیرون بیاورد؛ ولی با کشف این موضوع مجبور به استعفا شد و پسرش سانجونگ کره آخرین امپراتور دودمان یی به پادشاهی رسید.

در بین سال‌های ۱۹۰۵ تا ۱۹۱۰ میلادی مبارزه ضد حکومت ژاپنی‌ها ادامه داشت. در سال ۱۹۱۰ میلادی کشور کره رسماً به امپراتوری ژاپن ضمیمه شد. ژاپن صنایع جدید و ترابری ریلی را در آنجا احداث کرد اما این امر نتوانست جلوی آزادی‌طلبی کره‌ای‌ها را بگیرد.

در اوایل مارس ۱۹۱۹ میلادی به دنبال مرگ آخرین امپراتور کره، یک گردهمایی عظیم با شرکت ۲ میلیون تَن در سئول برگزار شد و طی آن کره‌ای‌ها خواستار استقلال شدند. در طی این گردهمایی برخوردهای خونینی میان قوای ژاپنی و مزدوران کره‌ای آن‌ها با اجتماع کنندگان صورت گرفت که منجر به کشتن و زخمی شدن ۲۳۰۰۰ تن و دستگیری بیش از ۴۷۰۰۰ تن شد. در ماه آوریل همان سال رهبران استقلال‌طلبان، از جمله سینگمان ری آن چانگ هوو کیم کو دولت موقت کره را در شهر شانگهای چین تشکیل دادند. ژاپنی‌ها با نهایت قدرت استیلای خود را بر کره ادامه داده و سرمایه‌دارانش به غارت این سرزمین شدت بخشیدند.

جنگ جهانی دوم

[ویرایش]

در زمان جنگ دوم چین و ژاپن و جنگ جهانی دوم پایه‌های نفوذ ژاپن در کره به سستی گرائید. در ابتدای جنگ‌ها که شانگهای به تصرف ژاپن درآمد دولت موقت کره از آنجا متواری شد. در طی جنگ جهانی دوم، دولت‌های آمریکا، چین و بریتانیا به مردم کره وعده استقلال دادند. نیروهای استقلال طلب کره‌ای در سراسر چین پخش شدند و در سال ۱۹۴۲ میلادی به ژاپن اعلام جنگ دادند. این نیروها با نیروهای متفقین در کره همکاری کرده و تا زمان تسلیم ژاپن در سال ۱۹۴۵ میلادی به جنگ ادامه دادند.

تقسیم کره

[ویرایش]

در فوریه و ژانویه سال ۱۹۴۵ میلادی به ترتیب کنفرانس‌های بین‌المللی یالتا و پوتسدام تشکیل و کره به دو قسمت شمالی و جنوبی تقسیم شد. قسمت شمالی در تصرف شوروی و قسمت جنوبی در تصرف آمریکا بود. مدار ۳۸ درجه شمالی نیز تا زمان اتحاد مجدد به عنوان مرز دو کره تعیین شد؛ ولی همکاری دو دولت عملی نبود؛ زیرا در ناحیه شمال رهبری را کمونیست‌ها به عهده داشتند و در جنوب طرفداران غرب بر سر کار بودند. عاقبت در سال ۱۹۴۸ تقسیم کره به دو کشور صورت رسمی یافت و دو حکومت کره شمالی (جمهوری دمکراتیک خلق کره) و کره جنوبی (جمهوری کره) بر قرار شد.

استقلال

[ویرایش]
مظنونان به طرفداری از کمونیسم پیش از اعدام در ماه مه ۱۹۴۸ پس از قیام ججو

کره شمالی در سال ۱۹۴۵ مستقل شده و روز ملی آن ۹ سپتامبر، روز تأسیس حکومت در سال ۱۹۴۸ است. تا اواسط سال ۱۹۴۹ میلادی سربازان خارجی از هر دو کره خارج شده بودند. کره شمالی دارای حکومت کمونیستی به رهبری کیم ایل-سونگ شد که پس از مرگ او پسرش کیم جونگ-ایل رهبری کره را به عهده گرفت و پس از مرگ پسرش، هم‌اکنون کوچک‌ترین نوه‌اش رهبری این کشور را بر عهده دارد.

جنگ کره

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: جنگ کره

آغاز جنگ با حمله کره شمالی

[ویرایش]

در ۲۵ ژوئن سال ۱۹۵۰ میلادی کره شمالی به کره جنوبی حمله‌ور شد. هفت لشکر پیاده و یک تیپ تانک عملیات را آغاز کردند. سازمان ملل متحد دست به کار شد و در همان روز شورای امنیت سازمان ملل متحد بدون حضور شوروی که جلسه را به دلیل دادن کرسی چین به تایوان تحریم کرده بود قطعنامه‌ای را تصویب کرد که طی آن خواستار توقف جنگ و عقب‌نشینی کره شمالی به شمال مدار ۳۸ درجه شد. در ۲۷ ژوئن ۱۹۵۰ شورای امنیت سازمان ملل متحد به پیشنهاد آمریکا تصویب کرد که نیروهای چند دولت عضو آن سازمان جهت مقابله با حمله کره شمالی به کره جنوبی بشتابند. به دنبال این تصمیم آمریکا و ۱۵ کشور دیگر نیروهای نظامی خود را برای شرکت در جنگ اعزام داشتند. ژنرال پنج ستاره ارتش آمریکا داگلاس مک‌آرتور تا سال ۱۹۵۱ فرماندهی نیروهای سازمان ملل را به عهده داشت. در این مدت نیروهای کره شمالی با سرعت زیادی در حال پیشروی در خاک کره جنوبی بودند.

ورود غرب به جنگ

[ویرایش]

در روز ۲۸ ژوئن، سئول به دست نیروهای کره شمالی، سقوط کرد. پنج روز پس از حمله تردیدی باقی نماند که شکست نهایی از آن نیروهای کره جنوبی و متحدانش به خصوص آمریکا است. از این رو آمریکا سواحل کره را محاصره کرده و شروع به بمباران مناطق صنعتی و مسکونی کره شمالی نمود. در تمام این مدت، تلفات سنگینی به متحدین وارد می‌شد تا این‌که نیروهای تازه‌نفس وارد جنگ شدند. در هفته‌های آغاز جنگ، نیروهای کره جنوبی و آمریکا به اطراف شهر بوسان در منتهای جنوب شرقی شبه‌جزیره کره عقب رانده شده بودند. به تدریج میزان نیروهای آمریکایی افزوده شد تا حدی که ورق به ضرر کره شمالی برگشت. در روز ۱۵ سپتامبر ۱۹۵۰ نیروهای آمریکایی در اینچئون واقع در ساحل غربی کره جنوبی پیاده شده و طی حمله‌ای برق‌آسا شهر سئول را اشغال کردند. سایر قوای متحدین نیز دست به تعرض زده و کمونیست‌ها به سوی شمال عقب‌نشینی کردند. قوای سازمان ملل به سوی نواحی شمالی پیش رفتند و در روز ۱۰ اکتبر شهر پیونگ‌یانگ پایتخت کره شمالی به دست آنان افتاد. در شانزدهم اکتبر نیروهای کره جنوبی به مرز منچوری یا همان رود یالو رسیدند و ظاهراً پیروزی برای آنان تکمیل شده بود.

ورود چین به جنگ

[ویرایش]

چین کمونیست به عنوان دفاع از مرزهای خود و به دلیل این که خود هدف بعدی نباشد در صحنه نبرد به نفع کره شمالی وارد شد. سربازان چینی در آغاز به صورت داوطلب در جبهه‌ها حضور داشتند اما لشکرهای منظم آنان بعدها وارد عمل شدند و در ماه نوامبر ۱۹۵۰ ضربات شدیدی بر نیروهای آمریکایی وارد آوردند. از همین ماه عقب‌نشینی سپاهیان سازمان ملل آغاز شد و ادامه یافت. تا روز سوم دسامبر ۱۹۵۲ سئول بار دیگر به دست نیروهای چینی و کره شمالی افتاد. حمله متقابل نیروهای آمریکایی سرانجام موجب تسلط دوباره آنان در بیست و هفتم آوریل سال ۱۹۵۲ بر سئول شد. در این میان، ژنرال داگلاس مک‌آرتور از فرماندهی متحد برکنار شد و ارتشبد متیو ریجوی جانشین وی شد (دلیل این عمل، طرح مک آرتور برای بمباران اتمی مرز چین با کره شمالی به خاطر جلوگیری از ورود سیل سربازان چینی بود). به دنبال آخرین حمله تعرضی کمونیست‌ها که در ۱۶ مه ۱۹۵۳ صورت گرفت و سئول سقوط کرد نیروهای سازمان ملل به حمله نهایی دست زده و سئول را دوباره اشغال کردند. از ماه ژوئن تلاش برای مذاکره میان طرفین آغاز شد. با این حال جنگ‌های کوچکی همچنان در جریان بود که تلفات سنگینی بر جای نهاد. در این مدت تنها سربازان چین به یک حمله شدید دست زدند.

مذاکرات

[ویرایش]

مذاکرات ترک مخاصمه ادامه یافت و سرانجام در ۲۷ ژوئیه ۱۹۵۳ پیمان آتش‌بس جنگ کره امضاء شد. لازم است ذکر شود که هیچ‌گاه پیمان صلحی میان این دوکشور امضا نشد و دو کشور تا به امروز در حالت جنگ هستند.

خسارات

[ویرایش]

وضع دو کره نسبتاً به همان وضع سابق ماند. این جنگ، خرابی‌ها و خسارات و تلفات فراوان به بار آورد و بسیاری از تأسیسات صنعتی و شهرها در ضمن آن ویران شد. تلفات نیروهای سازمان ملل و کره جنوبی به ۷۴۰۰۰ کشته (۵۴۲۴۶ آمریکایی) و ۲۵۰۰۰۰ زخمی (۱۰۳۲۸۴ آمریکایی) و ۸۳۰۰۰ (اکثر آمریکایی) مفقودالاثر و اسیر رسید. تعداد کشته شدگان و زخمیان چینی ۹۰۰۰۰ تن و کره شمالی نیز ۵۲۰۰۰ تن بوده است. در ضمن حدود ۴۰۰۰۰۰ غیرنظامی نیز در طی این جنگ کشته شدند.

در این جنگ ۵ میلیون نفر نظامی و غیرنظامی جان خود را از دست دادند.[۱۹]

پس از جنگ

[ویرایش]

در دهه‌های ۵۰ و ۶۰ پس از جنگ، کره شمالی تغییری ایدئولوژیک به خود دید، زیرا کیم ایل سونگ به دنبال تحکیم قدرتش بود. کیم ایل سونگ منتقد تند نخست‌وزیر شوروی، نیکیتا خروشچف و سیاست‌های «استالین‌زدایی» او بود و از انتقادات چینی‌ها به خروشچف حمایت می‌کرد.[۲۰] در حادثهٔ جناح اوت ۱۹۵۶، کیم ایل سونگ با موفقیت در برابر تلاش‌های اتحاد جماهیر شوروی و چین برای برکناری وی به نفع «کره‌ای‌های شوروی» یا جناح طرفدار چین «یان‌آن» مقاومت کرد.[۲۱][۲۲] برخی از مورخان معتقدند که حادثهٔ اوت ۱۹۵۶ نمونه‌ای از نمایش استقلال سیاسی کره شمالی است.[۲۱][۲۲][۲۳] با این حال، اکثر پژوهشگران تاریخ استقلال واقعی کره شمالی را خروج نهایی نیروهای چینی از این کشور در اکتبر ۱۹۵۸ می‌دانند. در اواخر دهه ۱۹۵۰ و اوایل دهه ۱۹۶۰، کره شمالی سعی کرد با رهبری جنبش عدم تعهد و ترویج ایدئولوژی «جوچه» خود را در سطح بین‌المللی از چین و شوروی متمایز کند.[۲۴] در سیاست‌گذاری ایالات متحده، کره شمالی از جمله «ملل اسیر» محسوب می‌شد.[۲۵] با وجود تلاش‌های کشور برای خروج از حوزه نفوذ شوروی و چین، در طول جنگ سرد با هر دو کشور نزدیک بود.[۲۶]

به صنعت بیش از سایر بخش‌های کره شمالی توجه نشان داده می‌شد. تولید صنعتی تا سال ۱۹۵۷ به سطح قبل از جنگ بازگشته بود. در سال ۱۹۵۹، روابط با ژاپن تا حدودی بهبود یافت و کره شمالی به شهروندان ژاپنی ساکن این کشور اجازهٔ بازگشت داد. در همان سال، کره شمالی اقدام به افزایش ارزش واحد پول خود کرد که ارزش بیشتری نسبت به همتای جنوبی داشت. تا دهه ۱۹۶۰، رشد اقتصادی بالاتر از کره جنوبی و سرانه تولید ناخالص ملی کره شمالی تا سال ۱۹۷۶ با همسایه جنوبی برابر بود.[۲۷] با این حال، در دهه ۱۹۸۰، رکود اقتصادی شروع شد. این رکود از سال ۱۹۸۷ آغاز شده بود و پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۹۱، زمانی که تمام کمک‌های شوروی به‌طور ناگهانی متوقف شدند، اقتصاد کره شمالی تقریباً به‌طور کامل سقوط کرد.[۲۸]

مطالعه‌ای داخلی در سازمان سیا به دستاوردهای مختلف دولت کره شمالی پس از جنگ اذعان کرده است: مراقبت دلسوزانه از یتیمان جنگی و کودکان به‌طور کلی، بهبود شدید وضعیت زنان، مسکن رایگان، مراقبت‌های بهداشتی رایگان و آمارهای بهداشتی به ویژه در زمینه امید به زندگی و مرگ و میر نوزادان که تا زمان قحطی کره شمالی با پیشرفته‌ترین کشورها قابل مقایسه بود.[۲۹] امید به زندگی در شمال قبل از قحطی ۷۲ سال بود، فقط کمی کمتر از جنوب.[۳۰] این کشور زمانی به داشتن نظام مراقبت‌های بهداشتی نسبتاً پیشرفته می‌بالید. کره شمالی قبل از قحطی دارای شبکه‌ای از حدود ۴۵٬۰۰۰ پزشک عمومی با تقریباً ۸۰۰ بیمارستان و ۱۰۰۰ کلینیک بود.[۳۱]

صلح نسبی بین شمال و جنوب پس از آتش‌بس با درگیری‌های مرزی، ربایش افراد مشهور و سوء قصدهای متعدد از بین رفت. شمال در چندین سوء قصد به رهبران کره جنوبی مانند سال ۱۹۶۸، ۱۹۷۴ و بمب‌گذاری رانگون در ۱۹۸۳ شکست خورد. تونل‌هایی در زیر منطقه غیرنظامی کشف شد و حادثهٔ قتل با تبر در پانمونجوم در ۱۹۷۶ تنش‌ها را افزایش داد.[۳۲] برای تقریباً دو دهه پس از جنگ، دو کشور به دنبال مذاکره با یکدیگر نبودند. در سال ۱۹۷۱، تماس‌های محرمانه و سطح بالا آغاز و در نهایت به «بیانیه مشترک جنوب-شمال ۴ ژوئیه ۱۹۷۲» منجر شد که اصول تلاش برای وحدت مسالمت آمیز را پیش نهاد. مذاکرات در نهایت شکست خورد زیرا کره جنوبی در سال ۱۹۷۳ تمایل خود را به عضویت جداگانه دو کره در سازمان‌های بین‌المللی اعلام کرد.[۳۳]

رهبری کیم جونگ ایل

[ویرایش]

اتحاد جماهیر شوروی در ۲۶ دسامبر ۱۹۹۱ منحل شد که به معنای پایان کمک و حمایت آنها از کره شمالی بود. در سال ۱۹۹۲، با وخامت حال کیم ایل سونگ، پسرش کیم جونگ ایل به تدریج وظایف مختلف دولتی را بر عهده گرفت. کیم ایل سونگ در سال ۱۹۹۴ بر اثر حمله قلبی درگذشت و کیم جونگ ایل پس از اعلام سه سال عزای عمومی، رسماً به عنوان رهبر جدید معرفی شد.[۳۴]

کره شمالی تحت چارچوب توافق شده که در زمان بیل کلینتون به سال ۱۹۹۴ امضا شد، متعهد شد توسعه سلاح‌های هسته‌ای خود را متوقف کند. کره جنوبی سیاست آفتاب را در راستای تعامل با شمال در پیش گرفت.[۳۵][۳۶] کیم جونگ ایل سیاستی به نام «سونگون» یا «اولویت نظامی» را اجرا کرد. سیل‌های اواسط دهه ۱۹۹۰ بحران اقتصادی را تشدید کرد و به شدت به محصولات کشاورزی و زیرساخت‌ها آسیب رساند و به قحطی گسترده‌ای منجر شد که دولت در کنترل آن ناتوان بود. در نتیجه ۲۴۰٬۰۰۰ تا ۴۲۰٬۰۰۰ نفر جان خود را از دست دادند. در سال ۱۹۹۶، دولت کمک‌های غذایی سازمان ملل را پذیرفت.[۳۷]

با روی کار آمدن جرج دابلیو. بوش به عنوان رئیس‌جمهور آمریکا در سال ۲۰۰۱، شرایط روابط بین‌المللی تغییر کرد. دولت او سیاست آفتاب کره جنوبی و توافقنامه چارچوب را رد کرد. بوش در سخنرانی سالانه خود در سال ۲۰۰۲، کره شمالی را در کنار جمهوری اسلامی در محور شرارت قرار داد. در نتیجه، دولت آمریکا با کره شمالی به عنوان یک «کشور یاغی» رفتار و کره شمالی تلاش‌های خود را برای به دست آوردن سلاح‌های هسته‌ای دوچندان کرد.[۳۸][۳۹][۴۰] در ۹ اکتبر ۲۰۰۶، کره شمالی اعلام کرد که اولین آزمایش سلاح هسته‌ای خود را انجام داده است.[۴۱][۴۲]

باراک اوباما، رئیس‌جمهور آمریکا، سیاست «صبر راهبردی» را در پیش گرفت و از توافق دوری جست.[۴۳] تنش‌ها با کره جنوبی و ایالات متحده در سال ۲۰۱۰ با غرق شدن کشتی جنگی کره جنوبی چئونان[۴۴] و گلوله‌باران جزیره یون‌پیونگ توسط کره شمالی افزایش یافت.[۴۵][۴۶]

رهبری کیم جونگ اون

[ویرایش]

در ۱۷ دسامبر ۲۰۱۱، کیم جونگ ایل بر اثر حمله قلبی درگذشت. پسر کوچک او، کیم جونگ اون، به عنوان جانشین وی معرفی شد.[۴۷] با وجود محکومیت‌های بین‌المللی، کره شمالی به توسعه زرادخانه هسته‌ای خود از جمله احتمالاً بمب هیدروژنی و موشک‌هایی با قابلیت رسیدن به ایالات متحده ادامه داد.[۴۸]

در طول سال ۲۰۱۷، به دنبال به انتخاب دونالد ترامپ به عنوان رئیس‌جمهور ایالات متحده، تنش‌ها بین ایالات متحده و کره شمالی افزایش یافت و میان دو کشور جنگ لفظی برپا شد. ترامپ در مقابل تهدیدهای کره شمالی مبنی بر آزمایش موشک‌هایی که قادر هستند در نزدیکی گوآم فرود آیند، وعده داد در صورت حمله کره شمالی به خاک آمریکا از «آتش و خشم» بهره گیرد.[۴۹][۵۰] تنش‌ها به‌طور قابل توجهی در سال ۲۰۱۸ کاهش یافت و دوره آرامی به وجود آمد.[۵۱] سلسله دیدارهایی بین کیم جونگ اون، رئیس‌جمهور مون جه-این از کره جنوبی و رئیس‌جمهور ترامپ برگزار شد.[۵۲]

در ۱۰ ژانویه ۲۰۲۱، کیم جونگ اون در هشتمین کنگره حزب کارگران کره شمالی به‌طور رسمی به عنوان دبیرکل انتخاب شد، عنوانی که پیش از آن در اختیار کیم جونگ ایل بود.[۵۳] در ۲۴ مارس ۲۰۲۲، کره شمالی برای اولین بار از بحران ۲۰۱۷، اقدام به پرتاب آزمایشی موفق یک موشک بالستیک قاره‌پیما (ICBM) کرد.[۵۴] در سپتامبر ۲۰۲۲، کره شمالی قانونی را تصویب کرد تا خود را کشوری هسته‌ای اعلام کند.[۵۵]

در ۳۰ دسامبر ۲۰۲۳، کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی، کره جنوبی را «دولت دست نشانده استعماری» اعلام کرد[۵۶] که نشانه‌ای از انحراف قابل توجه از ادعاهای دیرینه هر دو کره شمالی و جنوبی برای مالکیت کل شبه جزیره کره بود. به دنبال این بیانیه، در ۱۵ ژانویه ۲۰۲۴، کره شمالی خواستار اصلاح قانون اساسی به منظور تعریف مجدد مرز با کره جنوبی به عنوان «خط مرزی ملی جنوبی» شد. کیم جونگ اون همچنین اعلام کرد که در صورت جنگ، کره شمالی تلاش خواهد کرد کل کره جنوبی را ضمیمه کند.[۵۷]

سیاست

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: سیاست در کره شمالی

نوع حکومت

[ویرایش]
کیم جونگ اون، سومین رهبر کرهٔ شمالی درحال حاضر رئیس کشور کره شمالی محسوب می‌شود.

کره شمالی معمولاً در رسانه‌ها یک دولت کمونیستی افراطی یا استالینیستی توصیف می‌شود. اما برخی از تحلیلگران منتقد این دولت معتقدند این حکومت هیچ ارتباطی با ایدئولوژی مارکسیسم-لنینیسم یا حتی استالینیسم ندارد و یک حکومت ناسیونال سوسیالیستی (البته بدون سودای امپریالیستی) است که در طیف راست افراطی (و نه چپ افراطی) سپهر سیاست قرار می‌گیرد و بیشتر به حکومت ژاپن دهه ۱۹۳۰ شباهت دارد تا کشورهای بلوک شرق. نوعی «حکومت دفاع ملی» که یک اقتصاد دستوری را هدایت می‌کند که تنها وظیفه تجهیز بیشتر ارتش و تأمین پول بیشتری برای نیروهای نظامی را بر عهده دارد. قانون اساسی موجود که در سال ۱۹۷۲ تدوین شده و دو بار در سال‌های ۱۹۹۲ و ۱۹۹۸ اصلاح شده، از هرگونه اشاره‌ای به کمونیسم و مارکسیسم لنینیسم خودداری کرده و ایدئولوژی رسمی کشور را مکتب جوچه نامیده است.[۵۸]

مکتب جوچه

[ویرایش]
نشان داس، چکش و قلم (Sickle, Hammer and Brush) در پرچم حزب کارگران کره و نماد جوچه

کیم ایل سونگ اولین رهبر جمهوری کره شمالی بود که ایدئولوژی جوچه مبنی بر خودکفایی و استقلال را به عنوان ایدئولوژی رسمی حکومت برگزید. او پس از مرگ در سال ۱۹۹۴ میلادی به عنوان رئیس‌جمهور ابدی کشور تعیین شد و پسرش کیم جونگ-ایل رهبری کشور را برعهده گرفت، با مرگ کیم جونگ-ایل در سال ۲۰۱۱ میلادی کوچک‌ترین پسرش کیم جونگ-اون رهبری این کشور را به عهده گرفت.

انتخابات

[ویرایش]

در کره شمالی انتخابات، همیشه تنها با حضور یک نامزد (رهبر کشور) برگزار می‌شود. رای‌دهندگان می‌توانند با خط زدن نام آن نامزد علیه او رأی بدهند.[۵۹]

قوه مقننه

[ویرایش]

نظام حقوقی این کشور بر اساس نظام حقوق مدنی پروس بنا شده که ژاپنی‌ها و نظریات حقوقی کمونیستی هم بر آن تأثیر گذاشته‌اند. امکان بازنگری قوانین توسط مراجع قضایی وجود ندارد.[۶۰] قوه مقننه کره‌شمالی از یک مجلس قانون‌گذاری به نام مجلس عالی خلق با ۶۸۷ عضو (برای ۵ سال) تشکیل شده که اعضای آن در انتخابات عمومی تعیین می‌شوند. آخرین دوره انتخابات در سال ۲۰۱۹ برگزار شده و دوره بعدی در سال ۲۰۲۴ برگزار می‌شود. انتخابات به این صورت است که حزب کارگران کره حزب حاکم کشور فهرستی از کاندیداها را منتشر کرده و بدون هیچ رقیبی انتخاب خواهند شد و تعداد معینی از کرسی‌ها برای احزاب کوچک‌تر در نظر گرفته می‌شود. این مجلس علاوه بر وضع قانون، نخست‌وزیر و قضات دادگاه عالی کشور را هم انتخاب می‌کند. قدرت اصلی از زمان تأسیس کشور در سال ۱۹۴۸ در اختیار حزب کارگران کره بوده است. دو حزب چوندوئیست چونگو و حزب سوسیال دموکرات هم در کشور فعال هستند که تحت کنترل حزب حاکم قرار دارند. عالی‌ترین نهاد، شورای دفاع ملی است که کیم جونگ-اون ریاست آن را بر عهده دارد.[۶۱]

عضویت در سازمان‌های بین‌المللی

[ویرایش]

این کشور عضو رسمی سازمان ملل متحد است و در سازمان‌های فائو، ایکائو، گروه ۷۷، کمیته بین‌المللی المپیک، آنکتاد، یونسکو، یونیدو، سازمان بهداشت جهانی، جنبش غیرمتعهدها نیز عضویت دارد.

رابطه با چین و کره جنوبی

[ویرایش]
کیم ایل سونگ نخستین رهبر کره شمالی و پنگ دهای وزیر دفاع جمهوری خلق چین لحظاتی پس از نوش به سلامتی (سال ۱۹۵۵)

پیونگ یانگ که از زمان جنگ دو کره بر حمایت نظامی و معنوی پکن تکیه کرده همچنان در عرصه‌های بین‌الملل از حمایت همه‌جانبه پکن بر خوردار بوده تا آنجا که با استقرار نیروی نظامی و پلیس از فرار مردم جلوگیری کرده یا با استقرار پلیس در اطراف سفارتخانه‌های کشورهای مختلف در چین از ورود و دسترسی فراریان کره شمالی به سفارتخانه‌ها جلوگیری کرده و آن‌ها را به پلیس امنیت کره شمالی تحویل می‌دهد؛ و سرانجام پس چندین دهه در اوائل ماه ۲۰۱۸ کیم جونگ-اون با مون جه-این رئیس‌جمهور کره جنوبی دیدار کرد و روابط دیپلماتیک خود را شروع کردند.[۶۲]

نیروی نظامی

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: ارتش خلق کره
سربازان زن در رژه ارتش کره شمالی

«ارتش خلق کره» مجموعه‌ای از کارکنان مسلح نظامی کره شمالی است. این ارتش دارای پنج شاخه نیروی زمینی، نیروی دریایی، نیروی هوایی، نیروی عملیات ویژه و نیروی موشکی است. کره شمالی دارای یکی از بزرگ‌ترین ارتش‌ها در جهان، با ۱٫۲۱ میلیون خدمه مسلح فعال و ۶٬۳۰۰٬۰۰۰ نفر نیروی ذخیره و نظامی‌نما است.[۶۳] ۲۰٪ مردان ۱۷ تا ۵۴ ساله در زمره نیروهای مسلح عادی هستند. کره شمالی بالاترین درصد خدمه مسلح نسبت به هر کشور دیگری در جهان را داراست. به ازای هر ۲۵ نفر، یک سرباز در این کشور موجود است و این کشور بر پایه تعداد نیروهای فعال نظامی و نظامی‌نما، پس از چین، هند و ایالات متحده، در جایگاه چهارم قرار دارد.[۶۴]

کره شمالی همچنین دارای پُرشمارترین نیروهای ویژه و نیز بزرگ‌ترین ناوگان زیردریایی بعد از ایالات متحده آمریکا در جهان است.

برنامه‌های موشکی و هسته‌ای

[ویرایش]

کره شمالی دارای برنامه‌های موشکی و هسته‌ای است.[۶۵]

کره شمالی در سال‌های ۲۰۰۶، ۲۰۰۹، ۲۰۱۳، ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷ میلادی، آزمایش‌های هسته‌ای را در عمق زمین در شمال کشور انجام داد.[۶۶]

جغرافیا

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: جغرافیای کره شمالی
تصویربرداری ماهواره‌ای از کره شمالی در دسامبر سال ۲۰۰۲

موقعیت جهانی

[ویرایش]

کره شمالی با مساحت ۱۲۰۵۶۸ کیلومتر مربع (نود و سومین کشور جهان) نزدیک به نیمی از کشور بریتانیا وسعت دارد. این کشور در نیم‌کره شمالی در شرق قاره آسیا، در کناره غربی دریای ژاپن و شرق خلیج کره و در همسایگی کشورهای کره جنوبی در جنوب، چین در شمال و شمال غربی و روسیه در شمال شرقی واقع شده است.

عوارض زمینی

[ویرایش]

کره شمالی کشوری کوهستانی است که کوه‌ها در تمام نقاط آن کم و بیش پراکنده‌اند و جلگه‌ها بیشتر در کرانه‌های غربی و نیز در برخی نواحی ساحل شرقی واقع شده‌اند. از جمله رودهای آن می‌توان تومن، یالو، چونگچون، توئه دونگ و یسونگ را نام برد. جنگلها پهنه وسیعی از آن را پوشانده‌اند. آب و هوای آن در نواحی شمالی معتدل و در سایر نواحی گرم و مرطوب است. کوه پکتو (۲۷۴۴ متر) بلندترین نقطه آن است و رود یالو با ۷۹۰ کیلومتر طول، طولانی‌ترین رود کره شمالی است.

شهرها

[ویرایش]
تصویر ماهواره‌ای از کره شمالی در شب میان، کره جنوبی و چین

پایتخت این کشور شهر پیونگ‌یانگ با ۳٬۲۲۲٬۰۰۰ نفر جمعیت بوده و پرجمعیت‌ترین شهرهای آن هامهونگ (۵۵۹٬۰۰۰ نفر)، چونگجین (۳۲۷٬۰۰۰ نفر) سینوئیجو (۲۸۸٬۰۰۰ نفر) و ونسان (۳۲۹٬۰۰۰ نفر)، هونگنام (۳۴۶٬۰۰۰ نفر) و نامپو (۴۵۵٬۰۰۰ نفر) هستند.[۶۷]

بندرها

[ویرایش]

بندرها مهم کره شمالی چونگجین، هامهونگ و ونسان در سواحل دریای ژاپن و نامپو در سواحل خلیج کره هستند.

تقسیمات کشوری

[ویرایش]

بر اساس آخرین تقسیمات کشوری، کره شمالی از ۹ استان، ۴ شهرداری و ۲ شهر ویژه تشکیل شده که هر کدام زیر نظر یک شورای منتخب مردم اداره شده و مشخصات استان‌های آن به شرح زیر است:

جایگاه بر روی نقشه کد نام خط هانگول

(خط بومی کره‌ای)

خط هانجا

(خط چینی کره‌ای)

KP-01 پیونگ‌یانگ 평양직할시 平壤直轄市
KP-02 استان پیونگان جنوبی 평안남도 平安南道
KP-03 استان پیونگان شمالی 평안북도 平安北道
KP-04 استان چاگانگ 자강도 慈江道
KP-05 استان هوانگهائه جنوبی 황해남도 黃海南道
KP-06 استان هوانگهائه شمالی 황해북도 黃海北道
KP-07 استان کانگوون 강원도 江原道
KP-08 استان هامگیونگ جنوبی 함경남도 咸鏡南道
KP-09 استان هامگیونگ شمالی 함경북도 咸鏡北道
KP-10 استان ریانگ‌گانگ 량강도 兩江道
KP-13 شهر بزرگ راسون 라선특별시 羅先特別市
KP-?? شهر بزرگ نامپو 남포특별시 南浦特別市

حقوق بشر و قوانین

[ویرایش]
پوشش معمول جوانان در پیونگ‌یانگ

آزادی‌های اجتماعی در کره شمالی دارای محدودیت هستند.

  • در پی سیلهای متعدد و بروز قحطی و خشک‌سالی در طول تاریخ کره شمالی، بیش از ده‌ها هزار نفر جان خود را در این کشور از دست دادند.[۶۸] به سبب وقوع قحطی‌های فراوان و کمبود مواد خوراکی، آدم‌خواری در کره شمالی افزایش یافته است.[۶۸]
  • در کره شمالی موی بلند برای مردان و دامن‌های کوتاه برای زنان تحمل نمی‌شود.[۶۹] در این کشور آقایان می‌توانند از میان چند مدل موی مختلف یکی را انتخاب کنند. هر چند که همه آن مدل‌ها بر اساس کوتاهی در پشت و بغل‌ها طراحی شده‌اند.[۵۹]
  • پوشش مردم این کشور همچون دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ است. وقتی کسی از کره جنوبی به این کشور می‌آید، مدرن بودن جنوبی‌ها واقعاً در مقایسه با شمالی‌ها برجسته می‌شود. سیستم پخش پارچه و لباس هم توسط دولت کنترل می‌شود و بیشتر اوقات مردمی که در خیابان‌ها دیده می‌شوند لباس‌های یک شکل و شیبه هم به تن دارند. این مسئله در مدارس هم به صورت جدی دنبال می‌شود و هر بخشی از زندگی مردم در کره شمالی از طریق قوانین خاصی کنترل می‌شود.
  • تمام فعالیت‌های مذهبی زیر نظر گروه‌های وابسته به حکومت انجام می‌شود.[۷۰]
  • دولت‌های غربی، جامعه کره شمالی را جامعه‌ای به شدت طبقاتی و برپایه روابط خویشاوندی و ارتباطات سیاسی توصیف می‌کنند.[۷۱]
  • بنا بر گفته دولت آمریکا، شهروندان کره شمالی اجازه رفت‌وآمد آزاد چه در داخل و چه سفر به خارج از کشور را ندارند.[۷۲]
  • بعضی از پناهندگان اهل کره شمالی داستان‌هایی مبتنی بر بهره‌کشی بدنی، سقط جنین و بچه کشی در زندان‌های کره شمالی نقل می‌کنند.[۷۳]
  • کره شمالی دیکتاتورترین کشور جهان در فهرست دموکراسی واحد اطلاعات اکونومیست است.[۷۴]
  • در کره شمالی جشنواره‌هایی پرهزینه به نام بازی‌های توده در تجلیل از رهبر این کشور برگزار می‌شود که به مدت شش شب پیاپی در هفته و به مدت دو ماه برگزار می‌شود. در این نمایش‌ها صد هزار شرکت‌کننده از جمله رقاص و ژیمناست به اجرای نمایش می‌پردازند.[۷۵]
  • مجازات اعدام در کره شمالی برای بسیاری از جرایم مانند دزدی، قتل، تجاوز جنسی، قاچاق مواد مخدر، خیانت، جاسوسی، مخالفت‌های سیاسی، فرار، مصرف رسانه‌های تائیدنشدهٔ دولت و تبلیغ باورهای مذهبی که در تضاد با ایدئولوژی جوچه است، به کار می‌رود.[۷۶] بیشتر اطلاعات و آمار دربارهٔ اعدام در کره شمالی وابسته به فراریان (بستگان قربانیان و اعضای سابق دولت) است.[۷۶] اعدام‌ها بیشتر با جوخهٔ تیراندازی، دار زدن یا بریدن سر انجام می‌شود. ظاهراً اعدام‌ها در ملاء عام انجام می‌شود که در صورت صحت، کره شمالی یکی از کشورهایی است که هنوز اعدام در ملاء عام انجام می‌دهند.[۷۷] مرکز پایگاه داده حقوق بشر کره شمالی مستقر در کره جنوبی، مدارک تائیدنشده‌ای را دربارهٔ ۱۱۹۳ اعدام تاریخی در کره شمالی تا سال ۲۰۰۹ را جمع‌آوری کرده است.[۷۷] تخمین زده می‌شود که ۶۰ اعدام در سال ۲۰۱۰ وجود داشته است.[۷۸] در اکتبر ۲۰۰۱، دولت کره شمالی به کمیته حقوق بشر سازمان ملل گفت که از سال ۱۹۹۸ تنها ۱۳ اعدام انجام شده است و از سال ۱۹۹۲ هیچ اعدامی در ملاء عام رخ نداده است.[۷۶]
  • در کره شمالی ساعت بیدار شدن مردم توسط شیپوری تعیین می‌شود که در سراسر شهرها و از طریق بلندگو پخش می‌شود. ساعت خوابیدن آن‌ها هم توسط سیستم خاموش کردن چراغ تعیین می‌شود. در بامداد پیش از ساعت شش صبح سکوت مطلق بر تمام کره شمالی حاکم است و اولین صدای هر روز صدای پخش شیپور از بلندگوهای صبحگاهی است.[۷۹][۸۰]
  • اخیراً اعلام شده امکان استفاده از نام رهبر کره شمالی در این کشور ممنوع است و افرادی که همنام کیم جونگ-اون هستند باید سریعاً نام خود را تغییر دهند. دولت کره شمالی پیش از این در دوره حکمرانی دو رهبر پیشین هم استفاده از نام آن‌ها برای مردم این کشور را ممنوع کرده بود.[۸۱]
  • قوانین کشور، بعضی از شادی‌های اولیه را هم در زندگی مردم دریغ می‌کنند. به عنوان مثال دوربین به کره شمالی وارد نمی‌شود و مردم هم نمی‌توانند آن را تهیه کنند.[۸۲]
  • با وجود اینکه دولت کره شمالی کمک‌های زیادی از خارج دریافت می‌کند، مشخص نیست آن‌ها را به دست مردم می‌رساند یا بین طبقه خاصی پخش می‌کند.[۸۲]
  • در کره شمالی اردوگاه‌های کار اجباری وجود دارند. به‌طوری‌که اگر کسی مرتکب جرمی شود، علاوه بر او، کل خانواده اش به اردوگاه فرستاده می‌شوند. گانگ چول هوان (زندانی سابق اردوگاه یودوک) در کتاب آکواریوم‌های پیونگ یانگ، شرح زندگی ۱۰ ساله خود در اردوگاه‌های کار اجباری کره شمالی را آورده است. نتیجه هرگونه مخالفت و انتقاد از نظام حاکم و رهبر این کشور، تبعید افراد به این اردوگاه هاست. وضعیت زندگی در آنجا به شدت اسفبار است چنان‌که اسیران از کمبود غذا گاه دست به خوردن موشها می‌زنند.[۸۳]
  • به دلیل کمبود کود برای کشاورزی، این کشور از کود تولید انسان برای کشاورزی استفاده می‌کند. به همین دلیل تمامی شهروندان کره شمالی از سال ۲۰۰۸ موظف اند فضولات انسانی خود را روزانه تحویل دولت دهند. استفاده از کود انسانی در تولید محصولات کشاورزی باعث همه‌گیری انگلهای پیشرفته در این کشور شده است.[۳۰][۸۴][۸۵]
  • مالکیت هرگونه رایانه و وسایل ارتباطی شخصی در این کشور نیازمند مجوز دولتی است. در این کشور تنها یک سرویس دهنده خدمات اینترنتی وجود دارد و تمام جریان فضای مجازی آن از یک کابل می‌گذرد.[۳۰]

در کره شمالی اردوگاه‌هایی مانند اردوگاه شماره ۱۴ برای زندانیان درجه یک یا اردوگاه یودوک برای زندانیان درجه دو و مطرودین طبقه‌ها که مورد تأیید رهبر یا دستگاه امنیتی نباشند وجود دارد: صحبت در مورد زندان‌ها و بازداشتگاه‌ها و اردوگاه برای مردم و مخصوصاً زندانیان آزاد شده که شهروندی درجه دو محسوب شده کاملاً ممنوع است.

اقتصاد

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: اقتصاد کره شمالی
ساختمان نیمه‌کاره هتل ریوگیونگ

اقتصاد در کره شمالی، در کنترل دولت و نوعی اقتصاد دستوری است و دولت، تقریباً تمامی اولویت‌ها و نوع تولیدات کشور را تعیین می‌کند.[۸۶] واحد پول این کشور، وون کره شمالی و تولید ناخالص داخلی آن در سال ۲۰۱۴ در حدود ۳۰ میلیارد دلار بوده است. برابری قدرت خرید، ۴۰ میلیارد دلار و سرانهٔ آن، رقم بسیار پایین ۱٬۸۰۰ دلار در سال تخمین زده می‌شود.[۸۷]

نیروی کار

[ویرایش]

حدود ۲۰ میلیون نفر نیروی کار آن را تشکیل می‌دهند که حدود ۳۷٪ آن در بخش کشاورزی مشغول به فعالیت هستند. افرادی که در اردوگاه‌های کار اجباری محکوم هستند نیز بخش دیگری از اقتصاد را به دوش می‌کشند؛ و گاهی در مقطع زمانی دستورهایی از دفتر مرکزی حزب تحت عناوین شعارگونه مانند «بیایید چند دلار بیشتر برای رهبر کاسبی کنیم» برای کمک به اقتصاد مقاومتی کره اعمال می‌گردد. همچنین فرستادن کارگر به کشورهای مختلف و تصاحب دستمزد آن‌ها به عنوان مثال نود و هشت دلار از صد دلار نیز راهی برای درآمدزایی حزب است.

منابع طبیعی

[ویرایش]

کره‌شمالی سرشار از ذخایر سنگ معدن اورانیوم است.[۸۸]

انرژی

[ویرایش]

برخلاف کره جنوبی در کره شمالی شب‌ها به دلیل کمبود برق، شهرها خاموش هستند.[۸۹]

صادرات و واردات

[ویرایش]
کارخانه ماشین‌ابزار در هوایچون

صادرات کره شمالی مواد اولیه و برخی تجهیزات نظامی است. زغال‌سنگ اصلی‌ترین صادرات کره شمالی به چین است.[۹۰]

در مقابل، فراورده نفتی، زغال کک، ماشین آلات و مواد خوراکی وارد می‌کند. عمده تجارت این کشور با کشورهای چین و روسیه است.[۹۱] در کره شمالی برای درآمد بیشتر حکومت خاندان کیم علاوه بر زغال‌سنگ گیاهان دارویی مانند جینسنگ که توسط زندانیان فراهم شده را به چین صادر می‌کنند. در این کشور کشت ماری جوانا قانونی بوده و مصرف آن هم مانعی ندارد و حکومت این کشور این گیاه را جزو مواد مخدر محسوب نمی‌کند و یکی از منابع درآمد آنان صادرات ماری جوانا است.[۳۰]

قحطی

[ویرایش]
فقر در کره شمالی

در پی فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی این کشور با قحطی شدیدی در دهه ۱۹۹۰ میلادی رو به رو شد که به مرگ حدود نهصد هزار تا دو میلیون نفر انجامید.[۹۲] کره شمالی همواره با کمبود مواد غذایی روبرو بوده است. در دهه ۹۰ میلادی قحطی مواد غذایی جان دست کم ۱ میلیون تن را در این کشور گرفت. حدود یک سوم زنان و کودکان کره شمالی با سوء تغذیه روبرو هستند.[۹۳] سازمان ملل متحد می‌گوید که دو پنجم از جمعیت کره شمالی دچار سوءتغذیه هستند و بیش از ۷۰ درصد جمعیت به کمک‌های غذایی وابستگی دارند. در خلال تنش‌های سیاسی، تخمین زده می‌شود که ۱۸ میلیون نفر در سراسر جمهوری خلق کره همچنان از ناامنی غذایی و سوءتغذیه و همچنین فقدان دسترسی به خدمات اولیه رنج می‌برند.[۹۴] در همین دوران کمک‌های بشر دوستانه کره جنوبی و ایالات متحده و سازمان ملل به مردم کره شمالی در بازار سیاه کره شمالی فروخته می‌شد که این موارد باعث تردید جدی کشورها از اطمینان رسیدن کمک‌ها به مردم گردید.

مردم

[ویرایش]

آمار

[ویرایش]
تراکم جمعیت میان استان‌های مختلف کره شمالی

جمعیت این کشور ۲۶٫۷ میلیون نفر است. میانگین سنی ۳۳٬۵ سال، رشد جمعیت ۰٫۵ درصد، میزان تولد ۱۴٬۸۲ در هزار و میزان مرگ ۷٬۹۲ در هزار، جمعیت شهری ۶۳ درصد، مرگ‌ومیر نوزادان ۵۱٫۳۴ نفر در هزار تولد و امید به زندگی ۶۱٫۲۳ سال برای مردان و ۶۶٫۵۳ سال برای زنان و میزان کلی باروری ۱٬۹۶ کودک برای هر زن است. سطح سواد در این کشور ۹۹ درصد است.

طبقه‌بندی اجتماعی

[ویرایش]
نمایش دوربین توسط یک گردشگر خارجی به زنان در کره شمالی

مردم کره شمالی در یک سیستم طبقه‌بندی به نام سُنگ بون (در زبان کره‌ای به معنای مواد یا ماده) به سه طبقه اصلی تقسیم می‌شوند: ۱) طبقه هسته، ۲) طبقه مردد و ۳) طبقه متخاصم. در زیر شاخه این سه طبقه، ۵۱ رده‌بندی دیگر بر اساس امانتداری، وظیفه‌شناسی و وفاداری به رهبر کره شمالی و دولت کره شمالی وجود دارد. نهاد سنگ بون بدان معنی است که طبقه هر شهروند کره‌ای و رتبه‌بندی سیاسی-اجتماعی او از بدو تولد و بر اساس خانواده‌ای که در آن به دنیا آمده، به وی نسبت داده می‌شود. این بدان معناست که هیچ شهروند کره‌ای بر سنگ بون خود کنترلی نداشته در حالی که سنگ بون وی بر تمامی جوانب زندگی وی تأثیر می‌گذارد. گفتنی است که هر فرد از هر سُنگ بونی با فردی از سُنگ بون خود ازدواج می‌کند. به‌طور مثال مردی از سنگ بون هسته هرگز با زنی از سنگ بون متخاصم ازدواج نمی‌کند. بدین ترتیب این سیستم سنگ بون به‌طور دائمی در کره شمالی ادامه پیدا می‌کند[۹۵][۹۶]

طبقه هسته: طبقه وفادار به رژیم کیم محسوب می‌شود و به همین دلیل امتیازات قابل توجهی در تمامی جنبه‌های زندگی دریافت می‌کند. اعضای این طبقه شغل‌هایی را بر عهده دارند که به حفظ بقای رژیم کیم کمک می‌کند. این طبقه در تمامی زمینه‌های خدمات اجتماعی شامل کار، تحصیل، امکانات درمانی، و حتی امکانات غذایی، نسبت به بقیه طبقه‌ها اولویت دارد.[۹۵]

طبقه مردد: طبقه‌ای است که وفاداری اش به رژیم قابل بحث است اما می‌تواند به رژیم از طریق عملکرد مناسب اقتصادی، سیاسی خدمت کند. حکومت کره شمالی بر این باور است که آموزش مداوم ایدیولوژی رژیم برای این طبقه الزامی است.[۹۵]

طبقه متخاصم: طبقه‌ای است که حکومت را دشمن و مخالف خود می‌داند. این طبقه از همه لحاظ (تحصیلات، کار، بهداشت و درمان، مواد غذایی و غیره) مورد تبعیض واقع می‌شوند.[۹۵]

فرهنگ

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: فرهنگ در کره شمالی

آشپزی

[ویرایش]
غذای مختلف در کره شمالی[۹۷]

کره شمالی به علت نزدیکی جغرافیایی بسیاری از دستورهای آشپزی یکسانی با کره جنوبی دارد اما با این تفاوت که به علت نظارت شدید دولت کره شمالی امکان رشد و تکامل آشپزی در این کشور وجود نداشته است. غذاهای کره شمالی بیشتر شبیه به غذاهای کره جنوبی در سده بیستم میلادی هستند. نائنگ میون، بوسینتانگ (Bosintang)، کیمچی، برنج و نودل جزو غذاهای رسمی آشپزی کره شمالی هستند.[۹۸] بوسینتانگ یکی از غذاهای محبوب کره‌ای‌ها همان گوشت سگ است که بسیار برای گردشگران خارجی غیرقابل تحمل توصیف شده است. همچنین سوجو نوشیدنی محبوب کره شمالی است.[۹۹]

ترکیب نژادی

[ویرایش]
صحنه اجرا در اپرا پیونگ یانگ

اکثر مردم کشور از نژاد کره‌ای به همراه اقلیتی از چینی‌ها و تعداد کمی ژاپنی هستند.[۱۰۰][۱۰۱]

مذهب

[ویرایش]

کره شمالی دارای نظام بی‌خدایی حکومتی است.[۱۰۲] اما اهالی این کشور به‌طور سنتی پیرو آیین بودایی و کنفسیوس‌گرایی بوده‌اند. حدود ۶۴ درصد بی‌دین، ۱۶ درصد پیرو شمن‌باوری کره‌ای، ۱۳ درصد چئوندوی باور، و ۴٫۵ درصد پیرو آیین بودایی هستند.[۱۰۳]

گاه‌شماری

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: گاه‌شماری کره شمالی
گاه‌شماری کره شمالی

گاه‌شماری در کره شمالی بر بر مبنای زادروز کیم ایل-سونگ، بنیان‌گذار این کشور در ۱۵ آوریل ۱۹۱۲ تدوین شده است. بدین ترتیب در سال ۲۰۲۲ میلادی، در کره شمالی سال ۱۱۰ است، البته گفته شده که تاریخ‌های قبل از زادروز کیم ایل_سونگ را با تقویم میلادی حساب می‌کنند و همچنین هم در مسائل بین‌المللی نیز از تقویم میلادی استفاده می‌کنند.[۵۹][۱۰۴]

زبان رسمی

[ویرایش]

زبان رسمی در این کشور زبان کره‌ای است.[۱۰۵]

نگارخانه

[ویرایش]

یادداشت‌ها

[ویرایش]
  1. ↑ Kim Jong-un holds four concurrent positions: General Secretary of the Workers' Party, Chairman of the Central Military Commission, President of the State Affairs Commission and Supreme Commander of the Armed Forces.
  2. ↑ Choe Ryong-hae represents North Korea internationally. The Presidency was written out of the constitution in 1998. Kim Il-sung, who died in 1994, was declared "eternal President" in its preamble.

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ Minahan, James B. (2014). Ethnic Groups of North, East, and Central Asia: An Encyclopedia. Santa Barbara: ABC-CLIO. p. 147. ISBN 978-1-61069-018-8.[پیوند مرده]
  2. ↑ Alton, David; Chidley, Rob (2013). Building Bridges: Is There Hope for North Korea?. Oxford: Lion Books. p. 89. ISBN 978-0-7459-5598-8.
  3. ↑ "North Korea country profile". BBC News. 9 April 2018.
  4. ↑ "Kim Jong Un's North Korea: Life inside the totalitarian state". Washington Post.
  5. ↑ "Totalitarianism". Encyclopædia Britannica. 2018.
  6. ↑ "Korea, North". Britannica Book of the Year 2014. London: Encyclopedia Britannica, Inc. 2014. p. 642. ISBN 978-1-62513-171-3.
  7. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام unstats08 وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  8. ↑ "DPR Korea 2008 Population Census National Report" (PDF). Pyongyang: DPRK Central Bureau of Statistics. 2009. p. 14. Archived from the original (PDF) on 31 March 2010. Retrieved 19 February 2011.
  9. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام CIAGDP(PPP) وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  10. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام CIAGDP(PPP)Capita وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  11. ↑ "National Accounts Main Aggregate Database". United Nations Statistics Division. December 2012. Archived from the original on 5 February 2016.
  12. ↑ ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ "North Korean Economy Watch " GDP statistics". Archived from the original on 8 January 2017. Retrieved 9 February 2017. Hyundai Research Institute (South Korea)
  13. ↑ "Decree on Redesignating Pyongyang Time". Naenara. 30 April 2018. Archived from the original on 5 May 2018. Retrieved 4 May 2018.
  14. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام CIATelephone وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  15. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام Hersher2016 وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  16. ↑ Buzo, Adrian (2002). The Making of Modern Korea. London: Routledge. p. 72. ISBN 978-0-415-23749-9.
  17. ↑ Cumings, Bruce (2005). Korea's Place in the Sun: A Modern History. New York: W. W. Norton & Company. pp. 505–506. ISBN 978-0-393-32702-1.
  18. ↑ Young, Benjamin R (7 February 2014). "Why is North Korea called the DPRK?". NK News. Archived from the original on 9 February 2014. Retrieved 9 February 2014.
  19. ↑ https://www.bbc.com/persian/world-59633219
  20. ↑ Armstrong 2010, p. 9.
  21. ↑ ۲۱٫۰ ۲۱٫۱ Chung, Chin O. Pyongyang Between Peking and Moscow: North Korea's Involvement in the Sino-Soviet Dispute, 1958–1975. University of Alabama, 1978, p. 45.
  22. ↑ ۲۲٫۰ ۲۲٫۱ Zagoria, Donald S.; Kim, Young Kun (December 1975). "North Korea and the Major Powers". Asian Survey. 15 (12): 1017–1035. doi:10.2307/2643582. ISSN 0004-4687. JSTOR 2643582.
  23. ↑ Country Study 2009, p. XV.
  24. ↑ Schaefer, Bernd. "North Korean 'Adventurism' and China's Long Shadow, 1966–1972". Washington, D.C. : Woodrow Wilson International Center for Scholars, 2004.
  25. ↑ Campbell, John Coert (196). American Policy Toward Communist Eastern Europe: The Choices Ahead. Minneapolis: University of Minnesota Press. p. 116. ISBN 0-8166-0345-6.
  26. ↑ Armstrong, Charles (2013). Tyranny of the Weak: North Korea and the World, 1950–1992. Studies of the Weatherhead East Asian Institute, Columbia University. Cornell University Press. pp. 99–100.
  27. ↑ Country Study 2009, pp. xxxii, 46.
  28. ↑ French 2007, pp. 97–99.
  29. ↑ Cumings, Bruce (2011). North Korea: Another Country. The New Press. p. 9. ISBN 978-1-59558-739-8.
  30. ↑ ۳۰٫۰ ۳۰٫۱ ۳۰٫۲ ۳۰٫۳ Lankov, Andrei (2013). The Real North Korea: Life and Politics in the Failed Stalinist Utopia. OUP US. p. 64. ISBN 978-0-19-996429-1.
  31. ↑ Demick, Barbara (16 July 2010). "North Korea's giant leap backwards". The Guardian. Retrieved 21 January 2021.
  32. ↑ Kirkbride, Wayne (1984). DMZ, a story of the Panmunjom axe murder. Hollym International Corp.
  33. ↑ Bandow, Doug; Carpenter, Ted Galen, eds. (1992). The U.S. –South Korean Alliance: Time for a Change. New Brunswick: Transaction Publishers. pp. 99–100. ISBN 978-1-4128-4086-6. Archived from the original on 13 September 2016.
  34. ↑ Chinoy, Mike (8 July 1997). "North Korea ends mourning for Kim Il Sung". CNN. Archived from the original on 19 May 2015. Retrieved 9 May 2015.
  35. ↑ Kwak, Tae-Hwan; Joo, Seung-Ho (2003). The Korean peace process and the four powers. Ashgate Publishing, Ltd. شابک ‎۹۷۸−۰−۷۵۴۶−۳۶۵۳−۳.
  36. ↑ DeRouen, Karl; Heo, Uk (2005). Defense and Security: A Compendium of National Armed Forces and Security Policies. ABC-CLIO.
  37. ↑ "North Korea's Military Strategy" بایگانی‌شده در ۲۴ فوریه ۲۰۱۳ توسط Wayback Machine, Parameters, U.S. Army War College Quarterly.
  38. ↑ Jager 2013, p. 456.
  39. ↑ Abt 2014, pp. 55, 109, 119.
  40. ↑ Oberdorfer, Don; Carlin, Robert (2014). The Two Koreas: A Contemporary History. Basic Books. pp. 357–359. ISBN 978-0-465-03123-8.
  41. ↑ Burns, Robert; Gearan, Anne (13 October 2006). "U.S. : Test Points to N. Korea Nuke Blast". The Washington Post. Retrieved 18 January 2020.
  42. ↑ Bliss, Jeff (16 October 2006). "North Korea Nuclear Test Confirmed by U.S. Intelligence Agency". Bloomberg News. Archived from the original on 30 September 2007. Retrieved 16 October 2006.
  43. ↑ Lee, Sung-Yoon (26 August 2010). "The Pyongyang Playbook". Foreign Policy. Archived from the original on 4 September 2010. Retrieved 6 November 2010.
  44. ↑ "Anger at North Korea over sinking". BBC News. 20 May 2010. Archived from the original on 23 May 2010. Retrieved 23 May 2010.
  45. ↑ Deok-hyun Kim (24 November 2010). "S. Korea to toughen rules of engagement against N. Korean attack". Archived from the original on 1 December 2010. Retrieved 24 November 2010.
  46. ↑ Korean Central News Agency. "Lee Myung Bak Group Accused of Scuttling Dialogue and Humanitarian Work". Archived from the original on 28 November 2010. Retrieved 24 November 2010.
  47. ↑ "North Korean leader Kim Jong Il, 69, has died". Associated Press. 19 December 2011. Archived from the original on 20 December 2011. Retrieved 19 December 2011.
  48. ↑ Albert, Eleanor (3 January 2018). "North Korea's Military Capabilities". Council on Foreign Relations.
  49. ↑ Bierman, Noah (31 August 2017). "Trump warns North Korea of 'fire and fury'". Los Angeles Times. Retrieved 4 August 2018.
  50. ↑ "N Korea promises Guam strike plan in days". BBC News (به انگلیسی). 10 August 2017. Retrieved 4 August 2018.
  51. ↑ Ji, Dagyum (12 February 2018). "Delegation visit shows N. Korea can take 'drastic' steps to improve relations: MOU". NK News. Retrieved 18 January 2020.
  52. ↑ Donald Trump meets Kim Jong Un in DMZ; steps onto North Korean soil. USA Today. 30 June 2019.
  53. ↑ Hyonhee Shin (11 January 2021). "Mixed signals for North Korean leader's sister as Kim seeks to cement power". Reuters. Retrieved 11 January 2021.
  54. ↑ Seo, Yoonjung; Bae, Gawon; Jozuka, Emiko; Lendon, Brad (24 March 2022). "North Korea fires first suspected ICBM since 2017". CNN. Retrieved 12 June 2022.
  55. ↑ "North Korea declares itself a nuclear weapons state". BBC News. 9 September 2022. Retrieved 9 September 2022.
  56. ↑ "조선로동당 중앙위원회 제8기 제9차전원회의 확대회의에 관한 보도". www.rodong.rep.kp. 로동신문. Retrieved 2024-01-25.
  57. ↑ ==== "공화국의 부흥발전과 인민들의 복리증진을 위한 당면과업에 대하여". www.rodong.rep.kp. 로동신문. Retrieved 2024-01-25. {{cite web}}: Check |url= value (help)
  58. ↑ The Constitution of Kim Jong Il B.R. MYERS, Wall Street Journal
  59. ↑ ۵۹٫۰ ۵۹٫۱ ۵۹٫۲ جان نیلسون-رایت (کارشناس حوزه آسیا در چتم هاوس و استاد دانشگاه کمبریج) (۱۹ اسفند ۱۳۹۴). «هشت اشتباه مرسوم دربارهٔ کره شمالی». بی‌بی‌سی فارسی.
  60. ↑ North Korea. Answers.com. The World Factbook 2005, Central Intelligence Agency, 2009. http://www.answers.com/topic/north-korea, accessed September 25, 2012
  61. ↑ North Korea. The World Factbook 2005, Central Intelligence Agency, 2009. http://www.answers.com/topic/north-korea, accessed September 25, 2012
  62. ↑ «شورای امنیت به اتفاق آراء کره شمالی را تحریم نفتی کرد». بی‌بی‌سی فارسی. ۲۲ دسامبر ۲۰۱۷.
  63. ↑ Min-seok, Kim; Min-seok, Kim. "The State of the North Korean Military - Korea Net Assessment 2020: Politicized Security and Unchanging Strategic Realities". Carnegie Endowment for International Peace (به انگلیسی). Retrieved 2021-10-12.
  64. ↑ «North Korea». U.S. Department of State. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۱۰-۱۲.
  65. ↑ شورای امنیت آزمایش اتمی کره شمالی را محکوم کرد، بی‌بی‌سی فارسی
  66. ↑ ثبت لرزه‌های مشکوک در کره شمالی، بی‌بی‌سی فارسی
  67. ↑ "North Korea Population (2020) - Worldometer". www.worldometers.info (به انگلیسی). Retrieved 2020-05-24.
  68. ↑ ۶۸٫۰ ۶۸٫۱ «گزارش‌هایی از افزایش آدمخواران در کره شمالی!».
  69. ↑ Way to Reach Kim Jong-un? Follow the Ball, The New York Times
  70. ↑ Barbara.، Demick, (۲۰۰۹). Nothing to envy: ordinary lives in North Korea (ویراست ۱st ed). New York: Spiegel & Grau. OCLC 229027465. شابک ۹۷۸۰۳۸۵۵۲۳۹۰۵.
  71. ↑ سایت رسمی دولت آمریکا
  72. ↑ Korea, Democratic People's Republic of
  73. ↑ «Running Out of the Darkness - TIME». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۰ اوت ۲۰۱۱. دریافت‌شده در ۱۶ آوریل ۲۰۰۸.
  74. ↑ واحد اطلاعات اکونومیست
  75. ↑ ویکی‌پدیای انگلیسی
  76. ↑ ۷۶٫۰ ۷۶٫۱ ۷۶٫۲ Kirby, Michael Donald; Biserko, Sonja; Darusman, Marzuki (7 February 2014). "Report of the detailed findings of the commission of inquiry on human rights in the Democratic People's Republic of Korea -­ A/HRC/25/CRP.1". شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد. Archived from the original on February 27, 2014. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help)
  77. ↑ ۷۷٫۰ ۷۷٫۱ "Death penalty statistics, country by country". Datablog. The Guardian. 2016. Archived from the original on December 31, 2015. Retrieved 15 April 2018.
  78. ↑ Joshua E. Keating (22 September 2011). "The World's Top Executioners". Foreign Policy. Archived from the original on October 7, 2017. Retrieved 12 January 2016.
  79. ↑ «Morning Chorus: Pyongyang's 6 am wake up call | NK News - North Korea News» (به انگلیسی). ۲۰۱۷-۰۷-۲۸. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۲-۱۷.
  80. ↑ Elsesser, Sarah. "Why does North Korea wake people with 6 a.m. musical alarm?". The Palm Beach Post (به انگلیسی). Archived from the original on 18 February 2019. Retrieved 2019-02-17.
  81. ↑ . صص. http://www٫asriran٫com/fa/news/۳۶۹۱۰۶/ممنوعیت-استفاده-از-نام-رهبر-کره-شمالی-برای-مردم. تاریخ وارد شده در |بازیابی= را بررسی کنید (کمک); پارامتر |عنوان= یا |title= ناموجود یا خالی (کمک); پارامتر |تاریخ بازیابی= نیاز به وارد کردن |پیوند= دارد (کمک)
  82. ↑ ۸۲٫۰ ۸۲٫۱ "North Korea Dictatorship" (به انگلیسی). Archived from the original on 8 March 2010. Retrieved 7 March 2010.
  83. ↑ «ناگفته‌های خاله رهبر کره شمالی: اون همیشه با یک توپ بسکتبال می‌خوابیده است».
  84. ↑ Mikelionis، Lukas (۲۰۱۹-۰۱-۲۹). «North Koreans ordered to produce impossible amount of human manure every day to help save agriculture: report». Fox News (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۲-۱۷.
  85. ↑ Lockie، Alex. «North Korea's poverty is so dire that farmers reportedly steal each other's feces to fertilize crops». Business Insider. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۲-۱۷.
  86. ↑ «North Korea :: Economy -- Encyclopedia Britannica». web.archive.org. ۲۰۱۴-۰۷-۰۶. بایگانی‌شده از اصلی در ۶ ژوئیه ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۱۱-۲۶.
  87. ↑ «The World Factbook». web.archive.org. ۲۰۱۴-۰۶-۲۵. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۵ ژوئن ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۱۱-۲۶.
  88. ↑ «برنامه هسته‌ای کره شمالی تا چه حد پیشرفته است؟ - بی‌بی‌سی فارسی، ۱۹ شهریور ۱۳۹۵».
  89. ↑ https://www.independent.co.uk/news/world/asia/north-korea-it-s-not-problem-country-goes-dark-night-10033200.html
  90. ↑ «چین واردات زغال‌سنگ کره شمالی را متوقف می‌کند». بی‌بی‌سی فارسی. ۳۰ بهمن ۱۳۹۵.
  91. ↑ آشنایی با کره شمالی-همشهری آنلاین[پیوند مرده]
  92. ↑ "Famine may have killed 2 million in North Korea"[پیوند مرده] CNN, 1998
  93. ↑ «۵ میلیون نفر در کره‌شمالی با کمبود مواد غذایی روبه‌رو هستند». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۲ دسامبر ۲۰۱۰. دریافت‌شده در ۱۸ نوامبر ۲۰۱۰.
  94. ↑ بی‌بی‌سی فارسی (23 مارس 2017 - 03 فروردین 1396). «سازمان ملل: دو پنجم مردم کره شمالی سوء تغذیه دارند». تاریخ وارد شده در |تاریخ= را بررسی کنید (کمک)
  95. ↑ ۹۵٫۰ ۹۵٫۱ ۹۵٫۲ ۹۵٫۳ «نسخه آرشیو شده» (PDF). بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۲۱ سپتامبر ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۱۴ آوریل ۲۰۱۵.
  96. ↑ Robert Collins (6 June 2012). Marked for Life: Songbun, North Korea’s Social Classification System (PDF). Committee for Human Rights in North Korea. Archived from the original (PDF) on 21 September 2013. Retrieved 8 June 2012.
  97. ↑ https://jamejamonline.ir (۱۳۹۶/۰۸/۱۶–۰۰:۵۰). «غذاهای محبوب در کره شمالی + عکس». fa. دریافت‌شده در 2024-02-23. تاریخ وارد شده در |تاریخ= را بررسی کنید (کمک)
  98. ↑ «North Korean Food: 20 Traditional Dishes of North Korea | Travel Food Atlas» (به انگلیسی). ۲۰۲۲-۰۵-۱۷. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۲-۲۳.
  99. ↑ "Ten Best North Korean Foods in 2024". Young Pioneer Tours (به انگلیسی). 2017-08-09. Retrieved 2024-02-23.
  100. ↑ "Field Listing: Population". CIA World Factbook. Archived from the original on 4 October 2018. Retrieved 21 July 2014.
  101. ↑ "Field Listing: Ethnic Groups". CIA World Factbook. Archived from the original on 16 November 2018. Retrieved 21 July 2014.
  102. ↑ Elizabeth Raum. North Korea. Series: Countries Around the World. Heinemann, 2012. ISBN 1-4329-6133-0. p. 28: «North Korea is an atheist state. This means that people do not pray in public or attend places of worship. Buddhist temples exist from earlier times. They are now preserved as historic buildings, but they are not used for worship. A few Christian churches exist, but few people attend services. North Koreans do not celebrate religious holidays."
  103. ↑ "Religious Intelligence UK report". Religious Intelligence. Religious Intelligence. Archived from the original on 13 October 2007. Retrieved 4 July 2009.
  104. ↑ http://www.entekhab.ir/fa/news/245508 بایگانی‌شده در ۱۱ مارس ۲۰۱۶ توسط Wayback Machine درخواست رهبر کره‌شمالی برای اتحاد با کره‌جنوبی] خبرگزاری انتخاب بازبینی شده در ۱۱ دی ۱۳۹۴
  105. ↑ [A Country Study: North Korea http://memory.loc.gov/frd/cs/kptoc.html]
  106. ↑ «North Korea National Symbols: National Animal, National Flower». symbolhunt.com (به انگلیسی). ۲۰۲۰-۱۲-۲۸. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۲-۲۳.
  107. ↑ "'Kimjongilia' and Life in an 'Absurd' Society | Asia Society". asiasociety.org (به انگلیسی). Retrieved 2024-02-23.
  108. ↑ قاسمی، محمد (۲۰۲۴-۰۱-۳۱). «بزرگترین ورزشگاه جهان : لیست 10 استادیوم بزرگ دنیا». رنگ فردا. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۳-۱۱.
  • جنگ کره، مایکل وی آزکن، نشر ققنوس
  • آکواریوم‌های پیونگ یانگ گانگ چول هوان و پیر ری گولت، ترجمه بیژن اشتری، نشر ثالث، سال ۱۳۹۰

پیوند به بیرون

[ویرایش]
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به کره شمالی در ویکی‌گفتاورد موجود است.
معنای کره شمالی را در ویکی‌واژه، واژه‌نامهٔ آزاد، ببینید.
ویکی‌سفر یک راهنمای سفر برای کره شمالی دارد.
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ کره شمالی موجود است.
اخبار مرتبط در ویکی‌خبر:
درگاه:کره شمالی
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=کره_شمالی&oldid=40510870»