پیموزاید

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه است که توسط Fatranslator (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۸ فوریهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۲۳:۴۷ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی داشته باشد.

پیموزاید
داده‌های بالینی
نام‌های تجاریOrap
AHFS/Drugs.commonograph
مدلاین پلاسa686018
رده‌بندی داروهای
بارداری
  • Teratogenic data in rats exist : drug should only be used when the benefit clearly exceeds the potential harm to the unborn
روش مصرف داروoral only
کد ATC
وضعیت قانونی
وضعیت قانونی
  • Rx-only, not a controlled narcotic
داده‌های فارماکوکینتیک
زیست فراهمیat least 40 to 50%
متابولیسمhepatic, by cytochrome P450, isoenzymes 3A, and 1A2; metabolites are inactive
نیمه‌عمر حذف2 to 3 days (average in one study 55 hours)
دفعurine, and to a lesser extent in feces
شناسه‌ها
  • 1-[1-[4,4-bis(4-fluorophenyl)butyl]-
    4-piperidinyl]-1,3-dihydro-
    2H-benzimidazole-2-one
شمارهٔ سی‌ای‌اس
پاب‌کم CID
IUPHAR/BPS
دراگ‌بنک
کم‌اسپایدر
UNII
KEGG
ChEBI
ChEMBL
CompTox Dashboard (EPA)
ECHA InfoCard100.016.520 ویرایش در ویکی‌داده
داده‌های فیزیکی و شیمیایی
فرمول شیمیاییC28H29F2N3O
جرم مولی461.56 g·mol−1
مدل سه بعدی (جی‌مول)
  • Fc1ccc(cc1)C(c2ccc(F)cc2)CCCN5CCC(N4c3ccccc3NC4=O)CC5
  • InChI=1S/C28H29F2N3O/c29-22-11-7-20(8-12-22)25(21-9-13-23(30)14-10-21)4-3-17-32-18-15-24(16-19-32)33-27-6-2-1-5-26(27)31-28(33)34/h1-2,5-14,24-25H,3-4,15-19H2,(H,31,34) ✔Y
  • Key:YVUQSNJEYSNKRX-UHFFFAOYSA-N ✔Y
  (صحت‌سنجی)

پیموزاید (به انگلیسی: Pimozide)

رده درمانی: داروهای روحی

اشکال دارویی: قرص

موارد مصرف

پیموزاید اصولاً جهت درمان روان‌پریشی مصرف می‌شود. این دارو به منظور متوقف ساختن تیک‌های صوتی و حرکتی در بیماران مبتلا به اختلال Tourette's به کار می رود.

مکانیسم اثر

داروی پیموزاید احتمالاً با مهار گیرنده‌های دوپامین در مغز اثر می‌کند.

عوارض جانبی

عوارض اکستراپیرامیدال، خواب آلودگی، عوارض آنتی کلینرژیک (کمتر از سایر داروهای آنتی سایکوتیکآریتمی‌های بطنی و سایر اختلالات ECG مانند طولانی شدن فاصله QT و تغییرات موج T با مصرف این دارو گزارش شده‌است.

جستارهای وابسته

روان‌پریشی

منابع

  • فرهنگ داروهای ژنریک ایران، دکتر حشمتی، ۱۳۸۷