پیش‌نویس:زنان در ایران

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
زنان در ایران
شاخص نابرابری جنسیتی
ارزش۰٫۴۹۶ (۲۰۱۲)
رُتبه۱۰۷
مرگ مادر (در هر ۱۰۰٬۰۰۰)۲۱ (۲۰۱۰)
سهم زنان در دولت‌ها۶٪ (۲۰۱۶)
زنان بالای ۲۵ سال با آموزش متوسطه۶۲٫۱٪ (۲۰۱۰)
زنان کارمند و شاغل۴۹٪ (۲۰۱۱)
گزارش جهانی فاصله جنسیتی[۱]
ارزش۰٫۵۸۴۲ (۲۰۱۳)
رُتبه۱۴۰ از مجموعِ ۱۴۴
از مجموعه مقاله‌های
زنان در جامعه
جامعه
علوم و تکنولوژی
Medicine • Science • Engineering • Computing • Telegraphy
هنر و علوم انسانی
Literature • Philosophy • Fine arts • سینمای زنان • Photography • زنان در معماری
دین
تساوی حقوق زن و مرد در دین بهائی • زن در بودیسمw: • زن در مسیحیت (زن در مورمونیسم) • زن در هندوئیسم • زن در اسلام • زن در یهودیت • Sikhism
فرهنگ عامه
کُمیک • روزنامه‌نگاری و خبررسانی •
ورزش
بر پایه کشور
درگاه:فمینیسم درگاه فمینیسم

زنان در ایران در طول تاریخ نقش‌های زیادی داشته و از بسیاری جهات در جامعه ایران نقش داشته‌اند. از نظر تاریخی، این سنت ادامه داشت که زنان در خانه‌های خود باشند تا بتوانند خانه را اداره کنند و فرزندان خود را تربیت کنند. در دوران پهلوی، تغییر شدیدی در جداسازی زنان ایجاد شد: کشف حجاب، حق رأی، حق تحصیل، حقوق برابر برای زن و مرد و حق داشتن مناصب عمومی. زنان از شرکت کنندگان فعال در انقلاب اسلامی بودند. قانون اساسی ایران که پس از انقلاب اسلامی در سال ۱۹۷۹ تصویب شد، برابر ماده ۲۰،[۲] برابری زن و مرد را اعلام می‌کند، در حالی که قانون حقوقی پیروی از قوانین شریعت را الزامی می‌کند. طبق شرع، زنان نیمی از آنچه را که مرد می‌خواهد به ارث می‌برند و غرامت مرگ زن نیز نصف است. اما ماده ۲۱ قانون اساسی و همچنین چند قانون تصویب شده در مجلس برخی مزایا را به زنان می‌دهد. زنان مجاز به رانندگی، اداره امور عمومی و حضور در دانشگاه هستند. عدم استفاده از حجاب در مجامع عمومی مجازات قانونی دارد[۳] و هنگام حضور در جمع، تمام موها و پوست به جز صورت و دست‌ها باید پوشانده شود.[۴]

اساطیر[ویرایش]

مقاله‌های اصلی: اساطیر ایرانی و زنان در اساطیر ایرانی
همچنین ببینید: آناهیتا

تاریخ[ویرایش]

مقاله‌های اصلی: تاریخ ایران و تاریخ زنان در ایران

ایران باستان[ویرایش]

مقاله‌های اصلی: زنان در ایران باستان، زنان در پادشاهی ماد، زنان در شاهنشاهی هخامنشی، زنان در شاهنشاهی اشکانی، و زنان در شاهنشاهی ساسانی

کاوش‌های باستان‌شناسی در شهر سوخته، شهری باستانی در نزدیکی زابل مربوط به دوران ماقبل تاریخ در استان سیستان و بلوچستان در جنوب شرقی ایران، نشان داده‌است که زنان در این منطقه طی هزاره چهارم تا هزاره سوم پیش از میلاد از پایگاه اجتماعی بالایی برخوردار بوده‌اند. از مهرهای کشف شده در گورهای موجود، ۹۰٪ در اختیار زنان بود[۵] که بیش از ۶۰٪ از جمعیت را تشکیل می‌دادند.[۶] توزیع این مهرها - ابزارهای تجاری و دولتی که نمایانگر کنترل اقتصادی و اداری هستند - نشان داد که این زنان گروه قدرتمندی در جامعه ماقبل تاریخ بوده‌اند.

زنان در شاهنشاهی هخامنشی

لوح‌های اولیه و استحکامات خزانه داری هخامنشی- در تخت جمشید به زنان در سه اصطلاح مختلف اشاره دارد: mutu , irti و duksis.[۷] اولی مربوط به زنان عادی (غیر پادشاهی) است؛ دوم به اعضای مجرد خانواده پادشاهی. و آخرین duksis برای زنان متأهل دارای شاهی. چنین اصطلاحات متمایز اهمیت وضعیت تأهل و رابطه زن با پادشاه را نشان می‌دهد. این لوح‌ها همچنین نشان می‌دهد که زنان خانواده پادشاهی سفرهای زیادی می‌کردند و اغلب شخصاً املاک شخصی خود را اداره می‌کردند. معروف است که ملکه هم‌نشین، همسر شاهنشاه و دیگر زنان او در برابر شاهنشاه و درباریان وی چوگان بازی می‌کردند.[۸] تنها محدودیت‌هایی در میزان اختیارات اعمال شده توسط مادر پادشاه توسط خود پادشاه تعیین شد.

در این الواح، "غیر سلطنتی و کارگران عادی با درجه خود در کارگروه خاص یا کارگاه‌هایی که به کار گرفته شده‌اند، نام برده شده‌اند. جیره‌هایی که دریافت کردند براساس مهارت و میزان مسئولیتی است که در محیط کار به عهده گرفته‌اند. مشاغل بر اساس جنسیت تقسیم می‌شوند و بر اساس میزان سهمیه‌بندی می‌شوند. سوابق نشان می‌دهد که برخی از مشاغل توسط هر دو جنس انجام شده‌است در حالی که برخی دیگر فقط به کارگران مرد یا زن محدود شده‌است. سرپرستان زن و مرد در کارگاه‌های آموزشی مختلط وجود دارد که از نظر جیره‌های بالاتر که با اختلاف کمی در تعداد جیره بندی بین دو جنس دریافت کرده‌اند، مشهود است. همچنین مواردی وجود دارد که زنانی که در گروه‌های مشابه مردان قرار دارند جیره کمتری دریافت می‌کنند و بالعکس. مدیران زن عناوین مختلفی دارند که احتمالاً نشان دهنده سطح مهارت و رتبه آنها است. عالی‌ترین کارگران زن در متن‌ها، آرششارا یا arashshara (رئیس بزرگ) نامیده می‌شوند. نام آنها بارها و بارها در متن ظاهر می‌شود، در مکان‌های مختلفی به کار گرفته می‌شوند و گروه‌های زیادی از زنان، کودکان و گاهی مردان را در واحدهای خود اداره می‌کنند. آنها معمولاً سهمیه بالا از شراب و غلات بیش از سایر کارگران واحد از جمله مردان دریافت می‌کنند.[۹] زنان باردار نیز جیره بالاتر از دیگران دریافت کردند. زنان دارای فرزند تازه متولد شده نیز به مدت یک ماه جیره اضافی دریافت کردند.

چند متخصص می‌گویند که این کوروش بزرگ بود که دوازده سده پیش از اسلام رسم پوشش زنان را برای محافظت از عفت ایجاد کرد. طبق نظریه آنها، حجاب از هخامنشیان به سلوکیان هلنیست منتقل شد. آنها به نوبه خود آن را به بیزانسی‌ها سپردند، و از آنجا فاتحان عرب آن را به حجاب اسلامی تبدیل کردند، و آن را به مناطق وسیع جهان اسلام منتقل کردند.

زنان در شاهنشاهی اشکانی
زنان در شاهنشاهی ساسانی

زنان در دوران ساسانی حقوق بسار بالاتری نسبت به زنان در روم داشته‌اند به عنوان مثال اگر به دختری تجاوز صورت می‌گرفت کشورداری وظیفهٔ دادن ۵۰۰۰ دینار طلا را به آن دختر داشت این مورد حتی فراتر از قانون‌های حمورابی است؛ و همچنین زنان مشخصا توانایی گرفتن ارثیه برابر مرد، طلاق، مهریه مشخص را داشته‌اند همچنین یکی از شگفت آورترین مدارک عقد نامه ایست که در شهر بلخ یافت شده که در آن یک زن دو شوهر به خواست خودش داشته‌است.[۱۰]

شاهزاده خانم ساسانی پوراندخت، دختر خسرو پرویز، پیش از کناره‌گیری تقریباً دو سال بر شاهنشاهی ایران حکومت کرد. در زمان سلسله ساسانیان، بسیاری از سربازان ایرانی که توسط رومیان اسیر شدند زنانی بودند که همراه با مردان در حال جنگ بودند. تاریخچه فمنیسم در دنیا به بیش از ۱۵۰ سال نمی‌رسد، اما «پوران دخت»، پادشاه ایرانی دوره ساسانی ۱۴۰۰ سال پیش اولین سخن «فمینیستی» ایرانی را بیان کرد.

پادشاه چه زن باشد چه مرد باید سرزمینش را نگاه دارد و با عدل و انصاف رفتار کند.

پوراندخت در نامه‌ای که به سپاهیانش نوشته بود جمله فمینیستی خود را بیان کرد و خود را در لیست اولین پیروان تساوی حقوق زن و مرد قرار داد. پس از کشتن خسروپرویز به دست پسرش شیرویه در سال ۶۲۸ م، شیرویه بیش از شش ماه حکومت نکرد و دختر بزرگ خسروپرویز پوراندخت به سلطنت نشست.

در سده هفتم میلادی، دو زن به نام‌های آزرمیدخت و پوراندخت توانستند به پادشاهی ایران ساسانی برسند و در نبرد با رومیان، وجود شمار زیادی سربازان زن در ارتش ایران گزارش شده‌است.[۱۱] هر چند بنا به همه گزارش‌ها، این دو یگانه بازماندگان مشروع خاندان ساسانی بودند، کریستین سن، پذیرش پادشاهی آن‌ها و نیک نامی آن‌ها در منابع ساسانی را، نشان از «پذیرش آنان توسط موبدان (روحانیون دین مزدایی)» می‌داند.

زنان ایرانی در بسیاری از شاهکارهای مینیاتور ایرانی به تصویر کشیده شده‌اند.[۱۲] اینها اغلب به عنوان منابعی برای «ردیابی توالی مد زنان از دوره‌های قبل» استفاده می‌شوند.[۱۳]

در نبرد تیسفون (۳۶۳) سربازان پیروز روم زنان جوان پارسی را گرامی می‌داشتند و آنها را به عنوان غنیمت جنگی تصاحب می‌کردند.

دوره‌های اسلامی[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: زنان ایرانی در سده‌های میانه

صفویان[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: زنان در ایران صفوی

قاجاریان[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: زنان در ایران قاجاری

در دوره قاجار زنان نقش نیروی ذخیره را داشتند که این امر در اقتصاد از اهمیت بالایی برخودار بود. کار آنها همیشه به نفع خانواده، صاحب مشاغل و دولت بود. زنان روستایی و طبقه پایین بیشتر در زمینه قالی بافی، گلدوزی و تولید انواع لباس، پارچه، کره، میوه و چای فعالیت داشتند. آنها همچنین در تولید ابریشم و پنبه و همچنین صنایع دستی دیگر کار می‌کردند. زنان همچنین در سردخانه‌ها، حمام‌های عمومی و خانه‌های مرفه‌تر به عنوان خدمتکار، پرستار و پرستار بچه‌ها استخدام می‌شدند.[۱۴] در شهرهای پرجمعیت، زنان به عنوان سرگرم‌کننده، رقصنده یا فاحشه کار می‌کردند. اگرچه بسیاری از فرصت‌های کار برای زنان باز بود، دستمزد آنها کمتر بود. زنانی که در این دوره زمانی در نساجی و تولید پوشتک کار می‌کردند، به‌طور متوسط یک سوم حقوق کار مردان را به دست می‌آوردند. اگرچه به زنان با توجه به توانایشان دریافت دستمزد داده می‌شد، اما آنها هنوز هم از حقوق زیادی برخوردار نبودند، اما باز هم فروش دختران روستایی توسط رئیس خانواده آنها امکان‌پذیر بود.[۱۵]

این دوره زمانی، به ویژه بین سال‌های ۱۹۰۵ و ۱۹۱۱، آغاز «بیداری» زنان در ایران بود. این بیداری را می‌توان جنبش زنانه و فمینیسم دانست. زنان شروع به درگیری بیشتر با حوزه‌های عمومی کردند، حرمسرای ناصرالدین شاه در جنبش تنباکو در سال ۱۸۹۱ شرکت کردند. با این وجود، فقط زنان ثروتمند درگیر این امر نبودند بلکه زنان عادی نیز در این امر دخیل بودند. بانک ملی ایران تحقق آرزوی دیرینه ایرانیان برای داشتن بانکی ملی و وطنی بود. ابتدا زمزمه تشکیل این بانک توسط حاج امین الضرب، تاجر پیشرو عصر ناصری آغاز شد. با شروع انقلاب مشروطه مبارزان دل خسته از عملکرد بانک انگلیسی شاهی در ایران، علم تأسیس بانک ملی ایران را بر سر دست گرفتند که در این میان باید از تجاری چون ارباب جمشید و معین التجار نام برد. با تشکیل مجلس شورای ملی، استقلال از بانک‌های خارجی در دستور کار قرار گرفت و با استقبال گسترده آحاد مردم رو به رو شد، چنان‌که تجار ایرانی و پارسیان مقیم هند به میدان آمدند و حتی زنان خانه‌دار النگوها و جواهرات خود را برای تأمین سرمایه این بانک فروختند. این پیشینه تاریخی، سرمایه ای بزرگ برای این بانک محسوب می‌شود.[۱۶]

طوفان مجلیس در سال ۱۹۱۱ توسط زنان، آگاهی سیاسی بی‌سابقه ای از زنان و همچنین یک اقدام عمومی را نشان داد. به‌طور کلی، موارد متعددی وجود داشت که اقدامات زنان را محدود می‌کرد، جایی که به آنها اغلب به عنوان تحقیر جنسیتی و زندانی نشان داده می‌شدند.[۱۷]

اغلب پیش از انقلاب دیدگاه خاورشناسی نسبت به زنان قاجار وجود دارد. بدرالملوک بامداد، همسر احمد شاه قاجار، در کتاب از تاریکی تا نور، که دو سال قبل از انقلاب اسلامی (۱۹۶۸–۱۹۶۹) منتشر شد، به تاریخ پارسیان قبل از جنبش تنباکو به عنوان "۱۰۰ سال تاریکی اشاره دارد، که در آن زنان موجودات ضعیف و عروسک‌های ناتوان هستند، در حالی که زیر پوشش‌های ضخیم و مانند انگل‌های وابسته از جامعه پنهان می‌شوند. بامداد همچنین ادعا کرد که زنان زندانی بودند، در خانه یا زیر چادر و روپوش محصور شده‌اند.[۱۸]

سیما بهار در مقاله ای با عنوان "پیشینه تاریخی جنبش زنان در ایران" مشخص کرد که دوره انقلاب مشروطه اولین فرصتی است که زنان با مردان در اقدامات عمومی شرکت می‌کنند. وی بر این باور است که در دوره قاجار فعالیت‌های زنان فقط به خانوار محدود می‌شد؛ اگر آنها در همه جا مانند محصولات تولیدی مانند روستاها فعال بودند، تولید برای خانواده بود. زنان طبقه بالا حتی زندگی در خفاتری را سپری می‌کنند. آنها فقط با مردان مجاز به بیرون رفتن بودند.[۱۹] در زمان سلطنت قاجار (۱۹۲۵ تا ۱۷۸۹)، ملک‌جهان خانم به عنوان مادر ملکه در دوران سلطنت پسرش، از سال ۱۸۴۸ تا زمان مرگ در سال ۱۸۷۳، از نفوذ سیاسی جدی برخوردار شد.

  • "ملک جهان خانم ، مهد اولیا" ، همسر و مادر حکام قاجار
    "ملک جهان خانم ، مهد اولیا" ، همسر و مادر حکام قاجار
  • انیسودوله ، همسر ناصرالدین شاه
    انیسودوله ، همسر ناصرالدین شاه
  • یک زن قاجار
    یک زن قاجار
  • دختر ایرانی، اوایل دوره قاجار
    دختر ایرانی، اوایل دوره قاجار
  • انواع لباس زنان ایرانی در سدهٔ ۱۹ میلادی
    انواع لباس زنان ایرانی در سدهٔ ۱۹ میلادی
انقلاب مشروطیت[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: زنان در جنبش مشروطه

در جریان تحولات سیاسی انقلاب مشروطه فعالیت بیرونی[۲۰] زنان بیشتر شد. در جریان نهضت مشروطه یا خود حضور داشتند یا مشوق مردان در نهضت بودند. آنها در صورت عدم توانایی شرکت مستقیم، از ایثار کمکهای مالی در راه پیشبرد اهداف مشروطه دریغ نداشتند. زنان در لحظه لحظهٔ این حرکت مهم سیاسی و اجتماعی فعالانه حضور داشتند و هنگامی که مخالفت با دولت آغاز شد و مردم در مسجد شاه تهران بارها و بارها بست نشستند، زنان نیز عهده‌دار مسئولیتهای مهمی بودند. آنان ضمن همراهی با مردان درآوردن علما به مسجد برای سخنرانی، مسئولیت حفظ جان علما را هم برعهده داشتند. ضمن اشغال اطراف منبر، آماده می‌شدند، تا در صورتی که طرفداران استبداد قصد بلوا و اغتشاش داشتند به سرکوب آنها بپردازند.[۲۱] انجمنهای خصوصی و سازمان‌های مخفی ایجاد کردند، در تظاهرات شرکت کردند، و برای مشروطیت به مبارزه‌های مسلحانه و اقدامات غیرخشونت‌آمیز پرداختند (نظیر انجمن مخدرات وطن).[۲۲]

در زمان فتح تهران توسط مجاهدین مشروطه ایستادگی و مبارزات یک زن در کنار دیگر مجاهدین نقطه عطفی در نقش زنان در این جنبش است. سردار بی بی مریم بختیاری قبل از فتح تهران مخفیانه با عده‌ای سوار وارد تهران شده و در خانه پدری حسین ثقفی منزل کرد و به مجرد حملهٔ سردار اسعد به تهران، پشت بام خانه را که مشرف به میدان بهارستان بود سنگربندی نمود و با عده‌ای سوار بختیاری، از پشت سر با قزاق‌ها مشغول جنگ شد. او حتی خود شخصاً تفنگ به دست گرفت و با قزاقان جنگید. نقش او در فتح تهران، میزان محبوبیتش را در ایل افزایش داد و طرفداران بسیاری یافت به‌طوری‌که به لقب سرداری مفتخر شد.

به هر حال قانون اساسی مشروطه (۱۲۸۵) ایران برای زنان حقی قایل نشده بود و حتی زنان را در کنار مهجوران و مجرمان از حق رای محروم کرده بود.[۲۳]

پهلوی[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: زنان در دودمان پهلوی

سلسله پهلوی[ویرایش]

دکترای زن ایرانی در مقابل راکتور دانشگاه تهران، ۱۹۶۸. متن: "یک چهارم دانشمندان انرژی هسته ای ایران زن هستند"

شاهان پهلوی از سال ۱۹۲۵ تا ۱۹۷۹ حاکم ایران بودند و اصلاحات بسیاری را در زمینه حقوق زنان انجام دادند. نمونه ای از اصلاحات اولیه که توسط رضاشاه معرفی شد، کشف حجاب بود، "رونمایی اجباری زنان با حکم ویژه ای در ۸ ژانویه ۱۹۳۶ صورت گرفت. دخالت زنان در جامعه به‌طور کلی افزایش یافت. زنان ایرانی به‌طور فزاینده ای در اقتصاد، بخش آموزش و پرورش و نیروی کار مشارکت داشتند. سطح سواد نیز بهبود یافته‌است. نمونه‌هایی از مشارکت زنان: زنان مناصب رسمی عالی مانند وزارت، هنرمندان، قضات، دانشمندان، ورزشکاران و … را به دست آوردند. او به مؤسسات آموزشی به ویژه دانشگاه تهران دستور داد که از دختران نیز ثبت نام به عمل آورند.[۲۴] از سوی دیگر سازمان‌های زنان مانند جمعیت نسوان وطن‌خواه تعطیل شدند و نشریات زنان بسته شد. به جای آن‌ها کانون بانوان که میانه‌رو و خیریه‌ای بود تشکیل شد.[۲۵] در سال‌های ۱۳۰۹ تا ۱۳۱۳ قانون مدنی ایران نیز تدوین شد. به موجب این قانون که -با چند اصلاح جزئی- اجرای آن تا به امروز ادامه یافته؛ میزان ارث فرزندان دختر نصف فرزندان پسر است و زنان از زمین ارث نمی‌برند.

در زمان محمدرضا پهلویاصلاحات چشمگیر دیگری انجام شد. به عنوان مثال، در سال ۱۹۶۳، شاه رأی دادن زنان را تصویب کرد و اندکی پس از آن اولین وکلای زن در مجلس شورای ملی ایران در سال ۱۹۶۳ در انتخابات سراسری رأی آوردند و به مجلس راه یافتند و به عنوان قاضی و وزیر در کابینه منصوب شدند. در سال ۱۹۶۷ قانون خانواده ایران نیز اصلاح شد که موقعیت زنان را در جامعه ایران بهبود بخشید. این قانون در قانون مدنی گنجانده شده بود و برای محافظت از همسران، فرزندان و زنان مطلقه طراحی شده بود. هدف اصلی اصلاحات ارتقا برابری بین زن و مرد در جامعه بود.[۲۶]

سازمان زنان ایران تشکیل شد و در اواخر دوره پهلوی مواردی از قانون حمایت خانواده ۱۳۵۴ تصویب گشت. در قوانین حمایت از خانواده در سال‌های ۱۹۶۷ و ۱۹۷۳، شوهر موظف بود برای طلاق به جای اعلام طلاق سه‌گانه مطابق احکام اسلام «من تو را طلاق می‌دهم»، به دادگاه برود. به همسر اجازه می‌داد طلاق را آغاز کند و اجازه همسر اول برای شوهر برای گرفتن زن دوم را می‌طلبد. حضانت فرزند بیش از آنکه به‌طور خودکار به پدر اعطا شود، به دادگاه‌های جدید حمایت از خانواده واگذار شد. حداقل سن ازدواج یک زن از ۱۳ به ۱۵ سال در ۱۹۶۷ و به ۱۸ سال در ۱۹۷۵ افزایش یافت.

در طول دوره پهلوی، پیشرفت‌های زنان در تحصیل و کار قابل توجه بود. از سال ۱۹۶۵ تا ۱۹۶۶، درصد زنان بی سواد ۱۱ درصد کاهش یافت. با این حال، این کاهش بیسوادی عمدتا در مناطق شهری اتفاق افتاده بود که ۲۰ درصد بیسوادی کاهش داشت، در حالی که مناطق روستایی، ۳ درصد کاهش داشت که به احتمال زیاد به دلیل افزایش مراکز آموزشی و دانشگاه‌ها در شهرهای ایران، عمدتا در تهران و آبادان، در این بازه زمانی است.[۲۷]

افزایش تحصیلات در میان زنان منجر به افزایش مشارکت زنان در زمینه‌های مختلف کار در طول دوره ۱۹۵۶–۱۹۶۶ شد. زنان در رشته‌هایی مانند زیست‌شناسی، مطالعات کشاورزی، پزشکی، معلمی، حقوق و اقتصاد در میان سایر زمینه‌ها شروع به کار کردند و به آنها قدرت سیاسی چشمگیری می‌بخشند. در مراکز شهری، اشتغال زنان در آبادان، تبریز و اصفهان افزایش یافت، در دو مورد اخیر افزایش قابل توجهی در نیروی کار زنان مشاهده شد. جالب است که در این دوره، اشتغال زنان در تهران اندکی کاهش یافته‌است. در سال ۱۳۵۰ بیش از ۲۵٪ دانشجویان مؤسسه‌های آموزش عالی را زنان تشکیل می‌دادند، در سال ۱۳۵۴ ۲۹٪ و در سال ۱۳۵۷ حدود ۳۸درصد دانشجویان دانشگاه‌های ایران زنان بودند.[۲۸] تحقیقات متعددی نشان می‌دهند با وجود افزایش باسوادی زنان، نگرش آنان نسبت به نقش سنتی و نیز جایگاه فرودست خود تغییری نکرده بود.[۲۹] درست قبل از انقلاب سال ۱۳۵۷، ۱۵۰۰ زن در مقام‌های ارشد مدیریتی در سطح کشور، ۲۲ زن در مجلس شورای ملی، ۵ شهردار، و ۳۳٪ کل مشاغل آموزش عالی ایران بر عهده زنان بود.[۲۶] در این دوران، دو زن (فرخ‌رو پارسا و مهناز افخمی) در مقام وزارت نیز خدمت نمودند. همچنین زنان بسیاری در گروه‌های سیاسی فعالیت می‌کردند که از بارزترین آن‌ها می‌توان به اشرف دهقانی اشاره کرد.[۳۰]

جمهوری اسلامی ایران[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: زنان در جمهوری اسلامی ایران
دو زن ایرانی در تصویر: تنها جلوی دهانمان باز بود (اشاره دارد به حجاب اجباری در ایران) چه شانس بدی! از مجله معروف لمان ترکیه، پس از شیوع کروناویروس در ایران

ایران در سال ۲۰۰۹ از نظر شاخص تبعیض جنسیتی در گزارش مجمع جهانی اقتصاد در میان ۱۳۴ کشور در ردیف ۱۲۸ قرار گرفت.[۳۱] ایران در سال ۲۰۰۷ از لحاظ شاخص GEM که مرتبط با میزان مشارکت زنان می‌باشد در رتبه ۸۷ از میان ۹۳ کشور محاسبه شده قرار داشت[۳۲] همچنین در سال ۲۰۰۶ ایران از نظر شاخص‌های توسعه مسایل زنان، در رتبه ۸۴ قرار داشت و میزان درآمد مردان به‌طور متوسط دو و نیم برابر زنان بود همچنین میزان بیکاری زنان در این سال ۱۷۰ درصد مردان بوده‌است.[۳۳] طبق گزارش مرکز آمار ایران، در ۱۳۹۷ از صد در صد جمعیت شاغل در ایران ۱۸٫۲ درصد یعنی حدود ۴٫۳۴ میلیون را زنان تشکیل می‌دهند. از ۳ میلیون ۲۶۰ هزار نفر بیکار، ۱۰۱۰۶۰۰ یعنی ۳۱ درصد را زنان تشکیل می‌دهند.[۳۴] بر اساس همین گزارش نرخ مشارکت اقتصادی زنان ایران ۱۰ درصد کمتر از زنان خاورمیانه است.[۳۵] زنان بسیاری در انقلاب ۱۳۵۷ شرکت داشتند.[۳۰]

پس از انقلاب ۱۳۵۷، رعایت حجاب برای زنان اجباری شد. بر اساس قانون مجازات اسلامی، زنانی که حدود شرعی حجاب اسلامی را رعایت نمی‌کنند، می‌توانند به هفتاد ضربه شلّاق یا شصت روز حبس تعزیری محکوم شوند.

پس از انقلاب ۱۳۵۷، دبیرستان‌های دختران و پسران از یکدیگر جدا شد و بانوانی در منصب‌های دولتی حضور داشته یا به عنوان نمایندگان مجلس برگزیده شده‌اند؛ با این حال زنان حق اشتغال در برخی امور مانند قهوه‌خانه‌ها را ندارند.[۳۶] از میان زنان که سهم بیشتری از قدرت و احترام را پس از انقلاب اسلامی داشته‌اند، می‌توان معصومه ابتکار، مرضیه دباغ و مرضیه وحید دستجردی را نام برد. در همین دوران یک بانوی ایرانی (شیرین عبادی) اولین ایرانی برنده جایزه نوبل شد. بانوی ایرانی دیگری (انوشه انصاری)عنوان اولین فضانورد ایرانی را کسب کرد. بسیاری از بانوان ایران برنده جوایز مهم جهانی در زمینه سینما و هنر شدند. همچنین محمود احمدی‌نژاد برای نخستین بار در تاریخ جمهوری اسلامی ایران ۳ زن را برای تصدی مقام وزارت به مجلس معرفی کرد که فقط یکی از آن‌ها (وزیر بهداشت) موفق به اخذ رأی اعتماد شد.

فرهنگ[ویرایش]

مقاله‌های اصلی: فرهنگ ایرانی و زنان در فرهنگ ایرانی

ادبیات فارسی[ویرایش]

مقاله‌های اصلی: ادبیات فارسی و زنان در ادبیات فارسی

طی دو قرن گذشته، زنان نقش برجسته ای در ادبیات فارسی داشته‌اند، با این حال بیشتر زنان متمرکز باقی مانده‌اند. کار ادبی زن سال‌ها سرکوب شد و حتی از آنها سلب شد. شاعران معاصر ایران مانند سیمین بهبهانی، فروغ فرخزاد، پروین اعتصامی در گنجاندن ادبیات زنان در ایران کمک کرده‌اند. سیمین بهبهانی شعرهای عاشقانه پرشور و همچنین شعرهای داستانی سرشار از محبت مادرانه برای همه انسان‌ها سروده‌است.[۳۷] او فارغ از جنسیت، طبقه و مذهب کسی مدافع حقوق فردی بوده‌است.[۳۸] افزون بر این، بهبانی در ادبیات خود رقابتی ندارد بلکه در عوض می‌نویسد و به زن و مرد قدرت می‌بخشد. بهبهانی رئیس انجمن نویسندگان ایران بود و در سال ۱۹۹۷ نامزد دریافت جایزه نوبل ادبیات شد.

از نویسندگان معاصر می‌توان به سیمین دانشور، مهشید امیرشاهی، شهرنوش پارسی‌پور، منیرو روانی‌پور و زویا پیرزاد اشاره کرد. کارهای دانشور ادبیات ایران قبل از انقلاب و بعد از انقلاب را در بر می‌گیرد. اولین مجموعه داستان کوتاه وی، با نام آتش خاموش در سال ۱۹۴۸ منتشر شد. این اولین مجموعه داستان کوتاه بود که توسط یک زن در ایران منتشر شد. در سال ۱۹۶۹، او سووشون (عزاداران سیاوش)، رمانی که بازتاب دهنده تجربه مدرنیته ایران در قرن ۲۰ است را منتشر کرد. این اولین رمانی بود که توسط یک زن در ایران منتشر شد. دانشور اولین رئیس انجمن نویسندگان ایران بود. شهرنوش پارسی پور در دهه ۱۹۸۰ پس از انتشار داستان‌های کوتاه محبوب شد. او ۱۹۹۰ رمان، زنان بدون مردان که در زمینه مسائل جنسی و هویت پرداخته شده‌است را منتشر کرد. بسیاری از مردم به دلیل صریح بودن بیش از حد کار او از وی انتقاد کردند و به این دلیل که وی بسیاری از دیدگاه‌های سنتی مانند ستم جنسی، بکارت و جنسیت را به چالش کشید.[۳۹] در نتیجه، در نهایت توسط جمهوری اسلامی از نوشتن ممنوع شد. کارهای منیرو روانی‌پور شامل مجموعه ای از داستان‌های کوتاه، کنیزو (برده زن) و رمانش مردم غارق است. روانی‌پور به دلیل تمرکز خود بر آیین‌ها، سنت و رسوم زندگی ساحلی شهرت دارد.[۴۰]

و بسیاری از آفرینندگان شعر و نثر کلاسیک، خود زنان نیز بودند. می‌توان از قطران تبریزی، رابعه بلخی، طاهره قرةالعین، سیمین بهبهانی، سیمین دانشور، پروین اعتصامی، فروغ فرخزاد، مهستی و مینا اسدی را نام برد.

موسیقی ایرانی[ویرایش]

مقاله‌های اصلی: موسیقی ایرانی و زنان در موسیقی ایران
گوگوش به نمادی از ممنوعیت فعالیت زنان در زمینه موسیقی پس از انقلاب ۱۳۵۷ شد که به مدت ۲۰ سال بدون فعالیت بود.

موسیقی ایران و زنان ایران در طول تاریخ این کشور به یکدیگر پیوند خورده‌اند. از مهم‌ترین مُهرنگاره‌های خُنیا (:موسیقی) در جهان؛ باید از آنچه که در «تپه چغامیش» دزفول برجای مانده، یاد کرد که در سال‌های ۱۹۶۱–۱۹۶۶ میلادی، یافت شده‌است. این مهرنگاره ۳۴۰۰ ساله؛ سیمایی از بزم رامشگران را نشان می‌دهد. ما، نگاره‌ای را در دست داریم و می‌دانیم که در پادشاهی «شوکال ماه هو» و از سده ۱۷ پیش از میلاد در ایران، تار نواخته می‌شد. با یافتن یک کنده کاری در ایلام بازهم آگاهی داریم که خنیاگران ایران؛ دَف را همراه چنگ می‌نواختند. در این کنده کاری همچنین دیده می‌شود که از میان ۱۱ تن خنیاگر؛ ۸ تن چنگ، ۲ تن نی و یک تن دهل می‌نوازند. ۱۵ زن خواننده، در میان رامشگران دیده می‌شوند که در حال کف زدن هستند. در بخش‌های دیگری از ایران و از سال ۵۵۹ پیش از میلاد، سفالهایی در تپه سیلک کاشان و مرودشت پیدا شده که سیمایی از پایکوبی و دست افشانی بر آن‌ها نگارگری شده‌است.[۴۱]

تا پیش از انقلاب ۱۳۵۷ ایران زنان و دختران ایران می‌توانستند بخوانند و بنوازند و کنسرت‌های خواننده‌های زن در ایران برگزار می‌شدند. اما پس از آن محدودیت‌های بیشتری برای زنان وضع شد و برای بیش از ۴۰ سال، تاکنون خواندن و اجرای زنان در ایران دارای محدودیت بوده‌است.[۴۲][۴۳] محدودیت‌ها حتی فراتر از خود هنرمندان زن رفته و برای همکاران مرد آن‌ها نیز وضع می‌شود.[۴۴]

شاید قمر الملک وزیری اولین استاد زن موسیقی ایرانی بود که سبک جدیدی از موسیقی را معرفی کرد و مورد ستایش سایر اساتید موسیقی ایرانی آن زمان قرار گرفت. چند سال بعد، محمود کریمی دانش آموزان زن چون ارفع اطرایی، سوسن مطلوبی، فاطمه واعظی، معصومه مهرعلی و سوسن اصلانی را تربیت کرد که بعداً استاد موسیقی سنتی ایرانی شدند. سودابه سالم و سیما بینا به ترتیب موسیقی کودکان ایرانی و موسیقی محلی ایران را توسعه دادند. نوآوری‌های ساخته شده توسط زنان ایرانی محدود به موسیقی ایرانی نیست. به عنوان مثال، لیلی افشار در حال کار بر روی ترکیبی از موسیقی کلاسیک فارسی و غربی است.

گوگوش یکی از مشهورترین خواننده‌های ایرانی است. میراث وی به دوران پیش از انقلاب ۱۳۵۷ در ایران برمی گردد، جایی که شهرت او در ایران به الویس پرسلی یا باربارا استرایسند رسید.

سینما[ویرایش]

مقاله‌های اصلی: سینمای ایران و زنان در سینمای ایران

زنان ایرانی نقش مهمی در به رسمیت شناختن جهانی هنر ایران و به ویژه سینمای ایران داشته‌اند. از زمان ظهور موج جدید سینمای ایران، ایران تعداد بی شماری از فارغ التحصیلان مدرسه فیلم را تولید کرده‌است. هر ساله بیش از ۲۰ کارگردان جدید در این زمینه فارغ التحصیل می گردند، بسیاری از آنها زنان هستند که اولین فیلم‌های خود را می‌سازند. در دو دهه گذشته درصد کارگردانان سینمای ایران که زن هستند از درصد زنان کارگردان فیلم در اکثر کشورهای غربی فراتر رفته‌است.[۴۵] موفقیت مدیر پیشگام رخشان بنی اعتماد حاکی از آن است که بسیاری از کارگردانان زن در ایران مدتها قبل از اینکه سمیرا مخملباف کارگردان فیلم را به عنوان سرخط خبرها کار کنند، سخت روی فیلم‌ها کار می‌کردند. چهره‌های شناخته شده بین‌المللی در سینمای زنان ایران عبارتند از: تهمینه میلانی، رخشان بنی اعتماد، زهرا دولت‌آبادی، نیکی کریمی، سمیرا مخملباف، مهین اسکویی، پری صابری، حنا مخملباف، پوران درخشنده، شیرین نشاط، سپیده فارسی، مریم یاسمین ملک‌نصر و سارا رستگار.

رخشان بنی اعتماد نویسنده و کارگردان ایرانی احتمالاً شناخته شده‌ترین و مطمئناً پرکارترین فیلمساز زن ایران است. او با مستندها و فیلم‌هایی دربارهٔ آسیب‌شناسی اجتماعی خود را به عنوان مقام ارشد سینمای ایران تثبیت کرده‌است. یکی از شناخته شده‌ترین کارگردانان زن فیلم در کشور امروز در عرصه جهانی سمیرا مخملباف است که در حالی که تنها ۱۷ سال داشت اولین فیلم خود را به نام سیب کارگردانی کرد. سمیرا مخملباف برنده جایزه هیئت داوران کن ۲۰۰۰ برای تخته سیاه، فیلمی دربارهٔ محاکمات دو معلم دوره‌گرد در کردستان شد.

ورزش[ویرایش]

مقاله‌های اصلی: ورزش در ایران و زنان در ورزش ایران
همچنین ببینید: حضور زنان در ورزشگاه‌های ایران و فوتبال زنان در ایران


سیاست[ویرایش]

مقاله‌های اصلی: سیاست در ایران و زنان در سیاست ایران
همچنین ببینید: زنان در مجلس شورای اسلامی
نمایندگان کنونی مجلس
Body Seats
هیئت دولت جمهوری اسلامی ایران
مجلس شورای اسلامی
مجلس خبرگان رهبری
شورای نگهبان
مجمع تشخیص مصلحت نظام
شوراهای اسلامی شهر و روستا
شورای اسلامی شهر تهران
شورای اسلامی شهر مشهد
شورای اسلامی شهر اصفهان
شورای اسلامی شهر شیراز
شورای اسلامی شهر تبریز

تاکنون، چندین زن دارای پست‌های عالی در دولت یا مجلس بوده‌اند. قبل و بعد از انقلاب ۱۹۷۹، چند زن به عنوان وزیر یا سفیر منصوب شدند. فرخرو پارسا اولین زنی بود که در سال ۱۹۶۸ به عنوان وزیر آموزش و پرورش و مهناز افخمی به عنوان معاونت امور زنان در سال ۱۹۷۶ منصوب شد.

برخی مانند طاهره صفارزاده، معصومه ابتکار، اعظم طالقانی، فاطمه حقیقت جو، الهه کولایی، فاطمه جوادی، مرضیه دباغ و زهرا رهنورد پس از انقلاب در سیاست ایران نقش داشتند. سایر زنان ایرانی مانند گلی عامری و فرح کریمی در کشورهای غربی سمت دارند.

در حال حاضر ۱۷ زن در مجموع ۲۹۰ نماینده مجلس زن هستند.[۴۶]

در حال حاضر چندین سازمان سیاسی کاملاً مربوط به زنان در ایران فعال هستند، از جمله:

Party Secretary-General Camp
جامعه زینب Azam Haji-Abbasi[۴۷] جناح اصولگرایان جمهوری اسلامی ایران
Association of the Women of the Islamic Revolution Sedigheh Hejazi[۴۸] جناح اصولگرایان جمهوری اسلامی ایران
مجمع اسلامی بانوان فاطمه کروبی جناح اصلاح‌طلبان جمهوری اسلامی ایران
جمعیت زنان جمهوری اسلامی زهرا مصطفوی جناح اصلاح‌طلبان جمهوری اسلامی ایران
Women Journalists Association Jaleh Faramarzian[۴۹] جناح اصلاح‌طلبان جمهوری اسلامی ایران
Reformist Women's Party زهرا شجاعی[۵۰] جناح اصلاح‌طلبان جمهوری اسلامی ایران
Society of Progressive Muslim Women فاطمه راکعی[۵۱] جناح اصلاح‌طلبان جمهوری اسلامی ایران
Women's Society of the Islamic Revolution اعظم طالقانی[۵۲] جناح اصلاح‌طلبان جمهوری اسلامی ایران
Society for Support of Women's Rights شهیندخت مولاوردی[۵۳] جناح اصلاح‌طلبان جمهوری اسلامی ایران

انقلاب ۱۳۵۷[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: زنان در انقلاب ۱۳۵۷

جنگ[ویرایش]

همچنین ببینید: زنان در جنگ ایران و عراق و زنان در نیروهای مسلح ایران


حقوق[ویرایش]

نشسته از چپ به راست: فخرآفاق پارسا، ملوک اسکندری، کبری چنانی، مستوره افشار، نصرت مشیری، صفیه اسکندری، عصمت‌الملوک شریفی - ایستاده: مهرانگیز اسکندری، بانو چنانی، هایده افشار، عباسه پایور، قدیسه مشیری
اعضای جمعیت نسوان وطنخواه

فمینیسم[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: فمینیسم در ایران

از زمان انقلاب ۱۳۵۷، فمینیسم در دید نظام حاکم بر ایران برابر با «بی‌عفتی» در نظر گرفته می‌شود. اما سیاست‌های جمهوری اسلامی منجر به آگاهی جنسیتی در میان مردم ایران شده‌است. حقوق زنان در ایران با انطباق این کشور با ارزش‌های مدرن در اواخر قرن نوزده و اوایل قرن بیست دستخوش تغییراتی شد و رو به بهبود نهاد. در طول قرن بیستم، جنبش‌های سکولار، لیبرال، ناسیونالیست و چپ‌گرا معمولاً حقوق زنان را به عنوان بخشی از دغدغه‌های خود مطرح می‌کردند، اما واکنشی که بنیادگران از خود نشان دادند تا به امروز مانع اصلی بر سر بهبود حقوق زنان در ایران است.[۵۴]

جنبش زنان ایران[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: جنبش زنان ایران

جنبش زنان در ایران به جنبش اجتماعی زنان ایرانی در دوره‌های مختلف، برای به دست آوردن حقوق زنان و تلاش آنان برای از بین بردن موقعیت فرودست زنان گفته می‌شود. نمونه این پدیده در سال‌های ۱۲۸۹ تا ۱۳۱۱ دیده می‌شود.[۵۵] جنبش‌های اجتماعی توسط گروهی ناراضی از وضع موجود شکل می‌گیرد که نظم اجتماعی موجود را به چالش می‌کشند و قصد تغییر یا اصلاح آن را دارند. فعالیت آنان مداوم و پیوسته‌است (برخلاف شورش و کودتا) و در ابتدای کار با مخالفت عمومی روبرو می‌شوند، این مخالفت ممکن از سوی دولتِ حاکم باشد یا از سوی نهادهای مخالف دیگر. فعالیت‌های جنبش از مقداری سازماندهی و شبه ساختار برخوردار است و همه گروه‌های فعال درک مشترکی از هدف‌ها و ایده‌آل‌های جنبش دارند.[۵۶] علاوه بر مخالفت‌های سنت‌گرایان، دولت‌مردان ایرانی در تمام دوره‌های تاریخی نیز همانند بسیاری از کشورهای جهان سوم همواره این جنبش‌ها را صرف نظر از انگیزه آنها، خطری علیه حکومت و قدرت خویش تلقی می‌کردند.[۵۷]

شیرین عبادی، فعال حقوق زن زن ایرانی

جنبش حقوق زنان در ایران به ویژه در محدوده تاریخ سیاسی کشور پیچیده‌است. زنان به‌طور مداوم مرزهای جامعه را تحت فشار قرار داده و به‌طور مداوم از حقوق سیاسی و اقتصادی بیشتری برخوردار می‌شوند. زنان به طور فعال در هر سطح از انقلاب شرکت کردند. طی چند ماه پس از تشکیل جمهوری اسلامی توسط روح‌الله خمینی بسیاری از حقوق مهم زنان لغو شد[۵۸] اما در اواسط دهه ۱۹۸۰ با قوانین محافظت کننده تر جایگزین شد.[۵۹] در سال ۲۰۰۳، شیرین عبادی، اولین قاضی زن ایران در دوران پهلوی، به دلیل تلاش‌هایش در ارتقا حقوق بشر، جایزه نوبل صلح را از آن خود کرد.[۶۰]

طی چند دهه گذشته، زنان ایرانی در جنبش علمی، جنبش هنری، موج جدید ادبی و موج جدید سینمای ایران حضور چشمگیری داشته‌اند. براساس وزارت تحقیقات ایران، در سال تحصیلی ۱۹۹۸–۹۹ حدود ۶ درصد از استادان کامل، ۸ درصد استادان دانشیار و ۱۴ درصد استادیارها زن بودند. با این حال، زنان ۵۶ درصد از کل دانشجویان علوم طبیعی یعنی از جمله یک نفر از هر ۵ دانشجوی دکترا را شامل می‌شوند.[۶۱] در کل ۴۹٫۸ درصد دانشجویان دانشگاه در ایران زن هستند.[۶۲]

با انتخاب محمود احمدی‌نژاد به عنوان رئیس‌جمهور در سال ۲۰۰۵، رسانه‌های غربی بیان کردند که حقوق زنان در دوران او کاهش یافته‌است.[۶۳][۶۴][۶۵] پس از انتخاب مجدد احمدی‌نژاد در سال ۲۰۰۹، اولین وزیر زن منصوب شد.[۶۶]

حق رای[ویرایش]

مقاله‌های اصلی: حق رأی در ایران و حق رأی زنان در ایران

حق رای زنان در ایران در ۱۲ اسفند ۱۳۴۱ به رسمیت شناخته شد. در تاریخ ۱۹ دی‌ماه ۱۳۴۱، با اعلام انقلاب سفید توسط محمدرضا شاه که در شش اصل خلاصه می‌شد اعطای حق رأی به زنان نیز داده شد و علی‌رعم همهٔ مخالفت‌های مراجع تقلید و روحانیان حق رأی زنان پذیرفته شد. فرخ‌رو پارسا اولین زنی بود که به نمایندگی از مردم تهران، در دوره بیست و یکم انتخابات مجلس شورای ملی وارد مجلس شد. بعد از تصویب لایحه انتخابات انجمن‌های ایالتی و ولایتی توسط روزنامه‌های تهران خبر در سال ۱۳۴۱، روحانیون این لایحه را تحت نفوذ اندیشه‌های ضداسلامی و غیراسلامی دانستند. حق رأی زنان در کمتر از بیست سال بعد، در اولین رأی‌گیری ای که در حکومت جمهوری اسلامی ایران برقرار شد، نه تنها غیراسلامی دانسته نشد بلکه جزو حقوق مسلم زنان بود که می‌بایست در حکومتی اسلامی از آن برخوردار باشند.[۶۷]

یکی از جدی‌ترین تحولات در زمینهٔ حق رأی زنان، در سال ۱۳۳۱ خورشیدی و در زمان دولت مصدق رخ داد که در تلاش بود تا قانون جدیدی را برای انتخاب مطرح کند. در این بین تعدادی از موافقان و مخالفان با هم روبرو شدند و نظرات خود را بیان کردند. در نتیجه اصلاح قانون انتخابات با مخالفت برخی قشرهای سنتی و روحانیون منتفی شد.[۶۸]

خشونت[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: خشونت علیه زنان در ایران

حضور زنان در ورزشگاه‌[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: حضور زنان در ورزشگاه‌های ایران

حضور زنان در ورزشگاه‌های ایران در سال‌های پیش از انقلاب ۱۳۵۷ آزاد بود و زنان ایرانی می‌توانستند بازی‌های ملی و باشگاهی زنان و مردان را آزادانه تماشا کنند اما در سالهای بعد از انقلاب ۵۷ و در راستای سیاست‌های حکومت جمهوری اسلامی مبنی بر جداسازی زن و مرد و دیدگاه‌های مراجع تقلید شیعه در این باره محدود شد و تماشای مسابقات مردان در سالن یا ورزشگاه ممنوع شد. ممنوعیت تماشای بازی مردان در ورزشگاه‌ها برای زنان نوعی تبعیض جنسی شمرده می‌شود.[۶۹] با این حال تا کنون گزارش‌هایی مبنی بر حضور غیرمجاز دختران با لباس پسرانه در ورزشگاه‌ها منتشر شده‌است.[۷۰][۷۱]

جریان اعتراض به ممنوع بودن حضور زنان و دختران با اعتراضات، خودسوزی و خودکشی همراه بوده‌است و جمهوری اسلامی با مقاومت چندساله بالاخره مجبور به پذیرفتن حضور زنان در ورزشگاه برای تماشای مسابقات مردان شد.[۷۲] یکی از افرادی که با خودسوزی اعتراض خود را به حکم دادگاه مبنی بر مجازات وی به جرم حضور در ورزشگاه پرداخت دختری به نام سحر خدایاری معروف به دختر آبی بود که نتوانست برای تماشای تیم استقلال به ورزشگاه راه پیدا کند. این حرکت اعتراضی با واکنش هنرمندان و سیاستمداران خارجی و ایرانی همراه بود.[۷۳]

در سال‌های اخیر فعالان حقوق زنان خواستار آزاد شدن حضور زنان برای تماشای مسابقات ورزشی مردان شده‌اند.[۶۹] از آن جمله می‌توان به تلاش برای ورود به بازی فوتبال ایران آلمان در سال ۱۳۸۳ و همچنین کمپین «دفاع از حق ورود زنان به ورزشگاه‌ها» با شعار «حق زن، نیمی از آزادی» (کمپین چهارشنبه سفید و روسری سفیدها)[۷۴] اشاره کرد.[۷۵] سرانجام با فرصت تعیین شده رئیس فیفاجانی اینفانتینو برای آزاد کردن ورود زنان به استادیوم حکومت ایران مجبور به عقب‌نشینی شد و اعلام کرد از اکتبر ۲۰۱۹ قانون ممنوعیت ورود زنان به استادیوم را لغو خواهد کرد ولی در عمل چنین چیزی جه یک حضور محدود رخ نداد. پیش از این دولت عربستان نیز از ژانویه ۲۰۱۸ ورود بانوان به استادیوم را آزاد کرده بود.



  • تاج‌السلطنه، دختر ناصرالدین شاه قاجار از مدافعان انقلاب مشروطه و عضو انجمن حریت نسوان
    تاج‌السلطنه، دختر ناصرالدین شاه قاجار از مدافعان انقلاب مشروطه و عضو انجمن حریت نسوان

آموزش[ویرایش]

مقاله‌های اصلی: آموزش در ایران و آموزش زنان در ایران
دانش آموختگان زن دانشگاه صنعتی اصفهان. طبق داده‌های یونسکو از سال ۲۰۱۲، ایران بیش از هر کشور دیگر در جهان در رشته‌های مهندسی دانشجوی دختر دارد.[۷۶]

آموزش رسمی زنان در ایران از سال ۱۹۰۷ با تأسیس اولین دبستان دخترانه آغاز شد.[۷۷] آموزش و پرورش نقش مهمی در جامعه ایران داشت، به ویژه هنگامی که ایران در اوایل قرن ۲۰ و با رشد تعداد مدارس زنان، دوره مدرنیزاسیون را تحت حکومت رضا شاه پهلوی آغاز کرد. در اواسط قرن، اصلاحات قانونی انقلاب سفید که به زنان حق رأی داد و حداقل سن ازدواج را افزایش می‌دهد، فرصت‌های بیشتری برای زنان برای ادامه تحصیل در خارج از خانه فراهم می‌کرد. پس از دوره‌های محدودیت تحمیل شده، پیشرفت تحصیلی زنان از طریق اسلامی سازی آموزش و پرورش پس از انقلاب سال ۱۹۷۹ ایران ادامه یافت و در سال‌های پس از تغییرات اساسی در برنامه درسی و کلاس‌های درس در پی انقلاب فرهنگی به اوج خود رسید.[۷۸] تا سال ۱۹۸۹، زنان برای حضور در دانشگاه در امتحانات ورودی حضور داشتند.[۷۹]

با وجود تلاش برای ایجاد محدودیت در حوزه آموزشی که بیشتر تحت سلطه زنان قرار داشت، مشارکت زنان در آموزش کند نشد. تغییرات در آموزش زنان به افزایش استفاده و تسلط بر فرصتهای موجود در زنان تقسیم شده‌است، و تحمیل الزامات سختگیرانه حاکم بر نقش آنها در آموزش، از جمله کلاس‌های تفکیکی جنسیتی، پوشش اسلامی، و هدایت زنان به رشته‌های «زن محور» که مانع پیگیری مشاغل خاص می‌شود.[۸۰]

بیسوادی در زنان از سال ۱۹۷۰ که ۵۴ درصد بود، تا سال ۲۰۰۰ به ۱۷٫۳۰ درصد کاهش یافت.[۸۱] تحصیلات زنان ایرانی از ۴۶ درصد باسوادی، به ۸۳ درصد رسیده‌است. ایران در دهه ۱۹۷۰ از نظر سواد زنان در بین کشورهای جهان در رتبه ۱۰ قرار داشت و هنوز هم این موقعیت را دارد. طبق نظرسنجی جهانی یونسکو، در سطح اولیه ثبت نام کسب دانش در ایران بالاترین نسبت زن به مرد در جهان را در میان کشورها با نسبت دختر به پسر دارد.[۸۲] طبق داده‌های یونسکو از سال ۲۰۱۲، ایران بیش از هر کشور دیگر در جهان در رشته‌های مهندسی دانشجوی دختر دارد.[۸۳]

اولین دانشگاهی که دختران ایرانی توانستند در آن شرکت کنند، دانشگاه تهران در سال ۱۹۳۲ بود. در سال ۲۰۰۵، ۶۲٪ پذیرش دانشگاه به دختران اختصاص داشت. علاوه بر این، اولین کنکور ورودی دانشگاه پس از انقلاب فرهنگی در سال ۱۹۸۴ انجام شد که ۴۲٪ از زنان در ان پذیرفته شده، و ۳۲٪ از متقاضیان مرد، و ۶۸٪ از این طزیق پذیرفته شدند.

بین سال‌های ۱۹۸۴ و ۲۰۰۳ تقاضا برای تحصیلات عالی زنان بیشتر از مردان بود و درصد ورودی‌ها به سمت بالا تغییر کرد. علاوه بر این، مزیت تحصیلات عالی زنان باعث کاهش رشد، عقب ماندگی و جبران خسارت می‌شود. سایر عواملی که زنان را برای تحصیلات بالاتر ترغیب می‌کند عدالت و برابری در جامعه، افزایش دانش دختران، مشارکت در فرهنگ اجتماعی و سیاست و تغییر نگرش‌های سنتی است.

به دلیل تحصیلات عالی، زنان به دلیل دانش خود در تصمیم‌گیری نقش داشتند. سرانجام، هدف کلی از تحصیلات عالی دختر برای موقعیت اجتماعی است و قبل از انقلاب اسلامی، تحصیلات عالی اساساً برای زنان ثروتمند و زنان از خانواده پادشاهی بود. از طرف دیگر، تحصیلات تنها عامل ارتقا جایگاه اجتماعی زنان بود زیرا آنها می‌خواستند خود را پیش ببرند و پس از انقلاب اسلامی و تجمع‌های ضد شاه درگیر امور اقتصادی و سیاسی شوند. عامل دیگری که انگیزه تحصیلات دختران است، افزایش ازدواج سنی است؛ بنابراین، آموزش زنان تقاضای بیشتری دارد، سپس آنها می‌توانند در مشاغل خصوصی و دولتی شرکت کنند.

با پیشرفت زنان در تحصیلات عالی، آنها بیشتر درگیر بازار کار مورد بحث کلی هستند. با این حال، درصد زنان در بازار کار بسیار کم است و سازمان‌ها دولتی و غیردولتی مردان را در اولویت قرار می‌دهند. حتی اگر در اقتصاد، کارهای اجتماعی، فرهنگی و سیاسی تغییراتی وجود داشته باشد، هنوز کلیشه‌های جنسیتی وجود دارد. علاوه بر این، تعداد زنان تحصیل کرده افزایش یافته‌است، اما هنوز هم مشکل بیکاری در بازار کار برای زنان وجود دارد. سرانجام، وقتی صحبت از تحصیل و اشتغال می‌شود، هیچ ارتباطی بین تحصیلات و اشتغال دختران وجود ندارد و ۵۰٪ دانشجویان فارغ‌التحصیل شغل دارند که این ارتباطی به تحصیل آنها ندارد.

اقتصاد[ویرایش]

مقاله‌های اصلی: اقتصاد ایران و زنان در اقتصاد ایران
شالی کاری زنان در مازندران
برداشت چای در لاهیجان
پرورش دام

از دهه ۱۹۷۰ ایران تغییرات اقتصادی و اجتماعی قابل توجهی را تجربه کرده‌است. میزان مشارکت نیروی کار زنان از ۹٫۱ درصد در سال ۱۹۹۶ به ۱۴ درصد در سال ۲۰۰۴ به ۳۱٫۹ در سال ۲۰۰۹ رسیده‌است.[۸۴][۸۵] مشارکت زنان در اقصاد ایران در مدت ۱۳ سال ۲۲٫۸ درصد افزایش داشته‌است. زنان بیش از نیمی از جمعیت ایران را تشکیل می‌دهند، با این وجود درصد کمی از نیروی کار را شامل می‌شوند. آمارهای رسمی گزارش شده توسط اداره سرشماری نشان می‌دهد که مشارکت زنان در نیروی کار بسیار کم است. با وجود این، در حالی که زنان تقریباً ۳۰ درصد نیروی کار ایران را تشکیل می‌دهند، و درصد کل زنان ایرانی فعال اقتصادی بیش از دو برابر شده‌است و از ۶٫۱ درصد در سال ۱۹۸۶ به ۱۳٫۷ درصد در سال ۲۰۰۰ رسیده‌است.[۸۶][۸۷] در سال ۲۰۰۴، از بین ۱۸ میلیون نفر شاغل در ایران، زنان تنها ۱۲٫۹ درصد (یا تقریباً ۲٬۱۶۰٬۰۰۰) از جمعیت شاغل را تشکیل می‌دادند. از طرف دیگر مردان ۶۴ درصد یا تقریباً ۱۱ میلیون و ۵۲۰ هزار نفر را تشکیل می‌دهند.[۸۸] با این حال، داده‌های ILO نشان می‌دهد که بیکاری زنان به‌طور مداوم بیشتر از مردان در سال‌های اخیر بوده‌است. زنان در مشاغل معمول مربوط به زنان در آموزش و مراقبت‌ها متمرکز شده‌اند. ۷/۸۲ درصد کارمندان زن در آموزش و به دنبال آن حرفه‌های اداری، مالی، دفتری، بهداشت و پزشکی کار می‌کنند. با این حال، طبق اعلام سازمان جهانی کار، سه زمینه اصلی اشتغال زنان کشاورزی، تولید و آموزش است. یکی از عوامل افزایش اشتغال زنان افزایش نرخ باسوادی آنها است. بیسوادی در زنان از سال ۱۹۷۰ که ۵۴ درصد بود تا سال ۲۰۰۰ که ۱۷٫۳۰ درصد بود، کاهش یافته‌است.[۸۹]

تحصیلات زنان ایرانی با ۴۶ درصد سواد، از ۸۳ درصد را تشکیل می‌دهد. میزان مشارکت در نیروی کار زنان و میزان سواد در حال افزایش است. با این وجود نرخ بیکاری زنان در مقایسه با مردان هنوز بطور قابل توجهی بالاتر است. برای مثال در سال ۱۹۹۶، نرخ بیکاری در زنان ۱۳٫۴ درصد بود در حالی که در مردان، نرخ بیکاری ۸٫۴ درصد بود. با وجود شکاف جنسیتی در بیکاری، نرخ بیکاری زنان و مردان از سال ۱۹۹۶ افزایش یافته‌است. به عنوان مثال در سال ۲۰۰۸، بیکاری مردان ۹٫۱ درصد و زنان ۱۶٫۷ درصد بود[۹۰]

تکنسین‌های جراحی ایران

مطالعات مربوط به مشارکت نیروی کار زنان متفاوت است. یک عامل در این مورد تفاوت بین اندازه‌گیری‌ها است. سرشماری ایران اندازه‌گیری برای مشارکت نیروی کار و نظرسنجی نیروی کار اندازه‌گیری دیگری را ارائه می‌دهد. به عنوان مثال در سرشماری ایران از سنین مختلف برای سن شاغلین استفاده شده، ۱۰ سالگی برای سرشماری ۱۹۷۶ و از ۶ سالگی برای سرشماری سال ۱۹۸۶ استفاده شد. در حالی که سازمان بین‌المللی کار از ۱۵ سال استفاده می‌کند. بانک جهانی و سازمان بین‌المللی کار داده‌های مختلفی در مورد اشتغال زنان اخیر دارند. ILO نرخ اشتغال ۱۷٫۱ درصد را گزارش می‌کند که بطور قابل توجهی بالاتر از بانک جهانی است. به‌طور کلی، به نظر می‌رسد یک روند صعودی مشترک در طول زمان وجود دارد. زنان در ایران قبلاً به حوزه خصوصی محدود شده بودند که شامل مراقبت از خانه و فرزندان بود، حضور آنها در جامعه محدود شده بود و برای بدست آوردن شغل به اجازه شوهر خود احتیاج داشتند.[۹۱] کارفرمایان زنان را در مقایسه با مردان در نیروی کار کمتر مورد پذیرش قرار می‌دهند.[۹۲] با این وجود، انقلاب اسلامی تا حدودی در تغییر این برداشت تأثیر داشت.[۹۳] فمینیست‌های سکولار و نخبگان از این انقلاب راضی نبودند، در حالی که فمینیست‌های دیگری مانند روکسانا بهرامیتاش استدلال می‌کنند که این انقلاب زنان را وارد عرصه عمومی کرد. انقلاب ۱۹۷۹ مورد حمایت گسترده زنانی قرار گرفت که مشتاق کسب حق برابری در جامعه برای خود بودند. مسئولیت و تعهد یک زن در خانه بود، که اساس اصول جمهوری اسلامی بود.[۹۴] اولمستد با بیان اینکه زنان این «بار مضاعف» را دارند، به این موارد اضافه می‌کند. بعلاوه، مردان حق داشتند زنان خود را از ورود به نیروی کار منع کنند. علی اکبر مهدی با پروین غریشی توافق دارد که از طریق ازدواج زنان و زندانی شدن در حوزه خصوصی، آنها در فعالیت‌های رایگان مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرند.[۹۵] از نظر کریمی، بعد از انقلاب، حتی اگر روی کاغذ پذیرفته شده بود که زنان از حق شغلی برابر برخوردار هستند، وی معتقد بود که این امر در عمل چنین چیزی را نشان نمی‌دهد.[۹۶] با مقایسه دوران قبل از انقلاب و پس از انقلاب، بین سال‌های ۱۹۷۶ و ۱۹۸۶، مشارکت زنان در نیروی کار بسیار کاهش یافته و از ۱۲٫۹ درصد به ۸٫۲ درصد رسیده‌است. علاوه بر این، در طول دهه ۱۹۹۰، زنان به دلیل کار در خانه، به دلیل قانون دستمزد خانگی، حمایت می‌شدند که به زنان اجازه می‌داد در صورت طلاق از شوهرشان برای کار خانه خود غرامت بخواهند.

آتش نشانان زن در مشهد

در سال ۱۹۷۹ ایالات متحده تحریم اقتصادی را علیه ایران اعمال کرد، که بسیاری از بخش‌های اقتصادی آنها را تحت تأثیر قرار داده‌است.[۹۷] از این بین به ویژه تحریم صنعت فرش را تحت تأثیر قرار داد. در نتیجه، تحریم بر مشارکت زنان در نیروی کار نیز به‌طور مستقیم تأثیر گذاشت. بافندگی یک شغل رایج برای زنان است، زیرا این کار را می‌توان در داخل خانه انجام داد. اگر بازار بی‌ثبات باشد، بازرگانان می‌توانند در پاسخ به تقاضا، به راحتی خانه‌های کارگر را حذف یا اضافه کنند؛ بنابراین، زنانی که از بچه‌ها مراقبت می‌کنند می‌توانند در داخل خانه باشند در حالی که به کار خود تمایل دارند. قالی بافی در میان زنان از مناطق روستایی بسیار رایج است؛ بنابراین، قالی بافی روشی ارزشمند برای افزایش مشارکت اقتصادی زنان در محلات روستایی می‌باشد.[۹۸] در سال ۱۹۹۶، بیش از ۹۱ درصد از کارمندان زن در بخش صنعت در نساجی مشغول به کار بودند که عمدتاً از قالی بافی تشکیل شده بود. با این وجود، همه اینها به دلیل تحریم‌ها تغییر کرد. قبل از انقلاب اسلامی، شرکت‌های ایرانی با شرکت‌هایی در ایالات متحده ترکیب می‌شدند که ایرانی‌ها برای بازار ایالات متحده فرش تولید می‌کردند. اما به دلیل تحریم ایران توسط ایالات متحده، واردات ایران از این کشور ممنوع شد. تقاضا برای فرش‌های ایرانی هنوز زیاد بود. در پاسخ، آمریکایی‌ها فرش‌هایی با طرح ایرانی را از کشورهای دیگر که همان فرش‌ها را تولید می‌کنند، مانند چین و هند خریداری کردند. از سال ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۵ صادرات فرش به شدت کاهش یافته‌است. در سال ۱۹۹۴ ایران بیش از ۲ میلیون دلار فرش فروخت، اما در سال ۲۰۰۵ صادرات فرش به کمتر از ۵۰۰ هزار دلار رسید. به عبارت دیگر، کل سهم فرش در صادرات غیرنفتی از ۴۴٫۲ درصد به ۴٫۲ درصد کاهش یافته بود. این امر به شدت بر زنان در بازار کار تأثیر می‌گذارد، زیرا اکثر قالیبافان را زنان کمتر تحصیل کرده تشکیل می‌دهند.[۹۹]

براساس گزارش مانیتور کارآفرینی جهانی ۲۰۱۲، میزان کارآفرینی در ایران برای زنان ۱۸ تا ۶۴ سال بین ۴ تا ۶ درصد بین سال‌های ۲۰۰۸ و ۲۰۱۲ در نوسان است در حالی که مشارکت اقتصادی کل آنها تنها ۱۳ درصد کل اقتصاد را تشکیل می‌دهد.[۱۰۰][۱۰۱]

پوشش[ویرایش]

دوران باستان[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: پوشش زنان در ایران باستان

پس از اسلام[ویرایش]

همچنین ببینید: حجاب اجباری در ایران


مناسبت‌ها[ویرایش]

مقاله‌های اصلی: روزهای زن در ایران و سپندارمذگان

در تقویم رسمی جمهوری اسلامی ایران گرامی‌داشت روز زن و روز مادر در ۲۰ جمادی‌الثانی (عربی: جمادی الثانی)، که زادروز فاطمه زهرا،‌دختر محمد و همسر علی بن ابی‌طالب که اغلب او را به عنوان الگوی زنان می نامند است. برخی به مناسبت این روز مادران، مادربزرگها، همسران و خواهرانشان را تکریم کرده و وقت بیشتری را با آنها سپری کنید. آنها با دادن هدیه به آنها ادای احترام می‌کنند.[۱۰۲] همچنین اول ذی‌الحجة مصادف با سالروز تولد فاطمه معصومه به عنوان روز دختر در ایران برگزار می‌گردد.

در ایران باستان، روز اسفندگان، به‌عنوان روز بزرگداشت زن و دختر و زمین گرامی داشته می‌شد. به‌طور رسمی، این روز در تقویم رسمی امروز ایران، برابر با ۵ اسفند است. بنا به گفته ی ابوریحان اسفندارمَذ ایزد موکل بر زمین و ایزدِ حامی و نگاهبان زنان شوهر دوست و پارسا و درستکار بوده و به همین مناسبت این روز، عید زنان، تلقی می گشته است و مردم به جهت گرامیداشت زنان، به ایشان هدیه می دادند و بخشش می کردند. این عبارت را گردیزی نیز در زین الاخبار آورده است: از این جهت جشن را مردگیران می گفتند که زنان به اختیار خویش و با آزادی، شوی و مَرد زندگی خود را برمی گزیدند.

ولنتاین

دیدگاه غرب[ویرایش]

گالری[ویرایش]

  1. ↑ "The Global Gender Gap Report 2013" (PDF). World Economic Forum. pp. 12–13.
  2. ↑ "Iran's Constitution" (PDF).
  3. ↑ "Iran: Dozens of women ill-treated and at risk of long jail terms for peacefully protesting compulsory veiling".
  4. ↑ "Iran jails woman for removing headscarf in public". 8 March 2018. Retrieved 16 February 2021.
  5. ↑ CHN Press. "Women Held Power In Burnt City". Retrieved April 11, 2007.
  6. ↑ CHN Press. "Female population predominant in 5000-year-old Burnt City". Retrieved April 11, 2007.
  7. ↑ Price, Massoume. "Women's Lives in Ancient Persia". Retrieved January 16, 2007.
  8. ↑ Harrison, Frances (September 22, 2005). "Polo comes back home to Iran". BBC News.
  9. ↑ Price, Massoume. "Women's Lives in Ancient Persia". Retrieved January 16, 2007.Price, Massoume. "Women's Lives in Ancient Persia". Retrieved January 16, 2007.
  10. ↑ گفتهٔ موبد نامی زرتشت دوم در مورد زنان
  11. ↑ Dodgeon M. H. and Lieu, S. N. C. (1991). The Roman Eastern Frontiers and the Persian Wars (AD 226-363); A Documentary History. London: Routledge. ISBN 0-415-10317-7. pp. 24, 67, 184, 197 and 307.
  12. ↑ Toward an aesthetic of Persian painting. Early Islamic Art, 650–1100. Oleg Grabar. pp. 213–214
  13. ↑ Women's Costume of the Near and Middle East. Jennifer M. Scarce. 2003, p. 134
  14. ↑ Paidar, Women and the Political Process, 41; Bamdad, From Darkness into Light, 14.
  15. ↑ Foran, John. Fragile Resistance: Social Transformation in Iran from 1500 to the Revolution. Westview Press, 1993. , pp. 382
  16. ↑ «/89 سالگی/ بانک ملی ایران چگونه بانک ملی ایران شد؟ *». bmi.ir. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۳-۱۸.‏
  17. ↑ McElrone, Susynne M. "Nineteenth-Century Qajar Women in the Public Sphere: An Alternative Historical and Historiographical Reading of the Roots of Iranian Women's Activism." Comparative Studies of South Asia, Africa and the Middle East, vol. 25 no. 2, 2005, pp. 297-317. Project MUSE, muse.jhu.edu/article/186836.
  18. ↑ Bāmdād Badr-al-Mulūk, and Frank Ronald Charles Bagley. From Darkness into Light Women's Emancipation in Iran. Mazda Publ. , 2013.
  19. ↑ Sima Bahar, "A Historical Background to the Women's Movement in Iran," in Women of Iran, The Conflict with Fundamentalist Islam, ed. Farah Azari (London: Ithaca, 1983), 170–89; quotations from 172–75
  20. ↑ external activity
  21. ↑ ناهید، عبدالحسین، سه مبارزه مشروطه، تبریز، نشر اختر، ۱۳۸۴، چاپ اول، ص۵۵.
  22. ↑ ساناساریان، ص. ۳۸
  23. ↑ ساناساریان، ص. ۳۰
  24. ↑ Lorentz, J. Historical Dictionary of Iran. 1995. ISBN 0-8108-2994-0
  25. ↑ الیز ساناساریان، ص۱۰۷
  26. ↑ ۲۶٫۰ ۲۶٫۱ Iran and its place among nations. Mafinezam, Mehrabi. Praeger. 2008. ISBN 978-0-275-99926-1 pp.121
  27. ↑ Touba, Jacquiline Rudolph (1972). "The Relationship between Urbanization and the Changing Status of Women in Iran, 1956-1966". Iranian Studies. 5 (1): 25–36. doi:10.1080/00210867208701422. ISSN 0021-0862. JSTOR 4310102.
  28. ↑ الیز ساناساریان، ص. ۱۶۱
  29. ↑ الیز ساناساریان، ص. ۱۶۱ تا ۱۶۹؛ از جمله پژوهش شهرزاد سیاسی، پژوهش جان و مارگارت گالیک، پژوهش نهضت فرنودی‌مهر
  30. ↑ ۳۰٫۰ ۳۰٫۱ الیز ساناساریان، ص. ۱۷۲
  31. ↑ در میان ۱۳۴ کشور؛ ایران در جایگاه ۱۲۸ ام تبعیض جنسیتی بایگانی‌شده در ۳۱ اکتبر ۲۰۰۹ توسط Wayback Machine هرانیوز
  32. ↑ The Human Development Index - going beyond income بایگانی‌شده در ۳۰ سپتامبر ۲۰۰۸ توسط Wayback Machine وبگاه سازمان برنامه و توسعه سازمان ملل
  33. ↑ ایران در جایگاه ۹۴ توسعه انسانی بایگانی‌شده در ۱ فوریه ۲۰۰۹ توسط Wayback Machine وبگاه ایران ۱۴۰۴
  34. ↑ مرکز آمار: تنها چهار میلیون نفر از زنان ایرانی شاغل هستند
  35. ↑ نرخ مشارکت اقتصادی زنان ایرانی ۱۰ درصد کمتر از زنان خاورمیانه‌ای
  36. ↑ «ممنوعیت اشتغال زنان در «کافی‌شاپ‌ها» و «قهوه‌خانه‌ها»». خبرگزاری تسنیم. ۸ شهریور ۱۳۹۳. دریافت‌شده در ۲۰۱۴-۰۸-۳۱.
  37. ↑ "The international symposium on Simin Behbahani". Iranianstudies.ca. Retrieved May 20, 2013.
  38. ↑ Milani, Professor Farzaneh (February 1, 2008). "Simin Behbahani: Iran's National Poet". Iranian Studies. 41 (1): 3–17. doi:10.1080/00210860701786546. ISSN 0021-0862.
  39. ↑ Golbarg, Bashi (2000). "The "Boom" in Prose Writing by Iranian Women Authors in the 1990s Within the Context of the Situation of Women in Contemporary Iran" (PDF).
  40. ↑ Golbarg Bashi (November 25, 2005). "Feminist Ink". iranian.com. Archived from the original on November 11, 2007. Retrieved November 18, 2007.
  41. ↑ هفته نامه امرداد، شنبه ۲۵ آذر ۱۳۹۱، سال سیزدهم، شماره ۲۸۸، ص ۶.
  42. ↑ بی‌بی‌سی، عنایت فانی. «سیما بینا: محدودیت‌های پس از انقلاب باعث شد جایگاه هنری خودم را پیدا کنم». BBC News فارسی. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۱۰-۳۰.
  43. ↑ «حکم ۴۰ سال حبس برای آواز زنان! چرا؟». رادیو فردا. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۱۰-۳۰.
  44. ↑ هنر، امیر رستاق روزنامه‌نگار حوزه فرهنگ و. «حذف و اخراج زنان خواننده و نوازنده از کنسرت‌ها در ایران؛ تشدید محدودیت‌ها؟». BBC News فارسی. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۱۰-۳۰.
  45. ↑ "Haus der Kulturen der Welt". Archiv.hkw.de. Retrieved May 20, 2013.
  46. ↑ "رکورد جدید حضور زنان در مجلس ایران، پیام بزرگی دارد/ خواستار توسعه روابط با ایران هستیم". ایرنا. May 15, 2016. Retrieved May 26, 2016.
  47. ↑ Will Fulton, Amir Toumajand Mary Ella Simmons (July 17, 2013), "Iran News Round Up", Critical Threats, retrieved August 25, 2017{{citation}}: نگهداری یادکرد:استفاده از پارامتر نویسندگان (link)
  48. ↑ Mohammadi, Elnaz (July 27, 2013). "حزب تشکیل دهید، 50 نماینده در مجلس داشته باشید". بهار (روزنامه). تهران: 11. Archived from the original on October 18, 2013. Retrieved September 29, 2017.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:ربات:وضعیت نامعلوم پیوند اصلی (link)
  49. ↑ "Need For 'Positive Discrimination'", فایننشال تریبون, December 14, 2014, retrieved August 25, 2017
  50. ↑ "Iran's Rouhani names female VPs as reformists slam all-male ministers", خبرگزاری فرانسه, August 10, 2017, retrieved August 25, 2017 – via The Independent
  51. ↑ "Iranian women condemn "regressive" articles of family legislation", رادیو زمانه, August 27, 2010, retrieved August 25, 2017
  52. ↑ Vakil, Sanam (2011). Women and Politics in the Islamic Republic of Iran: Action and Reaction. A & C Black. p. 85. ISBN 978-1-4411-9734-4.
  53. ↑ Sadr-ol-odabaee, Maryam; Hassan-Miri, Fahimeh (May 1, 2013). "دبیرکل جمعیت حمایت از حقوق بشر زنان: می‌گویند زنان تجربه مدیریتی ندارند؛ این تجربه باید ازکجا شروع شود؟". Khabar Online. Retrieved September 29, 2017.
  54. ↑ «FEMINIST MOVEMENTS i. INTRODUCTION, ii. IN THE – Encyclopaedia Iranica». www.iranicaonline.org. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۵-۲۴.
  55. ↑ ساناساریان، ص. ۵۱
  56. ↑ ساناساریان، ص. ۸۲ و ص. ۱۹۳، بر اساس مدل فریمن
  57. ↑ ساناساریان. الیز، ص. ۱۲۳ تا ۱۲۷
  58. ↑ "Nikki R. Keddie, Social Research via findarticles.com". Summer 2000. Retrieved September 21, 2008.
  59. ↑ Hoodfar, Homa (fall 1993). The Veil in Their Minds and On Our Heads: The Persistence of Colonial Images of Muslim Women, Resources for feminist research (RFR) / Documentation sur la recherche féministe (DRF), Vol. 22, n. 3/4, pp. 5–18, Toronto: Ontario Institute for Studies in Education of the University of Toronto (OISE), ISSN 0707-8412
  60. ↑ "Profile: Shirin Ebadi". article. BBC News. November 27, 2009.
  61. ↑ Koenig, R. (2000). "IRANIAN SCIENCE: Iranian Women Hear the Call of Science". Science. 290 (5496): 1485. doi:10.1126/science.290.5496.1485. PMID 17771221.
  62. ↑ "factfish Enrolement, tertiary, female of total enrolment world statistics and data". www.factfish.com. Retrieved May 21, 2019.
  63. ↑ "UN: Hold Ahmadinejad Accountable for Iran Rights Crisis", Human Rights Watch, September 18, 2008. Retrieved September 21, 2008.
  64. ↑ Iranian Dissidents at Forum Speak On Ahmadinejad, Women's Rights, New York Sun, October 17, 2007. Retrieved September 21, 2008.
  65. ↑ victory on marriage legislation, Borzou Daragahi, Los Angeles Times, September 3, 2008. Retrieved September 21, 2008.
  66. ↑ "BBC: "Iran backs first woman minister", September 3, 2009". BBC News. September 3, 2009. Retrieved May 20, 2013.
  67. ↑ «حق رای زنان 1358-1341». پرتال جامع علوم انسانی. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۳-۱۶.
  68. ↑ «حق رأی زنان - ایران پدیا». ایران پدیا. ۲۰۲۱-۰۳-۱۴. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۳-۱۶.
  69. ↑ ۶۹٫۰ ۶۹٫۱ «ممنوعیت ورود زنان به ورزشگاه‌ها، تبعیض است». رادیو زمانه. ۲ شهریور ۱۳۸۷. دریافت‌شده در ۱۷ آبان ۱۳۸۷.
  70. ↑ «ورود یک دختر جوان به ورزشگاه تختی انزلی در جریان دیدار دیروز ملوان-پرسپولیس»، روزنامه جمهوری اسلامی، ۵ آبان ۱۳۸۶
  71. ↑ «دستگیری یک دختر پسرنما در ورزشگاه تختی آبادان». خبرگزاری فارس. ۸۶/۱۱/۷. دریافت‌شده در ۱۷ آبان ۱۳۸۷. تاریخ وارد شده در |تاریخ= را بررسی کنید (کمک)
  72. ↑ «واکنش استقلالی‌ها به خبر فوت دختر آبی». www.varzesh3.com. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۹-۱۰.
  73. ↑ «سحر «دختر آبی» درگذشت؛ ماجرای خودسوزی سحر "دختر آبی" چه بود؟». fararu.com. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۹-۱۰.
  74. ↑ دختران ایرانی بار دیگر به استادیوم آزادی راه یافتند، ۲۳ بهمن ۱۳۸۷ - میدان زنان
  75. ↑ «دفاع از حق ورود زنان به ورزشگاه‌ها (دادخواست)». میدان زنان. ۸۵/۲/۱۰. دریافت‌شده در ۱۵ تیر ۱۳۸۸. تاریخ وارد شده در |تاریخ= را بررسی کنید (کمک)
  76. ↑ "Factfish Enrolment, engineering, manufacturing and construction, tertiary, female world statistics and data as Table". factfish.com. Archived from the original on August 5, 2014. Retrieved September 23, 2014.
  77. ↑ Esfehani, qouhi (2014). "Iranian Women: One Step Forward, Two Steps Back". Middle Eastern Studies / Ortadogu Etütleri. 5 (2): 36, 38, 39, 40.
  78. ↑ Mehran, Golnar (2003-08-01). "The Paradox of Tradition and Modernity in Female Education in the Islamic Republic of Iran". Comparative Education Review. 47 (3): 269–286. doi:10.1086/378248. ISSN 0010-4086.Mehran, Golnar (2003-08-01). "The Paradox of Tradition and Modernity in Female Education in the Islamic Republic of Iran". Comparative Education Review. 47 (3): 269–286. doi:10.1086/378248. ISSN 0010-4086.
  79. ↑ Shavarini, Mitra K. (2005-01-01). "The Feminisation of Iranian Higher Education". International Review of Education. 51 (4): 329–347, 331, 333, 334, 335. Bibcode:2005IREdu..51..329S. doi:10.1007/s11159-005-7738-9. JSTOR 25054545.
  80. ↑ Mehran, Golnar (2003-08-01). "The Paradox of Tradition and Modernity in Female Education in the Islamic Republic of Iran". Comparative Education Review. 47 (3): 269–286. doi:10.1086/378248. ISSN 0010-4086.
  81. ↑ Bahramitash, Roksana (Spring 2004). "Market fundamentalism versus religious fundamentalism: women's employment in Iran". Critique: Critical Middle Eastern Studies. Taylor & Francis. 13 (1): 33–46. doi:10.1080/1066992042000189706.
  82. ↑ "Girls to boys ratio, primary level enrolment statistics - countries compared". NationMaster. Retrieved May 20, 2013.
  83. ↑ "Factfish Enrolment, engineering, manufacturing and construction, tertiary, female world statistics and data as Table". factfish.com. Archived from the original on August 5, 2014. Retrieved September 23, 2014."Factfish Enrolment, engineering, manufacturing and construction, tertiary, female world statistics and data as Table". factfish.com. Archived from the original on August 5, 2014. Retrieved September 23, 2014.
  84. ↑ Afshar, Haleh (September 1997). "Women And work in Iran". Political Studies. Wiley. 45 (4): 755–767. doi:10.1111/1467-9248.00110.
  85. ↑ United Nations Development Programme
  86. ↑ "Law and women's agency in post-revolutionary Iran" (PDF). Retrieved May 20, 2013.
  87. ↑ "Where are Iran's working women?". Payvand.com. Retrieved May 20, 2013.
  88. ↑ Mollahosseini, Ali (January 2008). "Gender and employment in Iran". Indian Journal of Gender Studies. Sage. 15 (1): 159–162. doi:10.1177/097152150701500110.
  89. ↑ Bahramitash, Roksana (Spring 2004). "Market fundamentalism versus religious fundamentalism: women's employment in Iran". Critique: Critical Middle Eastern Studies. Taylor & Francis. 13 (1): 33–46. doi:10.1080/1066992042000189706.Bahramitash, Roksana (Spring 2004). "Market fundamentalism versus religious fundamentalism: women's employment in Iran". Critique: Critical Middle Eastern Studies. Taylor & Francis. 13 (1): 33–46. doi:10.1080/1066992042000189706. S2CID 220378330.
  90. ↑ (International Labour Organization).
  91. ↑ Moghadam, Valentine M. (2004). "Women in the Islamic Republic of Iran: legal status, social positions, and collective action" (PDF). Wilsoncenter.org. Retrieved September 20, 2012.
  92. ↑ Ghorayshi, Parvin (Autumn 1996). "Women, paid-work and the family: in the Islamic Republic of Iran". Journal of Comparative Family Studies. University of Calgary via JSTOR. 27 (3): 453–466. doi:10.3138/jcfs.27.3.453. JSTOR 41603457.
  93. ↑ Bahramitash, Roksana (2003). "Revolution, Islamization, and women's employment in Iran". Brown Journal of World Affairs. Brown University. IX (2): 229–241. Pdf. بایگانی‌شده در مه ۲۶, ۲۰۱۳ توسط Wayback Machine
  94. ↑ Afshar, Haleh (September 1997). "Women And work in Iran". Political Studies. Wiley. 45 (4): 755–767. doi:10.1111/1467-9248.00110.Afshar, Haleh (September 1997). "Women And work in Iran". Political Studies. Wiley. 45 (4): 755–767. doi:10.1111/1467-9248.00110. S2CID 144860396.
  95. ↑ Ali Akbar, Mahdi (2006), "Iranian women: between Islamicization and globalization", in Mohammadi, Ali (ed.), Iran encountering globalization: problems and prospects (PDF) (2nd ed.), London: Routledge, pp. 47–71, ISBN 978-0-415-39178-8.
  96. ↑ Karimi, Zahra (Autumn 2008). "International trade and employment in labour-intensive sectors in Iran: the case of carpet-weavers". Iranian Economic Review. EconLit. 13 (22): 41–68.
  97. ↑ Karimi, Zahra (Autumn 2008). "International trade and employment in labour-intensive sectors in Iran: the case of carpet-weavers". Iranian Economic Review. EconLit. 13 (22): 41–68.Karimi, Zahra (Autumn 2008). "International trade and employment in labour-intensive sectors in Iran: the case of carpet-weavers". Iranian Economic Review. EconLit. 13 (22): 41–68.
  98. ↑ Moafian, Abdolhamid, comp. Human Development Report of the Islamic Republic of Iran, 1999. Rep. no. 185. Trans. Ghodratollah Memarzadeh. N.p. : Plan and Budget Organization, n.d. UNDP. Web. September 20, 2012. Pdf.
  99. ↑ Moghadam, Valentine M. (2004). "Women in the Islamic Republic of Iran: legal status, social positions, and collective action" (PDF). Wilsoncenter.org. Retrieved September 20, 2012.Moghadam, Valentine M. (2004). "Women in the Islamic Republic of Iran: legal status, social positions, and collective action" (PDF). Wilsoncenter.org. Retrieved September 20, 2012.
  100. ↑ Leila Piran. "Women and Entrepreneurship in Iran — Iran Startups". Medium.
  101. ↑ "Female Entrepreneurs Fuel A Changing Iran". worldcrunch.com.
  102. ↑ "Iranians celebrate national Women's Day". Press TV. March 30, 2016. Retrieved May 26, 2016.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=پیش‌نویس:زنان_در_ایران&oldid=38177732»