منیرو روانی‌پور
| منیرو روانی‌پور | |
|---|---|
| منیرو روانی‌پور در برنامهٔ پولتیک | |
| زمینهٔ کاری | نویسنده |
| زادروز | ۲ مرداد ۱۳۳۳ بوشهر |
| ملیت | ایرانی |
| همسر(ها) | بابک تختی |
| فرزندان | غلامرضا |
منیرو روانی‌پور (زاده ۲ مرداد ۱۳۳۳، بوشهر) نویسنده ایرانی است. بیشتر داستان‌های وی در جنوب ایران می‌گذرد و فضای آن برآمده از طبیعت و مردم جنوب ایران است. داستان «رعنا» ی وی از مجموعهٔ نازلی، در دورهٔ سوم (۱۳۸۲) جایزه گلشیری برگزیده شده است.[۱]
محتویات
زندگی[ویرایش]
منیرو روانی پور در کوی جفره ماهینی بندر بوشهر به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در این شهر گذراند و در دانشگاه شیراز روانشناسی خواند. سپس برای ادامه تحصیل به آمریکا رفت و در رشته علوم تربیتی از دانشگاه ایندیانا کارشناسی ارشد گرفت.[۲]
روانی‌پور از سال ۱۳۶۰ داستان‌نویسی را شروع کرده است و نخستین کتابش، کنیزو، در سال ۱۳۶۷ منتشر شد.[۲] پس از آن تعداد زیادی داستان کوتاه و چند رمان نوشت. داستان رعنا از مجموعهٔ نازلی، در دورهٔ سوم ۱۳۸۲ جایزه گلشیری برگزیده شده‌است.[۱]
روانی‌پور در کلاس‌های داستان‌نویسی با بابک تختی، پسر پهلوان تختی آشنا شد و ازدواج کردند. بابک تختی ناشر نشر قصه است و فرزندشان غلامرضا حاصل این ازدواج می‌باشد.[۳]
در سال ۱۳۷۹ روانی‌پور یکی از شرکت‌کنندگان کنفرانس برلین بود.[۴] قهرمان داستان زن فرودگاه فرانکفورت نیز زنی است که قرار بوده در کنفرانس برلین داستان بخواند، اما با مشکلاتی که در حاشیه کنفرانس به‌وجود می‌آید فرصت داستان‌خوانی را از دست می‌دهد و علاوه بر آن در کشورش نیز او را برای حضور در این کنفرانس مورد شماتت قرار می‌دهند.[۵]
روانی‌پور در سال ۱۳۸۵ از اولین حامیان «کمپین یک میلیون امضا برای تغییر قوانین تبعیض‌آمیز علیه زنان» در ایران بود.[۶]
وی از دسامبر ۲۰۰۶ با خانواده‌اش در آمریکا به سر می‌برد.[۷]
بررسی آثار[ویرایش]
هرچند سبک و زبان نویسنده در طول سال‌ها تغییر می‌کند، دغدغه‌های او ثابت هستند؛ عناصر ویژه داستانی، طبیعت حاکم بر فضای داستان‌ها و نقش برجسته زن‌ها، از همان کتاب اول در داستان‌ها حضور دارند. بعضی از شخصیتهای داستانی مانند مریم یا گلپر نیز در داستان‌های مختلف روانی‌پور بارها ظاهر می‌شوند.[۸]
کتاب‌شناسی[ویرایش]
داستان‌های بلند[ویرایش]
- ۱۳۶۸ - رمان اهل غرق
- ۱۳۶۹ - دل فولاد
- ۱۳۷۸ - رمان کولی کنار آتش
داستان‌های کوتاه و مجموعه داستان[ویرایش]
- ۱۳۵۵ - گنجشک و آقای رئیس‌جمهور
- ۱۳۶۷ - کنیزو
- ۱۳۶۹ - سنگ‌های شیطان
- ۱۳۷۲ - مجموعه داستان سیریا، سیریا
- ۱۳۸۰ - زن فرودگاه فرانکفورت
- ۱۳۸۱ - مجموعه داستان نازلی[۲]
کودکان[ویرایش]
- گنجشک و آقای رئیس‌جمهور
- ترانه‌های کودکان[۲]
منابع[ویرایش]
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ «وبگاه بنیاد گلشیری، بازدید در ۸ ژانویه ۲۰۰۸». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۴ اکتبر ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۸ ژانویه ۲۰۰۸.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ «منیرو روانی‌پور». وبگاه آفتاب. دریافت‌شده در ۸ ژانویه ۲۰۰۸.
- ↑ اسطوره‌های ما پشتمان را خالی کردند، گفت و شنید با بابک تختی، شهروند، بازدید در ۸ ژانویه ۲۰۰۸
- ↑ کدیور، مکتوب، بازدید در ۱۴ ژانویه ۲۰۰۸
- ↑ «نگاهی به دو مجموعه داستان «زنی در فرودگاه فرانکفورت» و «نازلی»، بازدید در ۱۴ ژانویه ۲۰۰۸». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۷ ژوئیه ۲۰۱۱. دریافت‌شده در ۱۴ ژانویه ۲۰۰۸.
- ↑ تغییر برای برابری (وبگاه رسمی کمپین یک میلیون امضا، بازدید در ۸ ژانویه ۲۰۰۸
- ↑ یادداشتهای منیرو روانی‌پور، بازدید در ۸ ژانویه ۲۰۰۸[پیوند مرده]
- ↑ «فرشته احمدی، روزنامه شرق، ۱۸ خرداد۱۳۸۳، بازدید در ۸ ژانویه ۲۰۰۸». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۵ دسامبر ۲۰۰۷. دریافت‌شده در ۸ ژانویه ۲۰۰۸.
پیوند به بیرون[ویرایش]
 |
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به منیرو روانی‌پور در ویکی‌گفتاورد موجود است. |
- moniroravanipor.com، وبگاه منیرو روانی پور
- moniro.blogfa.com، وب‌نوشت منیرو روانی پور
- نگاهی به بیست سال داستان‌نویسی منیرو روانی‌پور، فرشته احمدی، روزنامه شرق، ۱۸ خرداد ۱۳۸۳
- روز و شب: نوشته‌های منیرو
