قاجاریان
.svg) | |
| کشور | ایران قاجاری |
|---|---|
| خاندان اجدادی | شاخهٔ قوانلو از ایل قاجار |
| عنوان‌ها | شاه ایران |
| موسس | آقامحمدخان قاجار (۱۷۹۶–۱۷۹۷) |
| آخرین پادشاه | احمدشاه (۱۹۰۹–۱۹۲۵) |
| رئیس کنونی | محمدعلی میرزا (از ۲۰۱۱) |
| سال تأسیس | ۱۷۹۶ |
| گواهی | ۱۹۲۵ |
دودمان قاجار یا سلسلهٔ قاجار یا قاجاریان نام دودمانی است که از حدود سال ۱۱۷۵ تا ۱۳۰۴ بر ایران قاجاری به مدت حدود صد و سی سال فرمان راندند. بنیان‌گذار این سلسله آقامحمدخان قاجار است. سردودمان قاجاریه مربوط به یکی از طایفه‌های ترک اغوز به نام ایل قاجار بود که بر اثر یورش مغول از آسیای مرکزی به ایران مهاجرت کردند. آنان ابتدا در پیرامون ارمنستان ساکن شدند. ایل قاجار به دلیل کمک‌های بزرگی که به دربار صفوی می‌نمود، قدرت بیشتری یافت. شاه عباس بزرگ یک دسته از آنان را در استرآباد (گرگان امروزی) ساکن کرد.[نیازمند منبع]
خاندان قاجار یکی از خانواده‌های دارای زیرشاخه‌های نسبتاً زیاد در ایران محسوب می‌گشت و آخرین دودمان پادشاهی ترک تبار تاریخ ایران از این خاندان بود. اعضای این خاندان از نوادگان پسری شاهزادگان قاجار هستند. پس از اجباری شدن نام خانوادگی و شناسنامه در دورهٔ رضاشاه، هرکدام از شاخه‌های این خانواده نامی انتخاب کردند که اغلب برگرفته از نام یا لقب شاهزاده‌ای بود که نسب خود را به او می‌رساندند. اکنون بسیاری از نوادگان قاجار در ایران، جمهوری آذربایجان، اروپا و آمریکا زندگی می‌کنند.
پیشینه ایل قاجار[ویرایش]
| از سلسله مباحث |
| ایران قاجاری (۱۷۹۶–۱۹۲۵) |
|---|
.svg) |
|
پادشاهان آقامحمدشاه (۱۷۹۶–۱۷۹۷) فتحعلی‌شاه (۱۷۹۷–۱۸۳۴) محمدشاه (۱۸۳۴–۱۸۴۸) ناصرالدین‌شاه (۱۸۴۸–۱۸۹۶) مظفرالدین‌شاه (۱۸۹۶–۱۹۰۷) محمدعلی‌شاه (۱۹۰۷–۱۹۰۹) احمدشاه (۱۹۰۹–۱۹۲۵) |
 درگاه ایران |
سردودمان قاجاریه مربوط به یکی از طایفه‌های ترک اوغوز در شمال شرق ایران به نام ایل قاجار بود که از آسیای میانه به ایران آمدند. آنان ابتدا در پیرامون ارمنستان ساکن شدند که شاه عباس بزرگ یک دسته از آنان را در استرآباد (گرگان امروزی) ساکن کرد و حکومت قاجاریه نیز از قاجارهای استرآباد تشکیل یافته‌است. قبیله قاجار یکی از قبایل ترک قزلباش بود که ارتش صفوی محسوب می‌شدند.[۱] پس از حمله مغول به ایران و بین‌النهرین، قاجارها نیز به همراه چند طایفه ترکمان و تاتار دیگر به شام (سرزمین) و آناتولی کوچیدند.
هنگامی که تیمور گورکانی به این ناحیه تاخت، قبایل ترک بسیاری از جمله قاجارها و دیگر کوچندگان را به بند کشید و قصد بازگرداندن آن‌ها به آسیای میانه را داشت؛ ولی آن‌ها به خواهش خواجه علی سیاهپوش - صوفی خانقاه صفوی - آزاد شدند که این موضوع باعث شیعه شدن آنان و ارادتشان به خاندان صفوی شد. پس از آن قاجارها یکی از سازندگان سپاه قزلباش شدند.[۲]
ایل قاجار ابتدا در شمال رود ارس ساکن بود و در آن زمان به دلیل کمک‌های بزرگی که به دربار صفوی می‌نمود، قدرت بیشتری یافت و سپس شاه عباس یکم دسته‌ای از آنان را به غرب استرآباد و دشت گرگان کوچاند تا به عنوان سدی در برابر حملات پیاپی قبایل ترکمن و ازبک عمل کنند. ایل قاجار در استرآباد به دو شاخه تقسیم شدند. شاخهً بالای رود گرگان به یوخاری‌باش (بالادستی) و شاخه پایین رود گرگان به آشاغی باش (پایین دستی) معروف شدند. حکومت قاجاریه از ایل آشاغی باش تشکیل یافت.[۳]
تلاش برای پادشاهی[ویرایش]
پس از شورش افغان‌ها و فروپاشی حکومت صفویه، شاه تهماسب دوم - پادشاه آواره صفوی - پس از مدتی به مازندران گریخت و فتحعلی‌خان قاجار خدمت وی را پذیرفت. فتحعلی خان قاجار سردار سپاه تهماسب دوم شد و در حقیقت تهماسب بازیچه‌ای در دست فتحعلی خان بود. اما با پیوستن نادر به سپاه تهماسب، فتحعلی خان مقام پیشینش را از دست داد و در مشهد به تحریک نادر کشته شد.
پس از فتحعلی خان، پسر دوازده ساله‌اش محمدحسن خان قاجار جای او را گرفت؛ ولی نادر شاه افشار در زمان حکومتش برای جلوگیری از به قدرت رسیدن محمدحسن خان که در هنگام قتل پدر ۱۲ سال بیش نداشت یوخاری‌باشها که ساکنین بالادست رود گرگان بودند را به حکم رانی منصوب کرد تا بدین ترتیب با ایجاد شکاف و چندگانگی میان طوایف قاجار، نگران ناآرامی‌های داخلی نگردد و آشاغی باش‌ها زیر نظر حکومت ایشان گردند.
پس از مرگ نادر شاه در سال ۱۱۲۶ هجری خورشیدی، طایفه قاجارهای استرآباد به سردمداری محمدحسن خان در پی به‌دست آوردن پادشاهی برآمدند. اما در نهایت از کریم خان زند شکست خوردند و محمدحسن خان در نبرد با سپاه صادق خان زند کشته شد. فرزندان او از جمله آقامحمد خان و حسینقلی خان جهانسوز به عنوان گروگان در دربار زندیه نگهداری شدند. یک بار حسینقلی خان که از سوی کریم خان زند برای سرکوبی حاکم استرآباد فرستاده شده بود، در سمنان یاغی شد، ولی به دست زکی خان زند کشته شد.
شاهان قاجار[ویرایش]
| ترتیب | نگاره | نام | آغاز پادشاهی خورشیدی/ میلادی |
پایان پادشاهی خورشیدی/ میلادی |
مدت شاهی |
|---|---|---|---|---|---|
| ۱. |  |
آقامحمدخان | ۱۱۷۵/ ۱۷۹۶ | ۱۱۷۶/ ۱۷۹۷ | ۱ سال و ۳ ماه |
| ۲. |  |
فتحعلی‌شاه | ۱۱۷۶/ ۱۷۹۷ | ۱۲۱۳/ ۱۸۳۴ | ۳۶ سال و ۸ ماه |
| ۳. |  |
محمدشاه | ۱۲۱۳/ ۱۸۳۴ | ۱۲۲۷/ ۱۸۴۸ | ۱۴ سال |
| ۴. |  |
ناصرالدین‌شاه | ۱۲۲۷/ ۱۸۴۸ | ۱۲۷۵/ ۱۸۹۶ | ۴۸ سال |
| ۵. |  |
مظفرالدین‌شاه | ۱۲۷۵/ ۱۸۹۶ | ۱۲۸۵/ ۱۹۰۷ | ۱۰ سال |
| ۶. |  |
محمدعلی‌شاه | ۱۲۸۵/ ۱۹۰۷ | ۱۲۸۸/ ۱۹۰۹ | ۳ سال |
| ۷. |  |
احمدشاه | ۱۲۸۸/ ۱۹۰۹ | ۱۳۰۴/ ۱۹۲۵ | ۱۶ سال |
نمودار سال‌شمار پادشاهی شاهان قاجار[ویرایش]
اعداد سال خورشیدی را نشان می‌دهند:
تعدادی از شاهزادگان معروف قاجار[ویرایش]
- حسینعلی میرزا فرمانفرما
- حسام السلطنه
- سلطان مراد میرزا حسام السلطنه
- عباس میرزا نایب السلطنه
- عباس میرزا ملک آرا
- حسنعلی میرزا شجاع السلطنه
- کامران میرزا نایب السلطنه
- مسعود میرزا ظل السلطان
- محمد میرزا کاشف السلطنه
- عبدالحسین میرزا فرمانفرما
- عبدالمجید میرزا عین الدوله
- ملک منصور میرزا شعاع‌السلطنه
- ابوالفتح میرزا سالارالدوله
- فرهاد میرزا معتمدالدوله
- حبیب‌الله میرزا
- ایرج میرزا جلال الممالک
- شیخعلی میرزا الملوک
- امام وردی میرزا
جستارهای وابسته[ویرایش]
پانویس[ویرایش]
پیوند به بیرون[ویرایش]
 |
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ قاجاریان موجود است. |
- مهرهای شاهان قاجاریه iichs.ir
— دودمان سلطنتی — قاجاریان شاخه‌ای از ایل قاجار
| ||
| پیشین: افشاریان زندیان |
دودمان حاکم بر ایران ۱۱۷۵ – ۱۳۰۴ |
پسین: دودمان پهلوی |
تاریخ تشیع • مذهب دیلمیان • تاریخ گیلان • دلفیان • زیدیه در گیلان و مازندران • علویان طبرستان • آل حسنویه • آل بویه • حشاشین • آل کاکویه • ایلخانان • باوندیان • سربداران • مرعشیان • عمادیان • پادوسپانیان • آل اینجو • مظفریان • چوپانیان • جلایریان • مشعشعیان • قراقویونلو • کیاییان • رسمی شدن تشیع در ایران توسط صفویان • بینش و ایدئولوژی صفویان • صفویان • افشاریان • زندیان • قاجاریان • جمهوری اسلامی ایران |  | |