جنگ شش‌روزه
| جنگ شش‌روزه (جنگ اعراب-اسرائیل) | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 اسرائیل به رنگ زرد، و مناطقی که در جنگ شش‌روزه به تصرف اسرائیل درآمده به رنگ کرمی مشخص شده‌است. | |||||||||
| |||||||||
| طرف‌های درگیر | |||||||||
 اسرائیل |
درگیری جزئی: .svg){kind=small} عراق لبنان (حمله هوایی در ۵ ژوئن) | ||||||||
| فرماندهان و رهبران | |||||||||
|
اسحاق رابین موشه دایان اوزی نرکیس تال اسرائیل آریل شارون |
جمال عبدالناصر حافظ اسد عبدالحکیم عامر عبدالمنیم رایاد زید بن شاکر | ||||||||
| قوا | |||||||||
|
۵۰۰۰۰ سرباز (۲۶۴۰۰۰ سرباز ذخیره)، ۳۰۰ هواپیمای نظامی ۸۰۰ تانک |
۲۸۰۰۰۰ سرباز (۱۵۰۰۰۰ سرباز مصری، ۷۵۰۰۰ سرباز سوریه، ۵۵۰۰۰ سرباز مصری)، ۹۵۷ هواپیمای نظامی ۲۵۰۴ تانک | ||||||||
| تلفات و ضایعات | |||||||||
|
۷۷۹ جان‌باخته ۲۵۶۳ زخمی ۱۵ اسیر نابودی ۴۶ هواپیما |
۲۱۰۰۰ جان‌باخته ۴۵۰۰۰ زخمی ۶۰۰۰ اسیر نابودی بیش از ۴۴۲ هواپیما و به غنیمت درآمدن صدها تانک | ||||||||
جنگ شش‌روزه ۱۹۶۷ نبردی بود که از ۵ ژوئن تا ۱۰ ژوئن ۱۹۶۷ میان اسرائیل و کشورهای عربی مصر، سوریه و اردن و عراق رخ داده و با پیروزی مطلق اسرائیل به پایان رسید. این نبرد نقطه اوج بحرانی بود که از تاریخ ۱۵ مه تا ۱۲ ژوئن ۱۹۶۷ به درازا انجامید و در آن اسرائیل با شکست ارتش چند کشور عربی قسمتی از خاک آن‌ها را تصرف کرد.
این جنگ با حمله هوایی ناگهانی اسرائیل به پایگاه‌های هوایی مصر در ۵ ژوئن ۱۹۶۷ آغاز شد و اسرائیل طی ۶ روز موفق شد تا نوار غزه و صحرای سینا را از کنترل مصر، شرق اورشلیم و کرانه باختری رود اردن را از کنترل اردن و بلندی‌های جولان را از کنترل سوریه خارج کند. کشورهای عربی همچون عراق، عربستان سعودی، تونس، سودان، مراکش، الجزایر، لیبی و کویت نیز به اسرائیل اعلام جنگ داده و با اعزام نیروهای کمکی به یاری اردن، مصر و سوریه شتافتند. نتایج این جنگ در ساخت ژئوپلتیک منطقه خاورمیانه اثرگذار بوده‌است.
پیش‌زمینه[ویرایش]
در پی تشکیل کشور اسرائیل، سازمان آزادی‌بخش فلسطین که در آن زمان تنها سازمان نظامی-سیاسی فلسطینی بود و شرق اورشلیم، کرانه باختری رود اردن و نوار غزه را در اختیار داشت، طی منشوری که در سال ۱۹۶۴ منتشر کرد، خواهان بیرون راندن «صهیونیست‌ها» (اسرائیلی‌ها) از «سرزمین‌های عربی» تنها با نیروی قهر و با کمک برادران عرب خود شده بود.[۱] همچنین برخوردهای مرزی کشور تازه تأسیس اسرائیل با همسایگان عرب خود از جمله در قضیه بحران کانال سوئز، قضیه بحران ملی آب در اسرائیل، حادثه سامو و اختلاف اسرائیل با اردن و همچنین قضیه مالکیت بلندی‌های جولان توسط سوریه، لبنان و اسرائیل همگی دست به دست هم داد تا پیش‌زمینه جنگی میان این کشورها فراهم شود.
آغاز بحران[ویرایش]
در ۱۴ مه اسرائیل مطلع شد که نیروهای نظامی مصر در حالت آماده باش قرار گرفته‌اند و مصر در حال متمرکز کردن نیروهای خود در صحرای سینا است. به دستور سپهبد عبد الحکیم عامر در فرمان رزمی شماره ۱ نیروهای نظامی مصر از ساعت ۱۴:۳۰ روز ۱۴ مه ۱۹۶۷ برای جنگ در حالت آماده باش کامل قرار گرفتند. روز ۱۵ مه نخست‌وزیر اسرائیل دستور داد تا تعدادی از واحدهای زرهی برای تقویت جبهه سینا به مرزهای آن منطقه اعزام شوند. در ۱۶ مه جمال عبدالناصر در نامه‌ای به سازمان ملل خواستار خروج نیروهای پاسدار صلح سازمان ملل متحد از منطقه حائل مرزی میان مصر و اسرائیل می‌شود. مضمون نامه به این شرح است که مصر برای مقابله احتمالی با هرگونه تهدید نظامی اسرائیل علیه کشورهای عربی در حال متمرکز کردن نیروهای خود در امتداد مرز با اسرائیل است و به همین دلیل لازم است نیروهای پاسدار صلح فوراً منطقه را ترک کنند. در همان روز رادیو قاهره اعلام کرد که «بقای اسرائیل بیش از حد طول کشیده، ما از تهاجم اسرائیل استقبال می‌کنیم. ما از جنگی که مدتها انتظارش را کشیده‌ایم استقبال می‌کنیم. نقطه اوج فرارسیده‌است. زمان جنگی که نابودی اسرائیل را به همراه دارد فرا رسیده‌است.». در ۱۸ مه مصر مجدداً از سازمان ملل خواست تا نیروهای پاسدار صلح را از منطقه خارج کند. بحران با خارج شدن نیروهای پاسدار صلح سازمان ملل متحد از صحرای سینا در ۱۹ مه تشدید شد. پس از خارج شدن این نیروها، دولت مصر به رهبری جمال عبدالناصر به استقرار و وارد کردن نیروهای بیشتر به صحرای سینا ادامه داد و نیروها و جنگ‌افزارها بر مرز اسرائیل متمرکز شدند. در ۲۲ مه، مصر با بستن تنگه تیران که خلیج عقبه را با دریای سرخ مرتبط می‌کند، این راه آبی را ب کشتی‌های اسرائیلی بست و بندر تازه‌بنیاد آن زمان بندر ایلات که در جنوبی‌ترین بخش اسرائیل قرار دارد را عملاً به حالت تعطیل درآورد.[۲] خلیج عقبه در آن دوران تنها راه ارتباطی دریایی اسرائیل با شرق بود. اسرائیل نفت خود را از عمده‌ترین شریک نفتی خود یعنی ایران از همین طریق وارد می‌کرد و بسته شدن این مسیر برای اسرائیل تأثیر فلج‌کننده به دنبال داشت.[نیازمند منبع]
هم‌زمان سوریه، اردن و عراق هم نیروهایشان را به‌طور مشترک در بلندی‌های جولان و کرانه باختری رود اردن برای حمله‌ای غافلگیرانه جمع کردند. در همین حال اسرائیل با توجه به مساحت کم و اندازهٔ نسبتاً کوچکش استراتژی مبنای جنگ در خاک دشمن به جای جنگ در خاک خود را اتّخاذ کرد.[۳][۴]
در همین حال رادیو مصر که به زبان عربی برنامه‌هایی مهیج و ضد اسرائیلی پخش می‌کرد، همه روزه از فلسطینیان می‌خواست که از اسرائیل خارج شوند تا «در مسیر بولدوزرهایی که قرار بود اسرائیلی‌ها را به دریا بریزند قرار نگیرند!»[۵]
آغاز جنگ[ویرایش]
اسرائیل که حمله هم‌زمان ارتش‌های مصر، عراق، سوریه و اردن را در چند قدمی خود می‌دید، پیشدستی کرده و در ۵ ژوئن ۱۹۶۷ به نیروهای ارتش مصر در صحرای سینا حمله کرد. اسرائیل با دریافت اطلاعاتی حیاتی به وسیله عوامل اطلاعاتی خود در مصر پی برد که ارتش مصر بیش از ۴۰۰ هواپیمای جنگی خود را در نقاطی جمع کرده که در روزهای بعد به مواضع اسرائیل حمله کنند.[۶] ژنرال‌های اسرائیلی که کار کشور تازه تأسیس خود را با بلند شدن هواپیماهای مصری تقریباً تمام شده می‌دیدند تصمیم به نابودی جنگنده‌های مصری قبل از بلند شدن یکباره آن‌ها بر روی اسرائیل گرفتند. نیروی هوایی اسرائیل طی عملیات فکوس با حمله‌ای غافلگیرانه به فرودگاه‌های نظامی مصر با فرستادن تقریباً تمام ۲۰۰ فروند هواپیمای جنگندهٔ فعال خود،[۷] طی چند ساعت ۳۳۸ فروند از هواپیماهای جنگی مصر که شامل جنگنده‌های میگ و بمب‌افکن‌های توپولف ساخت شوروی بودند به همراه باندهای فرود و ۱۰۰ خلبان مصری را پیش از اینکه مصر بتواند پاسخ مناسبی به حمله بدهد، بر روی زمین نابود کرد. در این حملات تمامی ۳۰ فروند بمب افکن توپولف تو-۱۶، ۲۷ فروند از مجموع ۴۰ فروند بمب افکن ایلیوشین-۲۸، ۱۲ جنگنده-بمب افکن سوخو-۷، بیش از ۹۰ فروند میگ-۲۱، ۲۰ فروند میگ-۱۹، ۲۵ فروند میگ-۱۷ و ۳۲ فروند هواگرد ترابری نظامی و بالگرد و تعدادی رادار و سامانهٔ ضدهوایی ارتش مصر منهدم شدند.[۸] البته در رابطه با تعداد دقیق هواپیماهای نابود شدهٔ مصری اختلاف نظرهایی وجود دارد. طی این عملیات ۱۹ جنگندهٔ اسرائیلی نیز توسط جنگنده‌های مصری و پدافند هوایی مصر سرنگون شدند. یک جنگندهٔ آسیب دیدهٔ اسرائیلی نیز به دلیل عدم شکستن سکوت رادیویی و اعلام وضعیت خود، به اشتباه توسط موشک هاوک پدافند هوایی اسرائیل در اطراف مرکز تحقیقات هسته‌ای نگو سرنگون شد. جنگندهٔ اسرائیلی دیگری نیز پس از انفجار یک بمب‌افکن مصری آسیب دیده و نابود شد.[۹]
گفته می‌شود در زمان حملهٔ اسرائیل فقط چهار جت آموزشی و غیر مسلح مصری در حال گشت‌زنی بودند. با این حمله اسرائیل برتری مطلق هوایی در جنگ را به‌دست‌آورد و با استفاده از این امتیاز ابتکار عمل را به‌دست گرفت. مصر با انکار ضربه شدیدی که دریافت کرده بود مدعی شد که حمله بسیار موفقی علیه اسرائیل ترتیب داده‌است. بر اساس این اخبار دروغ پادشاه اردن ملک حسین دستور حمله به اسرائیل را صادر کرد. اردن با گلوله‌باران تل‌آویو، پایگاه هوایی رمات داوود بزرگ‌ترین پایگاه هوایی اسرائیل، حمله هوایی به شهرهای نتانیا و کفار سابا و حمله خمپاره‌ای به غرب اورشلیم، وارد جنگ شد. با افروخته شدن آتش جنگ، بعد از ۲ روز سوریه هم وارد جنگ شد و از بلندی‌های جولان شروع به پرتاب راکت‌های کاتیوشا و آتش توپخانه شدید به دشت هولا در اسرائیل کرد.
ارتش مصر نهایتاً با عقب‌نشینی از صحرای سینا، تا آن سوی کانال سوئز عقب رانده شد. در همین حال ارتش اسرائیل با تغییر میدان جنگ به سوی بلندی‌های جولان و کرانه باختری رود اردن که مقر نیروهای اردنی و سوری بود توانست آن‌ها را شکست دهد و بلندی‌های جولان و کشتزارهای شبعا را به اشغال خود درآورد.[۱۰]
پایان جنگ[ویرایش]
در تاریخ ۱۰ ژوئن ۱۹۶۷ اسرائیل آخرین حملات به بلندی‌های جولان را تکمیل نموده بود. قرارداد آتش‌بسی به پیشنهاد کشورهای عربی در روز بعد از آن یعنی ۱۱ ژوئن به امضاء رسید. به این ترتیب اسرائیل نوار غزه، صحرای سینا، کرانه باختری رود اردن (شامل اورشلیم شرقی) را تصرّف کرد.[۱۱] در مجموع با پیروزی‌های به دست آمده و سرزمین‌های تازه اشغال شده مساحت اسرائیل ۳ برابر شد و در حدود یک میلیون عرب که در مناطق اشغال‌شده زندگی می‌کردند به زیر کنترل مستقیم اسرائیل درآمدند.
در پی این جنگ شورای امنیت سازمان ملل متحد قطعنامه ۲۴۲ شورای امنیت را تصویب کرد که به موجب آن از همه دولت‌های درگیر خواسته شد تا از ادعاهای خود نسبت به سرزمین و حق حاکمیت یکدیگر صرف نظر کنند و مرزها را به رسمیت بشناسند و اسرائیل از سرزمین‌های اشغال شده طی این جنگ عقب‌نشینی کند. اسرائیل عقب‌نشینی خود از سرزمین‌های اشغالی را مشروط بر به رسمیت شناخته شدن اسرائیل از سوی دولت‌های عربی متخاصم دانست.[۱۲]
اسرائیل بعد از پایان قرارداد آتش‌بس به کسانی که اسرائیل را ترک و جهت تسریع حمله عرب‌ها، به کشورهای عربی همسایه وارد شده بودند اجازه بازگشت نداد و به این ترتیب موجی از مهاجران فلسطینی در کشورهای مصر، سوریه، اردن و لبنان پدید آمد. امّا از آنجا که هیچ‌یک از کشورهای میزبان علاقه‌ای به پذیرش دائمی این مهاجران نداشتند، اقدام به تشکیل اردوگاه‌های پناهندگی در بیابان‌های خود به دور از تمام امکانات اوّلیهٔ زندگی نمودند.[۱۳][۱۴]
در نهایت خصومت میان مصر و اسرائیل با امضای پیمان صلح اسرائیل و مصر در ۲۶ مارس ۱۹۷۹ پایان یافت. خصومت میان اردن و اسرائیل هم با امضای پیمان صلح اسرائیل–اردن در ۲۶ اکتبر ۱۹۹۴ رسماً پایان پذیرفت.
مذاکرات میان اسرائیل با سوریه و لبنان در جهت دستیابی به صلح، هنوز به نتیجهٔ مطلوبی نرسیده‌اند.[۱۵]
انتقادات و موارد بحث‌انگیز در مورد جنگ شش‌روزه[ویرایش]
مورد مشکوک حمله اسرائیل به کشتی آمریکا[ویرایش]
در ۸ ژوئن ۱۹۶۷، هواپیماهای جنگی اسرائیل و قایق‌های اژدرافکن به یک کشتی اطلاعاتی الکترونیک ایالات متحده که جنگ شش روزه را زیر نظر داشت، حمله کردند. تعداد تلفات این حادثه ۳۴ آمریکایی کشته و ۱۳۶ زخمی بود. دلیل این حملات هم چنان موضوع بحث است: بیشتر آن‌ها می‌گویند که این یک تصادف بوده‌است. بعضی‌ها توطئهٔ سیا را می‌بینند. واشینگتن غرامت و عذرخواهی رسمی اسرائیل را برای این حمله پذیرفت.[۱۶]
اتهام قتل اسیران جنگی مصری توسط نیروهای دفاعی اسرائیل[ویرایش]
در ۱۶ اوت ۱۹۹۵، «آریه اسحاقی» استاد دانشگاهی که قبلاً برای بخش تاریخ نیروهای دفاع اسرائیل کار می‌کرده‌است، مدّعی شد که در خلال جنگ شش‌روزه در حدود ۱۰۰۰ اسیر جنگی مصری را که سلاح‌هایشان را رها کرده و به صحرا گریخته بودند، به قتل رسانده‌است. این ادعا توجه همگان را چه در داخل اسرائیل و چه در سطح جهان جلب کرد. بعدها مشخص شد که این ادّعا برای انحراف افکار عمومی از ۴۹ مورد قتل اسیران جنگی که در جنگ سال ۱۹۵۶ انجام شده بود، اقامه شده‌است.[۱۷][۱۸]
با این وجود ادّعای هیچ‌یک در مورد قتل هزار اسیر جنگی مصری به دست نیروهای اسرائیل یا مصر اثبات نشده‌است. شاهدان عینی موارد متفاوتی از قتل اسیران مصری (در گروه‌های ۳۰ تا ۶۰ و ۱۵۰ نفری) را گزارش کرده‌اند.[۱۹]
بنابر گزارش نیویورک تایمز (۲۱ سپتامبر ۱۹۹۵)، دولت مصر اعلام کرده‌است که دو گور دسته‌جمعی را یافته که بازمانده‌های ۳۰ تا ۶۰ اسیر جنگی مصری که به ضرب گلوله در طول جنگ شش روزه جان‌باختند را در خود داشته‌است.
پانویس[ویرایش]
- ↑ לנגוצקי، אל'מ (מיל) יוסי (۲۰۰۷-۰۵-۱۶). «הירושלמים משחררי ירושלים» (به عبری). Ynet. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۳-۰۲.
- ↑ «Six Day War - timeline». www.sixdaywar.co.uk. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۲-۰۲.
- ↑ Bbc News
- ↑ «CNN.com - Mideast 101: The Six Day War - April 15, 2002». بایگانی‌شده از اصلی در ۳۰ ژوئن ۲۰۰۶. دریافت‌شده در ۱۶ اوت ۲۰۰۶.
- ↑ 7 Statement by President Nasser to Arab Trade Unio
- ↑ Pre-emptive strike:
- «In a pre-emptive attack on Egypt..." Israel and the Palestinians in depth, 1967: Six Day War, BBC website. URL accessed May ۱۴, ۲۰۰۶.
- «a massive pre-emptive strike on Egypt." BBC on this day, BBC website. URL accessed May ۱۴, ۲۰۰۶.
- «Israel launched a pre-emptive strike on June 5» Mideast 101: The Six Day War بایگانی‌شده در ۳۰ ژوئن ۲۰۰۶ توسط Wayback Machine, CNN website. URL accessed May ۱۴, ۲۰۰۶.
- «Most historians now agree that although Israel struck first, this pre-emptive strike was defensive in nature." The Mideast: A Century of Conflict Part 4: The 1967 Six Day War بایگانی‌شده در ۱۳ مه ۲۰۰۶ توسط Wayback Machine, NPR morning edition, October 3, 2002. URL accessed May ۱۴, ۲۰۰۶.
- «a massive preemptive strike by Israel that crippled the Arabs’ air capacity." SIX-DAY WAR, Funk & Wagnalls® New Encyclopedia. © ۲۰۰۶ World Almanac Education Group via History (TV channel) website, 2006, URL accessed February ۱۷, ۲۰۰۷.
- «In a pre-emptive strike, Israel smashed its enemies’ forces in just six days..." Country Briefings: Israel بایگانی‌شده در ۲۲ ژانویه ۲۰۰۹ توسط Wayback Machine, The Economist website, July 28, 2005. URL accessed March ۱۵, ۲۰۰۷.
- «Yet pre-emptive strikes can often be justified even if they don't meet the letter of the law. At the start of the Six-Day War in 1967, Israel, fearing that Egypt was aiming to destroy the Jewish state, devastated Egypt's air force before its pilots had scrambled their jets." Strike First, Explain Yourself Later بایگانی‌شده در ۱۲ اکتبر ۲۰۰۷ توسط Wayback Machine Michael Elliott, Time, July 1, 2002. URL accessed March ۱۵, ۲۰۰۷.
- «the situation was similar to the crisis that preceded the 1967 Six Day war, when Israel took preemptive military action." Delay with Diplomacy بایگانی‌شده در ۱۲ اکتبر ۲۰۰۷ توسط Wayback Machine, Marguerite Johnson, Time, May 18, 1981. URL accessed March ۱۵, ۲۰۰۷.
- «Israel made a preemptive attack against a threatened Arab invasion..." Six-Day War بایگانی‌شده در ۹ نوامبر ۲۰۰۷ توسط Wayback Machine, Encarta Answers, URL accessed April ۱۰, ۲۰۰۷.
- «Israel preempted the invasion with its own attack on June 5, 1967." Six-Day War بایگانی‌شده در ۲۸ اکتبر ۲۰۰۹ توسط Wayback Machine, Microsoft® Encarta® Online Encyclopedia 2007. URL accessed April 10, 2007.
- «In 1967, Egypt ordered the UN troops out and blocked Israeli shipping routes - adding to already high levels of tension between Israel and its neighbours." Israel and the Palestinians in depth, 1967: Six Day War, BBC website. URL accessed May ۱۴, ۲۰۰۶.
- «In June 1967, Egypt, Syria and Jordan massed their troops on Israel's borders in preparation for an all-out attack." Mideast 101: The Six Day War بایگانی‌شده در ۳۰ ژوئن ۲۰۰۶ توسط Wayback Machine, CNN website. URL accessed May ۱۴, ۲۰۰۶.
- «Nasser... closed the Gulf of Aqaba to shipping, cutting off Israel from its primary oil supplies. He told U.N. peacekeepers in the Sinai Peninsula to leave. He then sent scores of tanks and hundreds of troops into the Sinai closer to Israel. The Arab world was delirious with support," The Mideast: A Century of Conflict Part 4: The 1967 Six Day War بایگانی‌شده در ۱۳ مه ۲۰۰۶ توسط Wayback Machine, NPR morning edition, October 3, 2002. URL accessed May ۱۴, ۲۰۰۶.
- «War returned in 1967, when Egypt, Syria and Jordan massed forces to challenge Israel." Country Briefings: Israel بایگانی‌شده در ۲۲ ژانویه ۲۰۰۹ توسط Wayback Machine, The Economist website. URL accessed March ۳, ۲۰۰۷.
- «After Israel declared its statehood, several Arab states and Palestinian groups immediately attacked Israel, only to be driven back. In 1956 Israel overran Egypt in the Suez-Sinai War. Egyptian president Gamal Abdel Nasser vowed to avenge Arab losses and press the cause of Palestinian nationalism. To this end, he organized an alliance of Arab states surrounding Israel and mobilized for war." Six-Day War بایگانی‌شده در ۲۸ اکتبر ۲۰۰۹ توسط Wayback Machine, Microsoft® Encarta® Online Encyclopedia 2007. URL accessed April 10, 2007.
- ↑ Oren، Six Days of War، ۱۷۲.
- ↑ «NPR: The Mideast: A Century of Conflict: Part 4». web.archive.org. ۲۰۱۱-۰۵-۱۱. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۱ مه ۲۰۱۱. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۲-۰۲.
- ↑ Pollack، Air Power in the Six-Day War، ۴۷۴.
- ↑ «1967: Israel ends six-day war» (به انگلیسی). ۱۹۶۷-۰۶-۱۰. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۳-۰۲.
- ↑ "Six-Day War | Definition, Causes, History, Summary, Outcomes, & Facts | Britannica". www.britannica.com (به انگلیسی). Retrieved 2023-03-02.
- ↑ THE 1967 AND 1973 WARS
- ↑ «History & Overview of the Palestinian Refugees». www.jewishvirtuallibrary.org. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۳-۰۲.
- ↑ «1967: Israel ends six-day war» (به انگلیسی). ۱۹۶۷-۰۶-۱۰. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۳-۰۲.
- ↑ The Six Day War and Its Enduring Legacy - The Washington Institute for Near East Policy
- ↑ "The Spy Ship Left Out in the Cold". U.S. Naval Institute (به انگلیسی). 2017-06-01. Retrieved 2023-03-02.
- ↑ Gellman، Debate Tainting Image of Purity Wrenches Israelis;A More Open Society Takes Up Killing of POWs During Wars، A1.
- ↑ Schemann، After a General Tells of Killing P.O.W. 's in 1956, Israelis Argue Over Ethics of War.
- ↑ «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۶. دریافت‌شده در ۳۱ اوت ۲۰۰۶.
منابع[ویرایش]
- Oren، Michael (۲۰۰۲). Six Days of War. Oxford University Press. شابک ۰-۱۹-۵۱۵۱۷۴-۷.
- Pollack، Kenneth (۲۰۰۵). «Air Power in the Six-Day War». ۲۸ (۳). The Journal of Strategic Studies: ۴۷۱–۵۰۳.
- 1967: Israel ends six-day war, BBC On This Day
- Mideast 101: The Six Day War, CNN.com, 15 April 2002.
- The Mideast: A Century of Conflict; Part 4: The 1967 Six Day War بایگانی‌شده در ۱۳ مه ۲۰۰۶ توسط Wayback Machine, NPR.org, 3 October 2002.
- Gellman، Barton (۱۹ اوت ۱۹۹۵). «Debate Tainting Image of Purity Wrenches Israelis;A More Open Society Takes Up Killing of POWs During Wars». Washington Post. ص. A٫۰۱.
- Schemann، Serge (۲۱ اوت ۱۹۹۵). «After a General Tells of Killing P.O.W. 's in 1956, Israelis Argue Over Ethics of War». New York Times.
- Wikipedia contributors, «Six-Day War", Wikipedia, The Free Encyclopedia, (بازیابی ۳۰ اوت ۲۰۰۶).
پیوند به بیرون[ویرایش]
ملی‌گرایی عربی | ||
|---|---|---|
| مفاهیم پایه |  | |
| موسسان | ||
| رویدادهای مهم | ||
| سازمان‌های رسمی | ||
| احزاب | ||
| جنبش‌های مردمی | ||
| رهبران سیاسی | ||
| اندیشمندان معاصر | ||
| شخصیت‌های سرشناس | ||
منازعه‌های خاورمیانه در قرن‌های ۲۰ و ۲۱ میلادی | |
|---|---|
| دههٔ ۱۹۱۰ م. | |
| دههٔ ۱۹۲۰ م. | |
| دههٔ ۱۹۳۰ م. | |
| دههٔ ۱۹۴۰ م. | |
| دههٔ ۱۹۵۰ م. | |
| دههٔ ۱۹۶۰ م. | |
| دههٔ ۱۹۷۰ م. | |
| دههٔ ۱۹۸۰ م. | |
| دههٔ ۱۹۹۰ م. | |
| دههٔ ۲۰۰۰ م. | |
| دههٔ ۲۰۱۰ م. | |
عبارت‌های ایتالیک نشان‌دهندهٔ ادامه داشتن منازعات مذکور تا حال حاضر هستند. عبارت‌های بولد نیز نشان‌دهندهٔ منازعاتی با بیش از صد هزار کشته می‌باشند. | |
.svg){kind=small}
.png){kind=small}
