تایم
 | |
| سردبیر | ادوارد فلسنتال |
|---|---|
| دسته‌بندی | مجله خبری |
| بسامد | هفتگی |
| مجموع شمارگان (۲۰۱۸) | ۲٫۳ میلیون[۱] |
| نخستین شماره | ۳ مارس ۱۹۲۳ |
| شرکت | شرکت تایم (۱۹۲۳–۱۹۹۰؛ ۲۰۱۴–۲۰۱۸) وارنر مدیا (۱۹۹۰–۲۰۱۴) مردیث (۲۰۱۸) Time USA, LLC. (Marc & Lynne Benioff) (۲۰۱۸–اکنون) |
| کشور | ایالات متحده |
| مستقر در | نیویورک |
| زبان | انگلیسی |
| وبگاه | |
| شاپا | 0040-781X |
| اُسی‌ال‌سی | ۱۳۱۱۴۷۹ |
تایم (به انگلیسی: TIME) یک مجله خبری هفته‌نامه و روزنامه آنلاین آمریکایی است که در نیویورک مستقر شده و منتشر می‌شود. تایم نخستین بار در ۳ مارس ۱۹۲۳ در شهر نیویورک منتشر شد و سال‌ها توسط بنیانگذار مشترک و تأثیرگذار آن هنری لوس اداره می‌شد. هم‌اکنون سردبیر این مجله ادوارد فلسنتال است. مجله تایم به بررسی رویدادها در زمینه‌های سیاست، اقتصاد، هنر، مذهب، علم، ورزش، تجارت و علوم اجتماعی می‌پردازد.[۲] درآمد مجله تایم از طریق آگهی‌های بازرگانی تأمین می‌شود.[۲]
تاریخچه
این مجله در سال ۱۹۲۳ به وسیله بریتون هادن و هنری لیوس به عنوان نخستین مجله هفتگی آمریکا منتشر شد.[۲]
انتشار در جهان
تایم در بسیاری از کشورهای جهان چاپ می‌شود.
ویرایش کانادایی آن به نام Time Canada چاپ تورنتو بود.[۲] چاپ این ویرایش از دسامبر ۲۰۰۸ متوقف شد.[۳] نسخه آسیایی آن با نام Time Asia در هنگ کنگ چاپ می‌شود.[۲][۳] ویرایش دیگری از این مجله، ویژه کشورهای جنوب اقیانوس آرام بوده و رویدادهای مرتبط با استرالیا، نیوزیلند و جزایر اقیانوس آرام را پوشش می‌دهد.[۲] این ویرایش در سیدنی انجام می‌شود.[۳]
این مجله، رویدادهای خاورمیانه، آفریقا[۲][۳] و از ۲۰۰۳ (میلادی) آمریکای لاتین را نیز پوشش می‌دهد.[۳]
سَبک
سَبک این مجله به شکل طنز است و دیدگاه‌های خود را با شوخی بیان می‌کند. این موضوع باعث شده تا عده‌ای از خوانندگان، به‌کارگیری طنز و شوخی را برای یک مجله جدی، بسیار سبک بدانند و از آن انتقاد کنند. برخی نشریات مانند نیویورکر این سبک نگارش را مسخره می کنند.[۲]
تنها سرمقاله رسمی و جدی این مجله، در سال ۱۹۷۴ (میلادی) بود که در آن خواستار کناره‌گیری ریچارد نیکسون پس از رسوایی واترگیت شد.[۲]
شماره‌های ویژه
تایم ۱۰۰
در سالهای اخیر مجله تایم اقدام به جمع‌آوری فهرست ۱۰۰ شخصیت برجسته هر سال میلادی می‌نماید. این ایده درواقع از از انتشار ۱۰۰ چهره برجسته قرن بیستم شروع شد که در آن آلبرت اینشتین به‌عنوان شخصیت برگزیده قرن انتخاب شد.
رِد ایکس (Red X)
مجله تایم در طول سالهای انتشار خود، شماره‌های ویژه‌ای داشته‌است که در آن‌ها بر روی تصویر صورت فردی شناخته شده یک علامت ایکس بزرگ و قرمز رنگ را ترسیم کرده‌است. آخرین شماره ویژه مجله تایم در این زمینه، به ابوبکر بغدادی مرتبط است و پس از مرگ او منتشر شد.
رنگ نام
نام این مجله، همواره به رنگ سرخ بوده و تنها یک بار پس از حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ (میلادی) به نشانه همدردی با قربانیان، به سیاه تغییر داده شد.[۲]
موضع‌گیری
از نگاه سیاسی، تایم موضع راست‌گرایانه دارد و بیان‌کنندهٔ سیاست‌های آمریکا در جهان است.[۲]
شخصیت سال
مجله تایم هر سال یک نفر را به عنوان شخص سال انتخاب می‌کند. تایم تأکید دارد که این عنوان الزاماً تحسین‌آمیز نیست. اما چون بسیاری از منتخب‌های سالهای قبل افراد تحسین آمیزی بودند، هنوز این تصور در میان بسیاری از مخاطبان جاری است. خود تایم به شماره‌هایی اشاره می‌کند که در آن‌ها آدولف هیتلر (۱۹۳۸ (میلادی))، ژوزف استالین (۱۹۳۹ (میلادی)، و ۱۹۴۲ (میلادی)) و هری ترومن (۱۹۴۵(میلادی))، سید روح‌الله خمینی (۱۹۷۹ (میلادی))[۴] و دونالد ترامپ (۲۰۱۶ (میلادی))[۵] عنوان شخصیت سال را کسب کرده بودند.[۶]
پیدایش
سُنَت انتخاب شخصیت سال از سال ۱۹۲۷ (میلادی) در مجله تایم بنیان گذاشته شد. در پایان این سال، سردبیران تایم می‌خواستند مهم‌ترین خبر را در هفته‌ای «کم خبر» انتخاب کنند. از سوی دیگر مدتی قبل از آن، تایم، نگاره چارلز لیندبرگ هوانورد را بعد از پرواز تاریخی‌اش بین اروپا و آمریکا روی جلد منتشر نکرده بود. آن‌ها به این نتیجه رسیدند که لیندبرگ را مرد سال معرفی کنند و با یک تیر دو نشان بزنند. از آن هنگام مجله تایم هرسال شخصیت سال را انتخاب می‌کند.[۶]
زنان
در سال ۱۹۹۹ (میلادی) عنوان مرد سال به شخصیت (یا فرد) سال تغییر یافت. با این حال، مجموعاً زنان حضور کمتری در این جایگاه داشته‌اند. والیس سیمپسون در سال ۱۹۶۳ (میلادی)، سونگ می لینگ در سال ۱۹۳۷ (میلادی)، ملکه الیزابت دوم در سال ۱۹۵۲ (میلادی) و کورازون آکوینو در سال ۱۹۸۶ (میلادی) از معدود زنانی بوده‌اند که تاکنون به‌طور مجزا عنوان شخصیت سال را دریافت کرده‌اند.[۶]
شخصیت سال گروهی
در سال ۱۹۶۰ (میلادی) «دانشمندان آمریکایی» در سال ۱۹۵۶ (میلادی) «مبارزان آزادیخواه مجارستان»، در سال ۱۹۷۵ (میلادی) «زنان آمریکایی» و در سال ۲۰۰۳ (میلادی) «سربازان آمریکایی» از گروه‌هایی بوده‌اند که به‌طور مشترک روی جلد شماره مخصوص آخر سال تایم قرار گرفته‌اند.[۶]
رئیس‌جمهورهای آمریکا
از بین رئیس‌جمهورهای آمریکا که جز یکی دو استثنا همه روی جلد تایم رفته‌اند، دوایت آیزنهاور تنها رئیس‌جمهوری بوده که پیش از اینکه به ریاست جمهوری برگزیده شود، روی جلد رفت. او بار دیگر هم در سال ۱۹۵۹ (میلادی) عنوان چهره سال را برد.[۶]
فرانکلین دلانو روزولت تنها کسی است که سه بار این عنوان را در سالهای ۱۹۳۲ (میلادی)، ۱۹۳۴ (میلادی) و ۱۹۴۱ (میلادی) برده‌است.[۶]
در روز ۳۱ دسامبر ۱۹۹۹ (میلادی) آلبرت انیشتین شخصیت سده معرفی شد. ماهاتما گاندی از دیگر نامزدهای این عنوان بود.[۶]
شُما
شخصیت سال ۲۰۰۶ (میلادی) «شُما» یا «تو» (به انگلیسی: You) بود. این موضوع اشاره به همه کسانی داشت که با استفاده از اینترنت، عصر اطلاعات را تکامل بخشیدند.[۶]
معترضان
اعتراضات عمومی در آمریکا باعث شد که تایم شخصیت‌هایی که در آمریکا حساسیت برانگیزند را انتخاب نکند. احتمالاً به همین رو بوده که شهردار نیویورک به جای اسامه بن لادن شخصیت سال ۲۰۰۱ شد.[۶]
در سال ۲۰۱۱ (میلادی) تایم، همه معترضان به وضعیت موجود در کشورهای خود و جهان را به عنوان شخصیت سال بَرگُزید. آن‌ها بدون سلاح گرم به خیابان‌ها ریخته و اعتراض کرده‌بودند. نمونه این معترضان، اعتراضات بهار عربی و جنبش اشغال وال استریت بودند.[۶]
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ "Consumer Magazines". Alliance for Audited Media. Archived from the original on January 23, 2017. Retrieved October 6, 2016.
- ↑ ۲٫۰۰ ۲٫۰۱ ۲٫۰۲ ۲٫۰۳ ۲٫۰۴ ۲٫۰۵ ۲٫۰۶ ۲٫۰۷ ۲٫۰۸ ۲٫۰۹ ۲٫۱۰ زهرا بزرگ زاده شهدادی (۱۳ اردیبهشت ۱۳۸۵). «معرفی مجله تایم». مگ ایران.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ ۳٫۳ ۳٫۴ "Time Canada to close". Mastheadonline.com. December 10, 2008. Retrieved September 6, 2011.
- ↑ «Person of the Year: A Photo History - TIME» (به انگلیسی). Time. ۲۰۰۶-۱۲-۱۶. شاپا 0040-781X. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۳-۲۲.
- ↑ «TIME Person of the Year 2016: Donald Trump». TIME.com. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۳-۲۲.
- ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ ۶٫۲ ۶٫۳ ۶٫۴ ۶٫۵ ۶٫۶ ۶٫۷ ۶٫۸ ۶٫۹ امیر حکاک-بی‌بی‌سی (۲۴ آذر ۱۳۹۰). «معترضان جهان؛ چهره سال مجله تایم». بی‌بی‌سی فارسی.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «(Time (magazine». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی.
کتاب‌شناسی
- Baughman, James L. (2011), "Henry R. Luce and the Business of Journalism" (PDF), Business & Economic History On-Line, 9, archived from the original (PDF) on April 2, 2015, retrieved October 8, 2018
- Baughman, James L. (April 28, 2004), Henry R. Luce and the Rise of the American News Media, American Masters, retrieved October 8, 2018
- Brinkley, Alan (2010), The Publisher: Henry Luce and His American Century, Alfred A. Knopf, ISBN 978-0307592910
- Maslin, Janet (April 20, 2010), "A Magazine Master Builder", Book review, The New York Times, p. C1, retrieved April 20, 2010
- Brinkley, Alan (April 19, 2010), "What Would Henry Luce Make of the Digital Age?", TIME, Atheneum, archived from the original on 17 August 2013, retrieved 20 January 2021,
excerpt and text search
- Elson, Robert T. (1968), Time Inc: The Intimate History of a Publishing Enterprise, 1923–1941, Atheneum, ISBN 978-0689105555,
official corporate history
- Elson, Robert T. (1973), Norton-Taylor, Duncan, ed., The World of Time Inc.: The Intimate History, 1941–1960, 2, ISBN 978-0689105555,
official corporate history
- Herzstein, Robert E. (2006), Henry R. Luce, Time, and the American Crusade in Asia, Cambridge University Press, ISBN 978-0521835770
- Herzstein, Robert E. (1994), Henry R. Luce: A Political Portrait of the Man Who Created the American Century, C. Scribner's Sons, ISBN 978-0684193601
- Wilner, Isaiah (2006), The Man Time Forgot: A Tale of Genius, Betrayal, and the Creation of Time Magazine, New York: HarperCollins, ISBN 978-0061747267
پیوند به بیرون
- Time
- Time magazine vault – archive of magazines and covers from 1923 through present
- Time articles by Whittaker Chambers 1939–1948 – Time on the Hiss Case, 1948–1953
- Archived Time Magazines on the بایگانی اینترنت
- TimeLine: 4535 Time Magazine Covers, 1923-2009 by Lev Manovich and Jeremy Douglass. A 2009 Cultural Analytics Lab project.
- الگو:Wikisource portal-inline
پرونده‌های رسانه‌ای مربوط به Time Magazine در ویکی‌انبار
پرونده‌های رسانه‌ای مربوط به 